mani24

تقدیم به مانی با لحنی آرام پرسیدم : زیبایی چیست: مردم درباره آن اختلاف نظر دارند.گفت: آنچه تو را به خودش جذب میکند. آنچه میبینی و دوست داری بدهی و بستانی.آنچه در آغوش میگیری و تو را در آغوش میگیرد . الفتی است میان اندوه وشادی . سکوتی است که میشنوی .مجهولی است که میشناسی و رازی است که کشفشمیکنی.آنگاه دست های خوشبویش را بر روی چشم هایم گذاشت و چون دست هایش را برداشت خویش را در آن ذره تنها یافتم...

زندگی جزیره است در دریایی از عزلت و تنهایی.
زندگیجزیره ای است با سنگ هایی از آرزوها و درختانی از رویاها و شکوفه هایی ازوحشت و چشمه هایی از تشنگی و در وسط دریایی از عزلت و تنهایی قرار گرفتهاست.
زندگی تو ای برادر جزیره ای است که از همه ی جزیره ها و خشکی ها جدا مانده است.
هرچند کشتی ها و قایق ها را به سوی سواحلی دیگر بفرستی و هرگاه ناوگانها وکشتی های بزرگ به ساحل تو بیایند تو همان جزیره ی تنها و دور افتاده خواهیماند. با همه ی دردهای فردی و شادی های دور و اشتیاق نادیده و با همه یرمز و رازها...

از خویش پند گرفتماو به من آموخت که دوست بدارم آنچه مردم دوست نمیدارند و همنشین کسی شوم که او را از خود میرانند.خویشتن به من نشان داد که عشق صفت عاشق نیست بلکه صفت معشوق است.وپیش از آنکه خویشتن به من پند دهد عشق در من همچون ریسمان بود اما اکنونبه هاله ای مبدل شد که اول آن آخرش و آخر آن اولش میباشد و به هر آفریدهای احاطه دارد و به تدریج وسعت می یابد تا هر چیزی که آفریده شود را دربرگیرد.از خویشتن پند گرفتم اوبه من آموخت جمال پنهان را با صورت و رنگ و پوست ببینم و به چیزی چشمبدوزم که نزد مردم ناپسند و زشت است تا اینکه زیبایی آن را مشاهده کنم.پیش از آنکه خویشتن به من پند دهد زیبایی را به صورت شعله هایی در میانستونهایی از دود میدیدم اما اکنون چیزی جز آتش فروزان نمیبینم...آری ای برادر ! او به من آموخت .خویشتن تو نیز پند میدهد و به تو ما آموزد.پس من و تو یکسان هستیم و تنها فرقمان این است که من از خود با لجاجت سخن میگویم و تو از درونت چیزی نمیگوئی و نگفتن تو فضیلت است.

درهنگام طلوع خورشید روباهی از لانه اش بیرون آمد و با حالتی سراسیمه بهسایه اش نگاه کرد و گفت : امروز شتری خواهم خورد! سپس به راه خود ادامهداد و تا ظهر به دنبال شتر گشت.آنگاه دوباره به سایه اش نگریست و گفت :آری ! یک موش برای من کافی است.

از خویشتن پند گرفتم:او به من آموخت تا شب زنده داری کنم و در حالی که همه ی مردم خفته اند و چون بیدار شوند به خواب روم...وپیش از اینکه خویشتن به من پند دهد خوابهای آنان را نمیدیم و خوابهای مرادر هنگام غفلتشان نیز نمیدیدند اما اکنون میخوابم در حالیکه به من مینگرندو چون به خواب روند شادمانی میکنم.

پروردگارا !
من دشمنی ندارم.
اما اگر بخواهی برایم دشمنی به وجود آوری او را از من قویتر کن؛
تا پیروزی تنها از آن حق باشد!
و اما شما ؛
پس از مرگ با دشمنانتان دوست خواهید شد.

وقتی اورجینال به دنیا اومدی... حیفه کپی از دنیا بری ....خودت باش...

معنای عشق من منتظرت شدم ولی در نزدی

بر زخم دلم گل معطر نزدی

گفتی كه اگر شود می آیم اما

مرد این دل و آخرش به او سر نزدی

سالها رفت و هنوز

یک نفر نیست بپرسد از من

که تو از پنجره ی عشق چه ها می خواهی؟

صبح تا نیمه ی شب منتظری

همه جا می نگری

گاه با ماه سخن می گویی

گاه با رهگذران، خبر گمشده ای می جویی

راستی گمشده ات کیست؟

کجاست؟

کنارم هستی
و اما دلــــــم تنگ میشه هـر لحظه
خودت میدونی عادت نیست فقط دوست داشتنه محضه
کنارم هستی و بازم بهونه هامو میگیرم
میگم وای چقدر سرده میام
دستاتو میگیرم

یه وقت تنها
نری جایی که از تنهایی میمیرم
از اینجا تا دم درهم بری دلشوره میگیرم
فقط تو فکر این عشقم تو فکر بودن با هم
محاله پیش من باشی برم سرگرم
کاری شم



میدونم که
یه وقت هایی دلت میگیره از کارم
روزای که حواسم نیست بگم خیلی دوست دارم
تو هم مثل منی انگار از این دلتنگی ها داری

دلم تنگ است از اين دنيا چرايش را نمي‌دانم

من اين شعر غم افزا را شبي صد بار مي‌خوانم

چه مي‌خواهم از اين دنيا، از اين دنياي افسون كار

قسم بر پاكي اشكم ، جوابم را نمي‌دانم

شروع كودكي‌هايم سرآغاز غمي جانكار

از آن غم تا به فرداها پر از تشويش، گريانم

بهار زندگي را من هزاران بار بوييدم

كنون با غصه مي‌گويم خداوندا پشيمانم

به سوي درگه هستي هزاران بار رو كردم

الهي تا به كي غمگين در اين غمخانه مي‌مانم

خدايا با تو مي‌گويم، حديث كهنه‌ي غم را

بگو با من كه سالي چند در اين غمخانه مهمانم

دریای خروشان عشق،چهره مهتاب را بر هم میزد و ساحل،غروب سرخ را به رنگ شعر در آورده بود

وتنها مجنون حقیقت کنار ساحل به همراه یگانه خاطر خویش،قصیده غم را زیر لبان لعلش بارها زمزمه میکرد



دلتنگ بود

خشک مثل بت

سوگند خورده بود که هیچگاه،پژمرده شدن یاس سفید را در ذهنش تجسم نکند

آشفته از حال دیار از دیدار یار

متن دلش پر از واژه های درهم بود

لبانش غنچه شده و دیگر مثل گل نمیشکفت

نثری روان در سر داشت آغشته به بوی خوش نسیم وبه عطر باران

يكي هست تو قلبم كه هر شب واسه اون مي نويسم
اون خوابه
نمیخوام
بدونه
واسه اونه که قلب من اینهمه بیتابه
یه کاغذ
یه خودکار
دوباره شده همدم این دل دیونه
یه نامه
که خیسه
پر از اشک و باز کسی اون و نمیخونه
یه روز همین جا توی اتاقم
یدفعه گفت داره میره
چیزی نگفتم اخه نخواستم دلشو غصه بگیره
گریه میکردم درو که می بست
میدونستم که میمیرم
اون عزیزم بود نمی تونستم جلوی راشو بگیرم
می ترسم
یه روزی
برسه که اونو نبینم بمیرم تنها
خدایا
کمک کن نمیخوام بدونه دارم جون میکنم اینجا
سکوت
اتاقو
داره میشکنه تیک تاک ساعت رو دیوار
دوباره نمیخواد بشه باور من که دیگه نمی یاد انگار

یه روز همین جا توی اتاقم
یدفعه گفت داره میره
چیزی نگفتم اخه نخواستم دلشو غصه بگیره
گریه میکردم درو که می بست
میدونستم که میمیرم
اون عزیزم بود نمی تونستم جلوی راشو بگیرم
يكي هست تو قلبم كه هر شب واسه اون مي نويسم
اون خوابه
نمیخوام
بدونه
واسه اونه که قلب من اینهمه بیتابه
یه کاغذ
یه خودکار
دوباره شده همدم این دل دیونه
یه نامه
که خیسه
پر از اشک و باز کسی اون و نمیخونه

می شود برای همیشه

به عاشقانه های آرام چشم های تو سفرکرد و برنگشت

می شود زیر همین آسمان پرستاره


نامم را در شیرینی شهد، با صدایت تکرار کنی

و من از شنیدن خودم از تو مثل همیشه نفهمم


که من کمی بیشتر تو شده ام

یا تو من را به تن کرده ای؟؟

میان دیوارهای روشن سکوت

خانه ای شیشه ای ساخته ام .

خانه ای باتمام زوایای زندگی یک انسان .

خانه ای به وسعت تمام عشقها ، قلبها ، سکوت ها.

خانه ای با شادیهایی از جنس ستاره های طلایی

و احساسی به رنگ آسمان .

خانه ای که درهایش از جنس نور است و

پنجره هایش رو به آفتابگردانهای خندان باز می شوند.

خانه ای پر از هوای " تو"

و نفسی از تبار " عشق " .

در هنگامه آمدنت

سکوت شیشه ها به رنگ آبی ترین بهشت زمینی

زندگی را فریاد می زنند .

حتی اگر با قدمهایی از جنس سکوت بیایی ...

عاشقانه دوست دارم
اگر یک آسمان دل را به قصد عشق بردارم میان عشق
و زیبایی تو را دوست می دارم
تو را عاشقانه دوست دارم
مثل گلهای بهاری
مثل پنجره های باز رو به دریا
مثل گلهای عاشق در باغچه های انتظار
تو را مثل خودت پاک و معصوم دوست دارم
من عاشقم
عاشق صدای شرشر بارن
عاشق پنجره های خیس باران خورده
و عاشق کوچه های نمناک انتظار
من عاشقم
عاشق شبهای پر ستاره و مهتابی
در کوچه پس کوچه های دلواپسی در انتظار دیدار یک آشنا
من عاشقم
عاشق پاکی و معصومیت
عاشق نگاهی پاک و بی ریا
عاشق سبزی بهار و عاشق تمام شقایق های دنیا

دلم میخواست ميدانستي شبها...

تنها ستاره اي را كه به نامت زده ام...

به چشمانم سنجاق ميكنم...

تا يادم نرود در روي زمين كسي هست...

كه سبزي لحظه هايش .... آرزوي من است !

دلم میخواست می دانستی...

که شادی ات... دنيای من است...

و اندوهت... ويرانی لحظه هايم!


که چگونه در خنده هايت به اوج می رسم...

اما کاش می توانستم نشانت دهم...

که با هر نفسم...

دانسته و يا ندانسته...

به یادت هستم

به تو فکر میکنم به کسی که

نامش در اندیشه من

عشقش در قلب من

کلامش در دفتر من

ممنون از همراهیِ خوبت مانی جون...وقتت خوش::

می شود برای همیشه

به عاشقانه های آرام چشم های تو سفرکرد و برنگشت

می شود زیر همین آسمان پرستاره


نامم را در شیرینی شهد، با صدایت تکرار کنی

و من از شنیدن خودم از تو مثل همیشه نفهمم


که من کمی بیشتر تو شده ام

یا تو من را به تن کرده ای؟؟

عشق رنگینی نگاه من و توست که عمق وجودش ناپیداست

تا فراسوی جهان

دانی که جهان ندارد پایانی

پس بیا همچنین و همچونان

رنگینی نگاهمان باشد تا فراسوی جهان

دلم میخواست ميدانستي شبها...

تنها ستاره اي را كه به نامت زده ام...

به چشمانم سنجاق ميكنم...

تا يادم نرود در روي زمين كسي هست...

كه سبزي لحظه هايش .... آرزوي من است !

دلم میخواست می دانستی...

که شادی ات... دنيای من است...

و اندوهت... ويرانی لحظه هايم!


که چگونه در خنده هايت به اوج می رسم...

اما کاش می توانستم نشانت دهم...

که با هر نفسم...

دانسته و يا ندانسته...

به یادت هستم

به تو فکر میکنم به کسی که

نامش در اندیشه من

عشقش در قلب من

کلامش در دفتر من

اگر بگریی مرا می گریانی

اگر لبخند بزنی مرا شاد می کنی

اگر تنها باشی حرفهای دلم کنارت می نشیند

اگر فریاد برآوری کلام من پژواک فریاد توست

نه فقط کلام من که من خود نیز با تو همفریاد خواهم شد



هیچ کس جز خدای علیم نمی داند که تا چه پایه دوستت دارم

هیچگاه خود را از تو جدا نخواسته ام

که مرگ را بر این جدایی رجحان می نهم

از زمين خواهم رفت

دل من شوق تكان دادن ابري دارد

به هوايي كه بخواند باران

مثل دستان دعا نردباني دارم

كه مرا مي برد از خلسه سرگرداني

آنطرف ها بالا

لب درياچه مهتاب قراري دارم

راه شب طولاني است

دردي مي رقصد و مي جوشد شعر

اي اجابت شده ها

غزلي گم كردم

زندگی یک آرزوی دور نیست
زندگی یک جست و جوی کور نیست
زیستن در پیله ی پروانه چیست؟!
زندگی کن زندگی افسانه نیست.

گوش کن...!!
دریا صدایت میزند!
هر چه نا پیدا صدایت می زند!
جنگل خاموش میداند تورا
با صدایی سبز می خواند تورا

آتشی در جان توست
قمری تنها پی دستان توست
پیله ی پروانه از دنیا جداست
زندگی یک مقصد بی انتهاست
هیچ جایی انتهای راه نیست
این تمامش ماجرای زندگیست...

چقدر دلم برايت تنگ شده
آنقدر که فقط نام زيباي تو در آن جاي مي گيرد
عزيز من ، قلب من
اي کاش مي شد اشک هاي طوفاني ام را قطره قطره جمع کرد
تا تو در درياي غم آلود آن غروب چشمانم را نظاره کني
اي کاش مي شد فقط يک بار
فرياد بزنم
دوستت دارم
و تو صدايم را مي شنيدي
نمي دانم چطور ، کجا و چگونه بايد به تو برسم؟
اي کاش به جاي عکس زيبايت
وجود نازنينت پيش رويم بود
و حرف هاي نا گفته ام را مي شنيدی
به راستي که تو اولين عشق راستينم هستي
شايد در گذشته هرگز اينچنين عاشق نشده بودم
اما؛
حال خوب مي دانم که فقط با شنيدن نام زيبايت
چشمانم بي اختيار مي بارد
اي اميد آخرينم
بدان که هر روز ، هر ساعت و هر لحظه
به در گاه آفريدگار تو دعا مي کنم
تا فقط يک بار بتوانم
چشمانم را زنداني نگاهت کنم

تو ستاره ای هستی در آسمان دلم که هیچگاه خاموش نمیشوی

تو خاطره ای هستی ماندگار در دفتر دلم که فراموش نمیشوی

همیشه تو را در میان قلبم میفشارم تا حس کنی

تپشهای قلبی را که یک نفس عاشقانه برایت میتپد

از وقتی آمدی بی خیال تمام غمهای دنیا شدم

و تو چه عاشقانه شاد کردی خانه قلبم را

از وقتی آمدی گرم نگه داشتی همیشه آغوشم را ،

عطر تنت پیچیده فضای عاشقانه دلم را

همیشه پرتو عشق تو در نگاهم میتابد ، همیشه دلم به داشتن تو می بالد،

دستانم دستان را میخواهد و اینجاست که گلویم ترانه فریاد عشق تو را میخواند

چون همین گونه مرا عاشق خودت کردی ،

همینگونه مرا اسیر عشق و محبتهایت کردی

از وقتی آمدی ،آمدنت برایم یک حادثه شیرین در زندگی ام بود،

نگاهم مال تو هست ، دلم گرفتار تو است ،

من تو را دارم و به هیچکس جز تو نمی اندیشم

مال من هستی و همین است که من زنده هستم ،

منو تنها نزار ، عشقم نزار! این خونه خالی شه

کسی که روت قسم میخورد ، اسیره کج خیالی شه

منو تنها نزار ، عشقم مگه، این گریه خواهش نیست؟!

منو تنها نزار عشقم ، که من تنهات نمیزارم

نگو که ،واهمه دارم ، صبوری کن ، تحمل کن، دلم میخواد ببینی،من چه فرقی با همه دارم

منو تنها نزار عشقم، که من تنهات نمیزارم

نگو که ، واهمه دارم، صبوری کن، تحمل کن ، دلم میخواد ببینی، من چه فرقی با همه دارم

اگه ، از دست آدم ها، همش تیشه به ریشم بود

نمیمردم ،واسه اینکه یکی مثله تو پیشم بود

شکنجه دیدم از دوریت ، که گریه ،اعترافم شد

همین دنباله تو گشتن ، یه جورایی طوافم شد

منو تنها نزار، عشقم منم سهمی ازت دارم

همین یه دلخوشی رو من ، تویه دنیا فقط دارم

منو تنها نزار عشقم، که من تنهات نمیزارم

خیالم ...



گره خورده است !



چقدر ...



هول می زنند



رؤیاها !



انگار به عمرشان



تو را ندیده اند !