-
سلام همشهری
خیلی زیبا وعمیق وتاثیر گذار بود
دست گلت درد نکنه
you're welcome my dear
تاپیک جالبی بود عزیزم. مرسی ...
عید تو هم مبارک عزیزم.همیشه ایام به کامت باشه
قابلی نداشت
خواهش میکنم عزیز کاری نکردم
مطالبت لیاقیت بیشتر از اینا رو داشت
عیدت مبارک ...
سلام دوست عزیزم
خواهش میکنم
تشکرهای من قابلی نداشت در مقابل خبرهای خوبت
بازم مرسی
اختیار دارین وظیفه بود
شما خودت با کدومش برخورد داشتی؟
سلام رفیق. خیلی این تاپیک خرافاتت محشره
دستت درد نکنه
ممنون آبجی جون
زندگی را باید دید و باید چشید و خندید زندگی باید کرد...
دلیل زندگی چیست
نه !
شکايت نکن
کوه هم که باشد
گاهي
دم غروب که مي شود
انگار دلش مي لرزد ...
به خدا قسم
اصلا انگار طور ديگري ست !
انگار ايستاده مي افتد
ايستاده مي گريد
و ايستاده مي ميرد ...
پس گلايه نکن !
...
از تو چه پنهان
با تمام بي پناهي ام
گاهي ايستاده
در پس همين وجود
در پس همين خنده هاي سرد
در پس همين گريه هاي گرم
هي مي ميرم و زنده مي شوم !
...
سخت است
صبور باشي ...
و در حجم اين سکوت
نـفـسـت بنـد نيـايـد ...!
خواهش میکنم عزیزم. مرسی...
Thanksssssssssssssss
سلام مرسی سیما جان
هنر نقاشی ودیعه ای است از جانب خداوند در وجود انسان ها تا بتوانند با در هم
آمیختن رنگها زیبایی ها و عظمت خلقت را به تصویر بکشند به هر گوشه ای از جهان
هستی که نظر بیافکنیم زنگ های زیبا خود نمایی می کنند و به جهان معنا و مفهوم
می بخشند. ما جادوی رنگ ها را در به تصویر کشیدن فضای لایتناهی کهکشان ها
به کار برده ایم. و علاقه مندان را به دنیای زیبای ستارگان و کهکشان ها دعوت می
کنیم. دنیای بکر و دست نخورده ای که بشر هنوز نتوانسته است طبیعت آن را آلوده
کند و از بین ببرد.
آدم ها مي آيند
زندگي مي کنند
مي ميرند
و مي روند
اما ...
فاجعه ي زندگي تو
آن هنگام آغاز مي شود
که آدمي مي ميرد
اما
نمي رود !
مي ماند ...
و نبودنش در بودن تو
چنان ته نشين مي شود
که تو مي ميري در حالي که زنده اي
و او زنده مي شود در حالي که مرده است ...!
آزاده طاهائي
سلام دوست من
حال شما
خوبید ؟
...وقتی بزرگ میشی ، قدت کوتاه میشه ، آسمون بالا می ره و تو دیگه دستت به ابرها نمی رسه و برات مهم نیست که توی کوچه پس کوچه های پشت ابرها ستاره ها چی بازی می کنند .اونا اونقدر دورند که تو حتی لبخندشونم نمی بینی و ماه - همبازی قدیم تو - اونقدر کمرنگ میشه که اگه تموم شب رو هم دنبالش بگردی پیداش نمی کنی ...
وقتی بزرگ میشی ، دور قلبت سیم خاردار می کشی و در مراسم تدفین درختها شرکت می کنی و فاتحۀ تموم آوازها و پرنده ها رو می خونی و یه روز یادت می افته که تو سالهاست چشمهات رو گم کردی و دستات رو در کوچه های کودکی جا گذاشتی. اون روز دیگه خیلی دیر شده ...
فردای اون روز تو رو به خاک می دهند و می گویند : " خیلی بزرگ بود " ...
.
.
.
ولی تو هنوز جا داری تا خیلی بزرگ بشی ، پس بیا و خجالت نکش و نترس ...!
وقتی بزرگ میشی ، دیگه خجالت می کشی به گربه ها سلام کنی و برای پرنده هایی که آوازهای نقره ای می خونند دست تکون بدی ...
وقتی بزرگ میشی ، خجالت می کشی دلت برای جوجه قمری هایی که مادرشون برنگشته شور بزنه. فکر می کنی آبروت میره اگه یه روز مردم - همونهایی که خیلی بزرگ شده اند - دلشوره های قلبت رو ببینند و به تو بخندند ...
وقتی بزرگ میشی ، دیگه خجالت می کشی پروانه های مرده ات رو خاک کنی براشون مراسم بگیری و برای پرپر شدن گلت گریه کنی ...
وقتی بزرگ میشی، خجالت می کشی به دیگران بگی که صدای قلب انار کوچولو رو میشنوی و عروسی سیب قرمز و زرد رو دیدی و تازه کلی براشون رقصیده ای ...
وقتی بزرگ میشی ، دیگه نمی ترسی که نکنه فردا صبح خورشید نیاد ، حتی دلت نمی خواد پشت کوهها سرک بکشی و خونه خورشید رو از نزدیک ببینی ...
دیگه دعا نمی کنی برای آسمون که دلش گرفته، حتی آرزو نمی کنی کاش قدت می رسید و اشکای آسمون رو پاک می کردی ... -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...
:*
