شما و خودتان همیشه باهم
به خودتان هم، سری بزنید
فکر کردن، به سراغ خویشتن رفتن و از چند و چون خویش، سر درآوردن‌ست. گرفتارتر و گیج‌تر از همه، آن کسی‌ست که از کار و بار خود ، بی‌خبرتر است. آنکه کمتر فکر می‌کند ، بیشتر سختی می‌کشد!البته بگذریم کسی که فکر نمی کند حد غصه هایش به اندازه ی روز مرگی اش است اما انسان صاحب فکر رشد می کند. کسی که به خودش سر می زند و از احوال دلش با خبر می شود ، می تواند رذائل را پاک کرده و هراز گاهی خانه تکانی کند.
آدم‌ها، از خودشان فرار می‌کنند. انگار که هر کسی، از خویشتن، بیشتر می‌هراسد و دوست ندارد که با خویش، تنها به سر برد.فکر کردن، به سراغ خویشتن رفتن و از چند و چون خویش، سر درآوردن‌ست. گرفتارتر و گیج‌تر از همه، آن کسی‌ست که از کار و بار خود ، بی‌خبرتر است. آنکه کمتر فکر می‌کند ، بیشتر سختی می‌کشد!البته بگذریم کسی که فکر نمی کند حد غصه هایش به اندازه ی روز مرگی اش است اما انسان صاحب فکر رشد می کند. کسی که به خودش سر می زند و از احوال دلش با خبر می شود ، می تواند رذائل را پاک کرده و هراز گاهی خانه تکانی کند.
معمولا آدم‌ها، از خودشان فرار می‌کنند. انگار که هر کسی، از خویشتن، بیشتر می‌هراسد و دوست ندارد که با خویش، تنها به سر برد. برای همین هم هست که اغلب آدم‌ها- در روزمرگی‌ها و شلوغی‌ها و ازدحام‌ها و هیاهوهای معمول- گم گشته و از خویشتن خویش، به دور مانده‌اند.
ما معمولاً به همه کس و همه چیز کار داریم ، به جز خودمان. به همه چیز سر می‌زنیم و سرک می‌کشیم ، به جز خودمان؛ و از همه چیز و همه کار، سر در می‌آوریم؛ جز از خودمان! و نتیجه، این می‌شود که آدمی‌زاده، بیش از همه، از خویشتن بی‌خبر می‌ماند. آنکه از چند و چون خویش، ناآگاه است – در واقع- بیگانه‌تر از همه، با خویشتن‌ست. آنکه فرصت نمی‌کند به خود برسد، چگونه می‌تواند به دیگران برسد؟! آنکه خویشتن را گم کرده است، چگونه می‌تواند دیگران را پیدا کند و راه‌های رهایی را به مردمان نشان بدهد؟!
اکثر ما آدمیان، یک عمر خستگی را، با خویشتن، جابه‌جا می‌کنیم!
ما معمولاً به همه کس و همه چیز کار داریم ، به جز خودمان. به همه چیز سر می‌زنیم و سرک می‌کشیم ، به جز خودمان؛ و از همه چیز و همه کار، سر در می‌آوریم؛ جز از خودمان! و نتیجه، این می‌شود که آدمی‌زاده، بیش از همه، از خویشتن بی‌خبر می‌ماند. آنکه از چند و چون خویش، ناآگاه است – در واقع- بیگانه‌تر از همه، با خویشتن‌ست. آنکه فرصت نمی‌کند به خود برسد، چگونه می‌تواند به دیگران برسد؟! آنکه خویشتن را گم کرده است، چگونه می‌تواند دیگران را پیدا کند و راه‌های رهایی را به مردمان نشان بدهد؟!
اکثر ما آدمیان، یک عمر خستگی را، با خویشتن، جابه‌جا می‌کنیم!
اکثر ما آدمیان همیشه مشغول - که یا از روی عادت معمول و یا از روی اجبار معمولا مغفول، به اشتغال و کار روی می‌آوریم –معمولا، باربران همیشگی دندان‌های فاسد و روح‌های افسرده و سلول‌های سرطانی بی‌شمار خویشتنیم.
راستی، این همه حرکت پرشتاب و عجولانه، برای چیست؟
اگر بشر و بشریت، از نادانی و ناآگاهی خویش آگاه می‌شد ، این همه - به سادگی و با خیالی راحت و آسوده - زیر بار و آوار نداری و ناآرامی و بیماری، خویشتن را مدفون نمی‌ساخت.
آیا وقت آن نرسیده است که به دیدار همه جانبه‌ی خویش برخیزیم و به خودمان هم، سری بزنیم؟! هر چه دیرتر به راه بیفتید ، راه دورتر می‌شود!
به خودتان هم،سری بزنید و با زیبای‌های دل‌انگیز زندگی سرزندگی و طراوت تازه‌ای را- در روزهایی بی‌تکرار و تازه‌تر- تجربه کنید.
خودتان را پیدا کنید و با شناخت خود پیروزی تان را تضمین کنید.
منبع :شادکامی- با تلخیص
تبیان
اگر بشر و بشریت، از نادانی و ناآگاهی خویش آگاه می‌شد ، این همه - به سادگی و با خیالی راحت و آسوده - زیر بار و آوار نداری و ناآرامی و بیماری، خویشتن را مدفون نمی‌ساخت.
آیا وقت آن نرسیده است که به دیدار همه جانبه‌ی خویش برخیزیم و به خودمان هم، سری بزنیم؟! هر چه دیرتر به راه بیفتید ، راه دورتر می‌شود!
به خودتان هم،سری بزنید و با زیبای‌های دل‌انگیز زندگی سرزندگی و طراوت تازه‌ای را- در روزهایی بی‌تکرار و تازه‌تر- تجربه کنید.
خودتان را پیدا کنید و با شناخت خود پیروزی تان را تضمین کنید.
منبع :شادکامی- با تلخیص
تبیان
