آدم وقتی کوچک و جوان است دلش می خواهد بدود و زودتر به آینده برس،از بس عجله دارد درست نمی بیند که دوروبرش چه خبر است و افسوس،قدر لحظه ای را که می گذراند ،نمی داند.وقتی پشیمان می شود و بر می گردد و به پشت سر نگاه می کند که دیگر حسرت خوردن فایده ندارد.آن وقت تازه به این نتیجه می رسد،آنچه برایش می دویده هیچ بوده،قربان همان گذشته ها و بچگی ها!
دالان بهشت. نازی صفوی