نتایح جستجو

این بار بماند یادت دم رفتن که دست میکشی به موهایت تصویرت را در آینه جا بگذاری که باور کنم دنیا جهنم زیبایی است

اگر عمیق‌تر نفس بکشی مرا به درون خویش می‌بری و اگر نفست را باز دهی به ابرها می‌سپاری‌ام آنقدر سبکم که با قاصدکی به آسمان می شوم و با قطره بارانی بر بام تو برمی گردم

اگر عمیق‌تر نفس بکشی مرا به درون خویش می‌بری و اگر نفست را باز دهی به ابرها می‌سپاری‌ام آنقدر سبکم که با قاصدکی به آسمان می شوم و با قطره بارانی بر بام تو برمی گردم

میخواهم این راهی را که من و تو آماده ایم از ابتدا ویران کنم تا هیچ کس به جایی که من و تو رسیده ایم نرسد!

من نمی دانم چیست ؟ تار و پودی که منش می نامم مرگ من نیز شبیه است به تجدید حیات پوست می اندازم باز قد می کشم از تابش گرمای صدات هر کجا خلق شوم با تو می آغازم در من آوای تو موجیست روان گاه بر می خیزد به دلم سرزده سر می کوبد می نشیند یک دم نفس ثانیه ها را به تو می آمیزد در نگاهم شوقی...

چه دوره ای شده است به چشمم دیر به دیر می آیی اما به یادم هنوز پلک نزده ........نشسته ای برتخت خاطر ام حاضر و آماده ...

هر چه آدَم میـ گــُــذارَم در کـَفه ی دیگـَـر بــاز تـــــو سَـنگیــن تـَری ..

گیسووهات را که می‌تکانی در باد منْ جایِ خود پرنده‌ها را هم می‌گیرند به جُرمِ بَدمستی...

آمدن ، رفتن . حالا دیدی زندگی چه ساده است ؟ مثل خیال که می آید و می رود. تنها در این میان من و تو ایم که درگیر افعال شده ایم.......

دنبالم نگرد گم نشده ام نگران نباش از زمین که بیرون نمی روم !

انتظار را از کوچه های ِ بن بست بیاموز که دل خوش به تماشای ِ هیچ رهگذری نیستند چشم به راه آمدن ِ کسی می نشینند که اگر بیاید ، ماندنی ست...

برای تو..، مثل همیشه اخر حرفم و حرف آخرم را با بغض می خورم...

این بار که از زیر داربست انگور و ماه برمی گردی دستمالی بیاور هیچ می دانستی مهربانی ام دارد خاک می خورد؟ ...

كاش می دانستی تواگر می ماندی آسمان دل من آبی بود گرچه كوچ بی خبر وآنی بود لیك راهت اینبار سخت و بارانی بود كاش می دانستی تو اگر می ماندی خلوتم مثل قدیم غرق در شادی بود زندگی جاری بود آسمان دل من آبی بود كاش می دانستم آخرین دیدار است كاش می گفتم من كه عزیزم بودی واگر می ماندی شب تنهایی من...

دلتنگـــی هایــت را برای خـودت نگــه دار اینجـــا نـه کسی عشـــق می خــرد نـــه می فــروشـــد نـــه اجاره میدهـــد تمام معشـــوقــه های دنیــا پیـش فـروش شـــده انـد...

بوسه می زنم به قلمی که با آن می نويسم و تبریک می گویم به کاغذهایی که سیاه شان کردم،ولی رو سپید ماندند! امروز روز آن هاست نه روز امثال من!!!

نه زمينم كه بار ِ كوه به دوش كشم! نه بيابان كه يكدست و خالی زير لگدهای داغ و بی‌ ‌رحم، سينه سپر كنم! انسانم. نه گُرده‌ای زمینی دارم. نه طاقتی بیابانی. بند ِخاک نیست پایم. بلند می‌شوم به اشاره‌ای... نفسی، بادی.. .. .

داوریی در کار بود اما دیر…دیر دیگر چه فرقی می کند حالا که آتش درونم خاکستر شده است…

از روزي که به تو آموخته اند بيماري " عشق " از " وبــا " خطرناکتر است ، احساسم را با آب معدني مي شويم و قلبم را روزي سه بار ضدعفوني مي کنم ! پس ... جاي نگراني نيست !!!

قرارمان يک مانور کوچک بود ! قرار بود ... تير هاي نگاهت مشقي باشد ! اما ببين ، يک جاي سالم بر قلبم نمانده است !!!