من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم/ لطفها میکنی ای خاک درت تاج سرم
دلبرا بنده نوازیت که اموخت بگو / که من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم
همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس/ که درازست ره مقصد و من نو سفرم
ای نسیم سحری بندگی من برسان // / که فراموش مکن وقت دعای سحرم
خرم آن روز کزینم مرحله بربندم بار / وز سرکوی تو پرسند رفیقان خبرم
حافظا شاید اگر در طلب گوهر وصل // دیده دریا کنم از اشک و درو غوطه خورم
پایه نظم بلندست و جهانگیر بگو
تا کند پادشه بحر دهان پر گهرم