استادى پرسيد: چرا وقتى عصبانى هستيم داد ميزنيم؟ شاگردان فکرى کردند و گفتند: چون در آن لحظه، خونسرديمان را از دست ميدهيم.استاد پرسيد: اين که آرامشمان را از دست ميدهيم درست است امّا آيا نميتوان با صداى ملايم صحبت کرد؟ سرانجام او چنين توضيح داد: هنگامى که دو نفر از دست يکديگر عصبانى هستند، قلبهايشان از يکديگر فاصله ميگيرد. آنها براى اين که فاصله را جبران کنند مجبورند که داد بزنند. هر چه ميزان عصبانيت و خشم بيشتر باشد، اين فاصله بيشتر است .سپس استاد پرسيد: هنگامى که دو نفر عاشق همديگر باشند خيلى به آرامى با هم صحبت ميکنند. چرا؟ چون قلبهايشان خيلى به هم نزديک است. سرانجام، حتى از نجوا کردن هم بينياز ميشوند. اين هنگامى است که ديگر هيچ فاصلهاى بين قلبهاى آنها باقى نمانده باشد.