نتایح جستجو

خدایا! کمی رنگ دل آدم ها را پر رنگ تر کن.کم کم دارد بی رنگ می شود.

سینه ام می سوزد نه از خاکستر و دوده ی شهر از تنفس هوایی که آدم ها با بازدم هایشان، آن را خاکستری کرده اند.

چشم حریص چشم عقل را کور می کند.

از نیمه ای به نیمه ی دیگر از نیمه ای به نیمه ی دیگر آه ای تمام شوکت هستی ای شادی بزرگ ای روح جاودانه ی مادینه در ژرفنای ظلمت این شب چون شط روشنایی ، جاری باش ای جامد مذاب ای شکل ناپذیرتر از آتش ای گرمی همیشه صمیمانه با من یگانه ، از من بیگانه من در تو ، نیمه ی دگرم را می جویم ز عطر تو سرخ...

از میان چناران از میان چناران فانوس ، آرام زیر پنجره می سوخت پله ی چوبی به سوی باغ روان بود نجره در شاخه های افرا می خواند زمزمه ی باد ، سرگذشت جهان بود آینه بیدار می شد از نفس شب انده به پیشانی اش رطوبت خوابی گوش به زنگ دریچه بود گل سرخ تا شنود از دهان صبح ، جوابی دختر ، در خواب می شنید که...

تنها بوديم رو به جنگلِ بی‌پايان پياده می‌رفتيم من و همان بيوه‌ی بی‌نظيرِ باران‌پوش. آورده بود رهايش کند می‌گفت: پیِ جُفت است. خيلی وقت است ديگر نمی‌خواند. شعری از سید علی صالحی

ترجمه مادرم می‌گويد: آن سال‌ها هر وقت آب می‌خواستی می‌گفتی: ماه! هر وقت ماه می‌خواستی می‌گفتی: آب! آب استعاره‌ی نخستينِ خواب‌های من بود، و ماه که هنوز هم گاهی کلماتِ عجيبی از اندوهِ آدمی را به يادم می‌آورد. حالا اين سال‌ها فقط پير، فقط خسته، فقط بی‌خواب، فقط لحنِ آرمِ...

از سوی صالحی خطاب به نرودا "روزی، جايی، سرانجام به هم خواهيم رسيد.‌" سلسله جبالِ ماچوپيچو به بلندی‌های دماوند چنين نوشته بود. دماوند غمگين بود دماوند به ماچوپيچو نوشت: "دير است ديگر، دوستِ من!" و دماوند رو به روستایِ پايينِ دره راه افتاد، هق‌هقِ يتيمِ کتک‌خورده‌ای شنيده بود.

پراکنده پراکنده برو! فعلا دارم به همين سنجاقکِ خفته بر چينِ پرده نگاه می‌کنم. برو! تو را نخواهم نوشت، دست از سَرَم بردار، برو! خرداد هم تمام شد، بچه‌ها دارند از آخرين امتحانِ سال به خانه برمی‌گردند. پايينِ کوچه زيرِ خنکایِ درختِ پير خوابِ دوچرخه و بستنی می‌بيند کودکِ...

دو داستان بلند از مادرم ماه‌زری 1 اول، زمين تنها بود زمين تنها بود تا شبی که خواب ديد يک نفر دارد آوازش می‌دهد، زمين همان موقع فهميد اسمش زمين است. آدمی بود او که خواهرِ خود را آواز داده بود به اسم. 2 دوم، در آغازِ آفرينش روزها، شب بود و شب‌ها، شب! يک شب که ماه رفته بود سَفَر...

ليلاج گفت برمی‌گردم، و رفت، و همه‌ی پُل‌های پشتِ‌سرش را ويران کرد. همه می‌دانستند ديگر باز نمی‌گردد، اما بازگشت بی‌هيچ پُلی در راه، او مسيرِ مخفیِ بادها را می‌دانست. قصه‌گوی پروانه‌ها برای ما از فهمِ فيل وُ صبوریِ شتر سخن می‌گفت. چيزها ديده بود به راه وُ چيزها شنيده بود به...

طُرفه‌ی سه‌گانه‌ی ماهور شبِ اول: عروسکش را هم با خودش بُرده بود، دخترِ کم‌سن و سالِ حجله‌ی مجبور. شب دوم: بيوه‌ی بازمانده از هجرتِ هفتم درگاهِ خانه را محکم کلون می‌کند، وقتِ غروب رَدِ پایِ مردی بر برف ديده بود. شب سوم: سه ماه و دو...

سلام. تاپیک جدیدی استارت کردم به نام سید علی صالحی و قصد دارم اشعار این شاعر رو به مرور زمان در این تاپیک قرار بدم. در صورت اینکه مشابه موجود نباشه و صلاح می دونین خوشحال می شم تایید بشه. ممنونم:gol:

زندگی‌نامه ۱۳۳۴/۱/۱ - تولد - روستای مَرغاب، ايذه بختياری، خوزستان. فرزند سوم خانواده‌ای چهارده‌نفره. پدر: کشاورز، شاعر و شاهنامه‌خوان. مادر: خانه‌دار ۱۳۴۰ - شيوع بيماری حصبه در ولايت، مرگ‌ومير کودکان، درگذشت برادر کوچکتر (عبدالله) بر اثر بيماری حصبه کوچ دائمی خانواده به مسجد سليمان و...

دریغا دخمه ای در خورد این تنهای بدفرجام نتوان یافت كجایی ای حریق ؟ ای سیل ؟ ای آوار ؟ اشارتها درست و راست بود اما بشارتها ببخشا گر غبار آلود راه و شوخگینم ، غار درخشان چشمه پیش چشم من خوشید از واژه های مهدی اخوان ثالث

از مجموعه شعر دلتنگی ها از مجموعه شعر دلتنگی ها در اوج خود كبوتر ترتیب پله ها را باور نمی كند و دختران آبی وقتی كه آسمان را می بافند او در میان بال و هوا خود را ول می كند میان هوا و بال

از مجموعه شعر دلتنگی ها از مجموعه شعر دلتنگی ها قلبی میان ما می زد قلبی میان ما زده می شد كه ناگهان ما را از آن اطاقك مأنوس بردند دیوارهای زندان تا كوچه ای نسازند از پهنا می رفتند آن سوی پنجره هر سرفه ای كه عابر می كرد یك كارد از ستاره می افتاد اینسوی پنجره هر 24 ساعت...

لب فروبسته ام از ناله و فریاد ولی دل ماتمزده در سینه من نوحه گر است گریه و خنده آهسته و پیوسته من همچو شمع سحر آمیخته با یکدیگر است از رهی معیری(قسمتی از شعر خاک شیراز)

روزنه باز است و یک چشم کافی است نمایان است ز رخسارت که فکرت یاغی است اینهم فالبداهه ای بود:redface:

تو فصل پنجم عمر منی و تقویمم بشوق توست كه تكرار می شود هر سال ترا ز دفتر حافظ گرفته ام یعنی كه تا همیشه ز چشمت نمی نهم ای فال مرا زدست تو این جان بر لب آمده نیز نهایتی ست كه آسان نمی دهم به زوال خوشا هر آنچه كه تو باغ باغ می خواهی بگو رسیده بیفتم به دامنت یا كال ؟ محمد علی بهمنی:gol: