| [h=1] | |
ترمور اسنشیال، اختلالی با وقوع حرکات غیرارادی با علت ناشناخته است. متاسفانه، گزینه های دارویی موجود برای درمان این اختلال کم هستند و تنها یک داروی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا برای کنترل آن وجود دارد... این اختلال خوش خیم است و به جز ایجاد مشکل در انجام برخی از فعالیت های روزمره، عارضه جدی دیگری ندارد. در این مقاله، جدیدترین درمان های دارویی ترمور اسنشیال مطرح خواهد شد. ترمور اسنشیال، یکی از شایع ترین اختلالات حرکتی است و شیوع آن از پارکینسون هم بیشتر است. این بیماری تا ۶درصد از جمعیت هر جامعه ای را گرفتار می کند. تخمین زده شده است که ۵ تا۱۰ میلیون نفر در آمریکا از این بیماری رنج می برند. همان طور که اشاره شد، علت و پاتوفیزیولوژی بیماری ترمور اسنشیال نامشخص است. البته در بسیاری از مطالعات، نقش وراثت در ابتلا به این بیماری مورد تاکید قرار گرفته است. در ۵۰ تا ۶۰ درصد از مبتلایان،یکی از اقوام درجه اول نیز به ترمور اسنشیال مبتلاست. ترمور فامیلیال(نام دیگر این اختلال)، توسط ژن اتوزومال غالب به ارث می رسد. البته هنوز ژن اصلی مسبب این بیماری شناخته نشده است. یک نظریه مطرح می کند که احتمالا ترمور اسنشیال با شروع زودهنگام، جنبه وارثتی دارد. دو نوع اصلی ترمور وجود دارد که شایع ترین نوع آن، ترمور وضعیتی است. این لرزش هنگامی ایجاد می شود که فرد در تلاش است تا وضعیت خود را حفظ کند. مثلا دستش را بالا نگه دارد یا به صاف نشستن خود ادامه دهد. نوع دوم ترمور، در زمانی اتفاق می افتد که فرد تلاش می کند عملی را انجام دهد. مثلا با انگشت اشاره نوک بینی اش را لمس کند یا یک لیوان آب برای شما بریزد. در ۹۰ تا ۹۵ درصد از بیماران، ترمور در دست ها و اندام فوقانی مشاهده می شود. در ۳۰درصد موارد ترمور در سر، ۲۰ درصد در صدا،۱۰درصد در اندام تحتانی و فک رخ می دهد. خوشبختانه ترمور اسنشیال با هیچ بیماری کشنده ای مرتبط شناخته نشده است اما در سال های اخیر استفاده از واژه خوش خیم برای ترمور اسنشیال کمتر شده است زیرا علایم غیرلرزشی متعددی را با پیشرفت ترمور اسنشیال مرتبط دانسته اند. این علایم و نشانه ها عبارتند از تغییرات شناختی، افسردگی، ترس از جامعه، اضطراب و مشکلات شنوایی و بویایی. به علاوه در برخی از بیماران لنگش هم مشاهده می شود. ● دارودرمانی لرزش ها پرسش های متعددی در مورد بهترین درمان دارویی برای ترمور اسنشیال وجود دارند. اخیرا دو داروی خط اول برای درمان ترمور اسنشیال مطرح شده اند که عبارتند از پروپرانولول و پریمیدین. البته در حدود ۲۵ تا ۵۵ درصد از بیمارانی که این داروها را مصرف می کنند پاسخ درمانی مطلوبی نخواهند داشت. بتابلاکرهای دیگری به جز پروپرانولول نیز برای درمان ترمور اسنشیال مورد استفاده قرار گرفته اند اما به طور کلی تجویز این گروه داروها ممکن است در سالمندان مشکل ساز باشد. برخی از داروهای خط دوم، نظیر داروهای ضدتشنج و بنزودیازپین های کوتاه اثر، تا حدودی در درمان این عارضه موثر بوده اند. در ۲۰۰۵ میلادی، کمیته کنترل کیفیت آکادمی عصب شناسی آمریکا مقاله مفصلی را در مورد درمان های ترمور اولیه منتشر کرد. ▪ پروپرانولول: پروپرانولول تنها داروی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان ترمور اسنشیال است. این بتابلاکر غیراختصاصی، تا ۵۰درصد موارد وقوع لرزش ها را کاهش می دهد. البته باوجود استفاده از تمامی درمان های موجود، باز هم مهار کامل و همیشگی ترمور اسنشیال به ندرت امکان پذیر است. دوز درمانی دارو بستگی به فرد بیمار و میزان پاسخ دهی او به دارو دارد. به نظر می رسد که دوز ۶۰ تا۳۲۰ میلی گرم در روز موثر است. برخی از بیماران کاهش لرزش ها را با دوز روزانه ۱۲۰ میلی گرم تجربه می کنند. در بیشتر موارد، پروپرانولول به عنوان درمان نگهدارنده و برای مهار لرزش های روزانه تجویز می شود. می توان از این دارو برای پیشگیری از تشدید لرزش ها در زمان قرارگرفتن بیمار در موقعیت های اجتماعی یا برنامه های مهم استفاده کرد. ▪ پروپرانولول طولانی اثر: تجویز تک دوز پروپرانولول طولانی اثر نیز به اندازه پروپرانولول عادی موثر شناخته شده است. البته استفاده از تک دوز دارو به مراتب برای بیمار مطلوب تر است. در مقاله منتشر شده در سال ۲۰۰۵ میلادی، هر دو شکل پروپرانولول معمولی و پروپرانولول طولانی اثر به عنوان درمان خط اول ترمور اسنشیال توصیه شده اند. شایع ترین عوارض ناخواسته ناشی از انتخاب این دارو عبارتند از برادی کاردی، احساس سبکی در سر ،ضعف و سردرد. ▪ پریمیدین: پریمیدین دیگر داروی مورد استفاده به عنوان خط اول درمان ترمور اسنشیال است. این داروی ضدتشنج در درمان ترمور موثر شناخته شده است. در مطالعاتی که برای مقایسه اثربخشی پروپرانولول و پریمیدین در کنترل لرزش ها انجام شد، اثربخشی این دو دارو یکسان تشخیص داده شده است. یک دلیل استفاده کمتر از پریمیدین برای کنترل ترمور اسنشیال، احتمال واکنش توکسیک حاد است که ممکن است در شروع درمان رخ دهد و با تهوع، استفراغ، آتاکسی و خواب آلودگی تظاهر می کند. ▪ گاباپنتین: گاباپنتین نیز داروی ضدتشنج دیگری است که از لحاظ ساختمانی به گاماآمینوبوتیریک اسید شباهت دارد و برای درمان ترمور اسنشیال تجویز می شود. دوزهای ۱۲۰۰ میلی گرم تا ۳۶۰۰ میلی گرم در روز این دارو مورد بررسی قرار گرفته است. در یک مطالعه مقایسه ای، گاباپنتین در کاهش لرزش ها به اندازه پروپرانولول موثر شناخته شد. این دارو به خوبی تحمل می شود. ▪ توپیرامات: این داروی ضدتشنج برای درمان صرع و پیشگیری از حملات میگرن مورد تایید قرار گرفته است. مطالعات متعددی توپیرامات با دوز ۴۰۰ میلی گرم در روز را برای کاهش لرزش ها موثر دانسته اند. هرچند که توپیرامات در درمان این بیماری موثر شناخته شده است، اما اثربخشی آن با پروپرانولول یا پریمیدین مقایسه نشده است. ▪ آلپرازولام: این بنزودیازپین کوتاه اثر تا حدودی در درمان ترمور اسنشیال موثر است. داروهای دیگر: داروهای متعدد دیگری از خانواده ضدتشنج ها و نیز ضدافسردگی ها برای درمان ترمور اسنشیال مورد بررسی قرار گرفته اند. میرتازاپین، زونیزاماید، لووتیراستام و حتی تزریق سم بوتولینوم نوع A برای کنترل این لرزش ها مورد بررسی قرار گرفته اند. منبع: U.S.Pharmacist دکتر شیرین میرزازاده | |
| | |
| | |
| گردآوری:پرتال فرهنگی اجتماعی پرشین پرشیا | |
| - | :نویسنده |
| www.salamatiran.com | :منبع |
