دردا که به لب رسید جانم
آوخ که ز دست شد عنانم
کس دید چومن ضعیف هرگز
کز هستی خویش در گمانم
بروانه ام اوفتان و خیزان
یکباره بسوز و وارهانم
گر لطف کنی بجای اینم
گر جور کنی سزای آنم
جز نقش تو نیست درضمیرم
جز نام تو نیست بر زبانم
گر تلخ کنی به دوریم عیش
یادت چو شکر کند دهانم
اسرارتو بیش کس نگویم...