سلام به همگی دوستان.
آقا تا حالا به یه استاد از دانشگاه استنفورد دست زدین؟؟؟
من امروز نه تنها دست زدم، بلکه با یکیشون دست هم دادم
من امروز یه استاد واقعی را از نزدیک دیدم، امروز پیش پروفسور Jean-Claude Latombe بودم. ایشون از اساتید برجسته دانشگاه استنفورد هستن که برای سخنران توی سمپوزیوم ایران اوپن اومده بودن ایران. ایشون هفته قبل با استادم دیدار کرده بودن ولی امروز به همراه استادم و دوتا دیگه از بچه ها(یکی از بچه های ارشد و یکی از بچه های دکترا) ما هم خدمتشون رسیدیم. خیلی چیزای زیادی ازشون یاد گرفتم که فکر می کنم برای بقیه دوستان هم مفید باشه.
ایشون پایان نامه های ما رو از ابعاد دیگه ای نقد کردن. مثلاً ما تو پایان نامه یه بخشی داریم به اسم اهمیت پژوهش که توش معمولاً قصه میگیم و کلی کارمون را قلمبه نشون میدیم. همچین بخشی توی مقالات هم هست که مثلاً چی باعث شده که محقق روی این حوزه کار کنه.
من داشتم پایان نامه خودم رو براش توضیح می دادم(من روی یک سیستم چندرباتی توزیع شده کار میکنم). ازم پرسید که چرا مثلاً توزیع شده کار میکنی. منم از فواید سیستمهای توزیع شدهکه توی مقالات خوندم براش گفتم ولی فوری گفت من اینا رو نمیگم، اون چیزایی که تو بیشتر مقالات هست چرت و پرته و بخاطر چاپ مقاله نوشته میشه، تو بگو که کارت الان چقدر کاربردیه، چقدر به درد می خوره. اگه وظیفه مورد نظر رو به صورت توزیع شده انجام بدی در عمل چقدر سیستم خوب کار میکنه؟ اره توزیع شدگی در مقابل خطا تحمل پذیر هست ولی تو مساله تو رخ دادن خطا چقدر حیاتیه؟ اصلاً احتمالاً کرش تو سیستم مگه چقدره؟ باید صابت کنی که سیستم تو در دنیای واقعی بهتر از یک سیستم متمرکز هست.
برام جالب بود که به نوشته های مقالات به عنوان یک رفرنس واقعی نگاه نمیکردن. گفتن مقالات زیادی بخونین و سعی کنین خودتون نقدش کنید، ایراداتشونو دربیارین. با دوستانتون دور هم جمع بشید و به صورت تیمی مقالات رو تحلیل کنید، بگید که چرا از یه مقاله خوشتون میاد از اون کی نه، چی باعث میشه مقالات فرق کنن و..
من ازشون پرسیدم که چند موضوع خوب کاری که الان مثلاً تو استنفورد کار میشه و مثلاً منم می تونم به اون سمت حرکت کنم بهم معرفی کنن، جواب دادن که موضوع زیاده ولی موضوع تحقیقاتی که یهو تعریف نمیشه. ما اونجا برای تعریف یک مساله ماه ها با دانشجوها بحث می کنیم. تعریف مساله نصف کاره، نصف دیگه حله اونه. وقتی اینو گفت به یاد تعریف پروپوزال تو دانشگاه های ایران افتادم که در عرض چند روز پروپوزال نوشته میشه!!! در ضمن ایشون گفتن مسائلی که توی مقالات تعریف و بعدش حل میشه بیشتر تخیلی هست، که مثلاً ماچنین مشکلی داریم در حالی که تو دنیای واقعی احتمال وقوعش یک در میلیون هست. تحقیقاتی هم که به صورت حل یک مساله مشخصه با یک الگوریتم معین هست هم بی معنیه، این تحقیق نیست، استفاده از یک تکنیکه.
تو حرفاشون به یه تفاوت دیگه مابین دانشگاه های ما و اونا اشاره کردن. اینکه کار علمی همیشه نتیجه نمیده، گفتن شما اگه چند مدت روی مساله ای کار کردین و نتیجه نداد، باید گزارش کنید که این مساله چنین مشکلاتی داره، با این روش ها قابل حل نیست،... در حالی که تو ایران در دانشگاه های ما همه پایان نامه ها باید به موفقیت ختم شه، برای همینه که بچه ها معمولاً نتایج رو دستکاری میکنن.
مساله اخر غرور بود که من اصلاً در ایشون ندیدم. ما 5 نفری توی کافی شاپ هتل لاله نشسته بودیم و داشتیم حرف می زدیم. ایشون خیلی راحت بودن، با تک تکمون قشنگ صحبت کردن، انگار نه انگار که مثلاً من یه دانشجوی زپرتی ارشد هستم و ایشون یکی از اساتید بزرگ دانشگاه استنفورد هستن. تازه آخر سر هم ازشون پرسیدم که میتونم با ایمیل باهاشون در ارتباط باشم، که گفتن چون زیاد سفر میکنن و معمولاً به اینترنت دسترسی ندارن (ایشون زیاد دیگه کار نمیکنن و بیشتر وقت رو در سفر و گردش هستن و کوهنوردی می کنن و تاحالا به چندین قله بالای 6000متر صعود کردن) شاید نتونن به موقع جواب بدن. حالا میری دانشگاه های ایران، استاد یک استادیار ساده است، کلی افاده، وقت ندارم، سرم شلوغه، کلی کلاس میذاره، ایمیل میزنی یک ماه بعد جواب میده اونم اگه جواب بده و...
واقعاً کاش میشد ما هم پامونو تو همچین دانشگاه هایی بذاریم و با همچین اساتیدی کار کنیم. اگه به گذشته برگردم، حتماً زندگیمو عوض می کنم و سعی می کنم بزرگتر فکر کنم و دنبال چیزای بزرگتر باشم نه اینکه دلم رو مثلاً به مدرک کشکی دانشگاه تهران خوش کنم.
.
