جوان كه بودم از مردم چيزي مي خواستم كه نمي توانستند بدهند:
دوستي پيوسته، عاطفه مدام.
حال ياد گرفته ام از آنان چيزي بخواهم كمتر از آنچه كه مي توانند بدهند:
همنشيني بي كلام.
آن وقت احساس ها،دوستي ها و اشاره هاي اصيل آنان در نظر من ارزش معجزه را به تمامي دارد:
اثر تمام عيار لطف.