نتایح جستجو

چه کـرده ای تـو بـا دلم که از تو پیش دیگران گلایه هم که می کنم شعر حساب می شود

شکوه از خود کنم این بار که موجود شدم بر تن خسته ی این خاک گل آلود شدم نفسی باز براید ز تنم با تب و تاب از نفسهای عبث باز دل آشوب شدم دگر از مرگ هراسی نبوَد تا به ابد سوی چشمی نرسد هم ره یعقوب شدم لشگری از پس صحرا برود ناله کنان من در این جنگ بسی غالب و مغلوب شدم ز جهان ناله و...

از قاعده به در از دایره برون نگاه بان تنهایی خویش ام در پرده ای که نه فزایینده ای و نه حتی کاهنده ایی خطر عبور را به خود نمی دهد. هر چه هست سکون است و سکوت و موسیقی از امتداد هایی که دیرگاهی ست به پایان رسیده اند و همچنان در من جاری اند. خواب هایم آشفته اند از شدت آرامشی که در جستجوی...

سرما تمام حس مرا هم گرفته است ... از پشت پنجره همه چیز جور دیگری است، شاید مشجر و شاید موج دار شاید هم صاف ولی پر از لکه .. چقدر هوای اتاقم گرفته است.. کاش می توانستم اکسیژن بسازم...

کوچه های قدیمی را باریک میساختند تا آدمها به هم نزدیک تر شوند. " حتی در یک گذر" اکنون چه قدر آواره ایم در این اتوبان های پهن.

[IMG]

[IMG]

[IMG]

شعری که تو را جان می بخشد ، شاعرش را یک بار کشته است !

❤ مساحت خلوتم را پر کن فرقی نمیکند عمودی یا افقی همین که ضلعی از چهار دیواری ام باشی کافیست. ❤

همیشه از فاصله ها گله داریم شاید یادمان رفته که در دفتر مشق کودکیمان هم برای فهمیدن کلمات کمی فاصله لازم بود !