"خاموش بودن"، نصف حکمت است.
تعقیب نکردن "دیگران"، نصف آرامش است.
مداخله نکردن در "کار دیگران"، نصف ادب است.
من از دنیا فقط اینو دریافتم که:
اونیکه "قویتر" بود، کمتر زور میگفت...
اونیکه راحتر میگفت "اشتباه کردم" اعتماد به نفسش بالاتر بود...
اونیکه "صداش" آرومتر بود، حرفاش بانفوذتر بود...
اونیکه خودشو واقعاً "دوست داشت"، بقیه رو واقعی تر دوست داشت...
اونیکه بیشتر "طنز" میگفت، به زندگی جدی تر نگاه میکرد...
اونیکه به "تفاوت" بین انسانها واقف بود، بیشتر نقاط مشترک رو باهاشون پیدا میکرد .
تقدیمی قاصی