شعر نو

[comudf]

حمید مصدق

چند گویم من از جدایی ها

هان چه حاصل از آشنایی ها
گر پس از آن بود جدایی ها
من با تو چه مهربانی ها
تو و بامن چه بیوفایی ها
من و از عشق راز پوشیدن
تو و با عشوه خودنمایی ها
در دل سرد سنگ تو نگرفت
آتش این سخنسرایی ها
چشم شوخ تو طرفه تفسری ست
کارا به بی حیایی ها
مهر روی تو جلوه کرد و دمید
در شب تیره روشنایی ها
گفته بودم که دل به کس ندهم
تو ربودی به دلربایی ها
چون در ایینه روی خود نگری
می شوی گرم خودستایی ها
موی ما هر دو شد سپید وهنوز
تویی و عاشق آزمایی ها
شور عشقت شراب شیرین بود
ای خوشا شور آشنایی ها

مصدق

 

[نگين...NeGiN سبز]

حميد مصدق

من با امید مهر تو پیوسته زیستم
بعد از تو؟
- این مباد
- که بعد از تو نیستم
بعد از تو آفتاب سیاه است
دیگر مرا به خلوت خاص تو راه نیست
بعد از تو ٬
در آسمان زندگیم مهر و ماه نیست.

 

[comudf]

سهراب سپهری

تارا

از تارم فرود آمدم کنار برکه رسیدم
ستاره ای در خواب طلایی ماهیان افتاد رشته عطری گسست آب از سایه افسوسی پر شد
موجی غم را به لرزش نی ها داد
غم را از لرزش نی ها چیدم به تارم برآمدم به ایینه رسیدم
غم از دستم در ایینه رها شد : خواب ایینه شکست
از تارم فرود آمدم میان برکه و ایینه گویا گریستم

 

[نگين...NeGiN سبز]

حميد مصدق

این عشق ماندنی
این شعر بودنی
این لحظه های با تو نشستنی
سرودنی نیست
این لحظه های ناب
در لحظه های بی خودی و مستی
شعر بلند حافظ
از تو شنیدنی است.


این سر
- نه مست باده ٬
این سر که مست
مست دو چشم سیاه توست
اینک به خاک پای تو می سایم
کاین سر به خاک پای تو با شوق ستودنی ست ...​

 

[MaaRyaaM]

برای بدست آوردنت نمی جنگم !
به تکّدی قلبت هم نمی آیم !
دوستت دارم ،
فارغ از داشتنت ....

از : فریبا عرب نیا

 

[MaaRyaaM]

از روزهای رفته نگو
روزهای مانده را تعریف کن
با چند ماه خداحافظی کنم
به چند خورشید سلام
تا بیایی .... ؟!

از : فریبا عرب نیا

 

[Aseman Etemaad]

برای بدست آوردنت نمی جنگم !
به تکّدی قلبت هم نمی آیم !
دوستت دارم ،
فارغ از داشتنت ....

از : فریبا عرب نیا

فوق العاده بود...
عشق یعنی همین! فارغ از داشتنت دوستت دارم!

مرسی از انتخاب زیباتون!

 

[نگين...NeGiN سبز]

تا امدنت
چهار فصل سال را مي شمارم
بارها ...
بارها ...


فريبا عرب نيا

 

[نگين...NeGiN سبز]

در تاريكي چشمانت را جستم
در تاريكي چشمانت را يافتم
و شبم پر ستاره شد


احمد شاملو

 

[نگين...NeGiN سبز]

هرچه بیشتر می گریزم
به تو نزدیکتر می شوم
هر چه رو برمی گردانم
تو را بیشتر می بینم
جزیره ای هستم
در آب های شیدایی
از همه سو
به تو محدودم.
هزار و یک آینه
تصویرت را می چرخانند
از تو آغاز می شوم
در تو پایان می گیرم

عمران صلاحي

 

[نگين...NeGiN سبز]

رويا وكيلي



بيا كه بي دست تو
نوازش هم شكنجه است . . .

 

[MaaRyaaM]

می بینی
تاریخ مصرف عشق هم دارد تمام می شود!
شب هایمان را دارند
قلب های کم مصرف روشن می کنند...
چه بازاری!
زن ها
عکس های عروسی شان را
با شکلات و
تکه ای قلب پلاستیکی عوض می کنند..
مردها
در آسمان هم دنبال حفره ای میگردند!
من- دیگر فروغ نمی خوانم-
تو-
آه...دیگر حتی
هیچ کودکی"ولنتاین" به دنیا نمی آید !

نمی دونم از کیه!

 

[mohammadjavaad]

5243

5243

اری من کیمیاگرم
کیمیاگری از جنس نور
من کیمیاگرم
کیمیاگری به وسعت اسمان
به پاکی عشق
من کیمیا میکنم
عشق را به انتظار
انتظار را به اشک
و اشک را به عشق
و ...
اری
من کیمیاگرم!

 

[نگين...NeGiN سبز]

چه غریب ماندی ای دل ! نه غمی ، نه غمگساری
نه به انتظار یاری ، نه ز یار انتظاری
غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد
که دگر بدین گرانی نتوان کشید باری
چه چراغ چشم دارد از شبان و روزان
که به هفت آسمانش نه ستاره ای ست باری
دل من ! چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی
چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری
نرسید آن ماهی که به تو پرتوی رساند
دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری
همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری
سحرم کشیده خنجر که ، چرا شبت نکشته ست
تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری
به سرشک همچو باران ز برت چه برخورم من ؟
که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری
چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری
نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم
منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری
سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر
که به غیر مرگ دیر نگشایدت کناری
به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران که رها کنند یاری

هوشنگ ابتهاج

 

[Aseman Etemaad]

گفتمش : دل می خری ؟
پرسید چند ؟
گفتمش دل مال تو تنها بخند !
خنده کرده و دل زدستانم ربود
تا به خود باز آمدم او رفته بود
دل ز دستش روی خاک افتاده بود
جای پایش روی دل جا مانده بود


​

متاسفانه نمی دونم از کیه....!

 

[Aseman Etemaad]

دوشنبه!

دوشنبه!

ببین چه قدر کلمه کنار هم می چینم تا تو زاده شوی ...!
تو از جنس کلمه و آوازی
تو از جنس شهریور و سکوتی!
بیا بنشین کنار این همه کلمه
کنار دست هایم
شب بوی مهتاب گرفته
پنجره بوی باد
من بوی خواب!!!
حالا دو شنبه رو به قبله ی ترانه جان می دهد
و سه شنبه با سلام زاده می شود !
در آشیانه ی سه شنبه دو تخم کبوتر چاهی ست
جوجه ها که سر از تخم در آوردند
سه شنبه های تقویم پر از پر می شود
پر از پرواز !
بیا کنار سهمی از دل تنگی من بنشین
می خواهم رنگ چشم هایت سکوت کنم...!



مریم اسدی

 

[arghavan.z]

[FONT=arial,helvetica,sans-serif]روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]روزی که کمترین سرود بوسه است.[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]و هر انسان [/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]برای هر انسان برادری است.[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند.[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]قفل[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]افسانه ای است[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]و قلب برای زندگی بس است.[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی.[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]روزی که آهنگ هر حرف زندگی است[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]تا من به خاطر آخرین شعر رنج جست و جوی قافیه نبرم.[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]روزی که هر لب ترانه ای است[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]تا کمترین سرود بوسه باشد.[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]روزی که تو بیایی[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]برای همیشه بیایی[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]و مهربانی با زیبایی یکسان شود.[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]روزی که ما دوباره برای کبوتر هایمان دانه بریزیم...[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]و من آن روز را انتظار می کشم[/FONT]
[FONT=arial,helvetica,sans-serif]حتی روزی که دیگر نباشم[/FONT]


احمد شاملو
​

 

[Sharif_]

باغ بود و دره چشم انداز پر مهتاب
ذاتها با سایه های خود هم اندازه
خیره در آفاق و اسرار عزیز شب
چشم من بیدار و چشم عالمی در خواب
نه صدایی جز صدای رازهای شب
و آب و نرمهای نسیم و جیرجیرکها
پاسداران حریم خفتگان باغ
و صدای حیرت بیدار من من مست بودم ، مست
خاستم از جا
سوی جو رفتم ، چه می آمد
آب
یا نه ، چه می رفت ، هم زانسان که حافظ گفت ، عمر تو
با گروهی شرم و بی خویشی وضو کردم
مست بودم ، مست سرنشناس ، پا نشناس ، اما لحظه ی پک و عزیزی بود
برگکی کندم
از نهال گردوی نزدیک
و نگاهم رفته تا بس دور
شبنم آجین سبز فرش باغ هم گسترده سجاده
قبله ، گو هر سو که خواهی باش
با تو دارد گفت و گو شوریده ی مستی
مستم و دانم که هستم من
ای همه هستی ز تو ، ایا تو هم هستی ؟
اخوان

 

[Aseman Etemaad]

بیا....

بیا....

دست های شرجی تو
در شمالی ترین دقیقه ی دیروز
روی شانه های من قد می کشید و به دریا می رسید
هیچ فکر میکردی
ته فنجان لب طلایی ام دریایی باشد ؟؟!!
و هر روز کبوتری بال بسته
در ساحلش بنشیند و قهوه بنوشد .....؟
و تمام چهارشنبه سوری های دنیا
مثل همین شب نارس
آتشی در دل دریا روشن کند
و کنار آن بنشیند
و با کسی به لهجه ی انار تخته نرد بازی کند ؟
نگو که هیچ وجه مشترکی بین آیینه و کبوتر و دریا نیست
تمام آیینه های دنیا به دریا می ریزند
و تمام کبوترهای دنیا ته دریا آشیانه می کنند ...
اگر باور نمی کنی
پنجره ی باران خورده ات را باز کن!
چند سطر پس از باران
ببین خورشید در چه سکوت سبزی فرو رفته ...!
گمان می کنم در آخرین جمعه ی سال بارانی ام را جا گذاشتم
پنجره ام را جا گذاشتم
و شانه ام را که دست های شرجی تو روی آن قد می کشید
آه ، مهربان شرجی من !
کنار همین شمعدانی های شعر من بنشین ...
هیچ کس اندازه ی آسمان دروغ نمی گوید
هیچ بارانی پنج شنبه ی مرا
از عطر ارغوانی آیینه تر نکرده است ...
تا چه رسد به خاطرات شرجی کنج دی ماه پارسال !
حالا هرکس برای من مریم بیاورد
گهواره هم می آورد
هر کس انار بیاورد
ایوان پر از عطر پونه هم می آورد
هر کس دریا بیاورد
فنجان لب پریده هم می آورد!
گمان می کنی چرا حوالی قنوت دست هایم را به آسمان سپردم ؟
هیچ کس به من نگفته بود
خدا میان گهواره ی قمری هاست
بالای عقربه های اردی بهشت
بی باور شنیدم ، شمالی ترین دقیقه ی دیروز
خدا با لهجه ی یاس
مرا به نام کوچکم صدا می کرد !!!
من رأس غروب هر اتفاق
پیاله ی آب پشت سر خورشید می ریزم
و خورشید تشنه
رأس طلوع هر واژه زلال از یینه ام می چکد !
به خود خدا خراب تر از آنم
که کسی شمعدانی های شعرم را بچیند
و در ایوان بن بست ماه بکارد
دلم حالا بری بوسه های شرجی ات تنگ شده
دوستت دارم
قدر رایحه ی خدا که لای چادر گل دار آسمان پیچیده
دوستت دارم !
قد تمام لحظه های شمالی سالی که پشت آیینه جا گذاشتم
سال و علاقه و اقاقی و کبوتر و آیینه
تحویل شدند
بیا و
سیب و سبزه و سکوت برایم بیاور!!



مریم اسدی
​

 

[comudf]

باور

باور نمی کند دل من مرگ خویش را
نه نه من این یقین را
باور نمی کنم
تا همدم من است نفسهای زندگی
من با خیال مرگ دمی سر نمی کنم
آخر چگونه گل خس و خاشک می شود
آخر چگونه این همه رویای نو نهال
نگشوده گل هنوز
ننشسته در بهار
می پژمرد به جان من و خک می شود
در من چه وعده هاست
در من چه هجرهاست
در من چه دست ها به دعا مانده روز و شب
اینها چه می شود ؟
باور کنم که آن همه عشاق بی شمار
آواره از دیار
در کوره راه ها همه خاموش می شوند
باور کنم که دخترکان سفید بخت
بالای بام ها و کنار دریچه ها
بی وصل و نامراد
چشم انتظار یار سیه پوش می شوند
باور کنم که دل
روزی نمی تپد
بی آن که سر کشد گل عصیانی اش ز خک
نفرین بر این دروغ
دروغ هراسنک
پل می کشد به ساحل اینده شعر من
تا رهروان سرخوشی از آن گذر کنند
پیغام من به بوسه لب ها و دست ها
پرواز می کند
باشد که عاشقان به چنین پیک دوستی
یک ره نظر کنند
در کاوش پیاپی لب ها و دستهاست
کاین نقش آدمی
بر لوحه زمان
جاوید می شود
وین ذره ذره گرمی خاموش وار ما
یک روز بی گمان
سر می زند ز جایی و خورشید می شود
تا دوست داری ام
تا دوست دارمت
تا اشک ما به گونه هم می چکد ز مهر
تا هست در زمانه یکی جان دوستدار
کی مرگ می تواند
نام مرا بروبد از یاد روزگار
بسیار گل که از کف من برده است باد
اما من غمین گلهای یاد کس را پر پر نمی کنم
من مرگ هیچ عزیزی را
باور نمی کنم
می ریزد عاقبت
یک روز برگ من
یک روز چشم من هم در خواب می شود
زین خواب چشم هیچ کسی را گریز نیست
اما درون باغ
همواره عطر باور من در هوا پر است

 

[comudf]

آنگاه کویر مشکل را
از فاصله ساختند
آغاز مرغ بود
آغاز بال پایدار
و مرغ اول جهان ناگاه
وقتی که کویر مشکل را
از فاصله ساختند
فریادی سخت برکشید
و سمت شن ها را آشفت
فریاد میان آب افتاد
و آب
با زمزمه تارهای صوتی را لرزاند
و حافظه ی قنات را باد آزرد
وقتی که تارهای صوتی
در گوشت آب
می لرزید

 

[meibudy]

مبهوت
در این جهان چون برهوت
مبهوت
آه ای پدر مگر
گندم چقدر شیرین بود؟
و سیب سرخ وسوسه حوا را
در دامن فریب چرا افکند؟
نفرین به دیو وسوسه
نفرین به هوشیاری

 

[arghavan.z]

این قرار داد تا ابد میان ما
برقرار باد
چشمهای من به جای دست های تو !
من به دست تو
آب می دهم
تو به چشم من
آبرو بده !
من به چشم های بی قرار تو
قول می دهم ریشه های ما به آب
شاخه های ما به آفتاب می رسد
ما دوباره سبز می شویم !


قیصر امین پور

 

[meibudy]

بعد از تو سه بار گریستم ،سه بار
نخست آنی بود که دانستم
زنی در جلجتای بستر
مصلوب چهار مردشد
تا تنها پیامبری باشد
که از شرجی ی شهوت و اجبار
نان و شراب می زاید
بی آنکه تکفیر کند
و یا حتا تفی به سکه هایی که
یهودا را تجربه می کرد

بعد از تو سه بار گریستم ،سه بار

دوم بار وقتی بود
که سگ همیشه آرام آستان
در رگهای خونمرده ی لجن اندودذهنش
شوری به توحش تمام پدرانش حس کرد
قلاده درید و
زوزه کشید و
تا صبح به ماه پارس کرد

بعد از تو سه بار گریستم،سه بار

آخر بار وقتی بود
که تمام شعرهایم را سوزاندم
وخاکستر متانتشان را
پیشکش ستاره ها کردم
قلاده دریدم و
زوزه کشیدم و
تا صبح به ماه پارس کردم

بعد از تو سه بار گریستم ،سه بار....


ای پطروس !پیش از آنکه خروس بانگ بر آرد تو سه بار مرا انکار خواهی کرد
حضرت عیسی (ع)

 

[comudf]

رهایی

بر آستانه در گرد مرگ می بارید
از آسمان شب زده در شب
تگرگ می بارید
و از تمام درختان بید
با وزش باد
برگ می بارید
که آن تناور تاریخ تا بهاران رفت
به جاودان پیوست
و بازوان بلندش
که نام نامی او راهمیشه با خود داشت
به جان پیوست
به بیکران پیوست

 

[comudf]

خاموشی

آنچنان خواهند خامومش کنند
تا خلایق هم فراموشم کنند
طرفه حیلتها کنند این ساحران
تا غلام حلقه در گوشم کنند
خود نمی ریزند خونم تا مباد
شهره مانند سیاووشم کنند
بس بخوانندم به گوش افسانه ها
تا به خواب خوش چو خرگوشم کنند
لطفشان قهر است اگر مهرم کنند
شهدشان زهراست اگرنوشم کنند
گاه می گویم بهل تا لعبتان
با شراب بوسه مدهوشم کنند
لیک می بینم که خلق بی زبان
باز خوانندم که چاووشم کنند
عاقبت دانم به دوران حیات
در عزای خود سیه پوشم کنند

 

[arghavan.z]

دیدم در آن کویر درختی غریب را
محروم از نوازش یک سنگ رهگذر
تنها نشسته ای
بی برگ و بار زیر نفسهای آفتاب
در التهاب
در انتظار قطره باران
در آرزوی آب
ابری رسید
چهر درخت از شعف شکفت
دلشاد گشت و گفت
ای ابر ای بشارت باران
ایا دل سیاه تو از آه من بسوخت؟
غرید تیره ابر
برقی جهید و چوب درخت کهن بسوخت
چون آن درخت سوخته ام در کویر عمر
ای کاش
خاکستر وجود مرا با خویش
می برد باد
باد بیابانگرد
ای داد
دیدم که گرد باد
حتی
خاکستر وجود مرا با خود نمی برد

مصدق

 

[russell]

پر از تكه هاي زيبا


در شبان غم تنهايي خويش
عابد چشم سخنگوي توام
من در اين تاريكي
من در اين تيره شب جانفرسا
زائر ظلمت گيسوي توام
گيسوان تو پريشانتر از انديشه ي من
گيسوان تو شب بي پايان
جنگل عطرآلود
شكن گيسوي تو
موج درياي خيال
كاش با زورق انديشه شبي
از شط گيسوي مواج تو من
بوسه زن بر سر هر موج گذر مي كردم
كاش بر اين شط مواج سياه
همه ي عمر سفر مي كردم
من هنوز از اثر عطر نفسهاي تو سرشار سرور
گيسوان تو در انديشه ي من
گرم رقصي موزون
كاشكي پنجه ي من
در شب گيسوي پر پيچ تو راهي مي جست
چشم من چشمه ي زاينده ي اشك
گونه ام بستر رود
كاشكي همچو حبابي بر آب
در نگاه تو رها مي شدم از بود و نبود
شب تهي از مهتاب
شب تهي از اختر
ابر خاكستري بي باران پوشانده
آسمان را يكسر
ابر خاكستري بي باران دلگير است
و سكوت تو پس پرده ي خاكستري سرد كدورت افسوس سخت دلگيرتر است
شوق بازآمدن سوي توام هست
اما ....

مصدق

 

[comudf]

نقش پنهان

آه ای مردی که لبهای مرا
از شرار بوسه ها سوزانده ای
هیچ در عمق دو چشم خامشم
راز این دیوانگی را خوانده ای
هیچ می دانی که من در قلب خویش
نقشی از عشق تو پنهان داشتم
هیچ می دانی کز ای عشق نهان
آتشی سوزنده بر جان داشتم
گفته اند آن زن زنی دیوانه است
کز لبانش بوسه آسان می دهد
آری اما بوسه از لبهای تو
بر لبان مرده ام جان میدهد
هرگزم در سر نباشد فکر نام
این منم کاینسان ترا جویم بکام
خلوتی می خواهم و آغوش تو
خلوتی می خواهم و لبهای جام
فرصتی تا بر تو دور از چشم غیر
ساغری از باده ی هستی دهم
بستری می خواهم از گلهای سرخ
تا در آن یک شب ترا مستی دهم
آه ای مردی که لبهای مرا
از شراربوسه ها سوزانده ای
این کتابی بی سرانجامست و تو
صفحه کوتاهی از آن خوانده ای

فروغ فرحزاد

 

[comudf]

خانه متروک

دانم کنون از آن خانه دور
شادی زندگی پر گرفته
دانم کنون که طفلی به زاری
ماتم از هجر مادر گرفته
هر زمان می دود در خیالم
نقشی از بستری خالی و سرد
نقش دستی که کاویده نومید
پیکری را در آن با غم و درد
بینم آنجا کنار بخاری
سایه قامتی سست و لرزان
سایه بازوانی که گویی
زندگی را رها کرده آسان
دورتر کودکی خفته غمگین
در بر دایه خسته و پیر
بر سر نقش گلهای قالی
سرنگون گشته فنجانی از شیر
پنجره باز و در سایه آن
رنگ گلها به زردی کشیده
پرده افتاده بر شانه در
آب گلدان به آخر رسیده
گربه با دیده ای سرد و بی نور
نرم و سنگین قدم میگذارد
شمع در آخرین شعله خویش
ره به سوی عدم میسپارد
دانم کنون کز آن خانه دور
شادی زندگی پر گرفته
دانم کنون که طفلی به زاری
ماتم از هجر مادر گرفته
لیک من خسته جان و پریشان
می سپارم ره آرزو را
بار من شعر و دلدار من شعر
می روم تا بدست آرم او را
فروغ فرحزاد