ترکیه

خستگی هایم را با خدا قسمت کرده ام ...

خدا قبول کرده است، سهم بزرگتری از خستگی هایم را برای خودش بردارد !

چون من کوچکترم،کمترش برای من باشد !

درد هایم هم همینطور ...

به خدا گفتم که من کوچکم و ضعیف

و خواستم درد ها و خستگی هایم را، همه اش را بدهم برای خدا باشد !

خدا قبول نکرد ...

گفت آدم زنده ی بی درد وجود ندارد !

اگر بخواهی،

درد ها و همه ی خستگی هایت را،با زندگی ات ازت می گیرم !

همه را با هم ...

من قبول نکردم ...

سهمی از درد ها و سهمی ازخستگی هایم و همه ی زندگی ام را نگه داشتم ...

.

.

.
نفس می کشم و خدا هم هست ...!

از نور آموختم ؛

كه سكوت كنم ...

و از سكوت ؛

كه پذيرا باشم ...

راهی طولانی در پيش است ...!

کسی می گوید آری
به تولد من
به زندگی ام
به بودنم
به ضعفم
نا توانی ام
مرگم

...

کسی میگوید آری
به من
به تو

...

و از انتظار طولانی شدن شنیدن پاسخ من
شنیدن پاسخ تو
خسته نمی شود ...!

میان تکه های گم شده ام

سرگردانم ...

من این جا و آن جا

در جستجوی پیوندهایم

در پس کدامین ابهام

جا مانده ام،

که این آواز رازآلود

مرا به خویش می خواند ؟!

بر بیراهه های تردید

گام می زنم ...

میان تاریکی

قلبم را می یابم ...

همان یگانه راهنمای من

در مسیر زمان ،

که از هجوم آموخته ها

گریخته است

پیش می آیم و نگاه می کنم ...

اینک

حقیقت در یک قدمی ست ...!


فریبا حسینی سجادی

سلام خوشحال می شویم به سایت ما سر بزنید و عضو بشوید www.forum.hiroon.com

چشم که گشود ...

دلتنگ خانه بهشتی خود شد

و گریست ...

دستی پاهایش را گرفت

چرخاند ...

تا دنیای وارونه ما را ببیند

و یاد بگیرد

که دنیای ما

با آنچه در بهشت کوچک خود

آموخته بود

فرق دارد ...!

سلام تینا جونم. این چه حرفیه خواهش میکنم. یا علی...

همیشه یک چیزی کم می آوریم !

همواره قدمی برای گذاشتن باقی می ماند

که قدمی بر داریم ...

همیشه کاملا نمی رسیم ...

فقط فکر می کنیم که رسیده ایم !

همیشه یک نفر هست

که خواهد آمد ...

که نمی شناسیم کیست !

فقط حسش می کنیم ...

در دلمان ...

همیشه جای خالی کسی

اذیتمان می کند ...!

معبودم ...

گاهی آنقدر واقعیت داری

که سرم به یک تکه ابر سجده می برد

و توقع دارم از سنگ

مهربانی را !

...

امروز خواستم از خودم بنویسم

اما نشد !

خواستم از تو بنویسم

که ناگهان اشک ریختم و دستانم لرزید !

تو خوب می دانی که آسمان من بارانیست ...

تو خوبتر می دانی که نیازم به تو ابدیست ...

تو می دانی، خوب می دانی

که ایمان از دست رفته باز خواهد گشت ...

باز خواهد گشت ...!

سلام عزیزم. خوبم خدا رو شکر...
اگه پیدا کردم برات میذارم حتما
مواظب خودت باش

متشکر تینا جان
دوست داری چی بدونی؟بپرس
با سبز نوشتم چون نوشتی سبز دوست داری

سلام خوبی
ممنون گلم
شرمنده خیلی کم اومدم باشگاه
درگیر بودم

اگه من دروغ بگم حاضرم یه ثانیه هم نمونم این دنیا اون شب عین حقیقت رو گفتم

ببین توهین نکن هیچ وقت من کارم اینه با 20 کشور جهان در ارتباطم با یاهو حالا دوست نداری باور نکن اون شب رئیسم اینجا بود بهت گهتم باور نکردی همه دفاتر شرکت با ای دی باهام میحرفن به خاطر پول تلفن حالا فهمیدی چرا آنم؟

ben vefasizda ola bilmem hurmetsizde gechmish gun boyok burda varde danisha bilmedim amma sen benin inanmak istemiyorsan ginede bageshla istamam bir kesin kalbin injidem

مرسی، منم خوبم،
سلامتی، هیچی والا، زندگیه دیگه، میگذره ...
خواهش میکنم، امیدوارم همیشه در یاد بهترین دوستات باشی و بمونی ...

خدایا...

مردمانی را دیدم که تسبیح به دست گرفته و دانه دانه ذکر تو را می شمردند به عادت آنگونه با شتاب و متصل نام تو را می خواندند که گویی در معامله ای از تو چیزی ستانده اند و اکنون بهای آن را می پردازند!
و اندیشیدم که آیا در هر بار خواندن نامت ، بزرگی و لطفت را نیز در ذهن تداعی می کنند؟!
مردمانی را دیدم که کاغذی دعا به بهایی می خریدندو چون نسخه ای از فروشنده چند بار و چگونه خواندنش را برای رفع حاجت طلب می کردند!
و اندیشیدم که آیا ترا می خوانیم تا بستانیم یا ترا می خوانیم چون دوستت داریم؟!

مهربانترین...

به ما بیاموز
که دل آدمی عصاره وجود اوست ،حرمت دل ها را از یاد نبریم

به ما بیاموز
که دوست داشتن را فراموش نکنیم و آنانکه دوستمان دارند را از خاطر نبریم

به ما بیاموز
که سوگند راست بودن دروغمان را نام تو نسازیم

به ما بیاموز
که به ناحق کردن حق دیگری عادت نکنیم

و به من بیاموز
که دوستی ام را بندی به پای دوستان نسازم و در همه حال دوستشان بدارم. حتی اگر فراموشم کنند ...

سلام خوبین
یه سر به وبلاگم بزنید ممنون می شم
www.nastaran-es.blogfa.com

سلام
آبجی تینای ما چطورن؟
خوبین؟ خوشین؟ سلامتین؟
چه خبرا؟ شنیدم سفر بودین ...

حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود ... تا باز به آغاز می رسم !

می میرم ، دوباره زنده ام می کند ...

ایمان می آورم ، می جنگم ، می میرم !

می نویسم ، خط می زنم ...

خط خوردگی هایم را حفظم ، می نویسم !

فریاد می زنم ، می گریزم ، می گریزانم ...

ضجه می زنم که بازگرد، باز طغیان می کنم !

خدا می سازم ، توبه می کنم ، سجده می کنم ...

در سجده به مامنم کافر می شوم ، بی خدا می شوم ...

.

.

.

از این همه تکرار حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود تا به آغاز می رسم ...!


ستاره

خودم این رو خیلی دوست دارم

پریشان که باشی

ماهیِ قرمزِ کوچکی می شوی تَهِ هفت دریا !

و آرامش ...

ستاره ای که در هفت آسمان هم پیدایش نمی شود !!!

تیناجونم دقیقا نمیدونم منظورت چه جور جمله ای هستش ...

خدايا، ما را ببخش، اين‌ تعريف‌ انسان‌ نيست. ما ديگر ايوب‌ نيستيم...

.

.

.

خدايا اما به‌ ما برگردان، آن‌ معجون‌ تلخ، آن‌ اكسير مقدس، آن‌ صبر قشنگ‌ را ...

طعمش‌ تلخ‌ بود. تلخي‌اش‌ را دوست‌ نداشتيم...نمي‌دانستيم‌ كه‌ دواست. دواي‌ تلخ‌ترين‌ دردها...نمي‌دانستيم‌ معجون‌ است! معجونِ‌ انسان‌ شدن...گمش‌ كرديم. شيطان‌ از دستمان‌ دزديد! بي‌طاقت‌ شديم‌ و ناآرام. دهانمان‌ بوي‌ شكايت‌ گرفت‌ و گلايه...‌

و تازه‌ فهميديم‌ نام‌ آن‌ اكسير مقدس، نام‌ آنچه‌ از دستش‌ داديم، «صبر» بود...

ديگر عزم‌ آهني‌ و طاقت‌ فولادي‌ نداريم، ديگر پاي‌ ماندن‌ و شانه‌ سنگي‌ نداريم. انگار ما را از شيشه‌ و مه‌ ساخته‌اند. براي‌ شكستن‌مان‌ توفان‌ لازم‌ نيست. ما با هر نسيمي‌ هزار تكه‌ مي‌شويم. ترك‌ مي‌خوريم. مي‌افتيم، مي‌شكنيم، مي‌ريزيم‌ و شيطان‌ همين‌ را مي‌خواست!

خدايا، ما را ببخش، اين‌ تعريف‌ انسان‌ نيست. ما ديگر ايوب‌ نيستيم...

از اينجا تا تو هزار راه‌ فاصله‌ است. ما اما چقدر بي‌حوصله‌ايم. ما پيش‌ از آنكه‌ راه‌ بيفتيم، خسته‌ايم. از ناهموار مي‌ترسيم، از پست‌ و بلند مي‌هراسيم، از هر چه‌ ناموافق‌ مي‌گريزيم...
شانه‌هايمان‌ درد مي‌كند، اندوه‌هاي‌ كوچكمان‌ را نمي‌توانيم‌ بر دوش‌ كشيم،ما زير هر غصه‌اي‌ آوار مي‌شويم، توي‌ سينه‌ ما جا براي‌ هيچ‌ غمي‌ نيست...

سلام
آره خودمم 2سال پیش توی یه جلسه .

انسان زاده شده است كه زندگي كند نه اينكه خود را براي زندگي آماده نمايد.

سر آن ندارد امشب که براید آفتابی***چه خیالها گذر کردو گذر نکرد خوابی

به چه دیر متندی ای صبح که جان من برامد***بزه کردی و نکردند مو ذنان ثوابی

نفحات صبح دانی زچه روی دوست دارم؟***که به روی دوست ماند که برافکند
نقابی
سرم از خدای خواهد که به پایش اندر افتد***که در آب مرده بهتر که در آرزوی آبی

دل سنگت ای دوست به آب چشم سعدی***عجب است اگر نگردد که بگردد آفتابی

این عکس در یک بیابان موقع غروب آفتاب گرفته شده درست از بالای سر شتر ها انچه به رنگ سیاه میبینید در واقع سایه شتر است .شتر های واقعی به صورت خطوط کمی سفید رنگ در تصویر مشاهده میشوند این عکس جایزه بهترین عکاسی از طبیعت را گرفته است .حالا یک بار دیگر با دقت نگاه کنید.
منبع:سایت جوونی

سلام
خیلی ممنون

جوابی که دادی در نهایت صداقت بود کاش دوستای مثل شما زیاد داشتم

حالا حتما لازم شد بیای جوونی

ما دوستای مثل شما اونجا زیاد داریم یه سر به تایپیک های اونجا بزن تا صمیمیت ما رو ببینی


این منم تو جوونی کلیک کن