اندوه که از حد بگذرد،
جایش را می*دهد به یک بی**اعتنایی مزمن...
دیگر مهم نیست، بودن یا نبودن؛
دوست داشتن یا نداشتن؛
آنچه اهمیت دارد کشداری رخوتناک حسی است
که دیگر تو را به واکنش نمی*کشاند...
و در آن لحظه در سکوت فقط
نگاه می*کنی و نگاه می*کنی و نگاه !!..