خدایا !
به بنده هایت عادت می کنیم
تا عادت به تو را ، از سر به در کنیم !
به تو عادت می کنیم
تا عادت به بنده هایت را از سر به در کنیم !
تنها عادتی را با عادتی دیگر عوض می کنیم و در این میان هیچ وقت نمی فهمیم؛
نه تو را ، و نه بنده هایت را ...
-
خدایا !
به بنده هایت عادت می کنیم
تا عادت به تو را ، از سر به در کنیم !
به تو عادت می کنیم
تا عادت به بنده هایت را از سر به در کنیم !
تنها عادتی را با عادتی دیگر عوض می کنیم و در این میان هیچ وقت نمی فهمیم؛
نه تو را ، و نه بنده هایت را ...
وقتی حسرت ها حتی جای دل تنگی ها را هم می گیرد ...
وقتی روزگار سرد است ...
وقتی روز به آفتاب التماس می کند ...
وقتی شب به مهتاب وعده ای جز تاریکی نمی دهد، نمی تواند که بدهد !
وقتی همه چیز به هم ریخته است !
وقتی روزگار هیچ وقت آن طور که می خواهی پیش نمی رود ...
وقتی آواز گنجشک ها هم این جا شنیده نمی شود ...
وقتی ما در آنیم (لحظه) ولی برگ های طلایی پاییز به سرعت ثانیه های عمرمان یکی یکی از خاطرات درخت پاک می شوند ...
.
.
.
آن قدر برای رسیدن می رویم که در آخر می بینیم او در همین نزدیکی هاست ......
طعمش تلخ بود ... تلخی اش را دوست نداشتیم !
بی طاقت شدیم و نا آرام . دهانمان بوی شکایت گرفت و گلایه. نام آنچه از دستش دادیم ... چه بود ؟!
دیگر عزم آهنی و طاقت فولادی نداریم ؛ دیگر پای ماندن و رفتن نداریم . انگار ما را از شیشه و مه ساخته اند . دیگر برای شکستن مان طوفان لازم نیست ؛ ما با هر نسیمی هزار تکه می شویم ، ترک می خوریم ، می افتیم ، می شکنیم ، می ریزیم . و همین را می خواستند ...
از اینجا تا تو هزار راه حوصله است ، ما اما چقدر بی حوصله ایم . ما پیش از آنکه راه بیفتیم ، خسته ایم . از نا هموار می ترسیم . از پست و بلند می هراسیم ؛ از هرچه نا موافق می گریزیم !
شانه هایمان درد می کند ، اندوه های کوچکمان را نمی توانیم بر دوش کشیم . ما زیر هر غصه ای آوار می شویم و در سینه ی ما دیگر جا برای هیچ غمی نیست !
.
.
.
" ما اهل ماندن نیستیم خوب من ؛ این را زخمهایمان شهادت می دهند ..."
با من سخن بگو ...
من صدای تو را می شنوم ...
صدای گریه های تو را می شنوم ...
صدای تو از میان تاریکی ها می گذرد ...
ابرها را در می نوردد ...
با نور ستارگان در می آمیزد ...
و با انوار خورشید به من می رسد ...
.
.
.
نامه ای از خدا به تو !
من، نوشتن بلد نبودم !
آسمان آبی بود
و می کشیدم روی کاغذ سپیدی
آبی آسمان !...
.
.
[IMG]
من، نوشتن بلد نبودم !
آسمان آبی بود
و می کشیدم روی کاغذ سپیدی
آبی آسمان !...
.
.
.
نوشتن بلدم و نقاشی نه !
و می نویسم
از همان آسمان کودکی ...
چیزی که ماند
بی تغییر ...!
.
نوشتن بلدم و نقاشی نه !
و می نویسم
از همان آسمان کودکی ...
چیزی که ماند
بی تغییر ...!
دکوراسیون نشیمن به روز شد.
http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?p=1128282#post1128282
سلام احوالتون؟
نجواي تو را
نمي توان نوشت ...
گرماي تو را
نمي توان كشيد ...
نگاه تو را
نمي توان سرود ...
آغوش تو را
نمي توان نواخت ...
تنها مي توان
دلي داشت
سر ريز؛
از بوي تني
كه بالا مي برد تورا ...
تا شانه هاي
خـد ا .....!
...و در آن شب مهتابی
هنگامی که شب چون روز روشن بود
و غوکان و جیرجیرکان به شادی و آواز پرداخته بودند
من نیز با صدای خش خش برگ های پاییزی
تو را میخواندم ای تنهاترین همدم من
پیش تر ها
دایره می دیدم زندگی را
با همه توازن و تقارن و سادگی اش ...
و این روز ها بیش تر
به انبوه نیم دایره ها می ماند !
با یک آغاز
یک اوج
و یک پایان ...
همه یک طرفه و ساعتگرد !!!
پس چه سرعت عملی دارم بابا!!!!!خدا!!!!!!!!!!!
تازه گذاشتی مگه!؟!!؟
آواتار جدیدت مبارک باشه!!البته یه مقدار یه جوری طلبکار نگاه میکنه ولی خب...
سلام خواهش میکنم موقث باشی دوست عزیزم
من و پاييز شانه به شانه ...
به پاييز گفتم
آرام، گام بردار ...
در زير برگها
بهاري، دارد، مي تپد ...
...
من و پاييز جلوتر رفتيم
نفس در سينه ي هردومان حبس بود
برگها را كنار زديم
تورا ديديم ...
هنوز بالهايت جان داشت
نفست بوي پرواز مي داد
و سكوت نبض تو در گوش برگها جاري بود
هنوز جاي پاي قلبت سبز بود ...
و
هنوز دستهايت
بوي دل مرا مي داد
اي كودكي بزرگوار من !!!
...
امروز كوچكتر از آنم
كه به قداست تو
بينديشم
يادت گرامي باد ...
اي كودكي بزرگوار من ...
اي كودكي بزرگوار من ...!
فرشته مه نگار
فقط یکیست
هرچه زیباست !
ببین:
یک ماه ... یک خورشید ...
یک پدر ... یک مادر ...
یک تولد ... یک مرگ حتی !
یک قلب ... یک عشق !
همین ...
فقط یکی ...
نقطه !
هیچ کس نیست که باری ز دلم بردارد
عاقبت دردو غم و داد کند نابودم
اشک بس ریخته ام هر که ببیند گوید
سرو خم گشته ی بشکسته کنار رودم
گه ز حق مرگ طلب میکنم و گه گویم
کاش می بودم و غمخوار
علی می بودم
من نفس میزنم و او کف افسوس به هم
من چه چون گویم و او چون شنود بدرودم
ای اجل پا به سر من ز محبت بگذار
گر بیایی کنی از امدنت خشنودم
نه !
نه !
زمین را نگاه نمی کنم ...
به تماشا نشستن آسمان را
بیشتر دوست می دارم ...
هرچند
رخت بی تابی به تن کرده
گاه گرفته است ...
گاهی هم می بارد ...
نه !
زمین را نگاه نمی کنم ...
زمین از ما پر شده ، ما از سیاهی !
آسمان اما سپید است ...
سلام خوبی شما؟
و در آن لحظه که غروب تمام زندگی ام بود
تنها وجود تو ای دوست ( خداوند )
مرا به فکر پرواز انداخت و
به طلوع اندیشیدم
هم چنان كه مى گذرى به همه چيز نگاه كن و در هيچ جا درنگ مكن ...
به خود بگو كه تنها خداست كه گذرا نيست ...
تنها خداست كه نمى توان در انتظارش بود ... در انتظار خدا بودن يعنى در نيافتن اين كه او را هم اكنون در وجود خود دارى ...!
قدم مي زني
تاريک است
خياباني ساکت
بر خلاف هميشه ...
مي روي
در مسيري ميان درختان
صدايي نيست
جز صداي رودخانه ...
پيش مي روي
دوست داري
تا ابد بروي
بي وقفه ...
آرامش است
که مي بارد
و پرواز روياهايي
که در سر داري ...
به خودت که مي آيي
رسيده اي
لبخند مي زني ...
فردا شب
با اوج بيشتري
پرواز خواهي کرد ...!
سلام!
خوبی؟
خوش میذگره؟؟؟
راستی!
فینال شروع شده!!!
بیا رای بده!
به دوستات هم بگو که رای بدن!
بهترين آواتار را چه كسي دارد ؟ ( فينال )
مرسی!
و تو را از عمق وجودم میخوانم
و تو صدایم را میشنوی
و به سوی خود میخوانی
ولی
پاهایم در بند است
نمیدانم به کدامین بند
اما میدانم بالهایم را گم کرده ام -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
