-
دارو ندارم را خزان از من بریده است
برگرد! تنهایی امانم را بریده است..
روزی مجالی داشتم گاهی بگریم
امروز آنرا هم جهان از من بریده است
اکنون به دنبال رفیقی نیمه راهم
آغاز راه آن مهربان از من بریده است
طوفانی آمد آشیانم را بهم ریخت
آرامشم را آشیان از من بریده است
گیرم عقابم ای پرستوهای وحشی
آسوده باشید آسمان از من بریده است!
طوفان! رها کن برگهای مرده ام را..
دیریست مهر باغبان از من بریده است..
با سنگ روزی می گرفت از من سراغی
آن سنگدل هم بی گمان از من بریده است!
.
.
.
.
وقتی کسی رو دوست داری از همه دنیا می گذری
تولد دوبارته اسم اونو که می بری
وقتی کسی رو دوست داری میخوای بهش تکیه کنی
بگی که محتاجشیو به خاطرش گریه کنی
وقتی کسی رو دوست داری حاضری دنیا بد باشه
فقط اونی که دوست داری عاشقی رو بلد باشه
حاضری که بگذری از مقررات و دین و درس
وقتی کسی رو دوست داری معنی نداره دیگه ترس
وقتی کسی رو دوست داری به خاطرش می ری به جنگ
قلبت میشه یه تیکه سنگ
وقتی کسی رو دوست داری دنیا رو از یاد می بری
دار و ندارتو می دی تا اونو به دست بیاری
حاضری هرچی دوست نداشت به خاطرش رها کنی
حسابتو حسابی از مردم شهر جدا کنی
حاضری هر روز سر اون با آدما دعوا کنی
غرورتو بشکنی و باز خودتو رسوا کنی
وقتی کسی رو دوست داری از همه دنیا می گذری
وقتی کسی رو دوست داری ...
دلم میخواست ميدانستي شبها...
تنها ستاره اي را كه به نامت زده ام...
به چشمانم سنجاق ميكنم...
تا يادم نرود در روي زمين كسي هست...
كه سبزي لحظه هايش .... آرزوي من است !
دلم میخواست می دانستی...
که شادی ات... دنيای من است...
و اندوهت... ويرانی لحظه هايم!
که چگونه در خنده هايت به اوج می رسم...
اما کاش می توانستم نشانت دهم...
که با هر نفسم...
دانسته و يا ندانسته...
به یادت هستم
به تو فکر میکنم به کسی که
نامش در اندیشه من
عشقش در قلب من
کلامش در دفتر من
شبی از پشت یک تنهایی غمناک و بارانی
تو را با لهجه گلهای نبلوفر صدا کردم
تمام شب برای با طراوت بودن باغ قشنگ ارزوهایت دعا کردم
پس از یک جستجوی نقره ای در کوچه های ابی احساس
تو را از بین گلهایی که در تنهاییم رویید با حسرت جدا کردم
و تو در پاسخ ابی ترین موج تمنای دلم گفتی
دلم سرگردان و حیران چشمانیست رویایی
و من تنها برای دیدن ان چشمان
تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم
همین بود اخرین حرفت
و من بعد از عبور تلخ و غمگینت حریم چشم هایم را
به روی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید وا کردم
نمیدانم چرا رفتی؟ نمیدانم چرا؟ شاید خطا کردم
و تو بی انکه فکر غربت چشمان من باشی
نمیدانم کجا ؟ تا کی ؟برای چه
ولی رفتی.....
و بعد رفتنت باران چه معصومانه میبارید
باز امشب ای ستاره تابان نیامدی
باز ای سپیده شب هجران نیامدی
شمعم شکفته بود که خندد به روی تو
افسوس ای شکوفه خندان نیامدی
زندانی توبودم مهتاب من چرا
باز امشب از دریچه زندان نیامدی
باماسر چه داشتی ای تیره شب که باز
چون سرگذشت عشق به پایان نیامدی
مگذار قند من که به یغما برد مگس
طوطی من که در شمحافظ و ژنرالان نیامدی
شعرمن اززبان تو خوش صید دل میکند
افسوس ای غزال غزلخوان نیامدی
گفتم به خوان عشق شدم میهمان ماه
نامهربان من تو که مهربان نیامدی
صبرم ندیده ای که چه زورق شکسته ای ست
ای تخته ام سپرده به طوفان نیامدی
عیش دل شکسته عزا میکنی چرا
عیدم تویی که من به تو قربان نیامدی
درطبع شهریار خزان شد بهارعشق
زیرا تو خرمن گل وریحان نیامدی
تنهایی من پاکترین و باوفا ترین یاریست که در تمام زندگی ام یافته ام
تنهایی من با شادی من شاد میشود و با غمم غمگین
تنهایی من از انتهای یک کوچه مه گرفته و غمگین
با ناز و کرشمه به سمت من تنها امده
در تنهایی من غم، شادی، اندوه، عشق، خاطرات و من جای گرفته است
در تنهایی من همیشه صدای موسیقی را میتوان شنید
در تنهایی من همیشه فیلمی برای دیدن وجود دارد
من تنهایی خود را دوست دارم
سرنوشتم را
به ســتــــاره های چشمـــان تــــــو
چسباندم
یادت هست ؟
آن عصر پاییـــــزی را
که روی آینه
عکسی از لبـــخند من و تـــو به یــادگار ماند...
اگر از دوست داشتن
برایت نگویم
قلبـــــم جریـــحه دار می شود ....
مانیِ عزیز..تویِ تاپیکِ اشعار عاشقانه دو تا پستِ تکراری داری،ویرایشش کن لطفا!
ممنون
اینجا می گویند ، تازنده ای سراغت را می گیرند
حالت را می پرسند...!
وقتی بمیری ، دیگر کسی سراغت را نمی گیرد .
شاید هم وقتی کسی سراغت را نگیرد، یعنی مرده ای ،
نیستی ، وجود نداری.
انگار من خیلی وقت است که مـــــُــــــــــــــــــ ـــرده ام .
شبی از پشت یک تنهایی غمناک و بارانی
تو را با لهجه گلهای نبلوفر صدا کردم
تمام شب برای با طراوت بودن باغ قشنگ ارزوهایت دعا کردم
پس از یک جستجوی نقره ای در کوچه های ابی احساس
تو را از بین گلهایی که در تنهاییم رویید با حسرت جدا کردم
و تو در پاسخ ابی ترین موج تمنای دلم گفتی
دلم سرگردان و حیران چشمانیست رویایی
و من تنها برای دیدن ان چشمان
تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم
همین بود اخرین حرفت
و من بعد از عبور تلخ و غمگینت حریم چشم هایم را
به روی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید وا کردم
نمیدانم چرا رفتی؟ نمیدانم چرا؟ شاید خطا کردم
و تو بی انکه فکر غربت چشمان من باشی
نمیدانم کجا ؟ تا کی ؟برای چه
ولی رفتی.....
و بعد رفتنت باران چه معصومانه میبارید
ابرها می گريند تا پشت پايت را خيس کنند
من انتظار را حس می کنمابرها می گريند تا پشت پايت را خيس کنند
من انتظار را حس می کنم
صبر را ياد گرفته ام
از باغچه کوچکمان زير آفتاب تابستان
برای روزی که اندوه آسمان از
آتش عشق افروخته اش باران بياورد
ودوری ها را پاک کند
و مدام برای برگ ها بخواند که
آسمان نزديک است
دوباره دست هايمان را خيس کند
من رهايت نمی کنم
آنچه را که روزهای بلند و شب های بارانی
به من آموخته اند از ياد نمی برم
صبر را ياد گرفته ام
از باغچه کوچکمان زير آفتاب تابستان
برای روزی که اندوه آسمان از
آتش عشق افروخته اش باران بياورد
ودوری ها را پاک کند
و مدام برای برگ ها بخواند که
آسمان نزديک است
دوباره دست هايمان را خيس کند
من رهايت نمی کنم
آنچه را که روزهای بلند و شب های بارانی
به من آموخته اند از ياد نمی برم
شاید غزلی بگویم...
شاید غزلی بگویم دراین کوچه های تنگ دنیا
شاید از درددلی بگویم با خدای این دو دنیا
شاید روزگاری من هم سکوت خدا را بشنوم
شاید روزگاری من هم به آن آیین بگروم
شاید امشب شاید امروزو شایدم فردا نمی دانم
اما غزلی می گویم ...
غزلی می گویم که در آن وسعت ثانیه ها پیداست
غزلی می گویم که در آن ارزش انسانها به وفاست
که در آن هیچ کس تنها نیست همه چیز زیباست
در شعرم باران را به تصویر می کشم باد را به مهمانی می خوانم و خدا را
پادشاه قصرم می سازم
خاطره ها را در گوشه ای از تصویر می کشم
شاید آبی باشند نمی دانم ولی اکنون شعر من خیس شدست از باران خاطرات
.....و بوی کاه گل می آید از کلماتم بوی ده و روستا و خدا
" قصه اي از شب "
شب است
شبي آرام و باران خورده و تاريك
كنار شهر بي‌غم خفته غمگين كلبه‌اي مهجور
فغانهاي سگي ولگرد مي‌آيد به گوش از دور
به كرداري كه گويي مي‌شود نزديك
درون كومه‌اي كز سقف پيرش مي‌تراود گاه و بيگه قطره‌هايي زرد
زني با كودكش خوابيده در آرامشي دلخواه
دود بر چهره‌ي او گاه لبخندي
كه گويد داستان از باغ رؤياي خوش آيندي
نشسته شوهرش بيدار، مي‌گويد به خود در ساكت پر درد
گذشت امروز، فردا را چه بايد كرد ؟
كنار دخمه‌ي غمگين
سگي با استخواني خشك سرگرم است
دو عابر در سكوت كوچه مي‌گويند و مي‌خندند
دل و سرشان به مي، يا گرمي انگيزي دگر گرم است
شب است
شبي بيرحم و روح آسوده، اما با سحر نزديك
نمي‌گريد دگر در دخمه سقف پير
و ليكن چون شكست استخواني خشك
به دندان سگي بيمار و از جان سير
زني در خواب مي گريد
نشسته شوهرش بيدار
خيالش خسته، چشمش تار
وقتی کسی رو دوست داری از همه دنیا می گذری
تولد دوبارته اسم اونو که می بری
وقتی کسی رو دوست داری میخوای بهش تکیه کنی
بگی که محتاجشیو به خاطرش گریه کنی
وقتی کسی رو دوست داری حاضری دنیا بد باشه
فقط اونی که دوست داری عاشقی رو بلد باشه
حاضری که بگذری از مقررات و دین و درس
وقتی کسی رو دوست داری معنی نداره دیگه ترس
وقتی کسی رو دوست داری به خاطرش می ری به جنگ
قلبت میشه یه تیکه سنگ
وقتی کسی رو دوست داری دنیا رو از یاد می بری
دار و ندارتو می دی تا اونو به دست بیاری
حاضری هرچی دوست نداشت به خاطرش رها کنی
حسابتو حسابی از مردم شهر جدا کنی
حاضری هر روز سر اون با آدما دعوا کنی
غرورتو بشکنی و باز خودتو رسوا کنی
وقتی کسی رو دوست داری از همه دنیا می گذری
وقتی کسی رو دوست داری ...
تو رو به خدا بعد من مواظب خودت باش
به فکر زندگیت باش
غصه ام میشه اگه بفهمم داری غصه میخوری
شکایت از کسی نکن با اینکه خیلی دلخوری
دلت نگیره مهربون ، عاشقتم اینو بدون
دلم گرفته میدونی ، از هم جدا کردنمون
دل نگرونتم همش ، اگه خطا کردم ببخش
بازم منو به خاطر تموم خوبیهات ببخش
منو ببخش ، منو ببخش . . .
اصلا فراموشم کن و فک کن منو نداشتی
اینجوری خیلی بهتره بگو منو نخواستی
برو بگو تنهایی رو خیلی زیاد دوسش داری
اگه تو تنها بمونی با کسی کاری نداری
دلت نگیره مهربون ، عاشقتم اینو بدون
دلم گرفته میدونی ، از هم جدا کردنمون
دل نگرونتم همش ، اگه خطا کردم ببخش
بازم منو به خاطر تموم خوبیات ببخش
نمیدانم..
نمي دانم پس از مرگم چه خواهد شد ؟
نمي خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم
چه خواهد ساخت ؟
ولي بسيار مشتاقم ،
که از خاک گلويم سوتکي سازد.
گلويم سوتکي باشد به دست کودکي گستاخ و بازيگوش
و او يکريز و پي در پي ،
دَم گرم خوشش را بر گلويم سخت بفشارد ،
و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد .
بدين سان بشکند در من ،
سکوت مرگ بارم را
هر زمان که بخواهی از کنارت خواهم رفت
تا بفهمی چه باشم چه نباشم ، عاشقم
هر کجا باشم در قلبم خواهی ماند و به عشق تو،
با یاد تو، با عکسهای تو، با مهری که از تو در دلم جا مانده زنده خواهم ماند
تا زمانی که نفس میکشی ، نفس میکشم به عشق نفسهایت
که هر نفس آرامش من است ، هر نفس امیدی برای زندگی عاشقانه ی من است
وقتی نیستی گرچه سخت است سرکردن با اشکهایی که میرزد از چشمانم
اما این عشق تو است که به من شوق اشک ریختن را ،
شوق غم و غصه لحظه های دور از تو بودن ، شوق دلتنگی و انتظار را میدهد
این عشق تو است که به من فرصتی دوباره میدهد
میترسم ، میترسم ، میترسم ! یک سوال در دلم مانده که میترسم از تو بپرسم!
میخواستم بپرسم که :
عزیزم هنوز مرا دوست داری؟
چه صبورانه به دوش کشیدی
بار سنگین غمی را که ناتوان از به دوش کشیدنش
در راه مانده بودم
چه مهربانانه دستم را گرفتی انسان که پای رفتنم نبود
و چه زیبا لبخند را
برگستره زندگی من بخشیدی
باشد
ای تار و پود زندگی خیالی ام
قدم در این راه با جان گذاشتم
ماندنم با تو جان میگیرد
و تو خرابه دنیایم را دوباره میسازی
مرا باز پس گیر از مرگ
از رفتن
و از نبودن
دلتنگی هایم را چگونه گویم وقتی قلم نیز نمی نویسد.....!
تا جایی که خورشید به راهش ادامه دهد من هم ادامه خواهم داد و تو را فراموش نخواهم کرد
تا وقتی که دریا ساحل را فراموش نکرده
کاش میدانستی در دل شیشه ای من چه میگذرد؟؟؟
کاش میدانستی غروب های زندگی ام دیگر طلوعی ندارد...
کاش نسیم غروب درد دل مرا به تو بگوید
دلتنگت هستم
این خط غریب
این چشمان خسته
این دست های منتظر
عجیب بیقراری می کنند
دردها و اشک هایم را از تو پنهان می کنم
خنده هایم را به تو هدیه می دهم و شادی هایم را با تو قسمت می کنم
عجیب دلتنگت هستم و میدانم اگر لبخند بر لب های تو بدرخشد
قدم هایم پرواز می آموزند و دلتنگ تر میشوم از این انتظار فرسوده کننده
که گریزی ندارد.......
خیلی دلتنگم عشقم
درکم کن
دوستت دارم عاشقونه
خیلی متنتون قشنگ بود..ممنونم
چقدر سخته
چقدر سخته که عشقت روبه روت باشه
نتونی هم صداش باشی
چقدر سخته که یک دنیا بها باشی
نتونی که رها باشی
چقدر سخته….
چقدر سخته که بارونی بشی هر شب
نتونی آسمون باشی
چقدر سخته که زندونی بمونی
بی در و دیوار نتونی هم زبون باشی
چقدر سخته….
چه بد بخته قناری که بخونه
اما رؤیاش حس بیرونه
چه بد بخته گلی که مونده تو گلدون
غمش یک قطره بارونه
چقدر سخته که چشمات رنگ غم باشه
ولی ظاهر پر از خنده
چقدر سخته که عشقت آسمون با باشه
ولی آسون بگن چنده
چقدر سخت کلامت ساده پرپر شه
نتونی ناجیش باشی
چقدر سخته که رفتن راه آخرشه
نتونی راهیش باشی
چقدر سخته تو خونت عین مهمون شی
بپوسی قصد بیرون شی
چقدر سخته دلت پر باشه ساکت شی
ولی ، تو سینه داغون شی
چقدرسخته که یک دنیا صدا باشی
ولی از صحنه خوندن جدا باشی
چقدر سخته که نزدیک خدا باشی
ولی غرق ادا باشی -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...