نتایح جستجو

تا درون آمد غمش از سینه بیرون شد نفس نازم این مهمان که بیرون کرد صاحبخانه را

هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم

یا تو مسلمان نیستی یا من مسلمان نیستم می ترسم از حرفی که باید گفت و پنهان می کنم

من مستم و دل خراب جان تشنه و ساغر آب برخیز و بده شراب بنشین و بزن رباب ای سام تو بر سحر وی شور تو در شکر در سنبله‌ات قمر در عقربت آفتاب

داني ز چه غنچه خون كند چهره ز شرم؟ زان روي كه كار او گل انداختن است

داستان از میوه های سر به گردون سای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید باغ بی برگی خنده اش خونیست اشک آمیز جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن پادشاه فصل ها ,پاییز (میدونم سنتی نیست اما خب من اینجای این شعر رو دوست داشتم، گیر ندن دوستان لطفا;))

تو در آب اگر ببینی حرکات خویشتن را به زبان خود بگویی که به حسن بی نظیرم

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند گل آدم بگرفتند و به پیمانه زدند

نردبان این جهان ما و منیست عاقبت این نردبان افتادنیست لاجرم هر کس که بالاتر نشست استخوانش سخت تر خواهد شکست

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم دولت صحبت آن مونس جان ما را بس مرنجان دلم را که این مرغ وحشی زبامی که برخاست مشکل نشیند

ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم ای بی خبر ز لذت شرب مدام ما

یا تو مسلمان نیستی یا من مسلمان نیستم می ترسم از حرفی که باید گفت و پنهان می کنم

دائم گل این بستان شاداب نمی ماند دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

دوش مرا حال خوشی دست داد سینه ما را عطشی دست داد نام تو بردم لبم آتش گرفت شعله به دامان سیاوش گرفت

دوش می آمد و رخساره برافروخته بود تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود

وفا نکردی و کردم، بسر نبردی و بردم ثبات عهد مرا دیدی ای فروغ امیدم؟

الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم

تا بوی زلف یار در ابادی من است هر لب که خنده ای کند از شادی من است

فک کنم من عامل بی نظمیم :D یا رب سببی ساز که یارم به سلامت باز آید و برهاندم از بند ملامت

دوست دارد یار این آشفتگی کوشش بیهوده به از خفتگی آنکه او شاهست او بی کار نیست ناله از وی طرفه کو بیمار نیست