► •*♥*•◄ تاپیک جامع اخبار نجوم ► •*♥*•◄
- شروع کننده موضوع *** s.mahdi ***
- تاریخ شروع
[h=1] بازگشت آرام و ایمن فضانوردان به هر نقطه از زمین با کپسول بالگرد
[/h] » سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 91080603422
شنبه ۶ آبان ۱۳۹۱ - ۱۱:۲۸
محققان ناسا در حال کار بر روی یک کپسول جدید بالگرد هستند که می‌تواند فضانوردان را در راه بازگشت به زمین در هر ناحیه از جهان و به شکل ایمن فرود آورد.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، کپسولهای قدیمی فضانوردان را در یک فضای محدود در داخل اقیانوس یا روی زمین پرتاب می‌کردند.
ناسا امیدوار است که یک طراحی روتور خاموش بتواند به فضانوردان امکان فرود در مناطق دلخواه حتی بر روی ساختمانهای بلند را بدون ضربه‌های سخت ارائه کند.
تیمی از محققان اکنون یک جفت مدل کپسول فضایی را به ساختمان مونتاژ خودروی مرکز فضایی کندی ناسا در فلوریدا برده‌اند تا بر روی یک سیستم روتور با قابلیت استفاده بجای چتر نجات در فضاپیماهای بازگشتی کار کنند.
این طراحی می‌تواند به کپسول قابلیت ثبات و کنترل یک بالگرد را بدهد اما از نیروی حرکتی برخوردار نیست و بجای آن از بادهای در حال عبور از میان پره‌ها در زمان فرود کپسول برای گرداندن آنها استفاده می‌کند. این فرآیند به گردش خودکار موسوم بوده و بطور مداوم بر روی بالگردها کاربرد داشته اما تاکنون از آن بر روی فضاپیما استفاده نشده است.
در آزمایشات اولیه این طرح، یک محقق در طبقه 16 انبار ساخت موشک در نیمه راه یک مدل کپسول تقریبا یک کیلوگرمی در خطی در ارتفاع 146 متری با زمین ایستاده و با استفاده از یک دستگاه کنترل از راه دور بالگرد، چرخش روتور آن را برای فرود آرام تغییر داد.
هدف از این طرح، ارائه یک فرود نرم به یک فضاپیمای واقعی با کنترل کافی است که به آنها امکان فرود در هر منطقه از جهان را بر روی هر سطحی بدهد.
این روتورها را می‌توان در قاب رانشگر ساخته و در مرحله فرود به زمین آنها را آزاد کرد.
باله‌های کنترل نیز در اطراف کپسول باز می‌شود تا از حرکت دورانی آن جلوگیری کند.
در آینده آزمایشات بیشتری بر روی این مفهوم انجام شده که شامل امکان حمل یک کپسول بالگرد در ارتفاع چند کیلومتری در یک بالون ارتفاع بالا برای تجربه آزادسازی آن خواهد بود.
طراحان همچنین انتظار دارند که بتوانند آنها را بر روی یک کپسول کوچک در زمان بازگرداندن نمونه‌های علمی شکننده از ایستگاه فضایی بین‌المللی مورد استفاده قرار دهند.
[/h] » سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 91080603422
شنبه ۶ آبان ۱۳۹۱ - ۱۱:۲۸
محققان ناسا در حال کار بر روی یک کپسول جدید بالگرد هستند که می‌تواند فضانوردان را در راه بازگشت به زمین در هر ناحیه از جهان و به شکل ایمن فرود آورد.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، کپسولهای قدیمی فضانوردان را در یک فضای محدود در داخل اقیانوس یا روی زمین پرتاب می‌کردند.
ناسا امیدوار است که یک طراحی روتور خاموش بتواند به فضانوردان امکان فرود در مناطق دلخواه حتی بر روی ساختمانهای بلند را بدون ضربه‌های سخت ارائه کند.
تیمی از محققان اکنون یک جفت مدل کپسول فضایی را به ساختمان مونتاژ خودروی مرکز فضایی کندی ناسا در فلوریدا برده‌اند تا بر روی یک سیستم روتور با قابلیت استفاده بجای چتر نجات در فضاپیماهای بازگشتی کار کنند.
این طراحی می‌تواند به کپسول قابلیت ثبات و کنترل یک بالگرد را بدهد اما از نیروی حرکتی برخوردار نیست و بجای آن از بادهای در حال عبور از میان پره‌ها در زمان فرود کپسول برای گرداندن آنها استفاده می‌کند. این فرآیند به گردش خودکار موسوم بوده و بطور مداوم بر روی بالگردها کاربرد داشته اما تاکنون از آن بر روی فضاپیما استفاده نشده است.
در آزمایشات اولیه این طرح، یک محقق در طبقه 16 انبار ساخت موشک در نیمه راه یک مدل کپسول تقریبا یک کیلوگرمی در خطی در ارتفاع 146 متری با زمین ایستاده و با استفاده از یک دستگاه کنترل از راه دور بالگرد، چرخش روتور آن را برای فرود آرام تغییر داد.
هدف از این طرح، ارائه یک فرود نرم به یک فضاپیمای واقعی با کنترل کافی است که به آنها امکان فرود در هر منطقه از جهان را بر روی هر سطحی بدهد.
این روتورها را می‌توان در قاب رانشگر ساخته و در مرحله فرود به زمین آنها را آزاد کرد.
باله‌های کنترل نیز در اطراف کپسول باز می‌شود تا از حرکت دورانی آن جلوگیری کند.
در آینده آزمایشات بیشتری بر روی این مفهوم انجام شده که شامل امکان حمل یک کپسول بالگرد در ارتفاع چند کیلومتری در یک بالون ارتفاع بالا برای تجربه آزادسازی آن خواهد بود.
طراحان همچنین انتظار دارند که بتوانند آنها را بر روی یک کپسول کوچک در زمان بازگرداندن نمونه‌های علمی شکننده از ایستگاه فضایی بین‌المللی مورد استفاده قرار دهند.
مشاهده مستقیم تیتانیوم رادیواکتیو در ابرنواختر برای نخستین بار
مشاهده مستقیم تیتانیوم رادیواکتیو در ابرنواختر برای نخستین بار
رصدخانه فضایی اینتگرال سازمان فضایی اروپا توانسته است اولین رصد مستقیم را از تیتانیوم رادیواکتیو مرتبط با بقایای ابرنواختر ۱۹۸۷A ارائه دهد که احتمالا باعث درخشش آن در اطراف ستاره منفجر شده در ۲۰ سال گذشته بوده است.
به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، ستاره‌ها مانند کوره‌های هسته‌ای هستند که بطور مداوم هیدروژن را در هسته خود با هلیوم ترکیب می‌کنند. با پایان یافتن سوخت هیدروژنی در یک ستاره هشت برابر خورشید، این جسم از هم می‌پاشد که دماهایی با قابلیت ایجاد عناصر سنگین‌تر مانند تیتانیوم، آهن، کبالت و نیکل را برای همجوشی ایجاد خواهد کرد.
پس از این همپاشی، ستاره دوباره به جای اول خود بازگشته و در نتیجه یک انفجار ابرنواختر تماشایی بوجود می‌آید که در اثر آن این عناصر تشکیل‌دهنده در فضا منتشر می‌شوند.
ابرنواخترها به دلیل میزان زیاد انرژی آزاد شده در زمان انفجار می‌توانند برای مدت کوتاهی از درخششی برابر با یک کهکشان کامل برخوردار باشند.
پس از پایان یافتن درخشش اولیه، روشنایی کلی باقیمانده ستاره با آزادسازی انرژی از فروپاشی طبیعی عناصر رادیواکتیوی تولید شده در انفجار تامین می‌شود. هر عنصر در زمان تجزیه از تایش انرژی در یک طول موج خاص برخوردار بوده که اطلاعات خوبی را در مورد ترکیبات شیمیایی پرتاب شده از ابرنواختر فراهم می‌کند.
ابرنواختر ۱۹۸۷A واقع در ابر ماژلانی بزرگ هنگامی که در سال ۱۹۸۷ برای اولین بار نور آن به زمین رسید، به اندازه کافی برای مشاهده با چشم غیرمسلح نیز درخشان بود.
در زمان اوج انفجار دانشمندان توانسته بودند نشانه‌هایی از عناصری مانند اکسیژن تا کلسیم را مشاهده کنند که نشانگر لایه‌های خارجی پرتابه بود.
پس از آن ستاره‌شناسان توانستند نشانه های از مواد ساخته شده در لایه‌های درونی را در فروپاشی رادیواکتیوی نیکل ۵۶ تا کبالت ۵۶ و فروپاشی متعاقب آن تا آهن ۵۶ را شناسایی کنند.
اکنون محققان با استفاده از بیش از ۱۰۰۰ ساعت رصد با ماهواره اینتگرال توانسته‌اند برای اولین بار پرتوهای ایکس پر انرژی را از عنصر رادیواکتیو تیتانیوم ۴۴ در این ابرنواختر شناسایی کنند.
این محققان از تحلیلهای خود در مورد این داده‌ها برآورد کرده‌اند که حجم کلی تیتانیوم ۴۴ تولید شده پس از فروپاشی هسته ستاره اولیه SN 1987A باید ۰٫۰۳ جرم خورشید بوده باشد.
این میزان به مرز بالایی از پیش‌بینی‌های نظری نزدیک بوده و تقریبا دو برابر میزان دیده شده در باقیمانده ابرنواختر Cas A، تنها ابرنواختر مشاهده شده با تیتانیوم ۴۴ است.
علم پرس
منبع
مشاهده مستقیم تیتانیوم رادیواکتیو در ابرنواختر برای نخستین بار
رصدخانه فضایی اینتگرال سازمان فضایی اروپا توانسته است اولین رصد مستقیم را از تیتانیوم رادیواکتیو مرتبط با بقایای ابرنواختر ۱۹۸۷A ارائه دهد که احتمالا باعث درخشش آن در اطراف ستاره منفجر شده در ۲۰ سال گذشته بوده است.
به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، ستاره‌ها مانند کوره‌های هسته‌ای هستند که بطور مداوم هیدروژن را در هسته خود با هلیوم ترکیب می‌کنند. با پایان یافتن سوخت هیدروژنی در یک ستاره هشت برابر خورشید، این جسم از هم می‌پاشد که دماهایی با قابلیت ایجاد عناصر سنگین‌تر مانند تیتانیوم، آهن، کبالت و نیکل را برای همجوشی ایجاد خواهد کرد.
پس از این همپاشی، ستاره دوباره به جای اول خود بازگشته و در نتیجه یک انفجار ابرنواختر تماشایی بوجود می‌آید که در اثر آن این عناصر تشکیل‌دهنده در فضا منتشر می‌شوند.
ابرنواخترها به دلیل میزان زیاد انرژی آزاد شده در زمان انفجار می‌توانند برای مدت کوتاهی از درخششی برابر با یک کهکشان کامل برخوردار باشند.
پس از پایان یافتن درخشش اولیه، روشنایی کلی باقیمانده ستاره با آزادسازی انرژی از فروپاشی طبیعی عناصر رادیواکتیوی تولید شده در انفجار تامین می‌شود. هر عنصر در زمان تجزیه از تایش انرژی در یک طول موج خاص برخوردار بوده که اطلاعات خوبی را در مورد ترکیبات شیمیایی پرتاب شده از ابرنواختر فراهم می‌کند.
ابرنواختر ۱۹۸۷A واقع در ابر ماژلانی بزرگ هنگامی که در سال ۱۹۸۷ برای اولین بار نور آن به زمین رسید، به اندازه کافی برای مشاهده با چشم غیرمسلح نیز درخشان بود.
در زمان اوج انفجار دانشمندان توانسته بودند نشانه‌هایی از عناصری مانند اکسیژن تا کلسیم را مشاهده کنند که نشانگر لایه‌های خارجی پرتابه بود.
پس از آن ستاره‌شناسان توانستند نشانه های از مواد ساخته شده در لایه‌های درونی را در فروپاشی رادیواکتیوی نیکل ۵۶ تا کبالت ۵۶ و فروپاشی متعاقب آن تا آهن ۵۶ را شناسایی کنند.
اکنون محققان با استفاده از بیش از ۱۰۰۰ ساعت رصد با ماهواره اینتگرال توانسته‌اند برای اولین بار پرتوهای ایکس پر انرژی را از عنصر رادیواکتیو تیتانیوم ۴۴ در این ابرنواختر شناسایی کنند.
این محققان از تحلیلهای خود در مورد این داده‌ها برآورد کرده‌اند که حجم کلی تیتانیوم ۴۴ تولید شده پس از فروپاشی هسته ستاره اولیه SN 1987A باید ۰٫۰۳ جرم خورشید بوده باشد.
این میزان به مرز بالایی از پیش‌بینی‌های نظری نزدیک بوده و تقریبا دو برابر میزان دیده شده در باقیمانده ابرنواختر Cas A، تنها ابرنواختر مشاهده شده با تیتانیوم ۴۴ است.
علم پرس
منبع
'خاک مریخ مثل هاوایی است'
'خاک مریخ مثل هاوایی است'
بنا به یافته‌های تازه کاوشگر ناسا سازمان فضایی آمریکا، موسوم به 'کنجکاوی' خاک کره مریخ به خاک سواحل جزیره هاوایی می‌ماند.
نمونه‌گیری و آزمایش خاک سطح مریخ، که از جمله با کمک اشعه ایکس انجام شده، نشان می‌دهد که سطح مریخ بافتی بازالتی دارد که نوعی سنگ آتشفشانی، مشابه شن‌های سواحل هاوایی است.
این آزمایش‌ها شواهدی تازه از تاریخ زمین‌شناختی مریخ به دست می‌دهند.
کاوشگر ناسا سفری ۵۷۰ میلیون کیلومتری را برای رسیدن به مریخ پیموده است.
پیشتر و در سال ١٩٧٠ کاوشگر بر سطح مریخ فرود آمده و خاک آن را آزمایش کرده بود.
محققان ناسا پیشتر گفته بودند که محیط اطراف کاوشگر کنجکاوی شبیه قسمت‌هایی از جنوب غربی آمریکا است.
منبع
'خاک مریخ مثل هاوایی است'
بنا به یافته‌های تازه کاوشگر ناسا سازمان فضایی آمریکا، موسوم به 'کنجکاوی' خاک کره مریخ به خاک سواحل جزیره هاوایی می‌ماند.
نمونه‌گیری و آزمایش خاک سطح مریخ، که از جمله با کمک اشعه ایکس انجام شده، نشان می‌دهد که سطح مریخ بافتی بازالتی دارد که نوعی سنگ آتشفشانی، مشابه شن‌های سواحل هاوایی است.
این آزمایش‌ها شواهدی تازه از تاریخ زمین‌شناختی مریخ به دست می‌دهند.
کاوشگر ناسا سفری ۵۷۰ میلیون کیلومتری را برای رسیدن به مریخ پیموده است.
پیشتر و در سال ١٩٧٠ کاوشگر بر سطح مریخ فرود آمده و خاک آن را آزمایش کرده بود.
محققان ناسا پیشتر گفته بودند که محیط اطراف کاوشگر کنجکاوی شبیه قسمت‌هایی از جنوب غربی آمریکا است.
منبع
[h=1] بهره‌برداری از رصدخانه ملی طی شش سال آینده/تکمیل زیرساخت‌های رصدخانه تا خردادماه
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 91081408492
یکشنبه ۱۴ آبان ۱۳۹۱ - ۱۲:۵۶
مجری طرح رصدخانه ملی ایران از اتمام زیرساخت‌های رصدخانه ملی در کاشان تا خردادماه سال 92 خبر داد.
دکتر رضا منصوری در گفت‌وگو با خبرنگار علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) در خصوص اقدامات صورت گرفته در روند احداث رصدخانه ملی ایران گفت: براساس برنامه‌ریزی های انجام شده و قول ما به دولت در چارچوب طرح «مهر ماندگار»، آماده سازی زیرساخت‌های رصدخانه ملی که شامل چند مرحله است تا خرداد ماه 92 به اتمام می‌رسد.
وی گفت: مرحله اول آماده سازی این زیرساخت‌ها، پیدا کردن بهترین قله‌های نجومی بود که در این خصوص قله‌های گرگش و دینوا را با بررسی‌های انجام داده مناسب دیده‌ایم. برای این طرح گرگش را در نظر گرفته شده که پس از آماده‌سازی قله، طبق برآوردهای صورت گرفته، طراحی، ساخت، نصب و بهره برداری از اولین تلسکوپ ملی طی شش سال آینده انجام خواهد شد.
مجری طرح رصدخانه ملی، زیرساخت بعدی را آماده سازی جاده منتهی به قله دانست و اظهار کرد: جاده‌ای به طول 12 کیلومتر که از روستای کامو تا قله گرگش است که در حال حاضر کار اصلاح آن به سرعت پیش می‌رود و چهار تا شش کیلومتر آن را آماده کرده‌ایم.
منصوری خاطرنشان کرد: ساختمان شماره دو رصدخانه در روستای کامو هم که شامل تاسیسات است به عنوان رصدسرا طراحی و نقشه‌های عمرانی آن آماده شده که با دریافت مجوزهای لازم به سرعت نسبت به ساخت آن اقدام می‌کنیم.
مجری طرح رصدخانه ملی با بیان این که اعتبار تخصیص یافته در چارچوب طرح مهر ماندگار برای این طرح تاکنون پرداخت نشده است، تاکید کرد: اگر این اعتبار داده شود طرح با سرعت بهتری پیش خواهد رفت.
استاد دانشگاه صنعتی شریف در بخش دیگر از این گفت‌وگو در خصوص تلسکوپ که بر روی قله نصب می‌شود، گفت: طرح تلسکوپ مورد نظر در اسفند ماه سال گذشته به یک داوری خارجی گذاشته شد. ایرادهایی را بر آن وارد کردند که در حال حاضر ایرادهای گرفته شده را برطرف کرده‌ایم.
وی همچنین ادامه داد: یکی از قطعات اساسی این تلسکوپ که پیش از این قرار بود از خارج تهیه شود توسط محققان داخل طراحی شده که ساخت آن درهفته گذشته آغاز شده و تا پایان سال به اتمام می‌رسد.
مجری طرح رصدخانه ملی در خصوص تربیت نیروی انسانی متخصص برای این رصدخانه افزود: سه نوع نیروی انسانی برای این منظور تربیت شده است. نیروی اول برای طراحی تلسکوپ است که در سه سال گذشته تعدادی از مهندسان داخلی در این زمینه آموزش دیده اند. گروه دیگر، افرادی که پس از ساخت تلسکوپ و رصدخانه از تلسکوپ نگهداری می‌کنند و گروه سوم کاربران رصدخانه هستند که آموزش‌های کاربردی را در دوره‌هایی در خارج از کشور کسب کرده و مهارت لازم را در این زمینه بدست آورده و آماده فعالیت هستند.
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 91081408492
یکشنبه ۱۴ آبان ۱۳۹۱ - ۱۲:۵۶
مجری طرح رصدخانه ملی ایران از اتمام زیرساخت‌های رصدخانه ملی در کاشان تا خردادماه سال 92 خبر داد.
دکتر رضا منصوری در گفت‌وگو با خبرنگار علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) در خصوص اقدامات صورت گرفته در روند احداث رصدخانه ملی ایران گفت: براساس برنامه‌ریزی های انجام شده و قول ما به دولت در چارچوب طرح «مهر ماندگار»، آماده سازی زیرساخت‌های رصدخانه ملی که شامل چند مرحله است تا خرداد ماه 92 به اتمام می‌رسد.
وی گفت: مرحله اول آماده سازی این زیرساخت‌ها، پیدا کردن بهترین قله‌های نجومی بود که در این خصوص قله‌های گرگش و دینوا را با بررسی‌های انجام داده مناسب دیده‌ایم. برای این طرح گرگش را در نظر گرفته شده که پس از آماده‌سازی قله، طبق برآوردهای صورت گرفته، طراحی، ساخت، نصب و بهره برداری از اولین تلسکوپ ملی طی شش سال آینده انجام خواهد شد.
مجری طرح رصدخانه ملی، زیرساخت بعدی را آماده سازی جاده منتهی به قله دانست و اظهار کرد: جاده‌ای به طول 12 کیلومتر که از روستای کامو تا قله گرگش است که در حال حاضر کار اصلاح آن به سرعت پیش می‌رود و چهار تا شش کیلومتر آن را آماده کرده‌ایم.
منصوری خاطرنشان کرد: ساختمان شماره دو رصدخانه در روستای کامو هم که شامل تاسیسات است به عنوان رصدسرا طراحی و نقشه‌های عمرانی آن آماده شده که با دریافت مجوزهای لازم به سرعت نسبت به ساخت آن اقدام می‌کنیم.
مجری طرح رصدخانه ملی با بیان این که اعتبار تخصیص یافته در چارچوب طرح مهر ماندگار برای این طرح تاکنون پرداخت نشده است، تاکید کرد: اگر این اعتبار داده شود طرح با سرعت بهتری پیش خواهد رفت.
استاد دانشگاه صنعتی شریف در بخش دیگر از این گفت‌وگو در خصوص تلسکوپ که بر روی قله نصب می‌شود، گفت: طرح تلسکوپ مورد نظر در اسفند ماه سال گذشته به یک داوری خارجی گذاشته شد. ایرادهایی را بر آن وارد کردند که در حال حاضر ایرادهای گرفته شده را برطرف کرده‌ایم.
وی همچنین ادامه داد: یکی از قطعات اساسی این تلسکوپ که پیش از این قرار بود از خارج تهیه شود توسط محققان داخل طراحی شده که ساخت آن درهفته گذشته آغاز شده و تا پایان سال به اتمام می‌رسد.
مجری طرح رصدخانه ملی در خصوص تربیت نیروی انسانی متخصص برای این رصدخانه افزود: سه نوع نیروی انسانی برای این منظور تربیت شده است. نیروی اول برای طراحی تلسکوپ است که در سه سال گذشته تعدادی از مهندسان داخلی در این زمینه آموزش دیده اند. گروه دیگر، افرادی که پس از ساخت تلسکوپ و رصدخانه از تلسکوپ نگهداری می‌کنند و گروه سوم کاربران رصدخانه هستند که آموزش‌های کاربردی را در دوره‌هایی در خارج از کشور کسب کرده و مهارت لازم را در این زمینه بدست آورده و آماده فعالیت هستند.
چگونه بخش عمده اتمسفر مریخ از بین رفت
چگونه بخش عمده اتمسفر مریخ از بین رفت
ناسا می گوید کاوشگر کنجکاوی بر روی مریخ گام های مهمی را به سوی شناخت چگونگی از بین رفتن بخش عمده ای از اتمسفر اصلی سیاره سرخ برداشته است.
به گزارش خبرگزاری مهر، اتمسفر کنونی مریخ 100 برابر رقیق تر از اتمسفر زمین است و شناخت اینکه چه اتفاقی برای آن افتاده به دانشمندان کمک می کند ارزیابی کنند آیا این سیاره هرگز قابل سکونت بوده یا نه.
تجهیزات موجود بر روی این کاوشگر نمونه هایی را از اتمسفر گرفته و بررسی کرده است.
یافته های تجهیزات آزمایشگاهی کنجکاوی حاکی از آن است که نبود بخشی از اتمسفر عامل مهمی در تکامل این سیاره بوده و لایه های بالایی اتمسفر نیز احتمالا در فضای بین سیاره ای از بین رفته است.
فرضیه دانشمندان این است که در گذشته دور مریخ محیط آن کاملا متفاوت بوده است، آب بر روی آن جریان داشته و اتمسفر آن نیز ضخیم تر بوده است.
خبرگزاری مهر
منبع
چگونه بخش عمده اتمسفر مریخ از بین رفت
ناسا می گوید کاوشگر کنجکاوی بر روی مریخ گام های مهمی را به سوی شناخت چگونگی از بین رفتن بخش عمده ای از اتمسفر اصلی سیاره سرخ برداشته است.
به گزارش خبرگزاری مهر، اتمسفر کنونی مریخ 100 برابر رقیق تر از اتمسفر زمین است و شناخت اینکه چه اتفاقی برای آن افتاده به دانشمندان کمک می کند ارزیابی کنند آیا این سیاره هرگز قابل سکونت بوده یا نه.
تجهیزات موجود بر روی این کاوشگر نمونه هایی را از اتمسفر گرفته و بررسی کرده است.
یافته های تجهیزات آزمایشگاهی کنجکاوی حاکی از آن است که نبود بخشی از اتمسفر عامل مهمی در تکامل این سیاره بوده و لایه های بالایی اتمسفر نیز احتمالا در فضای بین سیاره ای از بین رفته است.
فرضیه دانشمندان این است که در گذشته دور مریخ محیط آن کاملا متفاوت بوده است، آب بر روی آن جریان داشته و اتمسفر آن نیز ضخیم تر بوده است.
خبرگزاری مهر
منبع
تصویر ستارگان رنگین در خوشه کروی
تصویر ستارگان رنگین در خوشه کروی
تلسکوپ فضایی هابل ناسا در جدیدترین تصویر، نمای زیبایی از ستارگان درخشان و رنگین در قلب خوشه کروی NGC 6362 تهیه کرده است که دید بهتری از هسته خوشه کروی با مجموعه‌ای از ستارگان در رنگ های مختلف ارائه می‌کند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، خوشه های کروی شامل مجموعه‌ای از ستارگان پیر با عمری در حدود 10 میلیارد سال و قدیمی‌تر از خورشید هستند. حدود 150 خوشه کروی در کهکشان راه شیری شناسایی شده‌اند و شمار زیادی از این خوشه‌ها در کهکشان‌های دیگر وجود دارند.
خوشه‌های کروی جزء قدیمی‌ترین ساختارهای کائنات محسوب می‌شوند که می‌توان از آنها به عنوان فسیل زنده سالهای نخست تشکیل کیهان نام برد.
محققان نجوم با آنالیز نور ستارگان تشکیل دهنده می‌توانند به خواص خوشه‌های کروی پی ببرند.
خوشه‌های کروی، آزمایشگاه ایده آلی برای بررسی فرضیه استاندارد تکامل ستاره‌یی محسوب می‌شدند که مدعی است، بیشتر ستارگان درون خوشه‌های کروی همسال هستند.
تصاویر تهیه شده توسط تلسکوپ فضایی هابل تا حدودی این فرضیه را رد می کند، چرا که در قلب خوشه‌های کروی ستارگان جوان‌تر با رنگ آبی درخشان‌تر دیده می‌شوند و مرکز خوشه کروی NGC 6362 نیز مملو از این ستارگان جوان است.
خوشه کروی NGC6362 در سال 1826 میلادی توسط «جیمز دانلوپ»، منجم انگلیسی کشف شد. این خوشه کروی در فاصله 25 هزار سال نوری با زمین در صورت فلکی آرا (محراب) واقع شده است.
ایسنا
منبع
تصویر ستارگان رنگین در خوشه کروی
تلسکوپ فضایی هابل ناسا در جدیدترین تصویر، نمای زیبایی از ستارگان درخشان و رنگین در قلب خوشه کروی NGC 6362 تهیه کرده است که دید بهتری از هسته خوشه کروی با مجموعه‌ای از ستارگان در رنگ های مختلف ارائه می‌کند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، خوشه های کروی شامل مجموعه‌ای از ستارگان پیر با عمری در حدود 10 میلیارد سال و قدیمی‌تر از خورشید هستند. حدود 150 خوشه کروی در کهکشان راه شیری شناسایی شده‌اند و شمار زیادی از این خوشه‌ها در کهکشان‌های دیگر وجود دارند.
خوشه‌های کروی جزء قدیمی‌ترین ساختارهای کائنات محسوب می‌شوند که می‌توان از آنها به عنوان فسیل زنده سالهای نخست تشکیل کیهان نام برد.
محققان نجوم با آنالیز نور ستارگان تشکیل دهنده می‌توانند به خواص خوشه‌های کروی پی ببرند.
خوشه‌های کروی، آزمایشگاه ایده آلی برای بررسی فرضیه استاندارد تکامل ستاره‌یی محسوب می‌شدند که مدعی است، بیشتر ستارگان درون خوشه‌های کروی همسال هستند.
تصاویر تهیه شده توسط تلسکوپ فضایی هابل تا حدودی این فرضیه را رد می کند، چرا که در قلب خوشه‌های کروی ستارگان جوان‌تر با رنگ آبی درخشان‌تر دیده می‌شوند و مرکز خوشه کروی NGC 6362 نیز مملو از این ستارگان جوان است.
خوشه کروی NGC6362 در سال 1826 میلادی توسط «جیمز دانلوپ»، منجم انگلیسی کشف شد. این خوشه کروی در فاصله 25 هزار سال نوری با زمین در صورت فلکی آرا (محراب) واقع شده است.
ایسنا
منبع
مشاهده مستقیم کهکشان‌های تاریک برای نخستین بار
مشاهده مستقیم کهکشان‌های تاریک برای نخستین بار
تیمی بین‌المللی از ستاره‌شناسان موفق به رصد مستقیم چندین کهکشان تاریک برای نخستین بار از طریق مشاهده درخشش فلورسنت گازهای هیدروژن آنها شدند. این گاز توسط اشعه ماورابنفش نواختر مجاور این کهکشان‌ها روشن می‌شود.
به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، بسیاری از مردم کهکشان‌ها را جزایر عظیم مملو از ستارگان، گاز و غبار می‌دانند.
با این حال بر اساس پیش‌بینی تئوری‌های علمی، انواع دیگر کهکشان وجود دارند که خالی از ستاره هستند و از گازهای متراکم تشکیل شده‌اند. این کهکشان‌های “تاریک” به دلیل پس‌زمینه سیاه و سفید کیهان قابل رویت نیستند.
به گفته مارتین هانلت از دانشگاه کمبریج، کهکشان‌های تاریک ترکیبی از ماده تاریک و گاز هستند اما به دلایلی قادر به تشکیل ستارگان نبوده‌اند.
مطابق پیش‌بینی تعدادی از مدل‌های تئوریک، وجود کهکشان‌های تاریک در اوایل جهان امری معمول بوده زیرا در آن زمان تشکیل ستارگان توسط کهکشان‌ها بسیار دشوار بوده است.
بخشی از این موضوع به دلیل ناکافی بودن تراکم گاز آنها برای شکل‌گیری ستارگان عنوان شده است. در زمان‌های بعدی کهکشان‌ها توانستند ستارگان را تشکیل داده و به شکل کنونی درآیند.
هانلت عضوی از تیم علمی است که موفق به کشف این کهکشان‌ها شده است. به ادعای وی، جد کهکشان راه شیری یک کهکشان درخشان کوچکتر بوده که با کهکشان‌های تاریک مجاور در هم آمیخته و این امر موجب ظهور کهکشان ما شده است.
به گفته سباستیانو کانتالوپا از دانشگاه کالیفرنیا نیز، کهکشان‌های تاریک بلوک‌های سازنده کهکشان‌های مدرن هستند. آنها گازهای عظیمی را برای کهکشان‌های بزرگ به ارمغان می‌آورند و این امر روند تشکیل ستارگان در این کهکشان‌ها را تسریع می‌بخشد.
تکنیک‌های به کار رفته جهت رصد کهکشان‌های تاریک می‌توانند روش نوینی را برای مطالعه پدیده‌های دیگر در کیهان از قبیل “شبکه کیهانی” (cosmic web) ارائه دهند.
شبکه کیهانی تارهای نامرئی از گاز و ماده تاریک هستند که گفته می‌شود جهان مملو از آنهاست و کهکشان‌ها و خوشه کهکشان‌ها را در جایی که این رشته‌ها متقاطع می‌شوند، خلق و تغذیه می‌کنند.
علم پرس
منبع
مشاهده مستقیم کهکشان‌های تاریک برای نخستین بار
تیمی بین‌المللی از ستاره‌شناسان موفق به رصد مستقیم چندین کهکشان تاریک برای نخستین بار از طریق مشاهده درخشش فلورسنت گازهای هیدروژن آنها شدند. این گاز توسط اشعه ماورابنفش نواختر مجاور این کهکشان‌ها روشن می‌شود.
به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، بسیاری از مردم کهکشان‌ها را جزایر عظیم مملو از ستارگان، گاز و غبار می‌دانند.
با این حال بر اساس پیش‌بینی تئوری‌های علمی، انواع دیگر کهکشان وجود دارند که خالی از ستاره هستند و از گازهای متراکم تشکیل شده‌اند. این کهکشان‌های “تاریک” به دلیل پس‌زمینه سیاه و سفید کیهان قابل رویت نیستند.
به گفته مارتین هانلت از دانشگاه کمبریج، کهکشان‌های تاریک ترکیبی از ماده تاریک و گاز هستند اما به دلایلی قادر به تشکیل ستارگان نبوده‌اند.
مطابق پیش‌بینی تعدادی از مدل‌های تئوریک، وجود کهکشان‌های تاریک در اوایل جهان امری معمول بوده زیرا در آن زمان تشکیل ستارگان توسط کهکشان‌ها بسیار دشوار بوده است.
بخشی از این موضوع به دلیل ناکافی بودن تراکم گاز آنها برای شکل‌گیری ستارگان عنوان شده است. در زمان‌های بعدی کهکشان‌ها توانستند ستارگان را تشکیل داده و به شکل کنونی درآیند.
هانلت عضوی از تیم علمی است که موفق به کشف این کهکشان‌ها شده است. به ادعای وی، جد کهکشان راه شیری یک کهکشان درخشان کوچکتر بوده که با کهکشان‌های تاریک مجاور در هم آمیخته و این امر موجب ظهور کهکشان ما شده است.
به گفته سباستیانو کانتالوپا از دانشگاه کالیفرنیا نیز، کهکشان‌های تاریک بلوک‌های سازنده کهکشان‌های مدرن هستند. آنها گازهای عظیمی را برای کهکشان‌های بزرگ به ارمغان می‌آورند و این امر روند تشکیل ستارگان در این کهکشان‌ها را تسریع می‌بخشد.
تکنیک‌های به کار رفته جهت رصد کهکشان‌های تاریک می‌توانند روش نوینی را برای مطالعه پدیده‌های دیگر در کیهان از قبیل “شبکه کیهانی” (cosmic web) ارائه دهند.
شبکه کیهانی تارهای نامرئی از گاز و ماده تاریک هستند که گفته می‌شود جهان مملو از آنهاست و کهکشان‌ها و خوشه کهکشان‌ها را در جایی که این رشته‌ها متقاطع می‌شوند، خلق و تغذیه می‌کنند.
علم پرس
منبع
[h=2]کشف دورترین ابرنواختر جهان
[/h]
[/h]
دانشمندان دانشگاه سوینبرن استرالیا موفق به کشف دورترین ابرنواختر جهان شدند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این موفقیت امکان مشاهده کم‌سابقه انفجارهای نخستین ستارگان در راستای شکل‌گیری انفجار عظیم (بیگ بنگ) را فراهم می‌کند.
دانشمندان دو ابرنواختر فوق درخشان (انفجارهای ستاره‌یی که 10 تا 100 برابر درخشان‌تر از انواع دیگر ابرنواختر هستند)، را با استفاده از رصدخانه W. M. Keck در هاوایی شناسایی کردند که یکی از آنها دورترین ابرنواختر مشاهده شده به شمار می‌آید.
به گفته جف کوک از دانشگاه فناوری سوینبرن در استرالیا و یکی از اعضای تیم تحقیقاتی، دورترین ابرنواختر رصد شده از مرگ یک ستاره بسیار عظیم ناشی شده و در مقایسه با سایر ابرنواخترها به روشی بسیار متفاوت‌تر منفجر می‌شود. جرم این ستاره عظیم 100 تا 250 برابر بزرگتر از خورشید بوده است.
دانشمندان حاضر در این پروژه علمی از طیف‌سنج تصویربرداری رزولوشن پایین (LRIS) واقع در کک جهت جست‌وجوی انتشارات اخیر ابرنواخترهای کشف شده استفاده کردند.
مطالعه این رخدادها درک بهتری را از مواد شیمیایی که به هنگام مرگ این ستاره به فضا ساطع شده‌اند، در اختیار دانشمندان می‌گذارد.
به گفته کوک، مدت زمان کوتاهی پس از بینگ بنگ فقط هیدروژن و هلیم در جهان وجود داشتند و تمامی دیگر عناصر کنونی از جمله کربن، اکسیژن، آهن و سیلیکون در هسته ستارگان یا طی انفجارات ابرنواختری تولید شدند.
نخستین ستارگان پس از انفجار عظیم، چارچوب فرایند طولانی غنی‌کردن جهان که منجر به تولید کهکشان‌های مختلف، ستارگان و سیارات امروزی شد را فراهم کردند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این موفقیت امکان مشاهده کم‌سابقه انفجارهای نخستین ستارگان در راستای شکل‌گیری انفجار عظیم (بیگ بنگ) را فراهم می‌کند.
دانشمندان دو ابرنواختر فوق درخشان (انفجارهای ستاره‌یی که 10 تا 100 برابر درخشان‌تر از انواع دیگر ابرنواختر هستند)، را با استفاده از رصدخانه W. M. Keck در هاوایی شناسایی کردند که یکی از آنها دورترین ابرنواختر مشاهده شده به شمار می‌آید.
به گفته جف کوک از دانشگاه فناوری سوینبرن در استرالیا و یکی از اعضای تیم تحقیقاتی، دورترین ابرنواختر رصد شده از مرگ یک ستاره بسیار عظیم ناشی شده و در مقایسه با سایر ابرنواخترها به روشی بسیار متفاوت‌تر منفجر می‌شود. جرم این ستاره عظیم 100 تا 250 برابر بزرگتر از خورشید بوده است.
دانشمندان حاضر در این پروژه علمی از طیف‌سنج تصویربرداری رزولوشن پایین (LRIS) واقع در کک جهت جست‌وجوی انتشارات اخیر ابرنواخترهای کشف شده استفاده کردند.
مطالعه این رخدادها درک بهتری را از مواد شیمیایی که به هنگام مرگ این ستاره به فضا ساطع شده‌اند، در اختیار دانشمندان می‌گذارد.
به گفته کوک، مدت زمان کوتاهی پس از بینگ بنگ فقط هیدروژن و هلیم در جهان وجود داشتند و تمامی دیگر عناصر کنونی از جمله کربن، اکسیژن، آهن و سیلیکون در هسته ستارگان یا طی انفجارات ابرنواختری تولید شدند.
نخستین ستارگان پس از انفجار عظیم، چارچوب فرایند طولانی غنی‌کردن جهان که منجر به تولید کهکشان‌های مختلف، ستارگان و سیارات امروزی شد را فراهم کردند.
[h=2] رکوردشکنی زنان در فضا
[/h]
زنان > جهان- همشهری آنلاین:
دو فضانورد ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) با یک پیاده روی فضایی طولانی در تلاش برای تعمیر تجهیزات معیوب برق، رکورد پیاده روی فضایی را که پیشتر در اختیار یک زن فضانورد بود، شکستند.
خبرگزاری آلمان گزارش داد، بنا به اعلام خبرگزاری روسی ایتارتاس، سونی ویلیامز آمریکایی و آکی هوشاید ژاپنی، فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی توانستند حدود شش ساعت و سی دقیقه را در در خلا بگذرانند و کار کنند تا سه مولد از هشت مولد برق ایستگاه را تعمیر کنند.
یک مقام ناسا گفت که ویلیامز روز چهارشنبه با حدود دو ساعت پیاده‌روی فضایی، رکورد قبلی 39 ساعت و 44 دقیقه پگی وینستون، فضانورد ناسا را پشت سر گذاشت.
این پنجمین پیاده روی فضایی ویلیامز که فضانوردی کهنه کار است، بود. بنا بر بیانیه آژانس فضایی ملی "روسکوسموس" روسیه کار بر روی جعبه‌های برق طبق برنامه پیش می‌رود و ایستگاه برق کافی را از دیگر مولدها که سالم هستند، دریافت می‌کند.
این فضانوردان توانستند یکی از جعبه های معیوب برق را جابجا کنند و بعد از مرحله روغن کاری چفت های اتصال، امیدوار به راه‌اندازی مجدد آنها پس از اتصال به ایستگاه هستند.
در این بیانیه آمده است که اگر این روند با شکست روبرو شود این جعبه برق برای تعمیرات به داخل ایستگاه منتقل می‌شود.
ویلیامز و هوشاید همچنین قرار است در طول پیاده روی فضایی خود یک دوربین تلویزیونی و یک وسیله مولد نور را روی یکی از بازوهای ایستگاه تعویض کنند.
آنها هفته گذشته هشت ساعت و 17 دقیقه را خارج از ایستگاه سپری کردند. آنها توانستند واحد معیوب را جابجا کنند، اما به دلیل مشکلات در چفت ها نتوانستند واحد جایگزین را نصب کنند.
[/h]
زنان > جهان- همشهری آنلاین:
دو فضانورد ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) با یک پیاده روی فضایی طولانی در تلاش برای تعمیر تجهیزات معیوب برق، رکورد پیاده روی فضایی را که پیشتر در اختیار یک زن فضانورد بود، شکستند.
خبرگزاری آلمان گزارش داد، بنا به اعلام خبرگزاری روسی ایتارتاس، سونی ویلیامز آمریکایی و آکی هوشاید ژاپنی، فضانوردان ایستگاه فضایی بین‌المللی توانستند حدود شش ساعت و سی دقیقه را در در خلا بگذرانند و کار کنند تا سه مولد از هشت مولد برق ایستگاه را تعمیر کنند.
یک مقام ناسا گفت که ویلیامز روز چهارشنبه با حدود دو ساعت پیاده‌روی فضایی، رکورد قبلی 39 ساعت و 44 دقیقه پگی وینستون، فضانورد ناسا را پشت سر گذاشت.
این پنجمین پیاده روی فضایی ویلیامز که فضانوردی کهنه کار است، بود. بنا بر بیانیه آژانس فضایی ملی "روسکوسموس" روسیه کار بر روی جعبه‌های برق طبق برنامه پیش می‌رود و ایستگاه برق کافی را از دیگر مولدها که سالم هستند، دریافت می‌کند.
این فضانوردان توانستند یکی از جعبه های معیوب برق را جابجا کنند و بعد از مرحله روغن کاری چفت های اتصال، امیدوار به راه‌اندازی مجدد آنها پس از اتصال به ایستگاه هستند.
در این بیانیه آمده است که اگر این روند با شکست روبرو شود این جعبه برق برای تعمیرات به داخل ایستگاه منتقل می‌شود.
ویلیامز و هوشاید همچنین قرار است در طول پیاده روی فضایی خود یک دوربین تلویزیونی و یک وسیله مولد نور را روی یکی از بازوهای ایستگاه تعویض کنند.
آنها هفته گذشته هشت ساعت و 17 دقیقه را خارج از ایستگاه سپری کردند. آنها توانستند واحد معیوب را جابجا کنند، اما به دلیل مشکلات در چفت ها نتوانستند واحد جایگزین را نصب کنند.
[h=1] تصاویر راداری از عبور یک سیارک بزرگ از کنار زمین
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 91081610074
سه‌شنبه ۱۶ آبان ۱۳۹۱ - ۱۲:۲۲
محققان با استفاده از تلسکوپ عظیم رادیویی ناسا، تصاویر راداری از یک سیارک نزدیک به زمین تهیه کرده اند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سیارک 2007 PA8 روز دوشنبه از نزدیک ترین فاصله با زمین عبور کرد و محققان با استفاده از آنتن رادیویی شبکه اعماق فضا (DSN) در گلداستون، تصاویر دقیقی از سیارک تهیه کردند.
تصاویر راداری تهیه شده از این سیارک، یک شیء نامنظم و نسبتا بزرگ بطول 1.5 کیلومتر با تپه و دهانه‌های احتمالی را نشان می دهد که با سرعت کند در مدت سه تا چهار روز بدور خود می چرخد.
در نزدیک ترین فاصله، سیارک 2007 PA8 در فاصله تقریبی 6.5 میلیون کیلومتری با زمین قرار دارد که 17 برابر فاصله زمین تا ماه است.
بر اساس اعلام ناسا، عبور مجدد این سیارک از نزدیک ترین فاصله با زمین احتمالا 200 سال دیگر تکرار می شود.
در برنامه رصد اشیاء نزدیک به زمین ناسا، پهنای عظیم آسمان برای شناسایی سیارک های مانند 2007 PA8 و تعیین مدارات آنها برای مشخص کردن احتمال تبدیل شدن به سیارک های بالقوه خطرناک (PHA) اسکن می شود.
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - علمي
کد خبر: 91081610074
سه‌شنبه ۱۶ آبان ۱۳۹۱ - ۱۲:۲۲
محققان با استفاده از تلسکوپ عظیم رادیویی ناسا، تصاویر راداری از یک سیارک نزدیک به زمین تهیه کرده اند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سیارک 2007 PA8 روز دوشنبه از نزدیک ترین فاصله با زمین عبور کرد و محققان با استفاده از آنتن رادیویی شبکه اعماق فضا (DSN) در گلداستون، تصاویر دقیقی از سیارک تهیه کردند.
تصاویر راداری تهیه شده از این سیارک، یک شیء نامنظم و نسبتا بزرگ بطول 1.5 کیلومتر با تپه و دهانه‌های احتمالی را نشان می دهد که با سرعت کند در مدت سه تا چهار روز بدور خود می چرخد.
در نزدیک ترین فاصله، سیارک 2007 PA8 در فاصله تقریبی 6.5 میلیون کیلومتری با زمین قرار دارد که 17 برابر فاصله زمین تا ماه است.
بر اساس اعلام ناسا، عبور مجدد این سیارک از نزدیک ترین فاصله با زمین احتمالا 200 سال دیگر تکرار می شود.
در برنامه رصد اشیاء نزدیک به زمین ناسا، پهنای عظیم آسمان برای شناسایی سیارک های مانند 2007 PA8 و تعیین مدارات آنها برای مشخص کردن احتمال تبدیل شدن به سیارک های بالقوه خطرناک (PHA) اسکن می شود.
[h=1]انتشار تصاویر سیارک بزرگی که از کنار زمین گذشت[/h]
دانشمندان با استفاده از رادیو تلسکوپ بزرگ ناسا تصاویر راداری از سیارکی تهیه کردند که در نزدیک ترین فاصله از کنار زمین گذشت.
به گزارش خبرگزاری مهر، آزمایشگاه جت پیشرانش ناسا در کالیفرنیا اعلام کرد: تصاویر این سیارک که 2007 PA8نام دارد و عرض آن حدود یک مایل بود زمانی که در نزدیک ترین فاصله به زمین قرار داشت توسط آنتن "شبکه اعماق فضا 230 فوتی" در گلداستون، گرفته شد.
تصاویر نشان می دهد این سنگ فضایی که شکل نامنظمی دارد و احتمالا دهانه هایی بر روی آن هست ، بسیار آرام و احتمالا یک بار در هر سه تا چهار روز می چرخد.
در نزدیک ترین فاصله ، این سیارک فقط چهار میلیون مایل از زمین فاصله داشت یعنی 17 برابر فاصله زمین و ماه.
عبور این سیارک از نزدیک ترین فاصله به زمین صورت گرفت و دستکم 200 سال دیگر طول می کشد تا دوباره چنین عبوری برای این سیارک انجام شود.
برنامه ناسا برای رصد اجرامی که از نزدیکی زمین می گذرند به دنبال اجرامی مانند سیارک 2007 PA8می گردد و مدار آنها را بررسی می کند تا دریابد آیا این اجرام برای زمین خطری دارند یا خیر.
خبرگزاری مهر
دانشمندان با استفاده از رادیو تلسکوپ بزرگ ناسا تصاویر راداری از سیارکی تهیه کردند که در نزدیک ترین فاصله از کنار زمین گذشت.
به گزارش خبرگزاری مهر، آزمایشگاه جت پیشرانش ناسا در کالیفرنیا اعلام کرد: تصاویر این سیارک که 2007 PA8نام دارد و عرض آن حدود یک مایل بود زمانی که در نزدیک ترین فاصله به زمین قرار داشت توسط آنتن "شبکه اعماق فضا 230 فوتی" در گلداستون، گرفته شد.
تصاویر نشان می دهد این سنگ فضایی که شکل نامنظمی دارد و احتمالا دهانه هایی بر روی آن هست ، بسیار آرام و احتمالا یک بار در هر سه تا چهار روز می چرخد.
عبور این سیارک از نزدیک ترین فاصله به زمین صورت گرفت و دستکم 200 سال دیگر طول می کشد تا دوباره چنین عبوری برای این سیارک انجام شود.
برنامه ناسا برای رصد اجرامی که از نزدیکی زمین می گذرند به دنبال اجرامی مانند سیارک 2007 PA8می گردد و مدار آنها را بررسی می کند تا دریابد آیا این اجرام برای زمین خطری دارند یا خیر.
خبرگزاری مهر
[h=1]مشاهده مستقیم کهکشان‌های تاریک برای نخستین بار[/h]
تیمی بین‌المللی از ستاره‌شناسان موفق به رصد مستقیم چندین کهکشان تاریک برای نخستین بار از طریق مشاهده درخشش فلورسنت گازهای هیدروژن آنها شدند. این گاز توسط اشعه ماورابنفش نواختر مجاور این کهکشان‌ها روشن می‌شود.
به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، بسیاری از مردم کهکشان‌ها را جزایر عظیم مملو از ستارگان، گاز و غبار می‌دانند.
با این حال بر اساس پیش‌بینی تئوری‌های علمی، انواع دیگر کهکشان وجود دارند که خالی از ستاره هستند و از گازهای متراکم تشکیل شده‌اند. این کهکشان‌های “تاریک” به دلیل پس‌زمینه سیاه و سفید کیهان قابل رویت نیستند.
به گفته مارتین هانلت از دانشگاه کمبریج، کهکشان‌های تاریک ترکیبی از ماده تاریک و گاز هستند اما به دلایلی قادر به تشکیل ستارگان نبوده‌اند.
مطابق پیش‌بینی تعدادی از مدل‌های تئوریک، وجود کهکشان‌های تاریک در اوایل جهان امری معمول بوده زیرا در آن زمان تشکیل ستارگان توسط کهکشان‌ها بسیار دشوار بوده است.
بخشی از این موضوع به دلیل ناکافی بودن تراکم گاز آنها برای شکل‌گیری ستارگان عنوان شده است. در زمان‌های بعدی کهکشان‌ها توانستند ستارگان را تشکیل داده و به شکل کنونی درآیند.
هانلت عضوی از تیم علمی است که موفق به کشف این کهکشان‌ها شده است. به ادعای وی، جد کهکشان راه شیری یک کهکشان درخشان کوچکتر بوده که با کهکشان‌های تاریک مجاور در هم آمیخته و این امر موجب ظهور کهکشان ما شده است.
به گفته سباستیانو کانتالوپا از دانشگاه کالیفرنیا نیز، کهکشان‌های تاریک بلوک‌های سازنده کهکشان‌های مدرن هستند. آنها گازهای عظیمی را برای کهکشان‌های بزرگ به ارمغان می‌آورند و این امر روند تشکیل ستارگان در این کهکشان‌ها را تسریع می‌بخشد.
تکنیک‌های به کار رفته جهت رصد کهکشان‌های تاریک می‌توانند روش نوینی را برای مطالعه پدیده‌های دیگر در کیهان از قبیل “شبکه کیهانی” (cosmic web) ارائه دهند.
شبکه کیهانی تارهای نامرئی از گاز و ماده تاریک هستند که گفته می‌شود جهان مملو از آنهاست و کهکشان‌ها و خوشه کهکشان‌ها را در جایی که این رشته‌ها متقاطع می‌شوند، خلق و تغذیه می‌کنند.
علم پرس
تیمی بین‌المللی از ستاره‌شناسان موفق به رصد مستقیم چندین کهکشان تاریک برای نخستین بار از طریق مشاهده درخشش فلورسنت گازهای هیدروژن آنها شدند. این گاز توسط اشعه ماورابنفش نواختر مجاور این کهکشان‌ها روشن می‌شود.
به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، بسیاری از مردم کهکشان‌ها را جزایر عظیم مملو از ستارگان، گاز و غبار می‌دانند.
با این حال بر اساس پیش‌بینی تئوری‌های علمی، انواع دیگر کهکشان وجود دارند که خالی از ستاره هستند و از گازهای متراکم تشکیل شده‌اند. این کهکشان‌های “تاریک” به دلیل پس‌زمینه سیاه و سفید کیهان قابل رویت نیستند.
به گفته مارتین هانلت از دانشگاه کمبریج، کهکشان‌های تاریک ترکیبی از ماده تاریک و گاز هستند اما به دلایلی قادر به تشکیل ستارگان نبوده‌اند.
مطابق پیش‌بینی تعدادی از مدل‌های تئوریک، وجود کهکشان‌های تاریک در اوایل جهان امری معمول بوده زیرا در آن زمان تشکیل ستارگان توسط کهکشان‌ها بسیار دشوار بوده است.
بخشی از این موضوع به دلیل ناکافی بودن تراکم گاز آنها برای شکل‌گیری ستارگان عنوان شده است. در زمان‌های بعدی کهکشان‌ها توانستند ستارگان را تشکیل داده و به شکل کنونی درآیند.
هانلت عضوی از تیم علمی است که موفق به کشف این کهکشان‌ها شده است. به ادعای وی، جد کهکشان راه شیری یک کهکشان درخشان کوچکتر بوده که با کهکشان‌های تاریک مجاور در هم آمیخته و این امر موجب ظهور کهکشان ما شده است.
به گفته سباستیانو کانتالوپا از دانشگاه کالیفرنیا نیز، کهکشان‌های تاریک بلوک‌های سازنده کهکشان‌های مدرن هستند. آنها گازهای عظیمی را برای کهکشان‌های بزرگ به ارمغان می‌آورند و این امر روند تشکیل ستارگان در این کهکشان‌ها را تسریع می‌بخشد.
تکنیک‌های به کار رفته جهت رصد کهکشان‌های تاریک می‌توانند روش نوینی را برای مطالعه پدیده‌های دیگر در کیهان از قبیل “شبکه کیهانی” (cosmic web) ارائه دهند.
شبکه کیهانی تارهای نامرئی از گاز و ماده تاریک هستند که گفته می‌شود جهان مملو از آنهاست و کهکشان‌ها و خوشه کهکشان‌ها را در جایی که این رشته‌ها متقاطع می‌شوند، خلق و تغذیه می‌کنند.
علم پرس
ملاقات صبحگاهی ماه و ستاره سماک اعزل/ همراهی زهره و زحل
ملاقات صبحگاهی ماه و ستاره سماک اعزل/ همراهی زهره و زحل
بامداد روز 22 آبان ماه پدیده مقارنه ماه با ستاره سماک اعزل رخ خواهد داد که در این پدیده این دو جرم آسمانی به نزدیکترین فاصله خود با یکدیگر می رسند.
به گزارش خبرنگار مهر، در روز دوشنبه 22 آبان ماه پدیده مقارنه میان ماه و ستاره سماک اعزل رخ خواهد داد.
ستاره سماک، ستاره پرنور صورت فلکی سنبله و پانزدهمین ستاره پرنور آسمان است که حدود 280 سال نوری از زمین فاصله دارد. اگر کمانی که از صورت فلکی خرس بزرگ (دب اکبر) آغاز می‌شود و به نگهبان شمال (سماک رامح) می‌رسد را ادامه دهید به ستاره نورانی سماک اعزل می‌رسید.
پدیده مقارنه میان این دو جرم آسمانی در ساعت 5:45 بامداد رخ خواهد داد و در آن هلال ماه به فاصله یک درجه و 45 دقیقه قوسی از ستاره پر فروغ سماک اعزل خواهد رسید.
این در حالی است که سیاره پرفروغ زهره در 8 درجه بالاتر قرار دارد و سیاره زحل نیز تا دقایقی بعد از آن طلوع خواهد کرد.
خبرگزای مهر
منبع
ملاقات صبحگاهی ماه و ستاره سماک اعزل/ همراهی زهره و زحل
بامداد روز 22 آبان ماه پدیده مقارنه ماه با ستاره سماک اعزل رخ خواهد داد که در این پدیده این دو جرم آسمانی به نزدیکترین فاصله خود با یکدیگر می رسند.
به گزارش خبرنگار مهر، در روز دوشنبه 22 آبان ماه پدیده مقارنه میان ماه و ستاره سماک اعزل رخ خواهد داد.
ستاره سماک، ستاره پرنور صورت فلکی سنبله و پانزدهمین ستاره پرنور آسمان است که حدود 280 سال نوری از زمین فاصله دارد. اگر کمانی که از صورت فلکی خرس بزرگ (دب اکبر) آغاز می‌شود و به نگهبان شمال (سماک رامح) می‌رسد را ادامه دهید به ستاره نورانی سماک اعزل می‌رسید.
پدیده مقارنه میان این دو جرم آسمانی در ساعت 5:45 بامداد رخ خواهد داد و در آن هلال ماه به فاصله یک درجه و 45 دقیقه قوسی از ستاره پر فروغ سماک اعزل خواهد رسید.
این در حالی است که سیاره پرفروغ زهره در 8 درجه بالاتر قرار دارد و سیاره زحل نیز تا دقایقی بعد از آن طلوع خواهد کرد.
خبرگزای مهر
منبع
[h=1] اینترنت بین‌سیاره ای توسط ناسا آزمایش شد
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 91082012443
شنبه ۲۰ آبان ۱۳۹۱ - ۱۴:۳۶
ناسا با همکاری آژانس فضایی اروپا (ESA) شبکه ارتباط بین سیاره ای را با برخی عملکردهای مشابه اینترنت مورد آزمایش قرار داد.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در آزمایش سیستم مفهومی اینترنت بین سیاره‌ای، یکی از خدمه ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) با استفاده از لپ تاپ طراحی شده توسط ناسا موفق به راه‌اندازی یک ربات لگوی کوچک بر روی زمین شد.
«سونیتا ویلیامز» فرمانده عملیات اکتشافی33 در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS)، با کمک پروتکل ارتباطی DTN ربات آزمایشی Mocup را در مرکز عملیات فضایی اروپا در شهر دارمشتات آلمان راه اندازی کرد.
سیستم مفهومی اینترنت بین سیاره‌ای در آینده می‌تواند به برقراری ارتباط شبه اینترنتی بین زمین و ربات‌ها در سیارات دیگر از جمله مریخ مورد استفاده قرار گیرد.
فناوری شبکه ارتباطی DTN دارای پروتکل Bundle است که شباهت زیادی با پروتکل اینترنت (IP) دارد، اما بر خلاف پروتکل TCP/IP که برای برقراری ارتباط سراسری اینترنت مورد استفاده قرار می گیرد، شبکه DTN برای مقابله با قطع ارتباطات، ایرادات و تأخیر ارسال و دریافت سیگنال که در ارتباطات بین سیاره ای روی می دهد، استفاده می شود.
«بدری یونس» معاون مدیر ارتباطات فضایی و ناوبری ناسا تأکید کرد: شبکه ارتباطی DTN می تواند در آینده توسط فضانوردان مستقر در فضاپیماها در مدار سیارات دیگر از جمله مریخ و برای راه اندازی و هدایت کاوشگرهای رباتیک مورد استفاده قرار گیرد.
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 91082012443
شنبه ۲۰ آبان ۱۳۹۱ - ۱۴:۳۶
ناسا با همکاری آژانس فضایی اروپا (ESA) شبکه ارتباط بین سیاره ای را با برخی عملکردهای مشابه اینترنت مورد آزمایش قرار داد.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در آزمایش سیستم مفهومی اینترنت بین سیاره‌ای، یکی از خدمه ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) با استفاده از لپ تاپ طراحی شده توسط ناسا موفق به راه‌اندازی یک ربات لگوی کوچک بر روی زمین شد.
«سونیتا ویلیامز» فرمانده عملیات اکتشافی33 در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS)، با کمک پروتکل ارتباطی DTN ربات آزمایشی Mocup را در مرکز عملیات فضایی اروپا در شهر دارمشتات آلمان راه اندازی کرد.
سیستم مفهومی اینترنت بین سیاره‌ای در آینده می‌تواند به برقراری ارتباط شبه اینترنتی بین زمین و ربات‌ها در سیارات دیگر از جمله مریخ مورد استفاده قرار گیرد.
فناوری شبکه ارتباطی DTN دارای پروتکل Bundle است که شباهت زیادی با پروتکل اینترنت (IP) دارد، اما بر خلاف پروتکل TCP/IP که برای برقراری ارتباط سراسری اینترنت مورد استفاده قرار می گیرد، شبکه DTN برای مقابله با قطع ارتباطات، ایرادات و تأخیر ارسال و دریافت سیگنال که در ارتباطات بین سیاره ای روی می دهد، استفاده می شود.
«بدری یونس» معاون مدیر ارتباطات فضایی و ناوبری ناسا تأکید کرد: شبکه ارتباطی DTN می تواند در آینده توسط فضانوردان مستقر در فضاپیماها در مدار سیارات دیگر از جمله مریخ و برای راه اندازی و هدایت کاوشگرهای رباتیک مورد استفاده قرار گیرد.
[h=1] ساعت مریخی «کنجکاوی» ، زمینی شد
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 91082011900
شنبه ۲۰ آبان ۱۳۹۱ - ۰۸:۵۵
پس از سه ماه کار بر روی سیاره سرخ با زمان مریخی، تیم اجرایی کاوشگر کنجکاوی، زمان آن را طبق برنامه به ساعت زمینی تغییر دادند.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، یک روز مریخی حدود 40 دقیقه طولانی‌تر از روز زمینی است و از این رو آغاز زمان تیم اجرایی این پروژه برای برنامه‌ریزی روز هر هفته با تغییرات چند ساعته همراه بود که باعث می‌شد برخی موارد در نیمه شب کار انجام شود.
از این هفته بیشتر کار این دانشمندان با فشرده کردن فرآیند برنامه‌ریزی روزانه برای فعالیتهای این مریخ‌نورد در ساعت هشت صبح تا بیست به وقت شرق آمریکا انجام خواهد شد.
به گفته محققان، این زمان از 16 ساعت به 12 ساعت کاهش پیدا کرده است.
یک تغییر همزمان نیز منجر به اجرای عملیات‌های پراکنده‌تر برای دانشمندان حاضر در این تیم شده است. این تیم شامل بیش از 200 مهندس و 400 دانشمند بوده که اکثرا از موسسات دیگر به ناسا پیوسته‌اند. بیش از 200 دانشمند دیگر نیز از موسسات خود بطور دورادور با ناسا در این پروژه همکاری دارند و اکنون از مشارکت‌های پرداکنده تله‌کنفرانسی و ارتباطات اینترنتی برای همکاری با تیم استفاده می‌کنند.
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 91082011900
شنبه ۲۰ آبان ۱۳۹۱ - ۰۸:۵۵
پس از سه ماه کار بر روی سیاره سرخ با زمان مریخی، تیم اجرایی کاوشگر کنجکاوی، زمان آن را طبق برنامه به ساعت زمینی تغییر دادند.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، یک روز مریخی حدود 40 دقیقه طولانی‌تر از روز زمینی است و از این رو آغاز زمان تیم اجرایی این پروژه برای برنامه‌ریزی روز هر هفته با تغییرات چند ساعته همراه بود که باعث می‌شد برخی موارد در نیمه شب کار انجام شود.
از این هفته بیشتر کار این دانشمندان با فشرده کردن فرآیند برنامه‌ریزی روزانه برای فعالیتهای این مریخ‌نورد در ساعت هشت صبح تا بیست به وقت شرق آمریکا انجام خواهد شد.
به گفته محققان، این زمان از 16 ساعت به 12 ساعت کاهش پیدا کرده است.
یک تغییر همزمان نیز منجر به اجرای عملیات‌های پراکنده‌تر برای دانشمندان حاضر در این تیم شده است. این تیم شامل بیش از 200 مهندس و 400 دانشمند بوده که اکثرا از موسسات دیگر به ناسا پیوسته‌اند. بیش از 200 دانشمند دیگر نیز از موسسات خود بطور دورادور با ناسا در این پروژه همکاری دارند و اکنون از مشارکت‌های پرداکنده تله‌کنفرانسی و ارتباطات اینترنتی برای همکاری با تیم استفاده می‌کنند.
نامگذاری مأموریت ناسا به نام کاشف «کمربند تابشی زمین»
نامگذاری مأموریت ناسا به نام کاشف «کمربند تابشی زمین»
بر اساس تصمیم مقامات ناسا، نام مأموریت کاوشگرهای دوقلوی کمربند تابشی زمین به نام «کاوشگرهای ون آلن» تغییر پیدا کرد.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، کمربندهای تابشی اطراف زمین در سال 1985 میلادی توسط «جیمز ون آلن» محقق فیزیک نجومی آمریکا کشف شدند.
«ون آلن» در طول دوران فعالیت علمی خود، محقق اصلی 24 ماهواره زمینی و مأموریت های سیاره‌یی از جمله نخستین ماهواره موفق آمریکا به نام Explorer I و پس از آن ماهواره‌های Pioneer 10 و Pioneer 11 بود.
دو کمربند تابشی ضخیم با ذرات بسیار باردار در اطراف زمین، تحت تأثیر توفان‌ها و گدازه‌های تاج خورشیدی قرار دارند که اختلالات متعددی در سیستم های ارتباطی، ماهواره های موقعیت یاب (GPS) و فعالیت های انسانی در فضا به وجود می‌آورند.
دو کمربند تابشی اطراف زمین به افتخار این محقق برجسته به نام «کمربندهای تابشی ون آلن» نامگذاری شده‌اند، اما اطلاعات بسیار ناچیزی در خصوص ماهیت آنها به دست آمده است.
ناسا در قالب مأموریت کاوشگرهای توفان کمربند تابشی (RBSP) در تاریخ 30 آگوست (نهم شهریور)، کاوشگرهای دوقلو 635 کیلوگرمی را از پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال فلوریدا به سمت کمربندهای اطراف زمین پرتاب کرد.
بر اساس تصمیم جدید مقامات ناسا، برای گرامیداشت تلاش های علمی «جیمز ون آلن»، نام این مأموریت از پروژه RBSP به مأموریت «کاوشگرهای ون آلن» تغییر نام پیدا کرد.
«جان گرونسفلد» یکی از مدیران اداره مأموریت های علمی ناسا در مراسمی که در دانشگاه جان هاپکینز برگزار شد، تأکید کرد: تحقیقات برجسته «جیمز وان آلن» مسیر را برای انجام اکتشافات فضایی حال و آینده هموار کرد.
پروفسور «جیمز ون آلن» در آگوست سال 2006 میلادی در سن 91 سالگی درگذشت.
ایسنا
نامگذاری مأموریت ناسا به نام کاشف «کمربند تابشی زمین»
بر اساس تصمیم مقامات ناسا، نام مأموریت کاوشگرهای دوقلوی کمربند تابشی زمین به نام «کاوشگرهای ون آلن» تغییر پیدا کرد.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، کمربندهای تابشی اطراف زمین در سال 1985 میلادی توسط «جیمز ون آلن» محقق فیزیک نجومی آمریکا کشف شدند.
«ون آلن» در طول دوران فعالیت علمی خود، محقق اصلی 24 ماهواره زمینی و مأموریت های سیاره‌یی از جمله نخستین ماهواره موفق آمریکا به نام Explorer I و پس از آن ماهواره‌های Pioneer 10 و Pioneer 11 بود.
دو کمربند تابشی ضخیم با ذرات بسیار باردار در اطراف زمین، تحت تأثیر توفان‌ها و گدازه‌های تاج خورشیدی قرار دارند که اختلالات متعددی در سیستم های ارتباطی، ماهواره های موقعیت یاب (GPS) و فعالیت های انسانی در فضا به وجود می‌آورند.
دو کمربند تابشی اطراف زمین به افتخار این محقق برجسته به نام «کمربندهای تابشی ون آلن» نامگذاری شده‌اند، اما اطلاعات بسیار ناچیزی در خصوص ماهیت آنها به دست آمده است.
ناسا در قالب مأموریت کاوشگرهای توفان کمربند تابشی (RBSP) در تاریخ 30 آگوست (نهم شهریور)، کاوشگرهای دوقلو 635 کیلوگرمی را از پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال فلوریدا به سمت کمربندهای اطراف زمین پرتاب کرد.
بر اساس تصمیم جدید مقامات ناسا، برای گرامیداشت تلاش های علمی «جیمز ون آلن»، نام این مأموریت از پروژه RBSP به مأموریت «کاوشگرهای ون آلن» تغییر نام پیدا کرد.
«جان گرونسفلد» یکی از مدیران اداره مأموریت های علمی ناسا در مراسمی که در دانشگاه جان هاپکینز برگزار شد، تأکید کرد: تحقیقات برجسته «جیمز وان آلن» مسیر را برای انجام اکتشافات فضایی حال و آینده هموار کرد.
پروفسور «جیمز ون آلن» در آگوست سال 2006 میلادی در سن 91 سالگی درگذشت.
ایسنا
[h=1] برنامه عربستان برای ارسال دو ماهواره علمی به فضا
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 91082415157
چهارشنبه ۲۴ آبان ۱۳۹۱ - ۰۸:۵۲
عربستان از برنامه این کشور برای ارسال دو ماهواره بومی با یک سیستم ناوبری دقیق در چند سال آینده خبر داد.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، شاهزاده تورکی بن سعود بن محمد، رئیس موسسات پژوهشی علم و فناوری شاه عبدالعزیز، اظهار کرد که ماهواره‌های «سعودست 4» و «سعودی 1 GEO» به ترتیب در سالهای 2013 و 2015 به فضا پرتاب خواهند شد.
این دو ماهواره به دستگاهها و دوربین‌های فوق حساس برای اجرای آزمایشات علمی مختلف مجهز خواهند بود.
به گفته وی، عربستان در حال حاضر از 12 ماهواره برای کاربردهای مختلف از جمله ارتباطات و ناوبری زمین و دریا برخوردار است که تمام آنها توسط موشکهای حامل روسی از مرکز فضایی بایکنور قزاقستان پرتاب شده‌اند.
تورکی گفت: این یک بخش از برنامه استراتژیک 20 ساله عربستان در حوزه پژوهش فناوری فضایی است که در سال 2005 آغاز شده و تا سال 2025 ادامه خواهد داشت.
وی همچنین افزود، این کشور بیش از دو میلیارد دلار در سرمایه‌گذاریهای دولتی برای این اهداف هزینه خواهد کرد.
[/h]
» سرویس: علمي و فناوري - فناوري
کد خبر: 91082415157
چهارشنبه ۲۴ آبان ۱۳۹۱ - ۰۸:۵۲
عربستان از برنامه این کشور برای ارسال دو ماهواره بومی با یک سیستم ناوبری دقیق در چند سال آینده خبر داد.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، شاهزاده تورکی بن سعود بن محمد، رئیس موسسات پژوهشی علم و فناوری شاه عبدالعزیز، اظهار کرد که ماهواره‌های «سعودست 4» و «سعودی 1 GEO» به ترتیب در سالهای 2013 و 2015 به فضا پرتاب خواهند شد.
این دو ماهواره به دستگاهها و دوربین‌های فوق حساس برای اجرای آزمایشات علمی مختلف مجهز خواهند بود.
به گفته وی، عربستان در حال حاضر از 12 ماهواره برای کاربردهای مختلف از جمله ارتباطات و ناوبری زمین و دریا برخوردار است که تمام آنها توسط موشکهای حامل روسی از مرکز فضایی بایکنور قزاقستان پرتاب شده‌اند.
تورکی گفت: این یک بخش از برنامه استراتژیک 20 ساله عربستان در حوزه پژوهش فناوری فضایی است که در سال 2005 آغاز شده و تا سال 2025 ادامه خواهد داشت.
وی همچنین افزود، این کشور بیش از دو میلیارد دلار در سرمایه‌گذاریهای دولتی برای این اهداف هزینه خواهد کرد.
احتمال حیات بر روی مریخ به دلیل وجود آب گرم مریخی
احتمال حیات بر روی مریخ به دلیل وجود آب گرم مریخی
محققان به شواهدی از وجود آب گرم بر روی مریخ دست یافته اند این یافته نشان می دهد سیاره سرخ می توانسته از حیات پشتیبانی کند.
به گزارش خبرگزاری مهر، مطالعه جدید دانشگاه لیستر و دانشگاه اوپن در زمینه آب بر روی مریخ نشان داد شکاف های هیدروگرمایی در اطراف دهانه های آتشفشانی مریخ را به گونه ای تحت تاثیر قرار داده که احتمالا یک محیط قابل زیست برای حیات میکروبی بوده است.
این تحقیق مشخص کرد دمای آب بر روی سیاره سرخ بین 50 تا 150 درجه سانتی گراد بوده است.
میکروب ها بر روی زمین می توانند در چنین شرایط دمایی آب زندگی کنند.
این تحقیق بر اساس جزئیات بررسی شهاب سنگ های مریخی بر روی زمین با استفاده از میکروسکوپ های قدرتمند در دانشکده فیزیک و اخترشناسی دانشگاه لیستر انجام شد. سپس محققان دانشگاه اوپن این یافته ها را مدل سازی رایانه ای کردند.
کاوشگران بر روی مریخ از جمله اسپریت، آپورچونیتی و کنجکاو سنگهای مریخی برای یافتن تاریخچه زمین شناسی این سیاره سرخ بررسی کرده اند.
این محققان وجود آب سیاره مریخ، دما و میزان آن را یکی از مهمترین سئوالات دانشمندان می دانند و می گویند در حالی که کاوشگران و مدارگردها در حال بررسی مواد معدنی بر روی مریخ هستند ما اینجا بر روی زمین نیز شهاب سنگهای مریخی داریم . این شهاب سنگ ها در سه گروه مختلف به زمین رسیده اند: shergottites، Nakhlitesو chassignites.
محققان این شهاب سنگ ها را بررسی کرده و می گویند در رگه های برخی از آنها می توان کانی های تازه شکل گرفته را مشاهده کرد.
تحقیقات دقیق در مورد کانی ها با استفاده از میکروسکوپ های الکترونی و میکروسکوپ انتقال الکترون نشان داده است نخستین کانی جدید شکل گرفته برای رشد در دیواره این رگه ها کربنات آهن بوده است.
این کربنات توسط آب غنی از دی اکسید کربن و در دمای 150 درجه سانتی گراد شکل گرفته است. زمانی که دمای آب به 50 درجه سانتی گراد کاهش یافته احتمالا کانی های رسی شکل گرفته اند که احتمالا پس از آن مرحله نامنظمی روی داده که همان ترکیب رسی را داشته است.
میکروب ها از تعاملات و واکنش های صورت گرفته در زمان شکل گیری کانی ها استفاده می کنند تا انرژی و عناصر ضروری برای ادامه حیاتشان را به دست آورند.
نتایج این تحقیقات در نشریه Earth and Planetary Science Lettersمنتشر شده است.
خبرگزاری مهر
احتمال حیات بر روی مریخ به دلیل وجود آب گرم مریخی
محققان به شواهدی از وجود آب گرم بر روی مریخ دست یافته اند این یافته نشان می دهد سیاره سرخ می توانسته از حیات پشتیبانی کند.
به گزارش خبرگزاری مهر، مطالعه جدید دانشگاه لیستر و دانشگاه اوپن در زمینه آب بر روی مریخ نشان داد شکاف های هیدروگرمایی در اطراف دهانه های آتشفشانی مریخ را به گونه ای تحت تاثیر قرار داده که احتمالا یک محیط قابل زیست برای حیات میکروبی بوده است.
این تحقیق مشخص کرد دمای آب بر روی سیاره سرخ بین 50 تا 150 درجه سانتی گراد بوده است.
میکروب ها بر روی زمین می توانند در چنین شرایط دمایی آب زندگی کنند.
این تحقیق بر اساس جزئیات بررسی شهاب سنگ های مریخی بر روی زمین با استفاده از میکروسکوپ های قدرتمند در دانشکده فیزیک و اخترشناسی دانشگاه لیستر انجام شد. سپس محققان دانشگاه اوپن این یافته ها را مدل سازی رایانه ای کردند.
کاوشگران بر روی مریخ از جمله اسپریت، آپورچونیتی و کنجکاو سنگهای مریخی برای یافتن تاریخچه زمین شناسی این سیاره سرخ بررسی کرده اند.
این محققان وجود آب سیاره مریخ، دما و میزان آن را یکی از مهمترین سئوالات دانشمندان می دانند و می گویند در حالی که کاوشگران و مدارگردها در حال بررسی مواد معدنی بر روی مریخ هستند ما اینجا بر روی زمین نیز شهاب سنگهای مریخی داریم . این شهاب سنگ ها در سه گروه مختلف به زمین رسیده اند: shergottites، Nakhlitesو chassignites.
محققان این شهاب سنگ ها را بررسی کرده و می گویند در رگه های برخی از آنها می توان کانی های تازه شکل گرفته را مشاهده کرد.
تحقیقات دقیق در مورد کانی ها با استفاده از میکروسکوپ های الکترونی و میکروسکوپ انتقال الکترون نشان داده است نخستین کانی جدید شکل گرفته برای رشد در دیواره این رگه ها کربنات آهن بوده است.
این کربنات توسط آب غنی از دی اکسید کربن و در دمای 150 درجه سانتی گراد شکل گرفته است. زمانی که دمای آب به 50 درجه سانتی گراد کاهش یافته احتمالا کانی های رسی شکل گرفته اند که احتمالا پس از آن مرحله نامنظمی روی داده که همان ترکیب رسی را داشته است.
میکروب ها از تعاملات و واکنش های صورت گرفته در زمان شکل گیری کانی ها استفاده می کنند تا انرژی و عناصر ضروری برای ادامه حیاتشان را به دست آورند.
نتایج این تحقیقات در نشریه Earth and Planetary Science Lettersمنتشر شده است.
خبرگزاری مهر
ساعت خورشید و ماه با نمایش زمان در موقعیت اجرام آسمانی
ساعت خورشید و ماه با نمایش زمان در موقعیت اجرام آسمانی
یک شرکت ساعت‌سازی نوعی ساعت جالب را طراحی کرده که زمان را بر اساس موقعیت اجرام آسمانی نشان می‌دهد.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، ساعت خورشید و ماه «مستر جونز» با الهام از نوآوری‌های قرن 17 بر اساس قرار گرفتن این اجرام در آسمان به نمایش زمان می‌پردازد.
این ساعت از یک طراحی هلالی شکل بهره برده که در آن تنها نیمه بالایی ساعت مورد استفاده است. یک صفحه با تصاویر نوبت‌های روز و شب با موقعیت خورشید و ماه برای نمایش زمان در این ساعت ادغام شده است.
برای مثال طلوع آفتاب در چپ‌ترین بخش این ساعت نمایشگر شش صبح، قرار گرفتن آن در وسط آسمان نمایشگر وسط روز و در نهایت غروب در راست‌ترین بخش و طلوع ماه برای نمایش در ساعت 18 مورد استفاده است. ماه نیز با همین ترتیب در سراسر صفحه برای نمایش نیمه شب و غروب ماه آمده است.
همچنین برای آن دسته از افرادی که زمان دقیق‌تر را خواستارند، یک عقربه دقیقه شمار در وسط آن با بخشهای پنج دقیقه‌ای قرار گرفته است.
این ساعتها بطور محدود تولید شده و قیمت آنها حدود 200 دلار است.
ساعت خورشید و ماه با نمایش زمان در موقعیت اجرام آسمانی
یک شرکت ساعت‌سازی نوعی ساعت جالب را طراحی کرده که زمان را بر اساس موقعیت اجرام آسمانی نشان می‌دهد.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، ساعت خورشید و ماه «مستر جونز» با الهام از نوآوری‌های قرن 17 بر اساس قرار گرفتن این اجرام در آسمان به نمایش زمان می‌پردازد.
این ساعت از یک طراحی هلالی شکل بهره برده که در آن تنها نیمه بالایی ساعت مورد استفاده است. یک صفحه با تصاویر نوبت‌های روز و شب با موقعیت خورشید و ماه برای نمایش زمان در این ساعت ادغام شده است.
برای مثال طلوع آفتاب در چپ‌ترین بخش این ساعت نمایشگر شش صبح، قرار گرفتن آن در وسط آسمان نمایشگر وسط روز و در نهایت غروب در راست‌ترین بخش و طلوع ماه برای نمایش در ساعت 18 مورد استفاده است. ماه نیز با همین ترتیب در سراسر صفحه برای نمایش نیمه شب و غروب ماه آمده است.
همچنین برای آن دسته از افرادی که زمان دقیق‌تر را خواستارند، یک عقربه دقیقه شمار در وسط آن با بخشهای پنج دقیقه‌ای قرار گرفته است.
این ساعتها بطور محدود تولید شده و قیمت آنها حدود 200 دلار است.
ساعت خورشید و ماه با الهام از فناوری قرن 17
ایسنا
آخرین ویرایش:
گزارش هواشناسی «کنجکاوی» از مریخ
گزارش هواشناسی «کنجکاوی» از مریخ
محققان ناسا با کمک داده‌های آب وهوایی مریخ نورد کنجکاوی، تغییرات جوی در سیاره سرخ را مورد مطالعه قرار دادند.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در طول 12 هفته نخست فرود مریخ نورد کنجکاوی در نزدیکی دهانه گیل مریخ، محققان داده‌های بیش از 20 حادثه جوی با حداقل یکی از مشخصه‌های تغییر جهت وزش باد، تغییر سرعت باد، افزایش دما و سیر نزولی تابش های فرابنفش را مورد بررسی قرار دادند.
بررسی تغییرات جوی سیاره سرخ با کمک ابزار «ایستگاه نظارت زیست محیطی مریخ نورد» (REMS) کنجکاوی انجام می شود.
توفان‌های گذرا، نقشه بادها در دامنه، بررسی تغییرات روزانه و فصلی در فشار هوا و تغییرات مداوم در تابش‌های سطح مریخ از جمله مهمترین داده‌های جمع‌آوری شده توسط کنجکاوی است که بدقت مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌گیرند.
«مانوئل دلا توره» محقق اصلی ابزار REMS مریخ نورد کنجکاوی تأکید می کند: گرد و غبار در جو، نقش اصلی را در تغییرات آب و هوایی مریخ ایجاد می‌کند و وقوع توفان باعث گرم شدن جو این سیاره می شود.
«دلا توره» خاطرنشان می‌کند: رصد بادها و الگوهای تابشی با کمک ابزار هواشناسی کنجکاوی، به محققان برای درک بهتر شرایط محیطی و تفسیر شواهدی در خصوص تغییرات جوی در طول حیات چندین میلیون ساله سیاره مریخ کمک می‌کند.
بر اساس اعلام آزمایشگاه پیشرانه جت (JPL) ناسا، مریخ نورد کنجکاوی پس از حدود یک ماه استقرار در منطقه «راکنست» (Rocknest)، طی چند روز آینده دور جدید گشت زنی در سطح سیاره سرخ را آغاز خواهد کرد.
ایسنا
گزارش هواشناسی «کنجکاوی» از مریخ
محققان ناسا با کمک داده‌های آب وهوایی مریخ نورد کنجکاوی، تغییرات جوی در سیاره سرخ را مورد مطالعه قرار دادند.
به گزارش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در طول 12 هفته نخست فرود مریخ نورد کنجکاوی در نزدیکی دهانه گیل مریخ، محققان داده‌های بیش از 20 حادثه جوی با حداقل یکی از مشخصه‌های تغییر جهت وزش باد، تغییر سرعت باد، افزایش دما و سیر نزولی تابش های فرابنفش را مورد بررسی قرار دادند.
بررسی تغییرات جوی سیاره سرخ با کمک ابزار «ایستگاه نظارت زیست محیطی مریخ نورد» (REMS) کنجکاوی انجام می شود.
توفان‌های گذرا، نقشه بادها در دامنه، بررسی تغییرات روزانه و فصلی در فشار هوا و تغییرات مداوم در تابش‌های سطح مریخ از جمله مهمترین داده‌های جمع‌آوری شده توسط کنجکاوی است که بدقت مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌گیرند.
«مانوئل دلا توره» محقق اصلی ابزار REMS مریخ نورد کنجکاوی تأکید می کند: گرد و غبار در جو، نقش اصلی را در تغییرات آب و هوایی مریخ ایجاد می‌کند و وقوع توفان باعث گرم شدن جو این سیاره می شود.
«دلا توره» خاطرنشان می‌کند: رصد بادها و الگوهای تابشی با کمک ابزار هواشناسی کنجکاوی، به محققان برای درک بهتر شرایط محیطی و تفسیر شواهدی در خصوص تغییرات جوی در طول حیات چندین میلیون ساله سیاره مریخ کمک می‌کند.
بر اساس اعلام آزمایشگاه پیشرانه جت (JPL) ناسا، مریخ نورد کنجکاوی پس از حدود یک ماه استقرار در منطقه «راکنست» (Rocknest)، طی چند روز آینده دور جدید گشت زنی در سطح سیاره سرخ را آغاز خواهد کرد.
ایسنا
کشف سیاره غول‌پیکر فراخورشیدی با جرمی 13 برابر مشتری
کشف سیاره غول‌پیکر فراخورشیدی با جرمی 13 برابر مشتری
ستاره‌شناسان در تصویر مستقیم نادری از جهان ماورای زمین، موفق به شناسایی یک سیاره با ابعادی 13 برابر مشتری - بزرگترین سیاره منظومه شمسی - شدند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) این سیاره ابرمشتری در اطراف ستاره کاپا آندرومدا گردش می‌کند که از 2.5 برابر جرم خورشید برخوردار بوده و در فاصله 170 سال نوری از زمین قرار دارد.
به گفته دانشمندان، این جسم یک مورد آزمایشی جالب برای فرضیه‌های شکل‌گیری سیارات به شمار می‌رود.
بر اساس مشاهدات انجام شده بر روی این سیستم، این سیاره ابرمشتری احتمالا به شیوه‌ای مشابه سیارات فراخورشیدی عادی با جرم کمتر از به هم آمیختگی یک «دیسک گازی» از مواد در حال گردش به دور یک ستاره در حال تولید به وجود آمده است.
این امر از آن جهت است که مدار این سیاره که بزرگتر از مدار نپتون بوده، در یک مسافت مشابه با سیارات منظومه شمسی قرار گرفته است. علاوه بر آن، ستاره میزبان آن به نسبت جوان و حدود 30 میلیون ساله است.
این سرنخ‌ها نشانگر شباهت داستان شکل‌گیری این ابر مشتری با سیارات کوچکتر است.
پیش از این دانشمندان در مورد امکان تولد سیارات در دیسک گازی اطراف ستارگان غول‌پیکر تردید داشتند. یافته‌های جدید نشان داده که این ستاره احتمالا از این قابلیت بهره‌مند بوده است.
تصویر جدید این سیاره توسط تلسکوپ سوبارو در ژاپن ثبت شده است. ثبت تصاویر مستقیم سیارات بیگانه بسیار مشکل است چرا که ستارگان آنها همیشه پر نورتر بوده و تمام سیارات را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهند.
برای ثبت این تصویر، ستاره‌شناسان در نور مادون قرمز نگریسته و از یک شیوه برای پنهان کردن نور ستاره جهت رونمایی از نور نسبتا کمرنگ سیاره استفاده کردند.
بیش از 800 سیاره در ماورای منظومه شمسی شناسایی شده اما تنها تعداد انگشت‌شماری از آنها به طور مستقیم به تصویر کشیده شده‌اند.
گزارش این اکتشاف در مجله Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.
ایسنا
کشف سیاره غول‌پیکر فراخورشیدی با جرمی 13 برابر مشتری
ستاره‌شناسان در تصویر مستقیم نادری از جهان ماورای زمین، موفق به شناسایی یک سیاره با ابعادی 13 برابر مشتری - بزرگترین سیاره منظومه شمسی - شدند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) این سیاره ابرمشتری در اطراف ستاره کاپا آندرومدا گردش می‌کند که از 2.5 برابر جرم خورشید برخوردار بوده و در فاصله 170 سال نوری از زمین قرار دارد.
به گفته دانشمندان، این جسم یک مورد آزمایشی جالب برای فرضیه‌های شکل‌گیری سیارات به شمار می‌رود.
بر اساس مشاهدات انجام شده بر روی این سیستم، این سیاره ابرمشتری احتمالا به شیوه‌ای مشابه سیارات فراخورشیدی عادی با جرم کمتر از به هم آمیختگی یک «دیسک گازی» از مواد در حال گردش به دور یک ستاره در حال تولید به وجود آمده است.
این امر از آن جهت است که مدار این سیاره که بزرگتر از مدار نپتون بوده، در یک مسافت مشابه با سیارات منظومه شمسی قرار گرفته است. علاوه بر آن، ستاره میزبان آن به نسبت جوان و حدود 30 میلیون ساله است.
این سرنخ‌ها نشانگر شباهت داستان شکل‌گیری این ابر مشتری با سیارات کوچکتر است.
پیش از این دانشمندان در مورد امکان تولد سیارات در دیسک گازی اطراف ستارگان غول‌پیکر تردید داشتند. یافته‌های جدید نشان داده که این ستاره احتمالا از این قابلیت بهره‌مند بوده است.
تصویر جدید این سیاره توسط تلسکوپ سوبارو در ژاپن ثبت شده است. ثبت تصاویر مستقیم سیارات بیگانه بسیار مشکل است چرا که ستارگان آنها همیشه پر نورتر بوده و تمام سیارات را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهند.
برای ثبت این تصویر، ستاره‌شناسان در نور مادون قرمز نگریسته و از یک شیوه برای پنهان کردن نور ستاره جهت رونمایی از نور نسبتا کمرنگ سیاره استفاده کردند.
بیش از 800 سیاره در ماورای منظومه شمسی شناسایی شده اما تنها تعداد انگشت‌شماری از آنها به طور مستقیم به تصویر کشیده شده‌اند.
گزارش این اکتشاف در مجله Astrophysical Journal Letters منتشر شده است.
ایسنا
گام بعدی انهدام ضایعات فضایی
گام بعدی انهدام ضایعات فضایی
در پاسخ به افزایش روزافزون خطر زباله‌های فضایی، نیروی هوایی امریکا در حال طراحی سیستم جدیدی موسوم به «حصار فضایی» Space Fence با هدف انهدام این ضایعات است.
این ساختار جایگزین «سیستم نظارت فضایی نیروی هوایی» (AFSSS) می‌شود و مجهز به آرایه فازبندی‌شده فوق حساسی از رادارهای رهگیری باند S است.
سیستم‌های نمونه اولیه «حصار فضایی» قادر به شناسایی و رهگیری اشیا به میزان ده برابر کوچکتر از اشیا رهگیری شده توسط AFSSS خواهند بود و توسط کمپانی‌های Raytheon و Lockheed Martin طراحی می‌شوند.
نیروی هوایی امریکا هم‌اکنون در حال انتخاب پیشنهادات نصب و ساخت ارائه شده توسط هر دو کمپانی جهت اجرایی کردن پروژه 3.3 میلیارد دلاری حصار مزبور تا سال 2017 است.
روزی که این پروژه آماده بهره‌برداری شود، قادر خواهد بود 500 هزار شیء بزرگتر از یک سانتی‌متر را رهگیری کند که این عدد با رقم 22 هزار شی رهگیری شده توسط سیستم کنونی نیروی هوایی قابل مقایسه است.
انتظار می‌رود ساخت سیستم جدید در سال 2017 به اتمام برسد و گفته می‌شود نخستین رادار آن در جزیره کواجالین واقع در جمهوری جزایر ماشرال نصب شود.
کنجکاو
گام بعدی انهدام ضایعات فضایی
در پاسخ به افزایش روزافزون خطر زباله‌های فضایی، نیروی هوایی امریکا در حال طراحی سیستم جدیدی موسوم به «حصار فضایی» Space Fence با هدف انهدام این ضایعات است.
این ساختار جایگزین «سیستم نظارت فضایی نیروی هوایی» (AFSSS) می‌شود و مجهز به آرایه فازبندی‌شده فوق حساسی از رادارهای رهگیری باند S است.
سیستم‌های نمونه اولیه «حصار فضایی» قادر به شناسایی و رهگیری اشیا به میزان ده برابر کوچکتر از اشیا رهگیری شده توسط AFSSS خواهند بود و توسط کمپانی‌های Raytheon و Lockheed Martin طراحی می‌شوند.
نیروی هوایی امریکا هم‌اکنون در حال انتخاب پیشنهادات نصب و ساخت ارائه شده توسط هر دو کمپانی جهت اجرایی کردن پروژه 3.3 میلیارد دلاری حصار مزبور تا سال 2017 است.
روزی که این پروژه آماده بهره‌برداری شود، قادر خواهد بود 500 هزار شیء بزرگتر از یک سانتی‌متر را رهگیری کند که این عدد با رقم 22 هزار شی رهگیری شده توسط سیستم کنونی نیروی هوایی قابل مقایسه است.
انتظار می‌رود ساخت سیستم جدید در سال 2017 به اتمام برسد و گفته می‌شود نخستین رادار آن در جزیره کواجالین واقع در جمهوری جزایر ماشرال نصب شود.
کنجکاو
[h=1]سرچشمه‌ی جتِ (پلاسمای) کهکشانی برای نخستین‌بار دیده شد[/h]
ستاره‌شناسان برای نخستین‌بار اساسِ جتِ (پلاسمای) گسیل‌شده از کهکشانِ M87 را رصد کردند. نتایجِ به‌دست‌آمده وجودِ یک سیاه‌چاله‌ی چرخان را در مرکزِ کهکشان نشان می‌دهد و بهینه‌سازیِ روش‌ها در آینده، زمینه را برای انجامِ سخت‌گیرانه‌ترین آزمون برای نظریه‌ی نسبیتِ عامِ انیشتین فراهم می‌کند.
چنین به نظر می‌رسد که بیش‌ترِ کهکشان‌ها، از جمله کهکشانِ راهِ شیریِ خودمان، سیاه‌چاله‌ی بسیار پرجرمی را در دلِ خود پناه داده‌اند. در برخی کهکشان‌ها، موادی که درونِ سیاه‌چاله فرومی‌افتند یک قرصِ برافزایشی (accretion disc) تشکیل می‌دهند که این قرص تابشِ بسیار زیادی را در سرتاسرِ گستره‌ی بینابِ الکترومغناطیسی، از خود گسیل می‌کند. چنین کهکشان‌هایی «کهکشان‌های پویا» نامیده می‌شوند. 10 درصد از این کهکشان‌های پویا از این هم دیدنی‌تر هستند چون جتی از ماده با سرعت‌های نسبیتی از مرکزِ این کهشان‌ها به بیرون فوران می‌کند.
یک پرتقالِ توسرخ رویِ ماه
هم‌اینک ستاره‌شناسان به رهبریِ Sheperd Doeleman از رصدخانه‌ی Haystack دانش‌گاهِ MIT در ماساچوست، آمریکا ترتیبی داده‌اند تا برای نخستین‌بار و به کمکِ تلسکوپِ افقِ روی‌داد (Event Horizon Telescope یا به اختصار EHT) نگاهی کوتاه به سرچشمه‌ی این جتِ پلاسمایی بیاندازند. Doeleman به physicsworld.com می‌گوید: «ما با مرتبط‌کردنِ بشقابک‌ها (دیش‌ها) ی رادیویی در کالیفرنیا، آریزونا و هاوایی، تلسکوپی مجازی در ابعادِ زمین طراحی و ابداع کردیم». ترکیبِ تلسکوپ‌های پراکنده به این روش را تداخل‌سنجی با خطِ مبداء بسیار طولانی (very long baseline interferometry یا به اختصار VLBI) می‌گویند. خط مَبدَیی چنین طولانی به این معناست که Doeleman و هم‌کارانش به قدرتِ تفکیکِ بی‌سابقه‌ای دست یافته‌اند. Doeleman چنین توضیح می‌دهد: «تقریباً مانندِ این است که یک پرتقالِ توسرخ را روی سطحِ ماه واکاوی کنیم».
چنین مشخص شد که گستردگیِ سرچشمه‌ی این جتِ پلاسمایی تنها در حدودِ 5.5 برابرِ شعاعِ شوارتزشیلد است که به میزانِ چشم‌گیری کوچکتر از اندازه‌ی قرصِ برافزایشی‌ست. شعاعِ شوارتزشیلد به صورتِ فاصله‌ای از مرکزِ یک سیاه‌چاله تعریف می‌شود که در آنجا، سرعتِ فرار از کششِ گرانشیِ سیاه‌چاله، از سرعتِ نور بیشتر می‌شود. اندازه‌ی بسیار کوچک سرچشمه‌ی این جت، فرصتی را فراهم کرد که اعضای این گروه به برخی ویژگی‌های سیاه‌چاله‌ی تولیدکننده‌ی آن پی ببرند. Doeleman می‌گوید: «مدل‌ها چنین پیش‌بینی می‌کنند که در موردِ یک سیاه‌چاله‌ی ناچرخان، پهنای جتِ تولیدشده 7.4 برابرِ شعاعِ شوارتزشیلدِ آن سیاه‌چاله است». وی اضافه می‌کند: «برای یک سیاه‌چاله‌ی چرخان که قرصِ برافزایشیِ آن در خلافِ جهتِ چرخشِ سیاه‌چاله می‌چرخد، انتظار داریم که پهنای جت بیش از 9 برابرِ شعاعِ شوارتزشیلد باشد». این حقیقت که جتِ تولیدشده توسطِ سیاه‌چاله‌ی موجود در قلبِ کهکشانِ M87، پهنایی به اندازه‌ی 5.5 برابرِ شعاعِ شوارتزشیلد دارد به این معنی‌ست که این سیاه‌چاله می‌چرخد اما پیداست که قرصِ برافزایشی هم در همان راستای چرخشِ سیاه‌چاله می‌چرخد و نه خلافِ آن.
این پندار دیرزمانی‌ست وجود دارد که سیاه‌چاله‌های چرخانِ موجود در کهکشان‌های پویا، جت‌هایی با سرعت‌های نسبیتی تولید می‌کنند، اما برهانی برای این ادعا یافت نمی‌شد. Doeleman می‌گوید: «تابه‌امروز مردم این‌چنین فرض می‌کردند، ولی اکنون ما گواهی بر این فرضیه یافته و ترفندی پیدا کرده‌ایم که از درستیِ آن پشتیبانی می‌کند. چنین به نظر می‌رسد که ما مناطقی با ابعادِ بسیار کوچک را به ساختارِ بزرگ‌مقیاسِ جت که نسبیتِ عام در آنها مهم است، پیوند داده‌ایم». با توجه به اینکه در سالهای پیشِ رو تلسکوپ‌های در حالِ رشد، پیش‌رفت‌های بسیاری خواهند کرد، نظریه‌ی انیشتین نیز با اطمینانِ خاطرِ بیشتری آزموده خواهد شد. امید است که آرایه‌ی Atacama Large Millimetre (به اختصار ALMA) که در بیابانِ شیلی در حالِ ساخت است تا سالِ 2015 به دیگر تلسکوپ‌های EHT بپیوندد. Doeleman می‌گوید: «با پیوستنِ ALMA قدرتِ تفکیکِ ما یک‌شبه دوبرابر خواهد شد».
سایه‌افکندن بر نسبیتِ عام
این روندِ رو به بهبود این امکان را برای ستاره‌شناسان فراهم می‌آورد که «سایه‌ی» سیاه‌چاله را رصد کنند. به دلیلِ خمیدگیِ بسیار زیادِ فضا در اثرِ گرانشِ بسیار شدیدِ سیاه‌چاله، پرتوی نوری که از زمین فرستاده می‌شود به شکلِ دایروی خمیده شده و حلقه‌ای تشکیل می‌دهد که بخشی از مرکزِ آن تاریک است چنان‌که به شکلِ سایه به نظر می‌رسد. شکل و اندازه‌ی دقیقِ این سایه توسطِ معادلاتِ انیشتین در نسبیتِ عام تعیین می‌شود. تحت این شرایطِ سخت‌گیرانه، مقایسه‌ی اندازه‌گیری‌ها با پیش‌بینی‌های این معادلات می‌تواند واپسین آزمون برای این نظریه باشد. Doeleman پیشنهاد می‌کند: «به زودی ابزارهایی در دست خواهیم داشت که انیشتین را به چالش خواهد کشید. اگر قرار باشد نظریه‌های او در جایی شکست بخورد، این پژوهش‌ها همان نقطه است».
Rob Fender از دانش‌گاهِ ساوت‌همپتون، انگلستان از این یافته‌ها هیجان‌زده شده است. وی می‌گوید: «این کارِ (پژوهشی) یقیناً بسیار جالب است. اینکه آنان ترتیبی داده‌اند که سرچشمه‌ی جتِ (پلاسما) را مشاهده کنند، باورکردنی نیست». وی گرچه نتیجه‌گیری‌های اعضای این گروه در موردِ چرخشِ سیاه‌چاله‌ی موردِ نظر را کاملاً نپذیرفته اما این کارِ پژوهشی را به عنوانِ یک پیش‌رفتِ بسیار مهم می‌بیند که در زمینه‌ی رصدکردنِ مستقیم و بی‌درنگِ محیطِ سایه‌وارِ پیرامونِ سیاه‌چاله‌ها، کاربردهای بالقوه‌ای دارد. وی چنین می‌افزاید: «ما هم‌اینک در چندگامیِ آن هستیم که بتوانیم اثراتِ وجودِ سیاه‌چاله در مرکزِ (کهکشانِ) راهِ شیریِ خودمان را به تصویر بکشیم». او در پایان چنین نتیجه‌گیری می‌کند: «بسیاری از دانشمندان هنوز هم در موردِ وجودِ سیاه‌چاله‌ها تردید دارند. تصویری مستقیم و بی‌واسطه از ناحیه‌ای که درست نزدیکِ یکی از این موجودات (سیاه‌چاله‌ها) است، برهانِ وزین و ماهرانه‌ای را بر اثباتِ وجودِ آنها فراهم می‌آورد».
این پژوهش در Science توضیح داده شده است.
psi.ir
ستاره‌شناسان برای نخستین‌بار اساسِ جتِ (پلاسمای) گسیل‌شده از کهکشانِ M87 را رصد کردند. نتایجِ به‌دست‌آمده وجودِ یک سیاه‌چاله‌ی چرخان را در مرکزِ کهکشان نشان می‌دهد و بهینه‌سازیِ روش‌ها در آینده، زمینه را برای انجامِ سخت‌گیرانه‌ترین آزمون برای نظریه‌ی نسبیتِ عامِ انیشتین فراهم می‌کند.
چنین به نظر می‌رسد که بیش‌ترِ کهکشان‌ها، از جمله کهکشانِ راهِ شیریِ خودمان، سیاه‌چاله‌ی بسیار پرجرمی را در دلِ خود پناه داده‌اند. در برخی کهکشان‌ها، موادی که درونِ سیاه‌چاله فرومی‌افتند یک قرصِ برافزایشی (accretion disc) تشکیل می‌دهند که این قرص تابشِ بسیار زیادی را در سرتاسرِ گستره‌ی بینابِ الکترومغناطیسی، از خود گسیل می‌کند. چنین کهکشان‌هایی «کهکشان‌های پویا» نامیده می‌شوند. 10 درصد از این کهکشان‌های پویا از این هم دیدنی‌تر هستند چون جتی از ماده با سرعت‌های نسبیتی از مرکزِ این کهشان‌ها به بیرون فوران می‌کند.
جتِ (پلاسما) سرانجام مکان‌یابی شد
یک نمونه‌ی ممتاز از این کهکشان‌ها M87 است، کهکشانِ بیضویِ بسیار بزرگی که به فاصله‌ی کمی بیش از 50 میلیون سالِ نوری از زمین قرار دارد. این کهکشان جتی باریک و طولانی از پلاسما را تا فاصله‌ی 5000 سالِ نوری به درونِ فضا می‌فرستد. شدتِ تابشِ پلاسما در مرکزِ این جت چنان زیاد است که فوتون‌ها (با یکدیگر برخورد کرده و) از هم پراکنده می‌شوند و دیدِ ستاره‌شناسان را برای مشاهده‌ی سرچشمه‌ی این جتِ پلاسما، سَد می‌کند. علی‌رغم اینکه جتِ پلاسمای این کهکشان بیش از هر جتِ نسبیتی دیگر موردِ مطالعه و بررسی قرار گرفته است، سازوکارِ دقیقِ تشکیلِ این جت هم‌چنان پرسشی بی‌پاسخ است.یک پرتقالِ توسرخ رویِ ماه
هم‌اینک ستاره‌شناسان به رهبریِ Sheperd Doeleman از رصدخانه‌ی Haystack دانش‌گاهِ MIT در ماساچوست، آمریکا ترتیبی داده‌اند تا برای نخستین‌بار و به کمکِ تلسکوپِ افقِ روی‌داد (Event Horizon Telescope یا به اختصار EHT) نگاهی کوتاه به سرچشمه‌ی این جتِ پلاسمایی بیاندازند. Doeleman به physicsworld.com می‌گوید: «ما با مرتبط‌کردنِ بشقابک‌ها (دیش‌ها) ی رادیویی در کالیفرنیا، آریزونا و هاوایی، تلسکوپی مجازی در ابعادِ زمین طراحی و ابداع کردیم». ترکیبِ تلسکوپ‌های پراکنده به این روش را تداخل‌سنجی با خطِ مبداء بسیار طولانی (very long baseline interferometry یا به اختصار VLBI) می‌گویند. خط مَبدَیی چنین طولانی به این معناست که Doeleman و هم‌کارانش به قدرتِ تفکیکِ بی‌سابقه‌ای دست یافته‌اند. Doeleman چنین توضیح می‌دهد: «تقریباً مانندِ این است که یک پرتقالِ توسرخ را روی سطحِ ماه واکاوی کنیم».
چنین مشخص شد که گستردگیِ سرچشمه‌ی این جتِ پلاسمایی تنها در حدودِ 5.5 برابرِ شعاعِ شوارتزشیلد است که به میزانِ چشم‌گیری کوچکتر از اندازه‌ی قرصِ برافزایشی‌ست. شعاعِ شوارتزشیلد به صورتِ فاصله‌ای از مرکزِ یک سیاه‌چاله تعریف می‌شود که در آنجا، سرعتِ فرار از کششِ گرانشیِ سیاه‌چاله، از سرعتِ نور بیشتر می‌شود. اندازه‌ی بسیار کوچک سرچشمه‌ی این جت، فرصتی را فراهم کرد که اعضای این گروه به برخی ویژگی‌های سیاه‌چاله‌ی تولیدکننده‌ی آن پی ببرند. Doeleman می‌گوید: «مدل‌ها چنین پیش‌بینی می‌کنند که در موردِ یک سیاه‌چاله‌ی ناچرخان، پهنای جتِ تولیدشده 7.4 برابرِ شعاعِ شوارتزشیلدِ آن سیاه‌چاله است». وی اضافه می‌کند: «برای یک سیاه‌چاله‌ی چرخان که قرصِ برافزایشیِ آن در خلافِ جهتِ چرخشِ سیاه‌چاله می‌چرخد، انتظار داریم که پهنای جت بیش از 9 برابرِ شعاعِ شوارتزشیلد باشد». این حقیقت که جتِ تولیدشده توسطِ سیاه‌چاله‌ی موجود در قلبِ کهکشانِ M87، پهنایی به اندازه‌ی 5.5 برابرِ شعاعِ شوارتزشیلد دارد به این معنی‌ست که این سیاه‌چاله می‌چرخد اما پیداست که قرصِ برافزایشی هم در همان راستای چرخشِ سیاه‌چاله می‌چرخد و نه خلافِ آن.
این پندار دیرزمانی‌ست وجود دارد که سیاه‌چاله‌های چرخانِ موجود در کهکشان‌های پویا، جت‌هایی با سرعت‌های نسبیتی تولید می‌کنند، اما برهانی برای این ادعا یافت نمی‌شد. Doeleman می‌گوید: «تابه‌امروز مردم این‌چنین فرض می‌کردند، ولی اکنون ما گواهی بر این فرضیه یافته و ترفندی پیدا کرده‌ایم که از درستیِ آن پشتیبانی می‌کند. چنین به نظر می‌رسد که ما مناطقی با ابعادِ بسیار کوچک را به ساختارِ بزرگ‌مقیاسِ جت که نسبیتِ عام در آنها مهم است، پیوند داده‌ایم». با توجه به اینکه در سالهای پیشِ رو تلسکوپ‌های در حالِ رشد، پیش‌رفت‌های بسیاری خواهند کرد، نظریه‌ی انیشتین نیز با اطمینانِ خاطرِ بیشتری آزموده خواهد شد. امید است که آرایه‌ی Atacama Large Millimetre (به اختصار ALMA) که در بیابانِ شیلی در حالِ ساخت است تا سالِ 2015 به دیگر تلسکوپ‌های EHT بپیوندد. Doeleman می‌گوید: «با پیوستنِ ALMA قدرتِ تفکیکِ ما یک‌شبه دوبرابر خواهد شد».
سایه‌افکندن بر نسبیتِ عام
این روندِ رو به بهبود این امکان را برای ستاره‌شناسان فراهم می‌آورد که «سایه‌ی» سیاه‌چاله را رصد کنند. به دلیلِ خمیدگیِ بسیار زیادِ فضا در اثرِ گرانشِ بسیار شدیدِ سیاه‌چاله، پرتوی نوری که از زمین فرستاده می‌شود به شکلِ دایروی خمیده شده و حلقه‌ای تشکیل می‌دهد که بخشی از مرکزِ آن تاریک است چنان‌که به شکلِ سایه به نظر می‌رسد. شکل و اندازه‌ی دقیقِ این سایه توسطِ معادلاتِ انیشتین در نسبیتِ عام تعیین می‌شود. تحت این شرایطِ سخت‌گیرانه، مقایسه‌ی اندازه‌گیری‌ها با پیش‌بینی‌های این معادلات می‌تواند واپسین آزمون برای این نظریه باشد. Doeleman پیشنهاد می‌کند: «به زودی ابزارهایی در دست خواهیم داشت که انیشتین را به چالش خواهد کشید. اگر قرار باشد نظریه‌های او در جایی شکست بخورد، این پژوهش‌ها همان نقطه است».
Rob Fender از دانش‌گاهِ ساوت‌همپتون، انگلستان از این یافته‌ها هیجان‌زده شده است. وی می‌گوید: «این کارِ (پژوهشی) یقیناً بسیار جالب است. اینکه آنان ترتیبی داده‌اند که سرچشمه‌ی جتِ (پلاسما) را مشاهده کنند، باورکردنی نیست». وی گرچه نتیجه‌گیری‌های اعضای این گروه در موردِ چرخشِ سیاه‌چاله‌ی موردِ نظر را کاملاً نپذیرفته اما این کارِ پژوهشی را به عنوانِ یک پیش‌رفتِ بسیار مهم می‌بیند که در زمینه‌ی رصدکردنِ مستقیم و بی‌درنگِ محیطِ سایه‌وارِ پیرامونِ سیاه‌چاله‌ها، کاربردهای بالقوه‌ای دارد. وی چنین می‌افزاید: «ما هم‌اینک در چندگامیِ آن هستیم که بتوانیم اثراتِ وجودِ سیاه‌چاله در مرکزِ (کهکشانِ) راهِ شیریِ خودمان را به تصویر بکشیم». او در پایان چنین نتیجه‌گیری می‌کند: «بسیاری از دانشمندان هنوز هم در موردِ وجودِ سیاه‌چاله‌ها تردید دارند. تصویری مستقیم و بی‌واسطه از ناحیه‌ای که درست نزدیکِ یکی از این موجودات (سیاه‌چاله‌ها) است، برهانِ وزین و ماهرانه‌ای را بر اثباتِ وجودِ آنها فراهم می‌آورد».
این پژوهش در Science توضیح داده شده است.
psi.ir
[h=1]موفقیت گرانش نیوتنی اصلاح‌شده در توضیح کهکشان‌های بیضوی[/h]
نظریه‌ای که برای جایگزینی ماده تاریک ارایه شده، ویژگی‌های دورانی دو کهکشان بیوضی را با موفقیت پیش‌بینی کرده است. این کار با استفاده از نظریه دینامیک نیوتنی اصلاح شده(MOND) توسط مردهای میلگرام[1] انجام شد که اولین بار خودش 30 سال پیش این نظریه را پیشنهاد داد. با نشان دادن این که MOND را می‌توان برای توضیح ویژگی کهکشان های بیضوی پیچیده – علاوه بر کهکشان های مارپیچی بسیار ساده تر – به کار برد، میلگرام MOND را جایگزینی با ارزش برای ماده تاریک می‌داند زیرا خواص عجیب کهکشان‌ها را شرح می‌دهد.
ماده تاریک در 1933 پیشنهاد شد تا توضیح دهد چرا کهکشان‌های حاضر خوشه‌های خاصی، سریعتر از حالتی حرکت می‌کنند که از «ماده باریونی» قابل مشاهده آنها انتظار داریم. چند دهه بعد، رفتارهای مشابهی در کهکشان‌های منفرد دیده شد: سرعت دورانی ستاره‌های خارجی به شکل تابعی از فاصله «افت نمی‌کرد»، بلکه ثابت می‌ماند. این مشاهدات مستقیما با گرانش نیوتنی در تضاد بودند؛ گرانش نیوتنی همان قدر که روی زمین یا در منظومه شمسی معتبر هستند باید در ناحیه برون کهکشانی نیز معتبر بماند. اما اگر فرض کنیم که «هاله‌ای» از ماده نامرئی در(یا حدود) ساختارهای کهکشانی وجود دارد، قانون معکوس مجذوری نیوتن بازگردانده می‌شود.
فیزیکدانان برای توضیح این بی‌نظمی‌های کهکشانی در ابتدا تلاش کردند تا اندازه گیری‌های مستقیمی از ماده تاریک انجام دهند تا دقیقا چیستی آن را دریابند که البته با موفقیت بسیار کمی همراه بود. در نتیجه، پژوهشگرانی وجود دارند که باور به وجود ماده تاریک ندارند و توضیح‌های جایگزینی برای رفتار عجیب کهکشان‌ها پیشنهاد داده‌اند.
موفقیت چشمگیر
اکنون تحلیل جدید نشان می‌دهد که یکی از نظریات جایگزین به نام MOND، ویژگی‌های دو کهکشان بیضوی را به خوبی ماده تاریک توصیف می‌کند. MOND اصولا برای توصیف کهکشان‌های مارپیچی ارایه شد و موفقیت عظیمی در پیش‌بینی بعضی ویژگی‌های این ساختارها داشت. تعمیم آن به توضیح کهکشان‌های بیضوی می‌تواند، استدلال‌ها را به نفع این نظریه تغییر دهد. به همین دلیل، پیش‌بینی شده کهکشان‌های بیضوی توسط فرایندهای متفاوتی با کهکشان‌های مارپیچی ساخته شده‌اند و دشواری محاسبه ویژگیهایشان بسیار بیشتر است.
MOND در ابتدا توسط احترفیزیکدان موسسه وایزمن، مردهای میلگرام در سال 1983 پیشنهاد شد. فرض پایه نظریه این است که در شتاب‌های بسیار کوچک کمتر از 10-10 متر بر مجذور ثانیه، قانون دوم نیوتن برقرار نیست. در عوض، فرمول نیوتن اصلاح شده به نحوی است که تحت شرایطی خاص، نیروی گرانش بین دو جسم آرامتر از قانون عکس مجذوری افت می‌کند.
قابل پیش بینی است نظریه ای که قانون نیوتن را تغییر می دهد با نقدهای بسیاری روبرو شود و MOND استثنا نبود. با این همه، این نظریه جاذبه‌های انکارناپذیری داشت: همچون پیش‌بینی‌های قابل آزمون و متکی نبودن بر ماده تاریک نادیده. در سال 2004، ژاکوب بکنشتین[2] نسخه ای از MOND ارایه داد که با نظریه نسبیت عام انشیتین سازگار است و همین توجه بیشتر جامعه فیزیک را برانگیخت.
بی نیاز از ماده تاریک؟!
میلگرام در پژوهش جدید خود، هیدرواستاتیک پوشی کروی از گاز داغ و گسیل کننده اشعه اکس را در دو کهکشان بیضوی تحلیل می‌کند و نشان می‌دهد که پیش‌بینی‌های MOND معتبر هستند. میلگرام می‌گوید این امر از این رو اهمیت دارد که تصور می‌شود تحول کهکشان‌های بیضوی کاملا با کهکشان‌های مارپیچی و کهکشان‌های دیسکی متفاوت است. فکر می‌شود که کهکشان‌های بیضوی از برخورد و ادغام دو کهکشان شکل می‌گیرند. موفقیت MOND بدین معنی است که دقت پیش بینی آن نمی‌تواند تصادفی باشد و همین، نشانه‌ای از واقعیتی ژرف تر است.
استفاده از یک قانون ریاضی برای پیش بینی سرعت دورانی دو نوع کهکشان با دو نحوه شکل‌گیری، واقعیتی است که فرضیه ماده تاریک را رد می‌کند. او می‌گوید:«در تصویر ماده تاریک، کهکشان‌هایی که امروزه می‌بینیم نتیجه نهایی فرایندهای شکل‌گیری بسیار بغرنج و اتفاقی هستند. شما با کهکشان‌های کوچک آغاز می‌کنید. آنها ادغام می‌شوند، برخورد‌می کنند و انفجارهایی در کهکشان روی می‌دهد. در طی این تحول طوفانی، ماده تاریک و ماده معمولی به شکل‌های بسیاری متفاوتی تحت این فرایندها قرار می‌گیرند و بنابراین شما واقعا انتظار ندارید که همبستگی واقعی بین ماده تاریک و ماده معمولی مشاهده کنید. این نقطه ضعف مهمی برای تصویر ماده تاریک است.»
دن هوپر[3]، اخترفیزیکدان و متخصص ماده تاریک از فرمی لب، می‌گوید که MOND با نشان دادن قابلیت‌های خود در کهکشان‌ها، از نقدها سربلند بیرون نخواهد آمد؛ حتی اگر کهکشان‌هایی باشند که قبلا آزموده نشده‌اند. او می‌افزاید:«من فهمیده‌ام که MOND عملکرد بسیاری خوبی در توصیف دینامیک کهکشان‌ها دارد و این مقاله نیز مثال دیگری از موفقیت MOND در مقیاس کهکشانی است. با این حال MOND در مقیاس‌های بزرگتری همچون خوشه‌های کهکشانی یا مقیاس های کیهانشناسی بزرگتر باز می ماند.» او ناهمسانگردی تابش زمینه کیهان را مثالی از آن ها می‌داند.
این پژوهش در فیزیکال ریویو لترز به چاپ رسید.
[1] Mordehai Milgrom
[2] Jacob Bekenstein
[3] Dan Hooper
psi.ir
نظریه‌ای که برای جایگزینی ماده تاریک ارایه شده، ویژگی‌های دورانی دو کهکشان بیوضی را با موفقیت پیش‌بینی کرده است. این کار با استفاده از نظریه دینامیک نیوتنی اصلاح شده(MOND) توسط مردهای میلگرام[1] انجام شد که اولین بار خودش 30 سال پیش این نظریه را پیشنهاد داد. با نشان دادن این که MOND را می‌توان برای توضیح ویژگی کهکشان های بیضوی پیچیده – علاوه بر کهکشان های مارپیچی بسیار ساده تر – به کار برد، میلگرام MOND را جایگزینی با ارزش برای ماده تاریک می‌داند زیرا خواص عجیب کهکشان‌ها را شرح می‌دهد.
ماده تاریک در 1933 پیشنهاد شد تا توضیح دهد چرا کهکشان‌های حاضر خوشه‌های خاصی، سریعتر از حالتی حرکت می‌کنند که از «ماده باریونی» قابل مشاهده آنها انتظار داریم. چند دهه بعد، رفتارهای مشابهی در کهکشان‌های منفرد دیده شد: سرعت دورانی ستاره‌های خارجی به شکل تابعی از فاصله «افت نمی‌کرد»، بلکه ثابت می‌ماند. این مشاهدات مستقیما با گرانش نیوتنی در تضاد بودند؛ گرانش نیوتنی همان قدر که روی زمین یا در منظومه شمسی معتبر هستند باید در ناحیه برون کهکشانی نیز معتبر بماند. اما اگر فرض کنیم که «هاله‌ای» از ماده نامرئی در(یا حدود) ساختارهای کهکشانی وجود دارد، قانون معکوس مجذوری نیوتن بازگردانده می‌شود.
موفقیت چشمگیر
اکنون تحلیل جدید نشان می‌دهد که یکی از نظریات جایگزین به نام MOND، ویژگی‌های دو کهکشان بیضوی را به خوبی ماده تاریک توصیف می‌کند. MOND اصولا برای توصیف کهکشان‌های مارپیچی ارایه شد و موفقیت عظیمی در پیش‌بینی بعضی ویژگی‌های این ساختارها داشت. تعمیم آن به توضیح کهکشان‌های بیضوی می‌تواند، استدلال‌ها را به نفع این نظریه تغییر دهد. به همین دلیل، پیش‌بینی شده کهکشان‌های بیضوی توسط فرایندهای متفاوتی با کهکشان‌های مارپیچی ساخته شده‌اند و دشواری محاسبه ویژگیهایشان بسیار بیشتر است.
MOND در ابتدا توسط احترفیزیکدان موسسه وایزمن، مردهای میلگرام در سال 1983 پیشنهاد شد. فرض پایه نظریه این است که در شتاب‌های بسیار کوچک کمتر از 10-10 متر بر مجذور ثانیه، قانون دوم نیوتن برقرار نیست. در عوض، فرمول نیوتن اصلاح شده به نحوی است که تحت شرایطی خاص، نیروی گرانش بین دو جسم آرامتر از قانون عکس مجذوری افت می‌کند.
قابل پیش بینی است نظریه ای که قانون نیوتن را تغییر می دهد با نقدهای بسیاری روبرو شود و MOND استثنا نبود. با این همه، این نظریه جاذبه‌های انکارناپذیری داشت: همچون پیش‌بینی‌های قابل آزمون و متکی نبودن بر ماده تاریک نادیده. در سال 2004، ژاکوب بکنشتین[2] نسخه ای از MOND ارایه داد که با نظریه نسبیت عام انشیتین سازگار است و همین توجه بیشتر جامعه فیزیک را برانگیخت.
بی نیاز از ماده تاریک؟!
میلگرام در پژوهش جدید خود، هیدرواستاتیک پوشی کروی از گاز داغ و گسیل کننده اشعه اکس را در دو کهکشان بیضوی تحلیل می‌کند و نشان می‌دهد که پیش‌بینی‌های MOND معتبر هستند. میلگرام می‌گوید این امر از این رو اهمیت دارد که تصور می‌شود تحول کهکشان‌های بیضوی کاملا با کهکشان‌های مارپیچی و کهکشان‌های دیسکی متفاوت است. فکر می‌شود که کهکشان‌های بیضوی از برخورد و ادغام دو کهکشان شکل می‌گیرند. موفقیت MOND بدین معنی است که دقت پیش بینی آن نمی‌تواند تصادفی باشد و همین، نشانه‌ای از واقعیتی ژرف تر است.
استفاده از یک قانون ریاضی برای پیش بینی سرعت دورانی دو نوع کهکشان با دو نحوه شکل‌گیری، واقعیتی است که فرضیه ماده تاریک را رد می‌کند. او می‌گوید:«در تصویر ماده تاریک، کهکشان‌هایی که امروزه می‌بینیم نتیجه نهایی فرایندهای شکل‌گیری بسیار بغرنج و اتفاقی هستند. شما با کهکشان‌های کوچک آغاز می‌کنید. آنها ادغام می‌شوند، برخورد‌می کنند و انفجارهایی در کهکشان روی می‌دهد. در طی این تحول طوفانی، ماده تاریک و ماده معمولی به شکل‌های بسیاری متفاوتی تحت این فرایندها قرار می‌گیرند و بنابراین شما واقعا انتظار ندارید که همبستگی واقعی بین ماده تاریک و ماده معمولی مشاهده کنید. این نقطه ضعف مهمی برای تصویر ماده تاریک است.»
دن هوپر[3]، اخترفیزیکدان و متخصص ماده تاریک از فرمی لب، می‌گوید که MOND با نشان دادن قابلیت‌های خود در کهکشان‌ها، از نقدها سربلند بیرون نخواهد آمد؛ حتی اگر کهکشان‌هایی باشند که قبلا آزموده نشده‌اند. او می‌افزاید:«من فهمیده‌ام که MOND عملکرد بسیاری خوبی در توصیف دینامیک کهکشان‌ها دارد و این مقاله نیز مثال دیگری از موفقیت MOND در مقیاس کهکشانی است. با این حال MOND در مقیاس‌های بزرگتری همچون خوشه‌های کهکشانی یا مقیاس های کیهانشناسی بزرگتر باز می ماند.» او ناهمسانگردی تابش زمینه کیهان را مثالی از آن ها می‌داند.
این پژوهش در فیزیکال ریویو لترز به چاپ رسید.
[1] Mordehai Milgrom
[2] Jacob Bekenstein
[3] Dan Hooper
psi.ir
[h=1]ترس از انفجارات فاجعه بار، ناسا را از رؤیای جنگ ستارگان ناامید کرد[/h]
دانشمندان ناسا در یک پژوهش برای علاقه‌مندان به واقعی‌شدن فناوری‌های شبیه فیلم جنگ ستارگان، نتایجی ناامیدکننده را اعلام و عنوان کردند که طراحی فناوری رانش پیچ و تابدار برای رانش فضاپیماها با سرعت فراتر از نور با رسیدن این خودروها به مقصد منجر به انفجارات فاجعه‌بار خواهد شد.
به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، دانشمندان موشکی ناسا در حال بررسی امکان ساخت فضاپیمایی با قابلیت دستیابی به سفر پر سرعت با یک رانش پیچ و تابدار واقعی بوده و معادلات آن بر مبنای قوانین نسبیت نشان داده که در حالت نظری چنین کاری ممکن است اما انرژی مورد نیاز برای به واقعیت پیوستن آن به اندازه جرم و انرژی یک سیاره به اندازه مشتری خواهد بود.
ترس از انفجارات فاجعه‌بار، ناسا را از رؤیای جنگ ستارگان ناامید کرداخیرا این دانشمندان با بررسی مدل پیشنهادی میگوئل آلکوبیر، فیزیکدان مکزیکی برای این فضاپیمای تخیلی به این نتیجه رسیده‌اند که قدرت مورد نیاز برای آن مانند تصورات اولیه امکان‌پذیر نیست.
این درحالیست که پژوهش محققان دانشگاه سیدنی نشان داده که حتی با به واقعیت پیوستن این طراحی، فضاپیمای حاصله در پایان سفر خود با مشکلات زیادی روبرو خواهد شد.
طراحی آلکوبیر نمایشگر یک فضاپیمای ساخته شده از یک غلاف مرکزی در میان یک حلقه بزرگ مسطح است که دانشمندان هنوز در مورد ماده سازنده این حلقه که باید بتواند تار و پود جهان را خم کند، در حال بررسی هستند.
با این وجود به ادعای آنها با انرژی کافی، زمان و فضا برای سفر، این فضاپیما در میان حلقه‌های فضا خم خواهد شد.
در زمان فعال شدن این فضاپیما، فضای پشت آن منبسط و فضای پیش رو منقبض خواهد شد و منجر به حرکت آن درون یک پوشش پایدار به شکل حباب در فضا می‌شود.
اما پژوهش استرالیایی نشان داده که ذرات پرانرژی که بطور مداوم در فضای اطراف پرتاب می‌شوند قابل جمع‌آوری در میدان پیچ و تابدار فضاپیما و ضبط در یک حباب بوده و هرچه میزان این ذرات در آن بیشتر شود، سفر به مدت بیشتری ادامه خواهد داشت.
اکنون محققان بر این باورند که این ذرات ممکن است در برابر فضاپیما منفجر شده و همه چیز در اطراف خود را از بین ببرند.
در شکل نظری، یک سفر طولانی با نیروی بدست آمده از رانش پیچ و تابدار می‌تواند تمام سیارات مقصد را به محض ورود ویران کند.
عدم توانایی برای دستیابی به سفرهای با سرعت نور باعث محدودیت‌هایی در تخیلات کاوش ستارگان دیگر شده است.
اگرچه هیچ چیز نمی‌تواند از نور سریعتر حرکت کند، دانشمندان از مدتها پیش مسحور نظریاتی بوده‌اند که مبنای آنها سفر با سرعت تابدار است.
علم پرس
دانشمندان ناسا در یک پژوهش برای علاقه‌مندان به واقعی‌شدن فناوری‌های شبیه فیلم جنگ ستارگان، نتایجی ناامیدکننده را اعلام و عنوان کردند که طراحی فناوری رانش پیچ و تابدار برای رانش فضاپیماها با سرعت فراتر از نور با رسیدن این خودروها به مقصد منجر به انفجارات فاجعه‌بار خواهد شد.
به گزارش علم پرس به نقل از ایسنا، دانشمندان موشکی ناسا در حال بررسی امکان ساخت فضاپیمایی با قابلیت دستیابی به سفر پر سرعت با یک رانش پیچ و تابدار واقعی بوده و معادلات آن بر مبنای قوانین نسبیت نشان داده که در حالت نظری چنین کاری ممکن است اما انرژی مورد نیاز برای به واقعیت پیوستن آن به اندازه جرم و انرژی یک سیاره به اندازه مشتری خواهد بود.
این درحالیست که پژوهش محققان دانشگاه سیدنی نشان داده که حتی با به واقعیت پیوستن این طراحی، فضاپیمای حاصله در پایان سفر خود با مشکلات زیادی روبرو خواهد شد.
طراحی آلکوبیر نمایشگر یک فضاپیمای ساخته شده از یک غلاف مرکزی در میان یک حلقه بزرگ مسطح است که دانشمندان هنوز در مورد ماده سازنده این حلقه که باید بتواند تار و پود جهان را خم کند، در حال بررسی هستند.
با این وجود به ادعای آنها با انرژی کافی، زمان و فضا برای سفر، این فضاپیما در میان حلقه‌های فضا خم خواهد شد.
در زمان فعال شدن این فضاپیما، فضای پشت آن منبسط و فضای پیش رو منقبض خواهد شد و منجر به حرکت آن درون یک پوشش پایدار به شکل حباب در فضا می‌شود.
اما پژوهش استرالیایی نشان داده که ذرات پرانرژی که بطور مداوم در فضای اطراف پرتاب می‌شوند قابل جمع‌آوری در میدان پیچ و تابدار فضاپیما و ضبط در یک حباب بوده و هرچه میزان این ذرات در آن بیشتر شود، سفر به مدت بیشتری ادامه خواهد داشت.
اکنون محققان بر این باورند که این ذرات ممکن است در برابر فضاپیما منفجر شده و همه چیز در اطراف خود را از بین ببرند.
در شکل نظری، یک سفر طولانی با نیروی بدست آمده از رانش پیچ و تابدار می‌تواند تمام سیارات مقصد را به محض ورود ویران کند.
عدم توانایی برای دستیابی به سفرهای با سرعت نور باعث محدودیت‌هایی در تخیلات کاوش ستارگان دیگر شده است.
اگرچه هیچ چیز نمی‌تواند از نور سریعتر حرکت کند، دانشمندان از مدتها پیش مسحور نظریاتی بوده‌اند که مبنای آنها سفر با سرعت تابدار است.
علم پرس
[h=1]تولید بخار آب از انرژی خورشیدی برای نخستین‌بار[/h]
محققان دانشگاه رایس موفق به ارائه روشی نوین شدند که در آن برای نخستین بار از نور خورشید در تولید بخار آب بدون جوشاندن این مایع تا دمای جوش آن استفاده می‌شود.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، نانوذرات متالیک مقادیر بزرگ نور را جذب می‌کنند و این امر به افزایش قابل توجه دمای آنها می‌انجامد.
این قابلیت موجب استفاده از آنها در طیف وسیعی از حوزه‌ها از قبیل درمان فتوترمال تعدادی از سرطان‌ها، آزاد کردن داروی مجهز به لیزر و انجام بیوتصویربرداری پیشرفته توسط نانوذرات است.
دانشمندان همچنین از این ذرات در حوزه انرژی خورشیدی بهره جسته‌اند با این حال تا پیش از این دستاورد بزرگ، گزارشی درخصوص استفاده از نانوذرات (تعبیه شده در مایعات) برای جذب نور خورشید، گرما دادن و تغییر مایع به بخار ارائه نشده بود.
در تحقیق جدید، نانوذراتی که توسط نور روشن می‌شوند، به سرعت به دمای بالای 212 درجه فارنهایت یعنی دمای جوش آب می‌رسند و این امر منجر به تشکیل بخار در اطراف سطح هر نانوذره می‌شود. میلیاردها نانوذره می‌توانند در آب یا سایر مایعات قرار داده شوند.
در نهایت این بخار از ذره فرار کرده و نانوحباب‌هایی را تشکیل می‌دهد که در بالاترین نقطه سطح شناور شده و به عنوان بخار آب، بخار اتانول در حالت الکل برای مصارف سوختی یا بخار هر مایع دیگری آزاد می‌شود.
این موفقیت دارای کاربردهای فراوان در مناطق فقیرنشین واقع در کشورهای درحال توسعه خواهد بود زیرا سیستم طراحی شده شامل ابزار فشرده و ارزان قیمت جهت تصفیه آب آشامیدنی، استریلیزاسیون ابزار پزشکی و بهداشتی کردن فاضلاب است.
به گفته دپول وایس سردبیر مجله ACS Nano، ارائه این شیوه مدرک محکمی دال بر کاربرد جدید نانوذرات در حوزه انرژی خورشیدی است.
از دیگر کاربردهای این موفقیت علمی می‌توان به تقطیر از لحاظ انرژی کارآمد الکل، ارائه استراتژی نوین و همچنین استفاده از منابع فشرده بخار برای استریلیزاسیون و بهداشتی کردن در مناطق فقیر از لحاظ منابع اشاره کرد.
با مطالعات بیشتر این رویکرد می‌تواند در فشارهای بالاتر و همچنین مایعات دیگر قابل سازگاری باشد که این امر منجر به استفاده از انرژی خورشیدی در راندن توربین‌ها می‌شود.
جزئیات این دستاورد علمی در مجله ACS Nano انتشار یافت.
ایسنا
محققان دانشگاه رایس موفق به ارائه روشی نوین شدند که در آن برای نخستین بار از نور خورشید در تولید بخار آب بدون جوشاندن این مایع تا دمای جوش آن استفاده می‌شود.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، نانوذرات متالیک مقادیر بزرگ نور را جذب می‌کنند و این امر به افزایش قابل توجه دمای آنها می‌انجامد.
این قابلیت موجب استفاده از آنها در طیف وسیعی از حوزه‌ها از قبیل درمان فتوترمال تعدادی از سرطان‌ها، آزاد کردن داروی مجهز به لیزر و انجام بیوتصویربرداری پیشرفته توسط نانوذرات است.
دانشمندان همچنین از این ذرات در حوزه انرژی خورشیدی بهره جسته‌اند با این حال تا پیش از این دستاورد بزرگ، گزارشی درخصوص استفاده از نانوذرات (تعبیه شده در مایعات) برای جذب نور خورشید، گرما دادن و تغییر مایع به بخار ارائه نشده بود.
در تحقیق جدید، نانوذراتی که توسط نور روشن می‌شوند، به سرعت به دمای بالای 212 درجه فارنهایت یعنی دمای جوش آب می‌رسند و این امر منجر به تشکیل بخار در اطراف سطح هر نانوذره می‌شود. میلیاردها نانوذره می‌توانند در آب یا سایر مایعات قرار داده شوند.
در نهایت این بخار از ذره فرار کرده و نانوحباب‌هایی را تشکیل می‌دهد که در بالاترین نقطه سطح شناور شده و به عنوان بخار آب، بخار اتانول در حالت الکل برای مصارف سوختی یا بخار هر مایع دیگری آزاد می‌شود.
این موفقیت دارای کاربردهای فراوان در مناطق فقیرنشین واقع در کشورهای درحال توسعه خواهد بود زیرا سیستم طراحی شده شامل ابزار فشرده و ارزان قیمت جهت تصفیه آب آشامیدنی، استریلیزاسیون ابزار پزشکی و بهداشتی کردن فاضلاب است.
به گفته دپول وایس سردبیر مجله ACS Nano، ارائه این شیوه مدرک محکمی دال بر کاربرد جدید نانوذرات در حوزه انرژی خورشیدی است.
از دیگر کاربردهای این موفقیت علمی می‌توان به تقطیر از لحاظ انرژی کارآمد الکل، ارائه استراتژی نوین و همچنین استفاده از منابع فشرده بخار برای استریلیزاسیون و بهداشتی کردن در مناطق فقیر از لحاظ منابع اشاره کرد.
با مطالعات بیشتر این رویکرد می‌تواند در فشارهای بالاتر و همچنین مایعات دیگر قابل سازگاری باشد که این امر منجر به استفاده از انرژی خورشیدی در راندن توربین‌ها می‌شود.
جزئیات این دستاورد علمی در مجله ACS Nano انتشار یافت.
ایسنا
[h=1]گام بعدی انهدام ضایعات فضایی[/h]
در پاسخ به افزایش روزافزون خطر زباله‌های فضایی، نیروی هوایی امریکا در حال طراحی سیستم جدیدی موسوم به «حصار فضایی» Space Fence با هدف انهدام این ضایعات است.
این ساختار جایگزین «سیستم نظارت فضایی نیروی هوایی» (AFSSS) می‌شود و مجهز به آرایه فازبندی‌شده فوق حساسی از رادارهای رهگیری باند S است.
سیستم‌های نمونه اولیه «حصار فضایی» قادر به شناسایی و رهگیری اشیا به میزان ده برابر کوچکتر از اشیا رهگیری شده توسط AFSSS خواهند بود و توسط کمپانی‌های Raytheon و Lockheed Martin طراحی می‌شوند.
نیروی هوایی امریکا هم‌اکنون در حال انتخاب پیشنهادات نصب و ساخت ارائه شده توسط هر دو کمپانی جهت اجرایی کردن پروژه 3.3 میلیارد دلاری حصار مزبور تا سال 2017 است.
روزی که این پروژه آماده بهره‌برداری شود، قادر خواهد بود 500 هزار شیء بزرگتر از یک سانتی‌متر را رهگیری کند که این عدد با رقم 22 هزار شی رهگیری شده توسط سیستم کنونی نیروی هوایی قابل مقایسه است.
انتظار می‌رود ساخت سیستم جدید در سال 2017 به اتمام برسد و گفته می‌شود نخستین رادار آن در جزیره کواجالین واقع در جمهوری جزایر ماشرال نصب شود.
کنجکاو
در پاسخ به افزایش روزافزون خطر زباله‌های فضایی، نیروی هوایی امریکا در حال طراحی سیستم جدیدی موسوم به «حصار فضایی» Space Fence با هدف انهدام این ضایعات است.
این ساختار جایگزین «سیستم نظارت فضایی نیروی هوایی» (AFSSS) می‌شود و مجهز به آرایه فازبندی‌شده فوق حساسی از رادارهای رهگیری باند S است.
سیستم‌های نمونه اولیه «حصار فضایی» قادر به شناسایی و رهگیری اشیا به میزان ده برابر کوچکتر از اشیا رهگیری شده توسط AFSSS خواهند بود و توسط کمپانی‌های Raytheon و Lockheed Martin طراحی می‌شوند.
نیروی هوایی امریکا هم‌اکنون در حال انتخاب پیشنهادات نصب و ساخت ارائه شده توسط هر دو کمپانی جهت اجرایی کردن پروژه 3.3 میلیارد دلاری حصار مزبور تا سال 2017 است.
روزی که این پروژه آماده بهره‌برداری شود، قادر خواهد بود 500 هزار شیء بزرگتر از یک سانتی‌متر را رهگیری کند که این عدد با رقم 22 هزار شی رهگیری شده توسط سیستم کنونی نیروی هوایی قابل مقایسه است.
انتظار می‌رود ساخت سیستم جدید در سال 2017 به اتمام برسد و گفته می‌شود نخستین رادار آن در جزیره کواجالین واقع در جمهوری جزایر ماشرال نصب شود.
کنجکاو
[h=1]اقامت در مریخ به پشتوانه میکروب‌ها ![/h]
شاید دفعه دیگری که انسان قصد دارد قدم در جای دیگری غیر از زمین بگذارد، بهتر باشد قبل از خود لشکری از میکروب‌ها را برای آماده‌سازی محیط به آنجا اعزام کند.
در واقع جعبه‌های کوچکی پر از میکروب‌های ساخته بشر می‌تواند به فراهم شدن ملزومات اولیه زندگی فضانوردان کمک شایانی نماید.
برای اقامت در مناطق دوردست فضا نیاز به غذا، سوخت و سرپناه است که بی‌شک حمل همه این مواد به فضا بسیار پر هزینه خواهد بود اما در این میان دانش مهندسی زیستی (synthetic biology) راه‌حلی را پیشنهاد کرده و آن هم بهره‌گیری از میکروب‌هاست.
میکروب‌ها در مقیاس سایر محموله‌های فضایی در واقع اصلا وزنی ندارند اما وقتی به محیط هدف خود در فضا (به عنوان نمونه مریخ) برسند، می‌توانند با تغذیه از موادی که در آنجا وجود دارد بسرعت تکثیر شوند. محصولی که این میکروب‌ها تولید می‌کنند می‌تواند نیازهای اولیه انسان را برآورده سازد.
مدت‌هاست ناسا پژوهش‌های خود را برای عملی ساختن این ایده آغاز نموده است. در واقع هدف یک طرح جدید در حوزه مهندسی زیستی در ناسا، طراحی میکروب‌هایی برای ماموریت‌های فضایی آینده است.
مهندسی زیستی در واقع ترکیبی از دو دانش زیست‌شناسی و مهندسی است. پژوهشگران این حوزه کیت‌هایی ساخته‌اند که از مجموعه‌ای از ژن‌ها پدید آمده که بلوک زیستی (biobrick)نامیده می‌شود. هر کدام از این واحدهای زیستی کارکرد مشخص و منحصر به فردی دارد.
به‌عنوان مثال از نوعی بلوک زیستی خاص برای ساختن نوعی باکتری که می‌تواند باکتری‌های ضد یخ‌زدگی ایجاد کند استفاده می‌گردد. این بلوک‌های زیستی را می‌توان وارد سایر میکروب‌ها نمود و به این شکل آن میکروب‌ها عملکرد مد نظر را خواهند یافت.
یک میکروب با استفاده از این رویکرد می‌تواند قابلیت دوام در شرایط سخت را یافته و به این ترتیب زمینه را برای حضور انسان در شرایط محیطی نامطلوب در سیارات دیگر فراهم سازد.
به عنوان مثال نیاز به انرژی را در نظر بگیرید. بسیاری از میکروب‌های موجود روی زمین در فضای جوی سایر سیارات از بین می‌روند و دلیل آن هم حجم بالای دی‌اکسیدکربن و نیتروژن آنهاست.
با این حال یک نوع باکتری سبز آبی یا همان سیانوباکتریم (cyanobactrium) با نام علمی Anabaena می‌تواند در این شرایط سخت دوام آورد. درواقع این باکتری با تغذیه از این مواد، قند تولید می‌کند.تا وقتی این باکتری گرم نگه داشته شود و از تابش فرابنفش در امان بماند، می‌تواند براحتی در محیط مریخ زندگی کند.
باکتری Anabaena بیشتر انرژی خود را از گاز دی‌اکسیدکربن و نیتروژن به دست می‌آورد. سال گذشته برخی پژوهشگران نشان دادند با وارد نمودن سازوکاری خاص از باکتری ای ـ کلای (E. coli) می‌توان Anabaena را به تولید قند بیشتر واداشت.
این پژوهشگران همچنین نشان دادند می‌توانند انبوهی از باکتری‌های دیگر را با این قند تولید شده تغذیه نمایند. چنین باکتری‌هایی شاید در آینده بتوانند روغن، پلاستیک یا سوخت مورد نیاز فضانوردان را تامین نمایند.
همچنین گروهی دیگر از پژوهشگران به راهی برای تامین آجر و ملاط مورد نیاز فضانوردان برای ساخت تاسیسات اقامتی دست یافتند.
این دانشمندان از نوعی باکتری به نام Sporosarcinapasteurii که می‌تواند ماده اصلی موجود در ادرار را تجزیه نماید و آمونیوم تولید کند، استفاده کردند.
به این ترتیب می‌توان از مواد قلیایی موجود در محیط استفاده و آن را به کربنات کلسیم تبدیل کرده و ماده اولیه برای استحکام بخشی به سازه‌های ایجاد شده در محیط‌های فضایی را به دست آورد.
در واقع با این روش می‌توان از مواد دفع شده بدن فضانوردان برای تغذیه این میکروب‌ها بهره گرفت و بدین ترتیب این میکروب‌ها نیز خواهند توانست با اتصال سنگریزه‌های موجود در سطح سیاره‌ای دوردست، آجر مورد نیاز برای ساخت یک سرپناه دائم را تولید کنند.
دانشمندان برای اثبات عملی بودن این شیوه، در آزمایشات خود با استفاده از مواد اولیه‌ای همچون سنگ و قرار دادن آنها کنار هم و استفاده از ماده تولید شده توسط باکتری‌ها، ظرف مدت دو هفته آجرهایی فشرده و با دوامی همچون بتون را به‌دست آوردند.
پژوهشگران همچنین بخش ژنتیکی تولید کننده سیمان این باکتری را جدا و آن را در باکتری ای ـ کلای وارد کردند تا به این شکل این باکتری ویژگی تولید سیمان را نیز بیابد.
کنجکاو
شاید دفعه دیگری که انسان قصد دارد قدم در جای دیگری غیر از زمین بگذارد، بهتر باشد قبل از خود لشکری از میکروب‌ها را برای آماده‌سازی محیط به آنجا اعزام کند.
در واقع جعبه‌های کوچکی پر از میکروب‌های ساخته بشر می‌تواند به فراهم شدن ملزومات اولیه زندگی فضانوردان کمک شایانی نماید.
برای اقامت در مناطق دوردست فضا نیاز به غذا، سوخت و سرپناه است که بی‌شک حمل همه این مواد به فضا بسیار پر هزینه خواهد بود اما در این میان دانش مهندسی زیستی (synthetic biology) راه‌حلی را پیشنهاد کرده و آن هم بهره‌گیری از میکروب‌هاست.
میکروب‌ها در مقیاس سایر محموله‌های فضایی در واقع اصلا وزنی ندارند اما وقتی به محیط هدف خود در فضا (به عنوان نمونه مریخ) برسند، می‌توانند با تغذیه از موادی که در آنجا وجود دارد بسرعت تکثیر شوند. محصولی که این میکروب‌ها تولید می‌کنند می‌تواند نیازهای اولیه انسان را برآورده سازد.
مدت‌هاست ناسا پژوهش‌های خود را برای عملی ساختن این ایده آغاز نموده است. در واقع هدف یک طرح جدید در حوزه مهندسی زیستی در ناسا، طراحی میکروب‌هایی برای ماموریت‌های فضایی آینده است.
مهندسی زیستی در واقع ترکیبی از دو دانش زیست‌شناسی و مهندسی است. پژوهشگران این حوزه کیت‌هایی ساخته‌اند که از مجموعه‌ای از ژن‌ها پدید آمده که بلوک زیستی (biobrick)نامیده می‌شود. هر کدام از این واحدهای زیستی کارکرد مشخص و منحصر به فردی دارد.
به‌عنوان مثال از نوعی بلوک زیستی خاص برای ساختن نوعی باکتری که می‌تواند باکتری‌های ضد یخ‌زدگی ایجاد کند استفاده می‌گردد. این بلوک‌های زیستی را می‌توان وارد سایر میکروب‌ها نمود و به این شکل آن میکروب‌ها عملکرد مد نظر را خواهند یافت.
یک میکروب با استفاده از این رویکرد می‌تواند قابلیت دوام در شرایط سخت را یافته و به این ترتیب زمینه را برای حضور انسان در شرایط محیطی نامطلوب در سیارات دیگر فراهم سازد.
به عنوان مثال نیاز به انرژی را در نظر بگیرید. بسیاری از میکروب‌های موجود روی زمین در فضای جوی سایر سیارات از بین می‌روند و دلیل آن هم حجم بالای دی‌اکسیدکربن و نیتروژن آنهاست.
با این حال یک نوع باکتری سبز آبی یا همان سیانوباکتریم (cyanobactrium) با نام علمی Anabaena می‌تواند در این شرایط سخت دوام آورد. درواقع این باکتری با تغذیه از این مواد، قند تولید می‌کند.تا وقتی این باکتری گرم نگه داشته شود و از تابش فرابنفش در امان بماند، می‌تواند براحتی در محیط مریخ زندگی کند.
باکتری Anabaena بیشتر انرژی خود را از گاز دی‌اکسیدکربن و نیتروژن به دست می‌آورد. سال گذشته برخی پژوهشگران نشان دادند با وارد نمودن سازوکاری خاص از باکتری ای ـ کلای (E. coli) می‌توان Anabaena را به تولید قند بیشتر واداشت.
این پژوهشگران همچنین نشان دادند می‌توانند انبوهی از باکتری‌های دیگر را با این قند تولید شده تغذیه نمایند. چنین باکتری‌هایی شاید در آینده بتوانند روغن، پلاستیک یا سوخت مورد نیاز فضانوردان را تامین نمایند.
همچنین گروهی دیگر از پژوهشگران به راهی برای تامین آجر و ملاط مورد نیاز فضانوردان برای ساخت تاسیسات اقامتی دست یافتند.
این دانشمندان از نوعی باکتری به نام Sporosarcinapasteurii که می‌تواند ماده اصلی موجود در ادرار را تجزیه نماید و آمونیوم تولید کند، استفاده کردند.
به این ترتیب می‌توان از مواد قلیایی موجود در محیط استفاده و آن را به کربنات کلسیم تبدیل کرده و ماده اولیه برای استحکام بخشی به سازه‌های ایجاد شده در محیط‌های فضایی را به دست آورد.
در واقع با این روش می‌توان از مواد دفع شده بدن فضانوردان برای تغذیه این میکروب‌ها بهره گرفت و بدین ترتیب این میکروب‌ها نیز خواهند توانست با اتصال سنگریزه‌های موجود در سطح سیاره‌ای دوردست، آجر مورد نیاز برای ساخت یک سرپناه دائم را تولید کنند.
دانشمندان برای اثبات عملی بودن این شیوه، در آزمایشات خود با استفاده از مواد اولیه‌ای همچون سنگ و قرار دادن آنها کنار هم و استفاده از ماده تولید شده توسط باکتری‌ها، ظرف مدت دو هفته آجرهایی فشرده و با دوامی همچون بتون را به‌دست آوردند.
پژوهشگران همچنین بخش ژنتیکی تولید کننده سیمان این باکتری را جدا و آن را در باکتری ای ـ کلای وارد کردند تا به این شکل این باکتری ویژگی تولید سیمان را نیز بیابد.
کنجکاو
گزارش هواشناسی «کنجکاوی» از مریخ
دوشنبه ۲۹ آبان ۱۳۹۱ ساعت ۰۹:۵۸
محققان ناسا با کمک داده‌های آب وهوایی مریخ نورد کنجکاوی، تغییرات جوی در سیاره سرخ را مورد مطالعه قرار دادند.
به گزارش عرش نیوز به نقل از سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در طول 12 هفته نخست فرود مریخ نورد کنجکاوی در نزدیکی دهانه گیل مریخ، محققان داده‌های بیش از 20 حادثه جوی با حداقل یکی از مشخصه‌های تغییر جهت وزش باد، تغییر سرعت باد، افزایش دما و سیر نزولی تابش های فرابنفش را مورد بررسی قرار دادند.
بررسی تغییرات جوی سیاره سرخ با کمک ابزار «ایستگاه نظارت زیست محیطی مریخ نورد» (REMS) کنجکاوی انجام می شود.
توفان‌های گذرا، نقشه بادها در دامنه، بررسی تغییرات روزانه و فصلی در فشار هوا و تغییرات مداوم در تابش‌های سطح مریخ از جمله مهمترین داده‌های جمع‌آوری شده توسط کنجکاوی است که بدقت مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌گیرند.
«مانوئل دلا توره» محقق اصلی ابزار REMS مریخ نورد کنجکاوی تأکید می کند: گرد و غبار در جو، نقش اصلی را در تغییرات آب و هوایی مریخ ایجاد می‌کند و وقوع توفان باعث گرم شدن جو این سیاره می شود.
«دلا توره» خاطرنشان می‌کند: رصد بادها و الگوهای تابشی با کمک ابزار هواشناسی کنجکاوی، به محققان برای درک بهتر شرایط محیطی و تفسیر شواهدی در خصوص تغییرات جوی در طول حیات چندین میلیون ساله سیاره مریخ کمک می‌کند.
بر اساس اعلام آزمایشگاه پیشرانه جت (JPL) ناسا، مریخ نورد کنجکاوی پس از حدود یک ماه استقرار در منطقه «راکنست» (Rocknest)، طی چند روز آینده دور جدید گشت زنی در سطح سیاره سرخ را آغاز خواهد کرد.
دوشنبه ۲۹ آبان ۱۳۹۱ ساعت ۰۹:۵۸
محققان ناسا با کمک داده‌های آب وهوایی مریخ نورد کنجکاوی، تغییرات جوی در سیاره سرخ را مورد مطالعه قرار دادند.
به گزارش عرش نیوز به نقل از سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در طول 12 هفته نخست فرود مریخ نورد کنجکاوی در نزدیکی دهانه گیل مریخ، محققان داده‌های بیش از 20 حادثه جوی با حداقل یکی از مشخصه‌های تغییر جهت وزش باد، تغییر سرعت باد، افزایش دما و سیر نزولی تابش های فرابنفش را مورد بررسی قرار دادند.
بررسی تغییرات جوی سیاره سرخ با کمک ابزار «ایستگاه نظارت زیست محیطی مریخ نورد» (REMS) کنجکاوی انجام می شود.
توفان‌های گذرا، نقشه بادها در دامنه، بررسی تغییرات روزانه و فصلی در فشار هوا و تغییرات مداوم در تابش‌های سطح مریخ از جمله مهمترین داده‌های جمع‌آوری شده توسط کنجکاوی است که بدقت مورد تجزیه و تحلیل قرار می‌گیرند.
«مانوئل دلا توره» محقق اصلی ابزار REMS مریخ نورد کنجکاوی تأکید می کند: گرد و غبار در جو، نقش اصلی را در تغییرات آب و هوایی مریخ ایجاد می‌کند و وقوع توفان باعث گرم شدن جو این سیاره می شود.
«دلا توره» خاطرنشان می‌کند: رصد بادها و الگوهای تابشی با کمک ابزار هواشناسی کنجکاوی، به محققان برای درک بهتر شرایط محیطی و تفسیر شواهدی در خصوص تغییرات جوی در طول حیات چندین میلیون ساله سیاره مریخ کمک می‌کند.
بر اساس اعلام آزمایشگاه پیشرانه جت (JPL) ناسا، مریخ نورد کنجکاوی پس از حدود یک ماه استقرار در منطقه «راکنست» (Rocknest)، طی چند روز آینده دور جدید گشت زنی در سطح سیاره سرخ را آغاز خواهد کرد.
Similar threads
Similar threads
-
-
► •*♥*•◄ تحقق رویای بازگشت به ماه تا سال 2012 ► •*♥*•◄
- شروع شده توسط *** s.mahdi ***
- پاسخ ها: 0
-
► •*♥*•◄ مطالعه سطح مریخ به کمک شیشه رنگین ► •*♥*•◄
- شروع شده توسط *** s.mahdi ***
- پاسخ ها: 0
-
► •*♥*•◄ متهمان تازه نابودی میدان مغناطیسی مریخ ► •*♥*•◄
- شروع شده توسط *** s.mahdi ***
- پاسخ ها: 0
-
► •*♥*•◄ طلوع دو خورشید در آسمان زمین در سال 2012 ► •*♥*•◄
- شروع شده توسط *** s.mahdi ***
- پاسخ ها: 1