بعد از صحبت در مورد روش هایتامین منابع؛ نوبت به یکی از پیش نیازهای مهم برای شروع یک کسب و کار؛ یعنی طرح کسب و کار می رسد. طرح کسب و کار یا طرح تجاری سند مکتوبی است که جزییات یک کسب و کار را مشخص می کند. طرح کسب و کار نقشه ای برای موفقیت در کسب و کار است و تصویر روشنی از کسب و کار راترسیم می کند.
طرح کسب و کار مهم ترین سند نوشته شده ای است که تمام جنبه های مختلف کسب و کار را پیش از راه اندازی آن بررسی می کند و حاوی برنامه های کاربردی مانند برنامه مالی؛ برنامه عملیاتی؛ برنامه تولیدی؛ برنامه بازاریابی و ساختار سازمانی است.
در طرح کسب و کار؛ بازار هدف، تحلیل و شناسایی میشود. اندازه بازار و سهم رقبا مشخص می گردد. نقاط ضعف و قوت شرکت معلوم میشود و فرصت ها و تهدیدهایی که ممکن است برای کسب و کار ما وجود داشته باشد، شناسایی شده و تمهیدات لازم برای استفاده از فرصت ها و مقابله با تهدیدات پیش بینی میشود. در اینجا بایدبگوییم بعد از تجربه مهم ترین عامل در موفقیت یک کسب و کار؛ داشتن یک طرح کسب و کار دقیق و منسجم است.
یکی دیگر از مواردی که در موفقیت کار آفرینان موثر است؛ توجه به مدل روش راه اندازی کسب و کار می باشد. یکی از روش های راه اندازی کسب و کار خرید کسب و کار از یک کار آفرین دیگر است. از آنجایی که در این حالت؛ کسب و کار از صفر شروع نشده است؛ برای راه اندازی کسب و کار به سرمایه کمتری نیاز است.
یکی دیگر از روش های راه اندازی کسب و کار؛ اخذ نمایندگی از یک شرکت و عرضه محصولات آن شرکت با همان ویژگی و همان آرم و همان نشان است. در خرید یک کسب و کار؛ تمام سیاست گذاری ها و مدیریت فعالیت شرکت؛ بر عهده شرکتی است که کسب و کار را خریداری کرده است ولی در روش نمایندگی؛ سیاست گذاری و مدیریت بر عهده شرکت مادری است که نمایندگی خود را به شرکت های دیگر واگذار کرده است. حتی نیروی انسانی جدید قبل از استخدام به شرکت مادر مراجعه می کند و مطابق با استانداردهای مورد نظر شرکت مادر، آموزش می بیند. نمایندگی بیمه؛ نمایندگی فروش محصولات ال جی؛ نمایندگس انواع فست فودها نمونه هایی از نمایندگی در ایران می باشند.
روش دیگر راه اندازی یک کسب و کار؛ شروع کسب و کار از صفر است. در این حالت تمام مراحل شروع، طراحی و راه اندازی کسب و کار توسط خود کار آفرین انجام میشود. شروع کسب و کار از صفر به سه صورت انفرادی؛ شراکتی و یا شرکتی می تواند صورت پذیرد. در حالت انفرادی فرد به تنهایی کسب و کار خود را راه اندازی می کند. در این حالت کسب و کار جدا از مالک نیست و تمام بدهی ها و تعهدات به عهده مالک کسب و کار است.
از ویژگی های این روش می توان به شکل گیری آسان کسب و کار؛ مالکیت فردی؛ استقلال و همچنین انعطاف در تصمیم گیری و کنترل اشاره نمود. البته کسب و کارهای انفرادی به دلیل عدم حمایت های دولتی و دسترسی محدود به منابع مالی بانک ها و موسسات اعتباری؛ مورد استقبال کار آفرینان قرار نگرفته است.
شراکت زمانی شکل می گیرد که افراد به صورت سنتی با هم شروع به فعالیت می کنند. شراکت در واقع همان شرکت ولی در قالب غیر رسمی آن است. در مالکیت انفرادی و شراکت ما با یک شخصیت حقیقی سر و کار داریم نه یک شخصیت حقوقی.
ویژگی اصلی شرکت ها؛ داشتن شخصیت حقوقی است که امکان پیگیری بهتر و شفاف تر فعالیت های کسب و کار را فراهم می سازد.
بر اساس قانون تجارت؛ شرکتهای تجاری به هفت دسته تقسیم میشوند :
۱. شرکت سهامی عام و خاص
۲. شرکت سهامی با مسئولیت محدود
۳. شرکت تضامنی
۴. شرکت مختلط غیر سهامی
۵. شرکت مختلط سهامی
۶. شرکت نسبی
۷. شرکت تعاونی تولید و مصرف
تهیه و تدوین
وزارت تعاون معاونت پژوهش،آموزش و کار آفرینی تعاونی ها
طرح کسب و کار مهم ترین سند نوشته شده ای است که تمام جنبه های مختلف کسب و کار را پیش از راه اندازی آن بررسی می کند و حاوی برنامه های کاربردی مانند برنامه مالی؛ برنامه عملیاتی؛ برنامه تولیدی؛ برنامه بازاریابی و ساختار سازمانی است.
در طرح کسب و کار؛ بازار هدف، تحلیل و شناسایی میشود. اندازه بازار و سهم رقبا مشخص می گردد. نقاط ضعف و قوت شرکت معلوم میشود و فرصت ها و تهدیدهایی که ممکن است برای کسب و کار ما وجود داشته باشد، شناسایی شده و تمهیدات لازم برای استفاده از فرصت ها و مقابله با تهدیدات پیش بینی میشود. در اینجا بایدبگوییم بعد از تجربه مهم ترین عامل در موفقیت یک کسب و کار؛ داشتن یک طرح کسب و کار دقیق و منسجم است.
یکی دیگر از مواردی که در موفقیت کار آفرینان موثر است؛ توجه به مدل روش راه اندازی کسب و کار می باشد. یکی از روش های راه اندازی کسب و کار خرید کسب و کار از یک کار آفرین دیگر است. از آنجایی که در این حالت؛ کسب و کار از صفر شروع نشده است؛ برای راه اندازی کسب و کار به سرمایه کمتری نیاز است.
یکی دیگر از روش های راه اندازی کسب و کار؛ اخذ نمایندگی از یک شرکت و عرضه محصولات آن شرکت با همان ویژگی و همان آرم و همان نشان است. در خرید یک کسب و کار؛ تمام سیاست گذاری ها و مدیریت فعالیت شرکت؛ بر عهده شرکتی است که کسب و کار را خریداری کرده است ولی در روش نمایندگی؛ سیاست گذاری و مدیریت بر عهده شرکت مادری است که نمایندگی خود را به شرکت های دیگر واگذار کرده است. حتی نیروی انسانی جدید قبل از استخدام به شرکت مادر مراجعه می کند و مطابق با استانداردهای مورد نظر شرکت مادر، آموزش می بیند. نمایندگی بیمه؛ نمایندگی فروش محصولات ال جی؛ نمایندگس انواع فست فودها نمونه هایی از نمایندگی در ایران می باشند.
روش دیگر راه اندازی یک کسب و کار؛ شروع کسب و کار از صفر است. در این حالت تمام مراحل شروع، طراحی و راه اندازی کسب و کار توسط خود کار آفرین انجام میشود. شروع کسب و کار از صفر به سه صورت انفرادی؛ شراکتی و یا شرکتی می تواند صورت پذیرد. در حالت انفرادی فرد به تنهایی کسب و کار خود را راه اندازی می کند. در این حالت کسب و کار جدا از مالک نیست و تمام بدهی ها و تعهدات به عهده مالک کسب و کار است.
از ویژگی های این روش می توان به شکل گیری آسان کسب و کار؛ مالکیت فردی؛ استقلال و همچنین انعطاف در تصمیم گیری و کنترل اشاره نمود. البته کسب و کارهای انفرادی به دلیل عدم حمایت های دولتی و دسترسی محدود به منابع مالی بانک ها و موسسات اعتباری؛ مورد استقبال کار آفرینان قرار نگرفته است.
شراکت زمانی شکل می گیرد که افراد به صورت سنتی با هم شروع به فعالیت می کنند. شراکت در واقع همان شرکت ولی در قالب غیر رسمی آن است. در مالکیت انفرادی و شراکت ما با یک شخصیت حقیقی سر و کار داریم نه یک شخصیت حقوقی.
ویژگی اصلی شرکت ها؛ داشتن شخصیت حقوقی است که امکان پیگیری بهتر و شفاف تر فعالیت های کسب و کار را فراهم می سازد.
بر اساس قانون تجارت؛ شرکتهای تجاری به هفت دسته تقسیم میشوند :
۱. شرکت سهامی عام و خاص
۲. شرکت سهامی با مسئولیت محدود
۳. شرکت تضامنی
۴. شرکت مختلط غیر سهامی
۵. شرکت مختلط سهامی
۶. شرکت نسبی
۷. شرکت تعاونی تولید و مصرف
تهیه و تدوین
وزارت تعاون معاونت پژوهش،آموزش و کار آفرینی تعاونی ها
