مشاعرۀ سنّتی

[mim-shimi]

تنها نه منم کعبه دل بتکده کرده
در هر قدمی صومعه ای هست و کنشتی

 

[sisah]

یکی نماند کنون زان همه، بسود و بریخت
چه نحس بود، همانا که نحس کیوان بود
نه نحس کیوان بود و نه روزگار داز
چو بود؟ منت بگویم: قضای یزدان بود

 

[mim-shimi]

در مصطبه عشق تنعم نتوان کرد
چون بالش زر نیست بسازیم به خشتی

 

[E.M]

یار عاشق گشت و دردش بر دل شیدا رسید
منت ایزد را که یار ما به درد ما رسید

 

[sisah]

دلم خزانه‌ی پرگنج بود و گنج سخن
نشان نامه‌ی ما مهر و شعر عنوان بود
همیشه شاد و ندانستمی که، غم چه بود؟
دلم نشاط وطرب را فراخ میدان بود

 

[ویدا]

دلم از این خرابی ها بود خوش زانکه می دانم
خرابی چون که از حد بگذرد آباد می گردد

 

[E.M]

دردم از یار است و درمان نیز هم
دل فدای او شد و جان نیز هم

 

[sisah]

مرا غبار تو هرگز اثر کند در دل
که خاکپای توام؟ خاک را چه غم ز غبار؟

 

[ویدا]

مرا غبار تو هرگز اثر کند در دل
که خاکپای توام؟ خاک را چه غم ز غبار؟

رند عالمسوز را با مصلحت بینی چه کار؟
کار ملک است آن که تدبیر و تامل بایدش

 

[sisah]

شبها گذرد که دیده نتوانم بست
مردم همه از خواب و من از فکر تو مست
باشد که به دست خویش خونم ریزی
تا جان بدهم دامن مقصود به دست

 

[ویدا]

تن ز جان و جان ز تن مستور نیست
لیک کس را دید جان دستور نیست

 

[sisah]

ترسم که ببینی رخ همچون قمرت
کس باز نیاید دگر اندر نظرت

 

[ویدا]

تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک
باور نکن که دست ز دامن بر آورم

 

[paras2]

تا دل به تو پیوستم راه همه در بستم/ جایی که تو بنشینی بس فتنه که برخیزد

 

[sisah]

دل می‌رود و دیده نمی‌شاید دوخت
چون زهد نباشد نتوان زرق فروخت
پروانه‌ی مستمند را شمع نسوخت
آن سوخت که شمع را چنین می‌افروخت

 

[paras2]

تنها نه من بدانه خالت مقیدم/ این دانه هرکه دید گرفتار دام شد

 

[industrial-eng]

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم

 

[باران بهاری]

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم
گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم

مرا به کار جهان هرگز التفات نبود
رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست

 

[mim-shimi]

تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافریست
راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش

 

[industrial-eng]

شب ظلمت و بیابان به کجا توان رسیدن
مگر انکه شمع رویت به رهم چراغ دارد

 

[mim-shimi]

دل و دینم دلو دینم ببرده است
برو دوشش برو دوشش برو دوش

 

[mahyarahimi]

شب ظلمت و بیابان به کجا توان رسیدن
مگر انکه شمع رویت به رهم چراغ دارد

در این خاک در این خاک در این مزرعه پاک

بجز مهر بجز عشق دگر تخم نکاریم

مولوی

 

[mahyarahimi]

دل و دینم دلو دینم ببرده است
برو دوشش برو دوشش برو دوش

شاها ز بهر جان‌ها زهره فرست مطرب


کفو سماع جان‌ها این نای و دف تر نی
مولوی

 

[sisah]

یک روز به اتفاق صحرا من و تو
از شهر برون شویم تنها من و تو
دانی که من و تو کی به هم خوش باشیم؟
آنوقت که کس نباشد الا من و تو

 

[يامين]

وز هيچ کسی نيز دو گوشم نشنود
کاين آمدن و رفتنم از بهر چه بود


خيام

 

[E.M]

دی می گذشت یار و رقیب از عقب رسید
گفتم که عمر می رود و مرگ در قفاست

 

[sisah]

تدبیر صواب از دل خوش باید جست
سرمایه‌ی عافیت کفافست نخست
شمشیر قوی نیاید از بازوی سست
یعنی ز دل شکسته تدبیر درست

 

[ie student]

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار



که رحم اگر نکند مدعی،خدا بکند

 

[باران بهاری]

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار



که رحم اگر نکند مدعی،خدا بکند

در حق من لبت این لطف که می فرماید
سخت خوب است ولیکن قَدَری بهتر از این

 

[aloosha]

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار



که رحم اگر نکند مدعی،خدا بکند

در هر رخی که رنگ جمالی داشت
سیمای آشنای ترا دیدم
در هر دلی که چشمه ی عشقی بود
تصویر دلربای ترا دیدم



اما اگر تو زاده شدی با من
از پیش من چگونه سفر کردی؟
چون چشم من همیشه ترا میجست
از چشم من چگونه حذر کردی؟