نتایح جستجو

بهار منتظر بی مصرف افتاد! به هر بامی درنگی کرد و بگذشت به هر کوئی صدائی کرد و استاد ولی نامد جواب از قریه، نز دشت.

این ابرهای تیره که بگذشته ست بر موج های سبز کف آلوده، جان مرا به درد چه فرساید روحم اگر نمی کند آسوده؟

ز اندازه بیرون تشنه‌ام ساقی بیار آن آب را اول مرا سیراب کن وان گه بده اصحاب را

تو را ز حال پریشان ما چه غم دارد اگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد

لیک از او با من چه باشد کاستن؟ من که ام جز گور سرگردان من؟ من که ام جز باد و، خاری پیش رو؟ من که ام جز خار و، باد از پشت او؟

تا دل شب از امیدانگیز یک اختر تهی گردد ابر می گرید باد می گردد. . . شب خوش!

دست بردار ازین هیکل غم که ز ویرانی خویش است آباد. دست بردار که تاریکم و سرد چون فرو مرده چراغ از دم باد.

بوی گل و بانگ مرغ برخاست هنگام نشاط و روز صحراست

یار باید که هر چه یار کند بر مراد خود اختیار کند

دیگر پیامی از تو مرا نارد این ابرهای تیرۀ توفانزا زین پس به زخم کهنه نمک پاشد مهتاب سرد و زمزمۀ دریا.

تا آخرین ستارۀ شب بگذرد مرا بی خوف و بی خیال بر این برج خوف و خشم، بیدار می نشینم در سردچال خویش شب تا سپیده خواب نمی جنبدم به چشم.

دست بردار! چه سود آید بار از چراغی که نه گرماش و نه نور؟ چه امید از دل تاریک کسی که نهادندش سرزنده به گور؟

تا آخرین ستارۀ شب بگذرد مرا بی خوف و بی خیال بر این برج خوف و خشم، بیدار می نشینم در سردچال خویش شب تا سپیده خواب نمی جنبدم به چشم. روز خوش!

:biggrin::biggrin::biggrin::biggrin::biggrin::biggrin::biggrin::biggrin:

چه نفرت انگیز!

مانم به آبگینه حبابی سست در کلبه ئی گرفته، سیه، تاریک: لرزم، چو عابری گذرد از دور نالم، نسیمی ار وزد از نزدیک.

استوارم چون درختی پا به جای پیچک بی خانمانی را بگوی بی ثمر با دست و پای من مپیچ.

این ابرهای تیره که بگذشته ست بر موج های سبز کف آلوده، جان مرا به درد چه فرساید روحم اگر نمی کند آسوده؟

گر مرد رهی غم مخور از دوری و دیری دانی که رسیدن هنر گام زمان است و گوهر نمای گوهر ذاتی خویش باش خاکش به سر که زنده به نام پدر بود

اگر تو برفکنی در میان شهر نقاب هزار مؤمن مخلص درافکنی به عقاب