سلام آبجی خانم
خوبی؟؟؟؟؟
ما سر مزرعه بودیم......
خوبی؟؟؟؟؟
ما سر مزرعه بودیم......
-
آمد ماه صیام سنجق سلطان رسید/
دست بدار از طعام مائده جان رسید/
جان ز قطعیت برفت دست طبیعت ببست/
قلب ذلالت شکست لشکر ایمان رسید
آره خوبم
واسه چی دلتنگ
نبینم دل ابجیم گرفته باشه
سلام ابجی
تو بیداری
چرا نخوابیدی
حالت خوبه
لبریز گشته ام از حس نایاب رهایی ...
و توان آن دارم بالا روم تا اوج !
تا بدانجا که نگاه هیچ ستاره ای بر سرم نباشد ...
نگاه خیس از نیازم را از آبی ترین آسمانش نمی گیرم ...
مبادا که حضور طلایی اش را گم کنم !
و این بار می دانم که تنها نیستم ...
و می شنوم نوای بی مثالش را
در بی صداترین واژگان ...
و برای نخستین بار
دلم اندکی آرام می گیرد ...
به کدامین گناه من را به برزخ بی نشان ابدیت فرستادی!
من را باکدامین انسان اشتباه گرفتی که به دنبال بهشتی گم شده فرستادی...
به من نشانی دادی که بویی ازنشان نمی داد
من را با بالهای فرشتگانت بفرست به آسمان...
شاید ببینی بی گناهی من از گناهم کمتر است!
این را من نمی گویم چشمانم فریاد بی صدایی می زند که گوش فلک را کر کرده است
من را به خیالهای نارس درخت عمل کشاندی
دیدی؟ آیا دیدی؟! چیزی جز مظلومیتم ندیدی!
دیدی چیزی جز بازی یک کودک سر به هوا با خاکهای زمینی نبود...
این بار من نمی گویم همان درخت بلند شاهد من است
ولی... نمیدانم!
شاید جنایتی حوا گونه مرتکب شده ام بی آنکه دستی درآن دخول باشد...
من رابکشان به جنون بندگی شاید بندگی شاهدی باشد برای جنایتهای حوا گونه ام...!
فهیمه عطارحسینی
این سمت یا آن سو فرقی نمی کند!
انسان به سایه ی درخت عادت می کند به آتش نه !
اما...
آن قدرها هم که گمان می کنی بد نیست...
بد نیست گاهی هم جیب هایت پاره باشد!
پله های آسمان خراش هارا فراموش کنی...
بنشینی کنار خیابان
و از پله های خودت پایین بروی!
پله
پله
پله
آن قدر که می بینی
کسانی نشسته اند...
بعضی ها گریه می کنند...
بعضی ها آواز می خوانند و...
ناگهان کسی را می بینی
که می شناسیش
شاید هم نمی شناسیش
اما...
این لبخند آمده بر لبانت را...
تنها دو سطر دیگر بر ندار:
در بهشت گاهی
در جهنم همیشه
به خدا می رسی...!
" گروس عبدالملکیان"
آن روز فراموش کردیم
به چشم ها نیز نگاهی بیندازیم ...
به نزدیک ترین پیاده رو
چشم می دوختیم
و از آسمان های دور
سخن می بافتیم ...
و نام های جهان را
با هم تعویض می کردیم !
در هزار و یک راه
قدم می زدیم
تا به آن قلب افتاده در راه
سلام نکنیم ...
امروز به افق های سخت خیابان
نگاه می کنیم ...
و آسمانی نیست
و بال کبوتری
درفاصله ی در و پنجره ...
در این هزاره ی خداحافظی
سقفی خاکستری سایه بسته است
پشت به وصله های کاغذی
روی شیشه های بی بخار و خشک
که از آن حرف نمی زنیم ...
انگار که ندیده ایم !
انگار فراموش کرده ایم
به چشمها نیز نگاهی بیندازیم ...!
سید مهرداد ضیایی
چقدر زود دلم براي خودم تنگ مي شود ...
دلم مي گيرد و براي خودم با تمام وجودم مي گريم !
خودم که به خود مي آيم خودي نمي بينم ...
خودم را به خداي خود مي بخشم ...
سبک مي شوم... سبک و سبک تر و به اوج خود مي رسم ...
باز ...
دلم براي خودم تنگ مي شود !
کمي که با خود سخن مي گويم خودم را در بي خودي هاي عالم مي بينم ...
و خود را در ميان در يايي از خود ها مي يابم ...
و حال با خود مي گويم ...
بد نيست کمي با خود خلوت کنيم و بنگريم که دنيا بي خود است !
و جهاني ديگر در پيش است ...!
خب خدا رو شکر
ایشالله که همیشه خوش و خرم و موفق باشی
یا علی
سلام
تشکر
حال شما خوب است؟
سلام
مرسی
تو خوبی
معلومه کجایی
کجا میری
حال و احوال چطوریاست
ممنون دوست من بابت رایت
،آواتار تو هم خیلی بامزست
...چشمانم را به ناگاه باز کردم و رویایم به پایان رسید !
من اینجا بودم در زمین ...
باز آزاد بودم ...
باز به سان ابر سفید خوشبختی بودم که اینک آرزویی کوچک در سینه داشت ...
و قلبی که مالامال از زیباییها بود ...
و تصوری که از پاکی آسمانها در سینه داشت ...
و چشمانی که از تیرگی آنچه می دید می ترسید !
من به سان ابر سفید خوشبختی بودم اما ...
اندوه سیاهی زمین
اندوه تیرگی آسمان
و اندوه قلبهای غمگین
بر دلم فشرده می شد ...
چشمانم را باز و بسته کردم حقیقت داشت !
من اینجا بودم ...
در زمین ...!
چشمانم را بسته بودم و دستانم را در امتداد افق باز کرده بودم ...
من خود را و هر آنچه تعلق را در باد رها کرده بودم ...
آزاد بودم ...
اینجا زمین نبود !
اینجا از دروغ زمین فرسنگها فاصله داشت ...
اینجا بی کران بی کرانها بود ...
اینجا حقیقت موج می زد ...
اینجا دلها به سوی او پرواز می کرد ...
اینجا آسمان بود !
و من چشمانم را بر هر آنچه پریشانم می کرد بسته بودم ...
من شیشه محبت آسمانها را شکسته بودم ...
من در دریای محبت آسمانها بر زورقی نشسته بودم ...
با هر نفسم پاکی روانه قلبم می شد و قلبم سرشار از زیبایی ها بود ...
آخر اندوه قلبم جارو شده بود !
من آزاد بودم ...
من تعلق ها را جا گذاشته بودم و بر این فراموشی لبخند می زدم ...
اینجا دیگر زمین نبود ...
اینجا صدای خدا بیشتر به گوش می رسید ...
اینجا آخر به خدا نزدیکتر بود ...
و من به سان ابر سفیدی بودم که به آرزویش رسیده بود ...
اما حیف ...
خوبم عزيزم. خبري نيست...
اميدوارم هر جا كه هستي خوب و شاد باشي دختر خوب
مواظب خودت باشياااااااااااااااااااا
سلام خوشحال میشم یه سری اینجا بزنی و نظرتو بدی
بهترين آواتار را چه كسي دارد ؟ ( سري 3 )
سلاااااام سارا جونم
e كجايي؟ دلم برات تنگ شده...
وقت من کم است ...
اگر انسانم
و از من انتظار کشف رازهای نهان می رود !
اگر انسانم
و زیستنم در رسیدن به کمالم نهفته است ...
وقت من کم است ...
برای دیدن و شنیدن و اندوختن !
اگر قرار بر، پرستیدن خدایی ست
که به ایمانش رسیده باشم ...!
آنا
در آستانه تو
روسپيان مادران فردايند ...
و مورچگان کاشفان حقيقي قاره هاي فردا !
در شهريوری ترين نگاهت
دوزخ معناي کوچک لبخند را زمزمه مي کند ...
در درگاه تو
من از کدام اهريمن سخن مي گويم
هنگامي که کلامت همه عشق است ...
تا پايان سرودی نمانده است ...
خدا مي آيد ...
همين ...!
سلام دوست عزیز
اگر وقت داشتید تو نظر سنجیه زیر شرکت کنید
بهترين آواتار را چه كسي دارد ؟ ( سري 4 )
http://www.www.www.iran-eng.ir/showthread.php?t=105828
موفق باشید
سلااااااااااااااااام
سارایییییییی
مهندسسسسسسسس
دلم برات تنگیده
کم پیدایی
دعام کن گلی خانم
سلام ممنونم
شما خوبین؟
خوش گذشت مسافرت؟
لطفی به ما نمایید ما را به خاطر آرید
جا مانده از صف عشق اینک در این صف آرید
پاپوشتان به چشمم ، پا بر سرم گذارید
ترسم به ناوک عشق ، از سوز غم بنالید
لطفی به ما نمایید پاپوشش خود در آرید
سلام دوست من خوبی
مستمع صاحب سخن را بر سر ذوق آورد
وبلاگ چرا آدم به روز شده
منتظر حضور و پاسخ سوالات شما عزیزان هستیم
یا علی
بازم نیستی !!
از ميان طوفان
بي نام خواندمش !
و همين كه از امواج رها شد
در ساحل خاموشي نشست
و سرش از كهكشان
تا خاك
خم شد ...
آن گاه صداي خدا را شنيدم
گفتم : " آشنايي بس نيست؟"
گفت : " مرا درياب!"
و دانستم كه دريافتن او
گم شدن من است ...
و بي پروا گم شدم ...
و خدا
در خلسه تسليم
لبخندي شيرين زد ...!
در جاده های فراموشی ماندم !
من نیز فراموش خواهم شد ...
همانند دیگر کسانی که
در این کوچه فراموش شدند ...
از فراموش شدن می هراسیدم که گرفتارش شدم !
اگر روزی فراموش شدی
هیچ مترس !
ما همه فراموش شدگانیم ...
تنها اوست که ما را فراموش نمی کند ...
ولی ما او را نيز از یاد بردیم ...!
این سناریوی زندگی ام بود
که همیشه
در گیر واژه هایی باشم
که سر و تهی ندارد !
در دوره سنگینی
ذهنم از روی فاصله ها پرید
و
دنیای من
از کوچکترین شهرها هم
کم جمعیت تر شد ...
نمی دانستم
به سوی چه تنهایی
بزرگی می روم
و این ندانستن
روزهایم را
از خوشی های کوچکی
لبریز کرده بود ...
اما عادت کرده بودم
به همین روز مر گی ها
به حس هایی
که
در لحظه ها
جاری
می شوند
و می میرند ...! -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...