چرا پرخوری می کنیم؟

[S i s i l]

[h=1][/h]

متخصصان معتقدند که گرسنگی تنها عامل پرخوری نیست، بلکه این عادت تا حد زیادی به فرآیند های مغزی انسان مربوط می شود.
​

مطالعات نشان می ‌دهند که پرخوری تا حد زیادی مشابه اعتیاد به مواد مخدر و الکل است. در حقیقت مکانیسم مغزی عدم توانایی ترک اعتیاد مشابه عدم کنترل غذا خوردن در افراد پرخور است.
تحقیقات انجام شده در دانشگاه بوستون نشان داد که تغذیه موش ‌ها با غذاهای ناسالم همان ناحیه از مغز را تحریک می ‌کند که مصرف مواد مخدر تحریک می‌ کند.

پژوهشگران برای انجام این تحقیق تعدادی موش را تحت تغذیه با غذاهای شیرین، چرب و پر کالری قرار دادند. پس از چند روز، این موش‌ ها به شرایط طبیعی و رژیم غذایی سالم خود بازگشتند، اما مشاهده شد که این موش ‌ها دیگر تمایلی به غذای سالم ندارند.

نتایج این مطالعه اثبات کرد که نداشتن الگوی تغذیه مناسب و پیروی از رژیم غذایی متغیر (گاهی غذاهای سالم و گاهی ناسالم) موجب می شود که افراد تمایل خود را به غذاهای سالم از دست بدهند و تنها از غذاهای ناسالم لذت ببرند.

نکته مهم دیگر در این تحقیق این بود که بازگرداندن موش ها از رژیم غذایی ناسالم به رژیم غذایی سالم موجب افزایش ترشح پروتئینی به نام عامل آزاد سازی کورتیکوتروپین (CRF) در مغز شد. CRF عاملی عصبی- هورمونی است که در استرس و واکنش های جسمی و روحی متعاقب آن نقش حیاتی ایفا می کند. بدین معنی که استرس با افزایش تولید این ماده همراه است.

در ادامه این پژوهش مشخص شد که ماده CRF زمانی به سطح طبیعی خود می رسد و استرس موش ‌ها کاهش می یابد که غذاهای شیرین و ناسالم به رژیم غذایی آنها افزوده شود. این حالت مشابه شرایطی است که افراد پس از اعتیاد به مواد مخدر، در صورت عدم مصرف آن دچار استرس شده و برای رهایی از واکنش های اضطرابی ناچار به مصرف مخدرها هستند. در واقع می توان این طور نتیجه گرفت که این مکانیسم مغزی، افراد را از ترک اعتیاد به مواد مخدر باز می دارد.

متخصصان معتقدند که استفاده از بازدارنده های CRF به درمان پرخوری، همچنین اعتیاد به الکل و مواد مخدر کمک قابل ملاحظه ای خواهد نمود.





تهیه و ترجمه: گروه سلامت سیمرغ
www.seemorgh.com/health

 

[Persia1]

درمان شناختی-رفتاری برای پرخوری عصبی

⚫️روش‌های رفتاری
درمانگران اغلب از مراجعان مبتلا به پرخوری عصبی می‌خواهند که رفتارهای پرخوری، تغییرات در احساس گرسنگی و سیری، و فراز و نشیب‌های احساسات دیگر را یادداشت کنند. این به مراجعان کمک می‌کند الگوهای خوردن خود را به صورت عینی‌تر مشاهده کنند و هیجانات و موقعیت‌هایی را که موجب میل به پرخوری آنها می‌شوند، تشخیص دهند.
درمانگران شناختی-رفتاری برای کمک به قطع چرخه‌ی پرخوری-پاکسازی از روش رفتاری "مواجهه و جلوگیری از پاسخ" نیز استفاده می‌کنند. درمانگران مراجعان را ملزم می‌دارند انواع و مقادیر خاصی از غذا را بخورند و بعد به آنها اجازه نمی‌دهند استفراغ کنند تا به آنها نشان دهند که خوردن، فعالیتی بی‌ضرر و حتی مفید است که نباید عمل‌زدایی شود. معمولا درحالی که مراجع غذاهای ممنوع شده را می‌خورد، درمانگر کنار او می‌نشیند تا اینکه میل به پاکسازی سپری شود. تحقیقات نشان می‌دهند که این درمان اغلب به کاهش اضطراب مرتبط با خوردن، پرخوری، و استفراغ کمک می‌کند.

⚫️روش‌های شناختی
در رویکرد شناختی، درمانگران معمولا به مراجعان آموزش می‌دهند افکار منفی را که معمولا قبل از میل به پرخوری آنها واقع می‌شوند، تشخیص دهند و به چالش بکشند - "من هیچ خویشتنداری ندارم"؛ "من چاق به نظر می‌رسم". آنها همچنین به مراجعان کمک می‌کنند معیارهای کمال‌گرا، احساس درماندگی، و خودپنداره‌ی پایین خود را تشخیص دهند، زیر سوال ببرند، و سرانجام تغییر دهند. به نظر می‌رسد که روش‌های شناختی-رفتاری به ۶۵ درصد بیماران کمک می‌کند تا پرخوری و پاکسازی خود را متوقف سازند.

منبع: آسیب‌شناسی روانی بر اساس DSM-5. رونالد جی‌. کامر. مترجم: یحیی سیدمحمدی‌. نشر ارسباران.