نتایح جستجو

روحم پر است از زخم هایی که هیچ چیز خوبش نمیکند الا مرگ...

کـــســـی که ســلــول انــفـــرادی را ســاخــت مـــی دانــســـت ســـخــت تــــریــن کـــار انـــســـان تحـــمـــل خــویــشتــن است . . .

یار من یوسف نیا اینجا کسی یعقوب نیست لحظه ای چشمانشان از دوریت مرطوب نیست ای گل زیبای من از غربتت اشکی نریز نازنین اینجا خدا هم پیششان محبوب نیست نوبهارم در فراقت هیچ کس محزون نشد منجی انسانیت اینجا شرایط جور نیست گرچه در هر جمعه ای زیبا دعایت می کنند این دعاها بر زبان است جنسشان مرغوب نیست...

این روزها انگار آدم ها به دست هم پیر می شوند نه به پای هم

ﺧﺴﺮﻭ ﺷﮑﯿﺒﺎﯾﯽ ﭼﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﮔﻔﺖ : ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺒﺨﺸﯿﺪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﺸﯿﺪﯼ ﻭ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ، ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺑﺨﺸﺶ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ! ﮔﺎﻫﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎﻧﺪﻱ ﺭﻓﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻱ! ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺖ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﺮﺍ ﮐﻢ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪﺍﻧﻨﺪ ! ﮔﺎﻫﯽ...

همــــیشـه دقــیقآ وقـــــتی پـُر از حـــرفی وقتـــی بغــــض میکـــُنی وقتـــی دآغونــــی وقــــتی دلــِت شکــــستـه دقیقــــا همیـــن وقـــــتآ انقــــدر حـ ـرف دآری کـــه فقــط میتونــی بگـ ـی : “بیخـــیآل“…

خواب رویای فراموشی هاست! خواب را دریابم، که در آن دولت خاموشی هاست... من شکوفایی گل های امیدم را در رویاها می بینم، و ندایی که به من می گوید: گرچه شب تاریک است "دل قوی دار" سحر نزدیک است..

...گر نکوبی شیشه ی غم را به سنگ هــفــت رنگش می شود هفتــــاد رنگ "فریدون مشیری"

پر نقش تر از فرش دلم بافته ای نیستاز بس که گره زد به گرهحوصله ها را

کــاش مَن ديگــَري بودمــــ ... مــي نشستمــ روبِـروي خـودَمـــ ســر تــا پـــا گــوش مـي شدَمـــ تــا ببيَمـــ حـَرفـــ حسابَمــــ چيستــــ؟

خــــودتـان را در قــلـب هيــــچ آدمي نــچپانيد جــا نميشويـــد فقـط چـروك ميـــشويد

دیروز، سبز امروز، قهوه ای فردا به رنگِ زرد روزی دگر به رنگِ فراموشی، نیـــستی اینست سرگذشتِ پُر از رنگ و نقشِ برگ در روزهایِ مرگ

با گوشت و خونم درک کرده ام در این عالم تمام رفتار هامان انعکاس دارد مواظب باشیم... انعکاس شکستن فاجعه می شود....

تو در زندگی من فقط یک حادثه بودی حادثه ای که هزاران کشته داد آری ، من هزار بار مردم...

شب ها که سکوت است و سکوت است و سیاهی آوای تو می خوانَدَم از لایتـناهی آوای تو می آرَدَم از شوق به پرواز شب ها که سکوت است و سکوت است و سیاهی امواج نوای تو به من می رسد از دور دریایی و من، تشنه ی مهرِ تو، چــو ماهی دیدارِ تو گر صبحِ ابد هم دهَدَم دست من سرخوشم از لذتِ این چشم به راهی...

عشق، دانشکده ی تجربه ی انسانهاست گرچه چندیست پر از طفل دبستان شده است...

اوج تمام شعر هایم شده ای شعر من ، تمام من است مفهومش را میفهمی بی مروت....

این روزها پر شده ام از هوای نبودنت سایه ات را بردار... دلم میخواهد یک نفس عمیق بکشم بی تو...