نتایح جستجو

[IMG] [IMG] [IMG] [IMG]

:gol:الّلهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم :gol:

کسی ما را نمی پُرسد، کسی ما را نمی جوید کسی تنهایی ما را نمی گرید دلم در حسرت یک دست دلم در حسرت یک دوست دلم در حسرت یک بی ریای مهربان ماندست و اما با توام ای آنکه بی من مثل من تنهای تنهایی کدامین یار ما را می برد تا انتهای باغ بارانی کدامین آشنا آیا به جشن چلچراغ...

نابینـــــــا نیستــــــــم امــــا چشمم را بر خیلی از چیزها بستم.... از آدمــــــــــــ ها بریده ام و پناهنــــــــده ی اینجا شدم... شاید اینجـــــــا قفس داران، سكـــــوتم را بشكننـــد.... شایـــــــــــــد.....

به یــاد ندارم نابیـــنایی به من تنه زده باشــد... !!! اما هر وقت تنم به این جماعـــــــت نــــادان خورد گفتنـــد: مگه کـــوری... ؟!!!

همه میگویند 13 عددی نحس است اما من میگویم عامل نحسی 1 و 3 هستند نه 13 عشقهای امروزی یا 1 طرفه اند یا 3 طرفه

حال من هم خوب . . .(به قول خودت مگر میشود "خوب باشی " و خوب نباشم؟)!! مگر میشود "باشد " و بد باشی؟! تازه فهمیده ام همه چیز میشود، حتی یک معجزه! حتی . . . یک فاجعه. این تازگیها خیلی خوب همه چیز را باور میکنم! سهم من از تو "یک آرزو " بود و دیگر هیچ . . . (آرزو میکنم هیچ راه نجاتی...

و من معنی ِ بعضی شعرها را دیـر می فهمم «که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها»...

آن روزها من به سلیقه کسی که دوستم داشت و دوستش داشتم سر تا پایِ زندگیم را آبی کرده بودم، آبیِ آبی .. آبی به رنگ دریـا .. و ناگهان یک روز او را دست در دست کسی دیدم که سر تا پایش زرد بود .. زرد مثل نـور من شنا نمی دانستم . دلم فرصت نداد تا شنا یاد بگیرم . و غرق شدم در دریایِ آبی بیکران...

گاهی زخمهایی در اعماق وجود آدم هست که هیچ التیامی برای آنها وجود ندارد... زخمهایی عمیق که بدنه وجودت را به لرزه می‌افکنند... شاید در همه لحظات از آنها یادی نکنی... ولی آنها هستند... همیشه هستند... و تنها تلنگری کافی است تا زخمهایت سربازکنند... و تمام خاطرات تلخ و جانکاهت در قالب مروارید اشکهایت...

بی خیــــــــال کفــــش هـــا پـــا بــرهنـــه مــی زنــــم بــه راه مــــن مســــــــافــرم چــه بــاکــــــ ؟! روحـــــ مــــــن بـــه رفتــــن اســـت کفــــش ها بهـــانــه اند . . .

...در عصـــرهای انتــظــار، به حـوالی بـی كسـی قـدم بگـذار! خیابان غربـت را پیـدا كن و وارد كوچـه پس كوچـه های تنهـایی شـو! كلبـه ی غریبـی ام را پیـدا كـن، كنـار بیـد مجنـون خـزان زده و كنـار مـرداب آرزوهــای رنـگی ام! در كلبـه را بـاز كـن و بـه سـراغ بغـض خیـس پنـجره بـرو! حـریـر غمـش...

چشمانم را ببندید... گوش هایم دست هایم را... برای گریز از این هوای مسموم من و پاهایم حرف هم را خوب می فهمیم!!!

باران یکریز می بارد و من... به نقش هایی فکر می کنم که اینروزها بی بهانه از دلها پاک می شوند...

گاهی آغوش سیم های برق؛ کابوس بادبادک ها نیست... توهمی ست از خوشبختی...

دوباره نگاه می کنم پشت سر مسیری از من تا سالیان دور و پیدا. روبرو...من... تا کجا؟؟ سالیان ماه ها روزها یا دقیقه ای آنسوتر... نقطه ی پایان من اما... کاش بعد از جمله ی " آرزویم این بود" بود .

آن سوی بن بست آخرین کوچه جایی که هیچ کس را نه راهی هست نه وسوسه ی تماشایی درست همانجا من دلم را پنهان می کنم...

بی مزه است شراب تلخ زندگی بی لبخند های تو !

اینروزها به قاصدکی می مانم اسیر سیم های خاردار نه امید به نسیمی نه در انتظار جان کندنی ... وقتی پیغامم را از یاد برده ام ...

ارتش مورچه ها در سرم رژه می روند به بوی شیرینی یاد تو در باقی مانده های خیالم...