خیلی وقتا شده که ما یه کاری رو شروع میکنیم و خیلی سخت تلاش میکنیم ولی در نهایت به اون نتیجه ای که میخوایم نمیرسیم!!!!
مطلب زیر میتونه جالب باشه تا عمده ترین دلیل این عدم نتیجه گیری رو متوجه بشیم ...اصلی که خیلی ها ازش غافلند...
خیلی از ما جوونا دلمون می خواد که کاری را زود شروع کنیم و مستقل بشیم. برای همین هم دنبال درآمد و کسب و کارهای راحت الحلقوم و پردرآمد هستیم. به قول معروف فکر می کنیم حالا که مدرک لیسانس یا فوق گرفته ایم، دیگه باید خیلی راحت ره صد ساله را بتونیم یک شبه طی کنیم.
میگن:
"ژاپنی ها 11 ما و 15 روز را برای انجام کارهای خود برنامه ریزی و بررسی انجام می دهند و در 15 روز باقیمانده عمل می کنند و موفق هم می شوند؛ ولی ما 15 روز برنامه ریزی می کنیم و بقیه ی سال را عمل می کنیم و انتظار هم داریم که موفق بشویم." بماند که حتی 15 روز هم وقت برای برنامه ریزی نمی گذاریم.
ما اکثراً احساس می کنیم که به همان سرعتی که فکر می کنیم، خیلی راحت و سریع هم می توانیم کسب و کار را بیاندازیم و موفق بشیم و به سود برسیم. در حالی که ...
همین می شود که شکست می خوریم؛ افسرده می شویم و حتی در حد متوسط هم نمی توانیم کاری را به نتیجه برسانیم. چون فکر می کنیم به همان سادگی که در مورد یک موضوع صحبت می کنیم، به همان سادگی هم می توان عمل کرد و حساب مشکلات و موانع را نمی کنیم. دنبال راه حل برای موانعی که در کسب و کار ممکن است با آنها برخورد کنیم نمی گردیم چون اصلاً بهش فکر نمی کنیم و وقتی در عمل به موانع برمی خوریم، غافلگیر می شویم و شکست می خوریم.
از آن بدتر این که دوباره بلند نمی شویم و از شکست خود درس بگیریم. فکر می کنیم ایده مشکل داشته است. درحالی که روش اجرایی ما مشکل داشته نه ایده.
واقعاً کسایی که موفق شده اند، سختی کشیده اند. سختی که میگیم یعنی این که با عشق تا نیمه های شب کار کنی. آنقدر کار کنی که بدنت درد بگیره ولی بازم از کارت خسته نشی و دلت بخواد ادامه بدی. سختی یعنی با تمام وجود در مقابل رقبا و سنگ اندازان مقاومت کنی و هیچ وقت ناامید نشی. یعنی دیدگاهت این باشه که
هر مشکل و مانعی می تونه یک فرصت برای رشد و موفقیت های بعدی باشه.
مطلب زیر میتونه جالب باشه تا عمده ترین دلیل این عدم نتیجه گیری رو متوجه بشیم ...اصلی که خیلی ها ازش غافلند...
خیلی از ما جوونا دلمون می خواد که کاری را زود شروع کنیم و مستقل بشیم. برای همین هم دنبال درآمد و کسب و کارهای راحت الحلقوم و پردرآمد هستیم. به قول معروف فکر می کنیم حالا که مدرک لیسانس یا فوق گرفته ایم، دیگه باید خیلی راحت ره صد ساله را بتونیم یک شبه طی کنیم.
میگن:
"ژاپنی ها 11 ما و 15 روز را برای انجام کارهای خود برنامه ریزی و بررسی انجام می دهند و در 15 روز باقیمانده عمل می کنند و موفق هم می شوند؛ ولی ما 15 روز برنامه ریزی می کنیم و بقیه ی سال را عمل می کنیم و انتظار هم داریم که موفق بشویم." بماند که حتی 15 روز هم وقت برای برنامه ریزی نمی گذاریم.
ما اکثراً احساس می کنیم که به همان سرعتی که فکر می کنیم، خیلی راحت و سریع هم می توانیم کسب و کار را بیاندازیم و موفق بشیم و به سود برسیم. در حالی که ...
همین می شود که شکست می خوریم؛ افسرده می شویم و حتی در حد متوسط هم نمی توانیم کاری را به نتیجه برسانیم. چون فکر می کنیم به همان سادگی که در مورد یک موضوع صحبت می کنیم، به همان سادگی هم می توان عمل کرد و حساب مشکلات و موانع را نمی کنیم. دنبال راه حل برای موانعی که در کسب و کار ممکن است با آنها برخورد کنیم نمی گردیم چون اصلاً بهش فکر نمی کنیم و وقتی در عمل به موانع برمی خوریم، غافلگیر می شویم و شکست می خوریم.
از آن بدتر این که دوباره بلند نمی شویم و از شکست خود درس بگیریم. فکر می کنیم ایده مشکل داشته است. درحالی که روش اجرایی ما مشکل داشته نه ایده.
واقعاً کسایی که موفق شده اند، سختی کشیده اند. سختی که میگیم یعنی این که با عشق تا نیمه های شب کار کنی. آنقدر کار کنی که بدنت درد بگیره ولی بازم از کارت خسته نشی و دلت بخواد ادامه بدی. سختی یعنی با تمام وجود در مقابل رقبا و سنگ اندازان مقاومت کنی و هیچ وقت ناامید نشی. یعنی دیدگاهت این باشه که
هر مشکل و مانعی می تونه یک فرصت برای رشد و موفقیت های بعدی باشه.
