قطره‌های چکیده از قلم من (سروده‌هاي اعضاي تالار)

[mahyam68]

گرچه بی تابم و بی تاب ز دیدار هنوز
اما افسوس
که دگر دست و دلم میلرزد
شوق دیدار تو اما آری
به همه عمرجهان می ارزد

 

[mahyam68]

من تنها! توتنها!چقدرکوچیکه دنیا
من دلتنگ!تودلتنگ!همه شدن مثل سنگ
من بی تاب!توبی تاب!چشام شدن پرازآب
من آروم!توآروم!قدم زدیم توبارون
من عاشق!توعاشق!دلامثل شقایق
من بیرنگ!توبیرنگ! دنیاشده هزار رنگ
من دریا!تو دریا!شدی برام یه رویا
من بی تو!توبی من!تا ما نشیم داریم غم

 

[ELLY775]

نه!
نه افتاب می خواهم
نه اب وایینه
جام می وخواب دم صبح
من فقط ملاقاتی با خدا می خواهم
ومن اماده این سفرم
توشه ام نقاشی
دستهایم رنگی
پایم با جاده ،دوستی دارد
با تمام ذرات خاک پیوند اشتی دارد
ایا میهمان می شوم؟​

 

[تبسم 2]

نیاز

نیاز

سلام.
این نوشته مال خودمه
نیاز
ربم که نیازم از تو نیاز میشود هجای نفس هایم با تو پژواک و هستی بی وجودم با تو وجود می گیرد و وجود بی وجودم هر سان تو را می خواند مرا در یاب که خستگی جسم فانی ام خستگی نزول از صعودهایم افکارم را پیر و فرتوت می کند و این فانی بازار عمر بس در کوچه های تنگ معاصی می گذرد و چه سخت اژدهای زمان مرا در مرداب این افکار مرده به دنبال خود می کشد
و تو آن سان در پس این سردی چه زیبا به انتظار من نشسته ای.

 

[ELLY775]

سلام.
این نوشته مال خودمه
نیاز
ربم که نیازم از تو نیاز میشود هجای نفس هایم با تو پژواک و هستی بی وجودم با تو وجود می گیرد و وجود بی وجودم هر سان تو را می خواند مرا در یاب که خستگی جسم فانی ام خستگی نزول از صعودهایم افکارم را پیر و فرتوت می کند و این فانی بازار عمر بس در کوچه های تنگ معاصی می گذرد و چه سخت اژدهای زمان مرا در مرداب این افکار مرده به دنبال خود می کشد
و تو آن سان در پس این سردی چه زیبا به انتظار من نشسته ای.

سلام دوست عزیز زیبا بودولی ایکاش به جای واژه ای اژده ها از کلمه ای دیگه ای استفاده میکردی مثل روح این شعر هم تقدیم به شما واحساس زیبایی شما

من سادگیم را دوست دارم​

حتی اگرکلاغان هم در مزرعه مرا به سخره گیرند​

من سادگیم را دوست دارم​

حتی اگر زمین ​

مرا در خود جای ندهد​

من سادگیم را دوست دارم​

حتی اگر ماهی تنهای تنگ بلور باشم​

یا سنگ صبور ​

من سادگیم را دوست دارم​

پاکی دستانم را در میان​

قنوت دوست دارم​

من تک تک رگهای ابی وجودم را دوست دارم​

من برای زمین افریده شدم​

اما​

در میان اسمان یک دوست دارم​

شمع محفل من ودوست​

یک شمع نبود لبخند مهربان خدایم بود​

که مرا در هر ثانیه یاد میکرد​

 

[تبسم 2]

خدایا اگر تو در رحمتت ببندی به کدامین در پناه برم
خدایا گر تو رحمتت بر من بپوشانی به کدامین رحمت گر پناه برم
خدایا گر من پر گناه و ناسپاس به سوی تو نیایم کدامین دست یارای نجاتم دارد
خدایا در خود خود میشکنم تا در خود تو جستجو کنم
دستم بگیر... رمضان مبارک

 

[Ekram]

این غزل سروده ی خودمه، نظر بدید لطفاً....

تا لحظه ای حیات دل انگیز می شود


گویی عبور عقربه ها تیز می شود


آدم همینکه پای درین خطه می نهد


با رنج روز گار گلاویز می شود


از خانه خانه لذت دنیا تهیستیم


از بسکه پای درد به دهلیز می شود


از ما سکوت و صبر بعید است بیش ازین


کین کاسه از پریست که لبریز می شود


ای چرخ برخلاف دل ریش ما مگرد


هشدار اینکه نوبت ما نیز می شود​

 

[شبگرد23]

بی دل چه کنم


همه شب فریاد میزد تو را میخواهد
دلی که دیگر بامن نیست
شوق پیوستش بود
رفت در تن دیگری زیست

از سر اندوه ،از درماندگی
خدایا تورا یاد میکنم گاهی
آهسته باز میگردم افسوس
که تو هیچ کس را بی دل نمیخواهی

فقط تو می دانی ای خدا
اگر در سینه دلی داشتم
گر کفر نمی پنداری آری
کسی را بیشتر از تو دوست می داشتم

 

[چاووش]

پاییز

من در میان همهمه برگهای زرد
رازونیاز گام تورا گوش میکنم
با التماس ساقه دست بریده ام
پاشیده های ایینه راجوش میکنم
تصویر رنگ پریده شبهای عشق را
با اشکهای یاد تو روتوش میکنم
با اشتیاق با همه ناگواریش
چندین هزار درد تورا نوش میکنم
تا دستهای نرم تو شد تکیه گاه من
اندوه وغصه جمله فراموش میکنم
تا مژده رسیدن تو باورم شود
اندام کوچه را همه گلپوش میکنم

 

[mahyam68]

نه! هتل چند ستاره نمیخواهم
عشق که بیاید
_کم کم_
مشتری همین سادگی میشود
و قلب های متروکمان
شیرینی عشق را
_بی قیمتی گزاف_
سالها تجربه میکنند
آی مردم...
تنها اندکی عشق میخواهم...عشق

 

[mahyam68]

چای تلخ بود
_با قند_
شیرینی نگاهت را که دیدم
بی قند
چای را سرکشیدم..

 

[mahyam68]

امشب!
چشم دوخته ام به آسمان
به این کرانه بیکران
ستاره می شمارم
به یاد تو
تو ای درخشان ترین ستاره
در آغوش میگیرم آسمان را_و تو را_
غرق میشوم در اشتیاق هم آغوشی
گم میشوم در جاده فراموشی

 

[ELLY775]

سحرگاهان که خورشید طلوع میکند


دامن زرد خود را به رخ اسمان میکشد


زنی درخانه خویش


هزاران باردر رویاهایش میمیرد


پرواز فکرش


نان صبحانه وپنیر روزانه است


زنی که شاعرفصل ها بود


زنی که اوازخوان قصه ها بود


اینجا در اشپز خانه کد بانو می شود


ماهی تابه روی اجاق گاز


این چیست میسوزد


دستان زنی که محبوس است


برنج ابکش می شود


بوی چه می اید


تنی که خسته است


ظرفها شسته می شوند


همین ظرفها


که سربازان کثیف حسرت اند


حسرت ثانیه های در گذر


لباس های چرکین


در نبردی با


دستانِ


قلم به دست میبرند


زنی که درلباس سپید عروس امد


به بردگی رفت


اینجا کسی پشت سالهای جوانیش


سالهای ازادیش


دارد میمیرد


کسی در شهر زنده است؟


در شهر همه چیز هست


الا


انسانیت​

نظر یادتون نره

 

[Ekram]

غزلی دیگر از خودم............

تاروح شاد همدلی احیا نمیشود


دراین دیار چشم دلی وانمیشود


دیریست ماه وسال که آیندومیروند


کس فارغ ازنبردمن و ما نمیشود


رخش زمانه گرچه سراسیمه میدود


اماسواد مقصدی پیدا نمیشود


یاکس نمیزند درمهمانسرای دوست


یامیزند و در به رخش وانمیشود


ازبسکه ضرب برهمه تقسیم گشته است


درجمع ها غمیست که منها نمیشود


تنها تپیدن من وتوبهرخویشتن


هرگزکلید حل معما نمیشود


کاخ بلندصلح وسعادت بساختن


کارجماعتیست که تنها نمیشود


بااین روال وحال که ماخوگرفته ایم


دنیا نشد بکام، وعقبی نمیشود​

 

[koruosh]

سلام


دوستانی که میتونن نقدش کنن لطفا دریغ نکنن

و بقیه دوستان که میخونن امیدوارم خوششون بیاد

شعره جدیدمه





این یه رازه که فقط خودت میدونی
چه قده سخته که با خود میکشونی


میکشی نقاشی از یه رازه کهنه
کو مداد رنگی که بی اون نمیتونی



نمیتونی رنگ کنی نقاشیاتو
خطایه سیاه سفیدو بپوشونی



بپوشونی تا کسی نفهمه رازو
تا تو کاغذ خودتو تنها ندونی



بذار مردم همه این رازو بدونن
که میگه رنگاشو تو فقط میدونی




89/6/7
ساعت4.12بامداد

 

[Nooshin-M]

خدا داند که بر من سخت بگذشت که از روی سخن گفتن گریزم

وگرنه با تو ای سنگ صبورم کدامین سختیه فرهاد آمد

مگر نه من به تو حسی ندارم پس این آشفتگی سردر گمی چیست

مگر نه جز گذشت روز و ایام دگر با حرف تو کاری ندارم

چرا اینگونه ام آزرده خاطر مگر با قلب تو پیمان دارم

مگر از وصف عشق تو شنیدن مرا سهمی بود من خود ندانم

دلم پر شد ز صبر بی شمارش دلم رنجید از فریاد و خواهش

مرا اینگونه پر پر وانزارم مرا در خلوتم تنها نزارم

بیا یادت مرا آرامشی است که بعد از هیچ طوفانی ندارم

22/1/87

 

[Schneider]

....

....

یزمان بد عاشق شده بودیماااااااا
(برا 3 سال پیشمه)
اسم این قطعه رو گذاشته بودم " بگذر از این بیابان"
یاد باد آن روزگاران................................یاد باد!

گفتي كه اين بيابان وين جان بينهايت ........ خود گوي باشد روا, بردن به يك اشارت
گفتم روا نمايد كين جان و اين حكايت ........ به نازوغمزه اش تو, پوچ نامي في البدايت
گفتي كه سختي تويي فرط ز مفرط تويي ........ باشد به از تو چندين, بي حد و بيشمارت
گفتم اميدم به تو, ياد سپيدم به تو ........ سرد خندت به من, جانا كه جان فدايت
گفتي كه پستي تويي, نحس كه طالع تويي ........ كجا درست اكنون ,اين نام و اين كرامت
گفتم كه اينم اكنون, پروانه ي شمعم اكنون ........ بگذار كه پر بسوزم به صوتي زان نوايت
گفتي كه مست جاني, رو كه نباشدت راه ........ در كوي و برزن ما, نا خود را هيچ بشارت
گفتم كه مستي تويي, پستم و هستي تويي ........ هان كه دوايم تويي, جرعه اي زان لبانت
گفتي كه در پليدي ناگفته كم نداري ........ وه كه سياهي تو, آن قتل چاه حاجت
گفتم به نامت اي دوست, بين كه خيالت اي دوست ........ نا ديده پربگيرد, چون اشك در وصالت
گفتي بيابان تو, آن آه سيه بال تو ........ هين كه چه فرق اكنون, ناكام يا به هوايت
گفتم به نام نامي كز نام مانكوتر, يا به صفاي صافي كز صاف ما جليتر ........ دستگيري ز پستان كم نكند زآنچه نامند آن لياقت
گفتي به ترديد كنون, هان كه تويي اكنون ........ من خواستت بر آرم, صبري تا قيامت
هنركه به سكوت گفتن, يا كه به دل نهفتن ........ اي كه به يادت قسم, بگذر از اين بيابان وين عشق بينهايت​

 

[kazimoto]

این یه رازه که فقط خودت میدونی
چه قده سخته که با خود میکشونی


میکشی نقاشی از یه رازه کهنه
کو مداد رنگی که بی اون نمیتونی



نمیتونی رنگ کنی نقاشیاتو
خطایه سیاه سفیدو بپوشونی



بپوشونی تا کسی نفهمه رازو
تا تو کاغذ خودتو تنها ندونی



بذار مردم همه این رازو بدونن
که میگه رنگاشو تو فقط میدونی

به به خیلی عالی بود.
چون گفتی نقد کن دو نکته میگم .
اول اینکه وزن شعرت متغیره و ثبات نداره.
ثانیا جمله هات خیلی خودمونیه. رسمی تر باشه عالی میشه.

مثلا نمتونی رنگ کنی نقاشیاتو با کل وزن شعر مغایره.
ولی استارت رو بزنی همه چی حله
امیدوارم نقدم مفید باشه

 

[Ekram]

دلبرازما دیده بردوزید و رفت


طالع مخمورما خوابید و رفت


دلربائی ها سراسر حیله بود


حیله ها بگذاشت خود جنبید ورفت


آنکه اشک دوریش میریختیم


ازکنارلب بما خندید ورفت


اضطراب لحظه های رفتنش


شادی مارا همی دزدید و رفت


خواستیم تا مانعش گردیم گفت


آنچه من گفتم شما گفتید و رفت


ازقفایش حسرتا نخل امید


راست بودوخم شد وافتید و رفت


هردمی کزکوی درویشان گذشت


روی زخم مانمک پاشید و رفت


عشق نیش است وعتابش نیشتر


جانبش هرگز نباید دید و رفت


ازمیان بوستان معرفت


خوشه های چند باید چید و رفت


ای خوشا آنکس که ازبهرفلاح


لحظه ای راهم نیارامید و رفت​

 

[محـسن ز]

با سلام خدمت دوستان عزیز
از حسن توجه و ابراز علاقه شما به سرودهای دوستان بسیار سپاس گذارم
ولی با عرض پوزش باید به اطلاع برسانم ابراز احساسات و تشکر ها همه دوستان بعد از سه روز حذف خواهد شد فقط نقد ادبی و اشعار باقی خواهد ماند تااین جستار منسجم ویکدست باشد

 

[meddler]

دلبرازما دیده بردوزید و رفت


طالع مخمورما خوابید و رفت


دلربائی ها سراسر حیله بود


حیله ها بگذاشت خود جنبید ورفت


آنکه اشک دوریش میریختیم


ازکنارلب بما خندید ورفت


اضطراب لحظه های رفتنش


شادی مارا همی دزدید و رفت


خواستیم تا مانعش گردیم گفت


آنچه من گفتم شما گفتید و رفت


ازقفایش حسرتا نخل امید


راست بودوخم شد وافتید و رفت


هردمی کزکوی درویشان گذشت


روی زخم مانمک پاشید و رفت


عشق نیش است وعتابش نیشتر


جانبش هرگز نباید دید و رفت


ازمیان بوستان معرفت


خوشه های چند باید چید و رفت


ای خوشا آنکس که ازبهرفلاح


لحظه ای راهم نیارامید و رفت​

خیلی قدیمی حرف میزنی
درست مثل این میمونه که بهخای تو لباس کسه دیگه بری
ملومه حتی خودتم توش راحت نیستی
راحت بنویس
شعر که زوری نمیشه !!
میبخشیم اگه خیلی مودب نبودم

 

[meddler]

این غزل سروده ی خودمه، نظر بدید لطفاً....

تا لحظه ای حیات دل انگیز می شود


گویی عبور عقربه ها تیز می شود


آدم همینکه پای درین خطه می نهد


با رنج روز گار گلاویز می شود


از خانه خانه لذت دنیا تهیستیم


از بسکه پای درد به دهلیز می شود


از ما سکوت و صبر بعید است بیش ازین


کین کاسه از پریست که لبریز می شود


ای چرخ برخلاف دل ریش ما مگرد


هشدار اینکه نوبت ما نیز می شود​

قلمت سبک و سنگین میشه همین روونییه شعر و میگیره
تو ذوق(املام خوب نیست اگه غلطه !) میزنه


از بسکه پای درد به دهلیز می شود

 

[Ekram]

خیلی قدیمی حرف میزنی
درست مثل این میمونه که بهخای تو لباس کسه دیگه بری
ملومه حتی خودتم توش راحت نیستی
راحت بنویس
شعر که زوری نمیشه !!
میبخشیم اگه خیلی مودب نبودم

خب شعرهم، البته غزل چیز جدیدی نیست، در ضمن کم و کاستی ها رو قبول دارم به همین خاطر هم گفتم که نظر بدید، جالب اینجاست که بعضی دوستان هم از شعر تشکر می کنند و هم از نقد، ضمن اینکه نقد هم حتما ً مستحضر هستید که چارچوبی داره ..........

 

[Ekram]

قلمت سبک و سنگین میشه همین روونییه شعر و میگیره
تو ذوق(املام خوب نیست اگه غلطه !) میزنه


از بسکه پای درد به دهلیز می شود

سبک و سنگین شدن قلم فکر نکنم مشکلی داشته، یادت باشه که با حافظ طرف نیستی.​

و این مصراع فکر نمیکنم مشکلی داشته باشه و توی ذوق بزنه. دهلیز فضایی است که از داخل آن در های خانه ها گشوده می شود و .... ​

 

[Ekram]

این یکی چطوره؟....​

کتاب عشق دردست وبلب دُرسخن دارم


صفاوگرمی محضیست کاندرانجمن دارم


ازآنکه کجمداریهای گردون کرده بی برگم


رخ شیرین ندیده اضطراب کوهکن دارم


گهی در چاه افتان و گهی در بیرهی خیزان


هزاران داد ازبیداد این چرخ کهن دارم


کجا در زندگی امید و اندر مرگ اعمالی


نه بهر زندگی کفش و نه در مردن کفن دارم


مراپرسید دلجوئی ز اسکان و بدو گفتم


بروی سایه ی خویشم وطندارم، وطن دارم


ولیکن نیستم محزون خاریها همینم بس


به سر سودا و دردل شور محبوبی که من دارم​

 

[*sanaz]

چشمان توست که زندگی ام را نقش میزند
خنده هایت بهار این زندگی
اخم هایت تابستانی داغ وغیر قابل تحمل
اشک هایت زمستان است در زندگی
اما حالا زندگی ام پاییز است
اخر دوریت پاییز زندگی من است


این جزء همون شعر هاست که گفتم پاره شون می کنم

 

[meddler]

چشمان توست که زندگی ام را نقش میزند
خنده هایت بهار این زندگی
اخم هایت تابستانی داغ وغیر قابل تحمل
اشک هایت زمستان است در زندگی
اما حالا زندگی ام پاییز است
اخر دوریت پاییز زندگی من است


این جزء همون شعر هاست که گفتم پاره شون می کنم

خوبه اجیجم پارشون نکن !!!
منم اکثر کارامو پاره میکنم این طبیعییه
ولی نشون دهنده عدم اعتماد به نفسه

 

[meddler]

از خودم

از خودم

تو که دل برده از این شهر دلت
یک نفر گم شده از شهر دلت
من تنها که از این شهر شلوغ
میرود باز شود بخت دلت !



هر چه فریاد دارید بر سرم بزنید
بی نیازیم در نیاز منست ؟؟؟؟؟؟؟؟؟

 

[maktub]

سلام


دوستانی که میتونن نقدش کنن لطفا دریغ نکنن

و بقیه دوستان که میخونن امیدوارم خوششون بیاد

شعره جدیدمه





این یه رازه که فقط خودت میدونی
چه قده سخته که با خود میکشونی


میکشی نقاشی از یه رازه کهنه
کو مداد رنگی که بی اون نمیتونی



نمیتونی رنگ کنی نقاشیاتو
خطایه سیاه سفیدو بپوشونی



بپوشونی تا کسی نفهمه رازو
تا تو کاغذ خودتو تنها ندونی



بذار مردم همه این رازو بدونن
که میگه رنگاشو تو فقط میدونی




89/6/7
ساعت4.12بامداد

قشنگ بود به نظر من ایرادی نداره ، بستگی داره به تراوش ذهنت ، هر جا رفت برو لزومی نداره وقتی احساس شعر گفتن اومد سراغت به این فک کنی که رسمی تر بنویسی یا چه میدونم قافیه هاتو درست کنی فقط بنویس شعرای منم بیشتر وقتا همینجوری میشه هیچوقتم اصلاحشون نمیکنم چون همون دفعه اولیه تکه تکه همیشه اینارو گفتم که اگه واسه دلت شعر میگی به کار ببندی . ولی اگه اهداف دیگه ای داری آره همون که بچه ها گفتن ، وزنشونو درست کن

 

[meddler]

قشنگ بود به نظر من ایرادی نداره ، بستگی داره به تراوش ذهنت ، هر جا رفت برو لزومی نداره وقتی احساس شعر گفتن اومد سراغت به این فک کنی که رسمی تر بنویسی یا چه میدونم قافیه هاتو درست کنی فقط بنویس شعرای منم بیشتر وقتا همینجوری میشه هیچوقتم اصلاحشون نمیکنم چون همون دفعه اولیه تکه تکه همیشه اینارو گفتم که اگه واسه دلت شعر میگی به کار ببندی . ولی اگه اهداف دیگه ای داری آره همون که بچه ها گفتن ، وزنشونو درست کن

اگه قراره در هیچ چهار چوبی نباشه
پس بهتره شعر نباشه
یه دل نوشته باشه
اینجام نباشه
اگه هست اسمشم شعره
صاحبشم میخاد که بگیم
میگیم
درستش کن
شعرش کن