مشاعرۀ سنّتی

[sisah]

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

گوش کن پند ای پسر و از بهر دنیا غم مخور
گفتمت چون در حدیثی گر توانی داشت هوش

 

[gh_engineer]

شد چمان در چمن حسن و لطافت لیکن
در گلستان وصالش نچمیدیم و برفت

 

[sisah]

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم

می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست
که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم

 

[elnaz66]

من ز در بستن و وا کردن میخانه به جان

آمدم ، گر نکنم باز و نبندم چه کنم ؟

غم هجران و پریشانی و بد بختی من

تو پسندیدی اگرمن نپسندم چه کنم ؟

عارف

 

[sisah]

مکن به چشم حقارت نگاه در من مست
که آبروی شریعت بدین قدر نرود

من گدا هوس سروقامتی دارم
که دست در کمرش جز به سیم و زر نرود

 

[باران بهاری]

دارم امید عاطفتی از جناب دوست
کردم جنایتی و امیدم به عفو اوست

 

[sisah]

تا چند ز جان مستمند اندیشی
تا کی ز جهان پرگزند اندیشی

آنچه از تو ستد همین کالبد است
یک مزبله گو مباش چند اندیشی

 

[cute]

یا رب آن آهوی مشکین به ختن باز رسان
وان سهی سرو خرامان به چمن بازرسان

 

[sisah]

نکته ناسنجیده گفتم دلبرا معذور دار
عشوه‌ای فرمای تا من طبع را موزون کنم

زردرویی می‌کشم زان طبع نازک بی‌گناه
ساقیا جامی بده تا چهره را گلگون کنم

 

[niusha*]

می نخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم.

 

[sisah]

من نه آنم که ز جور تو بنالم حاشا
بنده معتقد و چاکر دولتخواهم

بسته‌ام در خم گیسوی تو امید دراز
آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم

 

[گلابتون]

ماه اگر خواست كه از پنچره ها
بيندم در بر او مست و پريش
آنچنان جلوه كنم كو ز حسد
پردهء ابر كشد بر رخ خويش

تا چو رويا شود اين صحنه عشق
كندر و عود در آتش ريزم
زآن سپس همچو يكي كولي مست
نرم و پيچنده ز جا برخيزم

آه گويي ز پس پنجره ها
بانك آهستهء پا مي آيد
اي خدا .. اوست كه آرام و خموش
بسوي خانه ما مي آيد

 

[niusha*]

در عاشقی گریز نباشد ز سوز و ساز
استاده ام چو شمع،مترسان ز آتشم.

 

[يامين]

مائيم و می و مطرب و اين کنج خراب
جان و دل و جام و جامه در رهن شراب
فارغ ز اميد رحمت و بيم عذاب
آزاد ز خاک و باد و از آتش و آب

 

[باران بهاری]

بیایمت که ببینم؟کدام زَهره و یارا؟
روم که بی تو نشینم؟کدام صبر و جلادت؟

 

[niusha*]

ترک گدایی مکن که گنج بیابی
از نظر رهروی که در گذر آید..

 

[ghisoo_tala]

در غربت مزار خودم گریه ام گرفت​

از زخم ریشه دار خودم گریه ام گرفت​

وقتی که پرده پرده دلم را نواختم​

از ناله ی سه تار خودم گریه ام گرفت​

پاییز می وزد و تو لبخند می زنی​

اما من از بهار خودم گریه ام گرفت​

یک تکه آفتاب برایم بیاورید!​

از آسمان تار خودم گریه ام گرفت​

 

[neda_eng]

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر دیده چو ن سیل روانه

 

[باران بهاری]

هرگه که بر من آن بت عیّار بگذرد
صد کاروان عالم اسرار بگذرد

مست شراب و خواب و جوانیّ و شاهدی
هر لحظه پیش مردم هشیار بگذرد

"سعدی"

 

[neda_eng]

دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد
چو بشد دلبر و با یار وفا دار چه کرد

 

[محـسن ز]

دیده تا دید جمالش در خیا لش روز وشب
بی سرو پا سو بسو گردیده در هر کشوری

 

[niusha*]

یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد
آنکه یوسف به زر ناسره بفروخته بود

 

[hekayatevafa]

دی می شد و گفتم صنما عهد به جای آر

گفتا غلطی خواجه، در این عهد وفا نیست

 

[سرمد حیدری]

تن چو کفشی،جان حیوانی درو چون کفش گیر
رازدار شاه کی خوانند هر اسکاف را


روح ناری از کجا داردز نور می خبر
آتش غیرت کجا باشد دل خزاف را

سیف‌حق گشتست شمس‌الدین ما در دست حق
آفرین آن سیف را و مرحبا سیاف را

 

[winter]

ای قوم به حج رفته کجایید،کجایید؟

معشوق همین جاست بیایید،بیایید​

معشوق تو همسایه دیوار به دیوار​

در بادیه سرگشته شما در چه هوایید؟​

 

[gh_engineer]

دو تنها و دو سرگردان دو بیکس
دد و دامت کمین از پیش و از پس
​

 

[gh_engineer]

سر فتنه دارد دگر روزگار
من و مستی و فتنه‌ی چشم یار
​

 

[گلابتون]

روبرو گردد
با لبان بستهء درها
او چرا بايد بسايد تن
بر در و ديوار هر خانه
او چرا بايد ز نوميدي
پا نهد در سرزميني سرد و بيگانه
آه .... اي خورشيد
سايه ام را از چه از من دور ميسازي؟؟؟؟؟؟؟

 

[محـسن ز]

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

 

[sisah]

دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
که چنان ز او شده‌ام بی سر و سامان که مپرس

کس به امید وفا ترک دل و دین مکناد
که چنانم من از این کرده پشیمان که مپرس