كوي دوست

[ali561266]

اين شعر تقديم به دوستان

اين شعر تقديم به دوستان

این دل اگر کم است بگو سر بیاورم
یا امر کن که یک دل دیگر بیاورم
خیلی خلاصه عرض کنم: دوست دارمت...
(دیگر نشد عبارت بهتر بیاورم)
از کتف آشیانه‌ای خود برای تو
باید که چند جفت کبوتر بیاورم
از هم فرو مپاش، برای بنای تو
باید بلور و چینی و مرمر بیاورم
وقتش رسیده این غزل نیمه‌سوز را
از کوره‌های خود‌خوری‌ام در بیاورم

 

[sweetest]

دستی ز کرم به شانه ی ما نزدی
بالی به هوای دانه ی ما نزدی
دیری است دلم چشم براهت دارد
ای عشق ٬ سری به خانه ی ما نزدی.​

 

[*زهره*]

عاشق سوخته دل زنده به جان دگر است
زین جهانش چه خبر کو به جهان دگر است

بس که از خون دلم لالهٔ خونین بشگفت
هر کجا می‌نگرم لاله ستان دگر است

 

[Sinai]

وحشت زده ام
از برگ های مرده،
از چمن زارهایِ
پر از شبنم.
خواهم خفت.
اگر بیدارم نکنی،
قلب سردم را کنار تو بر جا خواهم گذاشت.

"آن صدا
در دوردست چیست؟"
"عشق،
باد در میان شیشه های پنجره،
عشق من!"

جواهرات سپیده دم را
دور تا دور گردنت گذاشتم.
چرا در این راه
رهایم می کنی؟
اگر خیلی دور شوی
پرنده ام می گرید،
و باغ انگورِ سبز
شراب نمی دهد.

"آن صدا
در دوردست چیست؟"
"عشق،
باد در میان شیشه های پنجره،
عشق من!"

هرگز نخواهی فهمید
که چه قدر
به تو عشق می ورزیدم،
ابوالهولِ برفی،
در آن سپیده دمان
که باران به شدت می بارید
و آشیانه بر شاخه ی خشک
از هم می پاشید.

"آن صدا
در دوردست چیست؟"
"عشق،
باد در میان شیشه های پنجره،
عشق من!"

 

[saina110]

ببخش بر من اگر هنوز بی‌ اجازه ات

قلبی‌ زیر استخوان‌های سینه‌ام به عشقت میتپد

ببخش بر من که بی‌ آنکه بدانی‌

هنوز بهانهٔ هر دم و بازدمم وجود توست

ببخش بر من که هر گاه دست به قلم میشوم

بی‌ اختیار میشوی مخاطبم ، میشوی شوق نوشتنم

ببخش بر من که هر گاه خسته از این دنیا

پناه میبرم به مرز رویا و خیال

تو میشوی همراهم ، میشوی هم سفرم

ببخش بر من اگر خوب یاد نگرفته ام

یاد‌ها را آسان فراموش کنم

ببخش بر من که بازیگر خوبی‌ نیستم

که نمیتوانم به زور لبخند بزنم

و نقش یک فراموش کرده را بهتراز

نقش فراموش شدهٔ داستان بازی کنم

 

[Reyhana.A]

دوست
دوست پاسخ نياز آدمي است، وكشتزاري است كه با عشق بارورش كنيد وبا سپاس خوشه هايش برگيريد.
هم سفره باشد وهم آتشگاه،
كه گرسنگي روح براوآوريد وآرام جان دراو جوييد.
ازدوست، چون زمان مفارقت فرا رسد، اندوه به دل نگيريد،
كه به قامت او، آنچه عزيزتر مي داريد، به روزگارجدايي دل انگيزتربه جلوه آيدو مطبوع ترنمايد، هم بدان سان كه رهروان رابلنداي قله، ازدوردست دشت بهتر عيان شود.
و دوستي را به طلب هيچ مقصود نخواهيد مگر اعتلاي روح.
غنيمت همراهي اورا هميشه به قصدزيستن لحظه ها بجوييد، به عزم سير در اعماق زندگي؛
كه او جام نياز پركند نه گودال بطالت.
به روزگارشيرين رفاقت، سفره خنده بگستريدونان شادماني قسمت كنيد.
به شبنم اين بهانه هاي كوچك است كه دردل، سپيده مي دمدو جان تازه مي شود.

 

[saina110]

به زیبایی دلت ندیدم دل دیگر

نگاه کن به رویای دلم

که یک نظر کافیست

 

[Sinai]

یک روزی... دوتایی... می ریم اونجا... اونجا باید خیلی عالی باشه... همون جایی که... نمی دونم کجاست... ...یک جای دیگه
خداحافظ گاری کوپر- رومن گاری- سروش حبیبی

 

[Reyhana.A]

مهربانم، ای خوب!
یاد قلبت باشد؛ ​

یک نفر هست که این جا
بین آدم هایی، که همه سرد و غریبند با تو
تک و تنها، به تو می اندیشد
و کمی،
دلش از دوری تو دلگیر است....​

 

[Sinai]

بی‌چیز باش، ناچیز نباش.

 

[علی احقاق جهرمی]

نوروز جمشیدی خجسته باد

نوروز جمشیدی خجسته باد

زمستان
تلو تلو می خورد
و بهار
شادشاد
شرشر از چشم زمان می ریزد
من
تکیه داده به قلب تو
زمزمه می کنم
در گوش باد:
نوروز جمشیدی
خجسته باد
نوروز جمشیدی
خجسته باد

از دفتر شعر صلح متعادل و ابدی
علی احقاق جهرمی ( آرشاویر )

 

[بوف کور66]

یه کم حرف

یه کم حرف

باز موندم گیج و گنگ که اخه قربونت یه نسل رو دادی به چیز
که اخه بابای من خوب چیز میذاشتی وقته چیز
ای بابا اینجام که همه چیز رو باید سانسور کنی به چیز
اصلا این زندگی به چیز رفته
من موندم پیپم. با کلی کتاب که گمشدم توش طاعون زده وجودم مثله سگ ولگرد پرسه میزنم تو شهر
نه بابا من زنده بگورم
ای کاش دن ژووان بودم
نمی دونم میخوام منم مثله قصر ناتموم بمونم که اخه این زمونه چی داره واسه تو
من موندم با یه کیبورد که خودشم فهمیده اینجا باید سانسور شه
خیلی نازه ایمجا عشق ممنوع. آزادی ممنوع. آواز ممنوع.لباس مارک دار ممنوع بابا یهو این نفسم ممنوع کن قربونش
که بوی لجن ورداشته شهر رو تو تازه میگی حرف بالای 18سال ممنوع
وا میستادی بچه 13 سالم چیز فروشی کنه بعد به فکر حمایت از کانون گرم خونه بودی
اخه گل من من کجام؟؟ هاان. نه عربم نه عجمم .آخه لعنتی من گیر کردم بیت کربلا و عصر طلایی مارکس
بگذار یه بارم شده من تنم رو از زیر این زنجیر تو بیرون بیارم بابا خر که اجاره نکردی
آخه عربم نیستم 8تا زن داشته باشم اروپایی هم نیستم با درو داف تو دیسکو حالی کنیم
آخه اگه ایرانیم پ هویتم کو اسمم چرا عربه
دینم چرا..
من 6000سال تمدن رو تو چیزم کنم وقتی تو منگل ابادم راهم نمیدن
اقا شرمنده قضیه اعتراضی شد اینجا تریپ ادبیاته

 

[Sinai]

من , در تو , ماجرای به قطب رفتن یک کشتی را
من , در تو , کشف تقدیر قمارباز را
در تو , فاصله ها را
من , درتو ,
ناممکنی ها را دوست می دارم
غوطه ور شدن در چشمان ات , چون جنگلی غوطه ور در نور
و خیس از عرق و خون , گرسنه و خشمگین
با اشتهای صیادی , گوشت تن ات را به دندان کشیدن
من , در تو , ناممکنی ها را دوست می دارم
اما , ناامیدی ها را ...
هرگز ... !!

 

[محـسن ز]

من دلم می خواهد خانه ای داشته باشم بر دوست
کنج هر دیوارش
دوستانم بنشینند آرام
گل بگو گل بشنو
هر کسی میخواهد وارد خانه پر مهر وصفامان گردد
شرط وارد گشتن شستشوی دلهاست
شرط آن داشتن یک دل بی رنگ و ریاست
بر درش برگ گلی می کوبم
وبه یادش
با قلم سبز بهار می نویسم
ای دوست خانه دوستی ما این جاست
تا که سهراب سپهری نپرسد دیگر "خانه دوست کجاست"

 

[Sinai]

همیشه چیزی از یاد می رود
وقتی در آسمان غرقی
تا گوهری به چنگ آری
فرش زمین خویش را
زمینه اش آبی ، گلهایش ستارگان
ناچار
از یاد می بری
همیشه چیزی از یاد می رود
وقتی امید چشم تو در راه های دور
پرواز می کند
که آشیانه بگیرد
نزدیک تر درخت را
هرگاه با تو غمخوار
از یاد می بری
همیشه چیزی از یاد می رود
در آن زمان که جنگل خلقی را
با نغمه های باران
پاس و سپاس داری
گلبوته ای که می خشکد
در گوشه و کنار
از یاد می بری
همیشه چیزی از یاد می رود

 

[م.سنام]

هستم اگر باشی کنارم
ای دوست
ماه منی در شب تارم
ای دوست
جان منی ای همه حالم
ای دوست
راه منی بی تو به چاهم
ای دوست
روح منی دنیا به کامم
ای دوست
بی روی تو آتش فشانم
ای دوست
باغ منی در بوستانم
ای دوست
هم روز و شب ورد زبانم
ای دوست
همچون عسل روی لبانم
ای دوست
هم پوستم هم استخوانم
ای دوست
شیرین تر از هر دو جهانم
ای دوست

 

[Sinai]

روز استخوان سوزی بود
وقتی که گربه را در
حیاط پشتی خانه مان خاک کردیم
آن گاه که
او را در صندوقچه اش پیچاندیم
و پیکرش را
به آتش سپردیم.
به راستی آن ها که
از گزندِ کَک و آتش و خاک
جان به در می برند
با دستان سرما می میرند.

 

[FahimeM]

به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر سفر نکنی،
اگر کتابی نخوانی،
اگر به اصوات زندگی گوش ندهی ،
اگر از خودت قدردانی نکنی.
به آرامی آغاز به مردن می کنی.
زمانی که خود باوری را در خودت بکشی،
وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند.
به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر برده ی عادات خود شوی ،
اگر همیشه از یک راه تکراری بروی...
اگر روزمرگی را تغییر ندهی
اگر رنگ های متفاوت به تن نکنی.
تو به آرامی آغاز به مرد می کنی
اگر از شور و حرارت
از احساسات سرکش ،
و از چیزهایی که چشمانت را به درحشش وا می دارند ،
و ضربان قلبت را تند تر می کنند،
دوری کنی..
تو به آرامی آغاز به مردن می کنی
اگر هنگامی که با شغلت یا عشقت شاد نیستی ، آن را عوض نکنی ،
اگر برای مطمئن در نا مطمئن خطر نکنی،
اگر ورای رویاها نروی،
اگر به خودت اجازه ندهی
که حداقل یک بار درتمام زندگی ات
ورای مصلحت اندیشی بروی...
امروز زندگی را آغاز کن !
امروز مخاطره کن!
امروز کاری کن !
نگذار که به آرامی بمیری.


مترجم احمد شاملو

 

[FahimeM]

یادمان باشد که همیشه ذره ای حقیقت پشت هر “فقط یه شوخی بود”
کمی کمی کنجکاوی پشت “همینطوری پرسیدم”
قدری احساسات پشت “به من چه اصلا”
مقداری خرد پشت “چه میدونم”
واندکی درد پشت “اشکالی نداره” وجود دارد

اینجارو دوس دارم لطفا بیاید کمی حرف بزنیم!!

 

[FahimeM]

یا لطیف ..

هزار و یک اسم داری و من از آن همه اسم " لطیف " را دوست تر دارم که یاد ابر و ابریشم و عشق می افتم. خوب یادم است از بهشت که آمدم ، تنم از نور بود و پر و بالم از نسیم. بس که لطیف بودم ، توی مشت دنیا جا نمی شدم . اما زمین تیره بود . کدر بود ، سفت بود و سخت . دامنم به سختی اش گرفت و دستم به تیرگی اش آغشته شد . من هرروز قطره قطره تیره تر شدم و ذره ذره سخت تر . من سنگ شدم و سد و دیوار . دیگر نور از من نمی گذرد ، دیگر آب از من عبور نمی کند ، روح در من روان نیست و جان جریان ندارد .
حالا تنها یادگاری ام از بهشت و الطافش ، چند قطره ی اشک است که گوشه ی دلم پنهانش کرده ام . گریه نمی کنم تا تمام نشود ، می ترسم بعد از آن از چشم هایم سنگ ریزه ببارد.
یا لطیف ! این رسم دنیاست که اشک ، سنگ ریزه شود و روح ، سنگ و صخره؟ این رسم دنیاست که شیشه ها بشکند و دل های نازک شرحه شرحه شود؟
وقتی تیره ایم ، وقتی سراپا کدریم ، به چشم می آییم و دیده می شویم ، اما لطافت هر چیز که از حد بگذرد ، ناپدید می شود .
یا لطیف ! کاش دوباره ، مُشتی ، تنها مُشتی از لطافتت را به من می بخشیدی تا می چکیدم و می وزیدم و ناپدید می شدم ، مثل هوا که ناپدید است ، مثل خودت که ناپیدایی ...

یا لطیف ! مُشتی ، تنها مُشتی از لطافتت را به من ببخش...

 

[Sinai]

بیدار شو،
خورشید سوزان!
دیگر وقت خواب نیست
باید برگردی
تا جهانم را روشن کنی.
بخواب،
خورشید خسته
که پاسی از شب گذشته‌است
و ماه باید بایستد
و پرتو افشانی کند.
برقص
خورشید شاکر
بگذار نورت در جهان تاریک ما
کاری کند.
بپا خیز
ای خورشیدی که هرگز خسته نمی‌شوی
از بالای درخت‌ها و کوه‌های خوابیده، بپر!
باد سرد را فلج کن
و از نو زمین ما را
گرم و شاداب کن.


لنگستون هیوز

 

[FahimeM]

من دلم می خواهد خانه ای داشته باشم پر دوست

کنج هر دیوارش دوستهایم بنشینند آرام

گل بگو گل بشنو هر کسی می خواهد وارد خانه پر عشق و صفایم گردد

یک سبد بوی گل سرخ به من هدیه کند

شرط وارد گشتن شست و شوی دل هاست

شرط آن داشتن یک دل بی رنگ و ریاست

بر درش برگ گلی می کوبم روی آن با قلم سبز بهار می نویسم ای یار

خانه ی ما اینجاست تا که سهراب نپرسد دیگر

خانه دوست کجاست ؟

فریدون مشیری

 

[@ RESPINA @]

سکوت ، بند گسسته است.

کنار دره ، درخت شکوه پیکر بیدی.
در آسمان شفق رنگ
عبور ابر سپیدی.


نسیم در رگ هر برگ می دود خاموش.
نشسته در پس هر صخره وحشتی به کمین.
کشیده از پس یک سنگ سوسماری سر.
ز خوف دره خاموش
نهفته جنبش پیکر.
به راه می تگرد سرد ، خشک ، تلخ ، غمین .


چو مار روی تن کوه می خزد راهی ،
به راه ، رهگذری.
خیال دره و تنهایی
دوانده در رگ او ترس.
کشیده چشم به هر گوشه نقش چشمه وهم :
ز هر شکاف تن کوه
خزیده بیرون ماری.
به خشم از پس هر سنگ
کشیده خنجر خاری.


غروب پر زده از کوه.
به چشم گمشده تصویر را و راهگذر.
غمی بزرگ ، پر از وهم
به صخره سار نشسته است.
درون دره تاریک
سکوت بند گسسته است.

 

[محـسن ز]

در زمانهای بسیار قدیم وقتی هنوز پای بشر به زمین نرسیده بود فضیلت ها و تباهی ها همه جا شناور بودند .
روزی همه فضایل و تباهی ها دور هم جمع شدند خسته تر و کسل تر از همیشه
ناگهان ذکاوت ایستاد و گفت : بیایید یک بازی بکنیم مثلا ً قایم باشک .
همه از پیشنهاد او شاد شدند . دیوانگی فورا ً فریاد زد : من چشم میگذارم .
از آن جایی که هیچ کس نمی خواست به دنبال دیوانگی بگردد همه قبول کردند که او چشم بگذارد و او به دنبال آنها بگردد .
دیوانگی جلوی درختی رفت و چشم هایش را بست و شروع به شمردن کرد : یک دو سه . . .
لطافت خود را به شاخ ماه آویزان کرد . خیانت داخل انبوهی از زباله پنهان شد .
اصالت در میان ابرها پنهان شد . هوس به مرکز زمین رفت . طمع داخل کیسه ای که خودش دوخته بود مخفی شد .
دیوانگی مشغول شمردن بود : ۷۹ و ۸۰ و همه پنهان شده بودند به جز عشق که مردد بود و نمی توانست تصمیم بگیرد .
جای تعجب هم نیست می دانیم که پنهان کردن عشق مشکل است .
در همین حال دیوانگی به پایان شمارش رسید : ۹۵ و ۹۶ و . . .
هنگامی که دیوانگی به صد رسید عشق پرید و در بین یک بوته رز پنهان شد .
دیوانگی فریاد زد که دارم می آیم .
اولین کسی را که پیدا کرد تـنبلی بود زیرا تـنبلی تـنبلیش آمده بود جایی پنهان شود .
لطافت را یافت که به شاخ ماه آویزان بود . دروغ ته چاه . هوس در مرکز زمین . یکی یکی همه را پیدا کرد به جز عشق .
او از یافتن عشق ناامید شده بود .
حسادت در گوش هایش زمزمه کرد که تو فقط عشق را باید پیدا کنی و او پشت بوته گل رز است .
دیوانگی شاخه ی چنگک مانندی را از درخت کند و با شدت و هیجان زیادی آن را در بوته گل فرو کرد .
دوباره ... دوباره ... تا با صدای ناله ای متوقف شد .
عشق از پشت بوته بیرون آمد . با دست هایش صورت خود را پوشانده بود و از میان انگشت هایش قطرات خون بیرون می زد .
شاخه ها به چشمان عشق فرو رفته بودند . او نمی توانست جایی را ببیند او کور شده بود .
دیوانگی گفت : من چه کردم؟ من چه کردم؟ چگونه می توانم تو را درمان کنم و عشق پاسخ داد : تو نمی توانی مرا درمان کنی اما اگر می خواهی کاری کنی راهنمای من شو .
و از آن روز است که عشق کور است و دیوانگی همواره در کنار او.

 

[sweetest]

چو کَس با زبان دلم آشنا نیست
چه بهتر که از شکوه خاموش باشم
چو یاری مرا نیست همدرد ، بهتر
که از یاد یاران فراموش باشم . . .​

 

[DAVOODKHATAR]

مث آینه ای شكسته رو زمینم

حالا بهتر می تونم تو رو ببینم



حالا من هزار تا دل هزار تا دستم

حالا من هزار تا آغوشِ ِشكسته م



حالا تكرار می شه چشمات توی چشمام

حالا اندازه ی دنیا تو رو می خوام



حالا چن هزار دلیل تازه دارم

كه چشامو از چشات بر نمی دارم



حالا هر دقیقه دارم از تو سهمی

تو باید شكسته باشی تا بفهمی



مث آینه ای شکسته رو زمینم

حالا بهتر می تونم تو رو ببینم

 

[sweetest]

تا دست به قلم میبرم
تو تمام واژه ها میشوی
.
.
.
با یک واژه
من چگونه خط خطی کنم تو را؟؟؟​

 

[لاوي]

کوی دوست

کوی دوست

آیینه رخسار تو آب روان است
در طرف چمن خنده گل از تو نشان است
از بوی سر زلف تو ای یار دل آزار
صحن همه عالم چو ختن مشک فشان است
شایسته تکریم بود کوی تو ای دوست
آن کوی که منزلگه رندان جهان است
من پیر بگشتم در این کهنه قمارش
خونم به جگر پاره،آهم به فغان است

سیا

 

[DAVOODKHATAR]

یک لحظه نشد خیالم آزاد از تو
یک روز نگشت خاطرم شاد از تو
دانی که ز عشق تو چه شد حاصل من
یک جان و هزار گونه فریاد از تو

 

[DAVOODKHATAR]

رفتی نیامدی و سفر دلفریب شد
نا اشنای کوچه پشتی رقیب شد
تاریخ اشنایی ما را بهم زدند
تقویم روی میز تو با من قریب شد
دل را به جرم پرسه زدن دار می زنم
میرم ترین نگاه تو بهم صلیب شد
ان جمعه ها که نبودی به نام عشق
فالی گرفتم ایه ی امن یجیب شد
یادش بخیر لحظه ی اخر سبد سبد
گل بود و خنده بود و نگاهت که سیب شد