خب یسری از ویژگی های دنیایی ما ادمها با همین دردها رقم خورده. ذات خود دردها خوبه اخه مارو یاد خدا میندازه که به سمتش برگردیم و صداش بزنیم .اما اونجای کار فریاد داره که فراموش بشه این بازگشت این صدا کردن.ولی اون بالایی اینقدررر خوبه که خودش بهانه جور می کنه تا باز بهش توجه بشه شاید دیدن یه پروانه دیدن اسمون شنیدن صدای مادر شنیدن اذان موذن زاده همه یه بهونه باشه تا دلا همه شون تا ابد خدایی بشه . کاش اول خودم بعد هم همه اینجوری بشیم .بازم مررررسی