نتایح جستجو

تا کی به تمنای وصال تو یگانه اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه خواهد که سرآید غم هجران تو یا نه؟ ای تیر غمت را دل عشاق نشانه

زاهد خلوت نشین دوش به میخانه شد از سر پیمان گذشت بر سر پیمانه شد

دوش می آمد و رخساره برافروخته بود تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود

یکی درد و یکی درمان پسندد یکی وصل و یکی هجران پسندد من از درمان و درد و وصل و هجران پسندم آنچه را جانان پسندد

نه حتما هر مزاحی پاسخی باید! که شاید دوستی شوخی بفرماید به دل نگرفته گر پیران مزاحم را بیاید چند بیتی شعر بسراید:d با اجازه من یه قانون اضافه کنم: شعرمون با حرف آخر شعر قبلی شروع شه. نظر مثبتتون چیه؟!;)

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن شرط اول قدم آنست که مجنون باشی

ای که بوی باران شکفته در هوایت یاد از آن بهاران که شد خزان به پایت شد خزان به پایت بهار باور من سایه بان مهرت نمانده بر سر من

من خوب ندیدم سخنت را، پیران تاپیک خوش و پرثمنت را، پیران قانون شکنی خطاست، سهوی اما لطفا تو ندر پیرهنت را، پیران ;):D

ای که از کلک هنر نقش دل انگیز خدایی حیف باشد مه من کاین همه از مهر جدایی

ای رفته ز دل ، رفته ز بر ، رفته ز خاطر بر من منگر ، تاب نگاه تو ندارم بر من منگر ، زانکه به جز تلخی اندوه در خاطر از آن چشم سیاه تو ندارم...

نه هر که چهره برافروخت، دلبری داند نه هر که آینه سازد، سکندری داند

ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم ای بی خبر ز لذت شرب مدام ما

نه من بیهوده گرد کوچه و بازار می گردم مذاق عاشقی دارم پی دیدار میگردم

:D یاد باد آنکه سر کوی توام منزل بود دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

لاف عشق و گله از یار زهی لاف دروغ عشق بازانی چنین مستحق هجرانند

پیشامده :D

مرا میبینی و هردم زیادت میکنی دردم تو را میبینم و میلم زیادت میشود هر دم

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم

دائم گل این بستان شاداب نمیماند دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو گفتم ای عشق، من از چیز دگر می‌ترسم گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو