نیمه دولتیم . واسه کار یاد تلاش کردم ولی هر کاری خانوادم اجازه نمیدن مثا فروشندگی اصا نمیزارن . حالا منشی گری میزارن اگه محیطش همش زنانه باشه و..
الانم تنها امیدم آیندس. خودمم قبول دارم مقصرم و ازدواجم کلا اشتباه بوده .فقط تنها آرزوم اینه همه چی درس شه و روحیه ام مث 4 سال پیشم شه .
ok پس بشین درست با خانواده ت حرف بزن .. بگو من ۲۰ سالمه دیگه بزرگ شدم و خودم میتونم برای زندگیم تصمیم بگیرم .. بگو تا اینجای زندگیمو تو مسیر غلط اومدم ولی خواهش میکنم اجازه بدین از اینجا به بعد رو درست برم
شاید اگه کار خوبی پیدا کنی دیگه نیاز نباشه بیخیال دانشگاهت بشی .. فقط ازت یه خواهش دارم ..
به خودت تلقین نکن که بدبختی .. این دنیا رو میبینی به این بزرگی ؟ حاضرم قسم بخورم حداقل ۹۰٪ آدماش انواع و اقسام مشکلات رو دارن .. اون ۱۰٪ هم مخشون تاب داره لابد ! ولی اینو بدون زندگی بدون سختی اصلاً زندگی نیست
نمیخوام مثل یه مادربزرگ نصیحتت کنم .. منم فقط ۲سال از تو بزرگترم ولی منم طعم سختی چشیدم .. میدونم هیچکدوم ما نمیتونیم کامل درکت کنیم و شاید حرفای ما شعاری و ویترینی به نظر برسه ولی یه چیزو مطمئنم و اون اینه که از هرجا بخوای جلوی مشکلات وایسی میتونی .. مطمئن باش میتونی .. خدا هم کمکت میکنه .. هیچوقت فراموشش نکن