زمزمه های دلتنگی(کلبه کوچک دل...)

[@ RESPINA @]

زاهدا من که خراباتی و مستم به تو چه
ساغر و باده بود بر سر و دستم به تو چه
تو اگر گوشه ی محراب نشستی صنمی گفت چرا
من اگر گوشه ی میخانه نشستم به تو چه
آتش دوزخ اگر قصد تو و ما بکند
تو که خشکی چه به من ، من که تر هستم به تو چه

 

[آرماندیس]

شده ام پرتاب
مثل سنگی که بلغزد بر آب
خطر غرق شدن
مثل یک دایره دور سر من می چرخد
می روم لغزان - لغزان ، تا دور
لب آب
وزغی می خندد

 

[آرماندیس]

دفتر خاطرات به چه کارم می آید؟

وقتی که شب ها

به این امید می خوابم

که فردا

امروز یادم نباشد

 

[Mitra_Galaxy]

آبی تر از آنیم که بی رنگ بمیریم​

از شیشه نبودیم که از سنگ بمیریم​

تقصیر کسی نیست که اینگونه غریبیم​

شاید که خدا خواست​

که دلتنگ بمیریم...​

 

[@ RESPINA @]

در اين‌جا چار زندان است
به هر زندان دوچندان نقب، در هر نقب چندين حجره، در هر حجره چندين مرد در زنجير... از اين زنجيريان، يک تن، زن‌اش را در تبِ تاريکِ بهتانی به ضربِ دشنه‌يی کشته‌است.
از اين مردان، يکی، در ظهرِ تابستانِ سوزان، نانِ فرزندانِ خود را، بر سرِ برزن، به خونِ نان‌فروشِ سختِ دندان گرد آغشته‌است.
از اينان، چند کس در خلوتِ يک روزِ باران‌ريز بر راهِ رباخواری نشسته‌اند
کسانی در سکوتِ کوچه از ديوارِ کوتاهی به رویِ بام جسته‌اند
کسانی نيم‌شب، در گورهایِ تازه، دندانِ طلایِ مرده‌گان را می‌شکسته‌اند.
من اما هيچ کس را در شبی تاريک و توفانی نکشته‌ام
من اما راه بر مردِ رباخواری نبسته‌ام
من اما نيمه‌هایِ شب ز بامی بر سرِ بامی نجسته‌ام.



در اين‌جا چار زندان است
به هر زندان دو چندان نقب، در هر نقب چندين حجره، در هر حجره چندين مرد در زنجير... در اين زنجيريان هستند مردانی که مردارِ زنان را دوست می‌دارند.
در اين زنجيريان هستند مردانی که در رويای‌ِشان هر شب زنی در وحشتِ مرگ از جگر برمی‌کشد فرياد.
من اما، در زنان چيزی نمی‌يابم‌ ــ گر آن همزاد را روزی نيابم ناگهان، خاموش‌ــ
من اما، در دلِ کُهسارِ روياهایِ خود، جز انعکاسِ سردِ آهنگِ صبورِ اين علف‌هایِ بيابانی که می‌رويند و می‌پوسند و می‌خشکند و می‌ريزند، با چيزی ندارم گوش.
مرا گر خود نبود اين بند، شايد بامدادی، هم‌چو يادی دور و لغزان، می‌گذشتم از ترازِ خاکِ سردِ پست...
جرم اين است!
جرم اين است!

زندانِ موقتِ شهربانی، ۱۳۳۶
<< Previous Poem Next Poem >>​

 

[Mitra_Galaxy]

خیلی وقته دیگه بارون نزده
رنگ عشق به این خیابون نزده
خیلی وقته ابری پرپر نشده
دل آسمون سبکتر نشده
مه سرد رو تن پنجره ها
مثل بغض توی سینه منه
ابر چشمام پر اشکه ای خدا
وقتشه دوباره بارون بزنه
خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده
قلبم از دوری تو بدجوری دلتنگ شده
خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده
قلبم از دوری تو بدجوری دلتنگ شده
بعد تو هیچ چیزی دوست داشتنی نیست
کوه غصه از دلم رفتنی نیست
حرف عشق تو رو من با کی بگم
همه حرفا که آخه گفتنی نیست
خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده
قلبم از دوری تو بدجوری دلتنگ شده
خیلی وقته دیگه بارون نزده
رنگ عشق به این خیابون نزده
خیلی وقته ابری پرپر نشده
دل آسمون سبکتر نشده
مه سرد رو تن پنجره ها
مثل بغض توی سینه منه
ابر چشمام پر اشکه ای خدا
وقتشه دوباره بارون بزنه
خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده
قلبم از دوری تو بدجوری دلتنگ شده
خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده
قلبم از دوری تو بدجوری دلتنگ شده
بعد تو هیچ چیزی دوست داشتنی نیست
کوه غصه از دلم رفتنی نیست
حرف عشق تو رو من با کی بگم
همه حرفا که آخه گفتنی نیست
خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده
قلبم از دوری تو بدجوری دلتنگ شده
خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده
قلبم از دوری تو بدجوری دلتنگ شده
خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده
قلبم از دوری تو بدجوری دلتنگ شده...

 

[زيگفريد]

گفتمش دل میخری؟ پرسید چند؟

گفتمش دل مال تو تنها بخند.

خنده کرد و دل زدستانم ربود

تا به خود باز امدم او رفته بود

دل زدستش روی خاک افتاده بود

جای پایش روی دل جا مانده بود

 

[tools]

شراب را زهرآگین می‌کنی
سکوت را ضرب می‌گیری!
نگاه را آتش می‌زنی!
من اما
شراب می‌نوشم
کر می‌شنوم!
کور می‌بینم!

 

[B@CHE +]

کاش احساسم سبکتر ميدويد
توي اين پس کوچه هاي تنگ و تار
کاش از پس کوي يخي
بانگ مي آمد که هشيار .... بيدار

کاش لحظه شومي نبود
هرچه بود...خوبي لطافت....عشق بود....

 

[samira3242]

هر چند که دلتنگ تر از تنگ بلورم
با کوه غمت سنگ تر از سنگ صبورم

[FONT=arial, helvetica, sans-serif]اندوه من انبوه تر از دامن الوند [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]بشکوه تر از کوه دماوند غرورم
[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]يک عمر پريشاني دل بسته به مويي است [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]تنها سر مويي ز سر موي تو دورم
[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]اي عشق به شوق تو گذر مي کنم از خويش [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]تو قاف قرار من و من عين عبورم
[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]بگذار به بالاي بلند تو ببالم [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]کز تيره ي نيلوفرم و تشنه ي نورم
[/FONT]

 

[@ RESPINA @]

مي مكم پستان شب را
وز پي رنگي به افسون تن نيالوده
چشم پرخاكسترش را با نگاه خويش مي كاوم.
***
از پي نابودي ام، ديري است
زهر مي ريزد به رگ هاي خود اين جادوي بي آزرم
تا كند آلوده با آن شير
پس براي آن كه رد فكر او را گم كند فكرم،
مي كند رفتار با من نرم.
ليك چه غافل!
نقشه هاي او چه بي حاصل!
نبض من هر لحظه مي خندد به پندارش.
او نمي داند كه روييده است
هستي پر بار من در منجلاب زهر
و نمي داند كه من در زهر مي شويم
پيكر هر گريه، هر خنده،
در نم زهر است كرم فكر من زنده،
در زمين زهر مي رويد گياه تلخ شعر من.


سهراب ​

 

[B@CHE +]

گاهی وقتها چقدر ساده عروسک می شویم
نه لبخند می زنیم نه شکایت می کنیم ،
فقط احمقانه سکوت می کنیم ...
چه مغرورانه اشک ریختیم ،
چه مغرورانه سکوت کردیم ،
چه مغرورانه التماس کردیم،
چه مغرورانه از هم گریختیم...
غرور هدیه ی شیطان بود و عشق هدیه ی خداوند...
هدیه ی شیطان را به هم تقدیم کردیم
و هدیه ی خداوند را پنهان کردیم
ای کاش ......​

 

[tools]

عشق تو به تار و پود جانم بسته است
بی روی تو درهای جهانم بسته است
از دست تو خواهم که برآرم فریاد
در پیش نگاه تو زبانم بسته است

 

[hamedinia_m51]

حقیقت تلخ نیست ..........
......... در پس پرده حقیقت هدیه ای باور نکردنی انتظارت را میکشد.

​

 

[hamedinia_m51]

چه دردیست در میان جمع بودن

ولی در گوشه ای تنها نشستن
برای دیگران چون کوه بودن
ولی در چشم خود آرام شکستن
برای هر لبی شعری سرودن
ولی لب های خود همواره بستن
به رسم دوستی دستی فشردن
ولی با هر سخن قلبی شکستن

 

[samira3242]

كاش

كاش

کاش آدما یه جور دیگه با همدیگه دوست میشدند وقـتی به هـم می رسیدند یـه جور دیگه می خـنـدیـدند

کاش آدما یه جور دیگه با هـم دیگه حرف مـیزدند وقـتی که حرفشون می شد یه جور دیگه داد می زدند

کاش آدما بــلـد بــودنــد مــوسـیـقـی زنـدگــی رو وقـتی با هم می رقصیدند یـه جور دیگه ساز می زدند

کاش آدما بـا هـم دیـگـه صـادق و بـی ریـا بـودنـد وقـتی بـه هم می رسـیـدند مـثـل تـو قـصـه هـا بـودنـد

کاش آدما بـلد بـودنـد کـه چـه جـوری شـنـا کـنـنـد تـو دریـای زنـدگـیـشـون دسـتـه مـاهـیـهـا بـودنـد ......

کاش آدما قـصـه آسـمـونـو از بـر مـی شـدنـد ..... تـو شـبـهـای تـاریـکـشـون مـثـل سـتـاره هـا بـودنـد ...

کاش آدما مـی فـهـمـیـدنـد زنـدگـی دو روز رو .... اون وقـت برای همدیگه بـی شـک یـه سـر پناه بودند

 

[hamedinia_m51]

شب می شود . ستاره ها می آیند

شب تر می شود . ستاره ها چشمک نمی زنند

صبح می شود . آدمها چشمک زنان چراغهای قرمز را رد می کنند !​

 

[naghmeirani]

شنیدم كه چون قوى زیبا بمیرد
فریبنده زاد و فریبا بمیرد
شب مرگ تنها نشیند به موجى
رود گوشه اى دور و تنها بمیرد
در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب
كه خود در میان غزل ها بمیرد
گروهى بر آنند كاین مرغ شیدا
كجا عاشقى كرد،آنجا بمیرد
شب مرگ از بیم آنجا شتابد
كه از مرگ غافل شود تا بمیرد
من این نكته گیرم كه باور نكردم
ندیدم كه قویى به صحرا بمیرد
چو روزى ز آغوش دریا برآمد
شبی هم در آغوش دریا بمیرد
تو دریاى من بودى آغوش وا كن
كه می خواهد این قوى زیبا بمیرد

 

[samira3242]

​

وقتي كه ديگر نبود
من به بودنش نيازمند شدم
وقتي كه ديگر رفت
من در انتظار آمدنش نشستم
وقتي كه ديگر نمي توانست مرا دوست بدارد
من او را دوست داشتم
وقتي كه او تمام كرد
من شروع كردم
وقتي او تمام شد
من آغاز شدم
و چه سخت است تنها متولد شدن
مثل تنها زندگي كردن ، مثل تنها مردن...

 

[naghmeirani]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]ای سینه امشب از غمش فریاد کـن فریـاد کـن[/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]وی دیــده انــدر ماتـمـش بیــداد کن بیــداد کـن[/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]ای پنجـه بر در سینـه را دل را از او بیـرون بکش[/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]ایـن صیــد در خـون غـرقــه را آزاد کــن آزاد کــن[/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]ای عشـق غمـگیـن خاطـرم در دل بیفکـن آذرم[/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]ویـــرانــه‌ام را از کــــرم آبــــاد کـــن آبــــاد کـــن[/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]آزرده‌ام خــواهــی چــرا آخــر شــبــی از در درآ[/FONT]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]‎ این عاشـق دل خسته را دلشاد کن دلشاد کن ...[/FONT]​

 

[hamedinia_m51]

به تو میگم که نشو دیونه ای دل
به تو میگم که نگیر بهونه ای دل
من دیگه بچه نمیشم آه دیگه بازیچه نمیشم من دیگه بچه نمیشم دیگه بازیچه نمیشم.

به تو میگم عاشقی ثمر نداره
واسته تو جز غم دردسر نداره
من دیگه بچه نمیشم آه دیگه بازیچه نمیشم من دیگه بچه نمیشم دیگه بازیچه نمیشم.

عقلم و زیر پا گذاشتی رفتی تو من مبتلا گذاشتی رفتی
به غم زمونه ای دل من و جا گذاشتی رفتی

به خدا من رسوا کردی ای دل
همه جا مشتم و وا کردی ای دل

فتنه برپا کردی ای دل
من و رسوا کردی ای دل


می دونم تو دیگه عاقل نمیشی تو دیگه برای من دل نمیشی میدونم تو دیگه عاقل نمیشی تو دیگه برای من دل نمیشی .

من دیگه بچه نمیشم اه دیگه بازیچه نمیشم

به تو میگم که نشو دیونه ای دل به تو میگم که نگیر بهونه ای دل

من دیگه بچه نمیشم اه دیگه بازیچه نمیشم من دیگه بچه نمیشم اه دیگه بازیچه نمیشم

من میگم عاشقی ثمر نداره واسه تو جز غم و دردسر نداره

من دیگه بچه نمیشم اه دیگه بازیچه نمیشم من دیگه بچه نمیشم اه دیگه بازیچه نمیشم

 

[yuhana]

انگشت اشاره من به گذشته هاست ، با کوله باری حسرت وانبانی حرمان سالهای سپری شده دوردستها ، همچنان در راهم ، خاطرات تلخ وشیرینی که چونان سایه ای درکنار من راه میروند ، درکشاکش همه خاطرات همیشه لحظه هائی هست که آزارت میدهند ، لحظه هائی که تورا فراموش نمیکنند ، با بانگی بلند فریادت میزنند ، وتو همچنان میخواهی از آنها بگریزی اگرچه پای رفتن نداری ، رویاهاو خوابهایت سرشار این لحظه ها میشوند ،پر آشفتگیهای آن میشوی ، آن لحظه های آخر رفتن تو...

 

[محـسن ز]

ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان عشق را نالان مکن
باغ جان را تازه و سرسبز دار
قصد این مستان و این بستان مکن
چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن
خلق را مسکین و سرگردان مکن
بر درختی کشیان مرغ توست
شاخ مشکن مرغ را پران مکن
جمع و شمع خویش را برهم مزن
دشمنان را کور کن شادان مکن
گر چه دزدان خصم روز روشنند
آنچ می‌خواهد دل ایشان مکن
کعبه اقبال این حلقه است و بس
کعبه اومید را ویران مکن
این طناب خیمه را برهم مزن
خیمه توست آخر ای سلطان مکن
نیست در عالم ز هجران تلختر
هرچ خواهی کن ولیکن آن مکن​

 

[yuhana]

مي خواستم زندگي کنم ، راهم را بستند
ستايش کردم ، گفتند خرافات است
عاشق شدم ، گفتند دروغ است
گريستم ، گفتند بهانه است
خنديدم ، گفتند ديوانه است
دنيا را نگه داريد ، مي خواهم پياده شوم

 

[tools]

مردی درون میکده آمد
گفت : کشمکش پنجاه و پنج
از پشت پیشخوان
مردی به قامت یک خرس
دستی به زیر برد
تق
چوب پنبه را کشید
و بی خیال گفت : مزه ... ؟
مرد گفت : خاک
دستی به ته کفش خویش زد
الکل درون کبودی لیوان ، ترانه خواند
وقتی شمایل بطری
از سوزش عجیب نگهداری
و بوی تند رها شد
آن مرد بی قرار
دست خاکی خود در دهان گذاشت
ناگاه از تعجب این کار
سی و هشت چشم نیمه خمار بسته
باز شد
و شگفتی و تحسین خویش را
مثل ستون خط و خالی سیگار
در چین چهره ی آن مرد گرم
خالی کرد
ناگاه
مردی صدای بمش را
بر گوش پیشخوان آویخت
میهمان من ، بفرمایید
چند لحظه سکوت ، بعد
صدای پر هیبت مردی دگر
فضای دود کافه را شکافت
من شرط را باختم به رفیقم
میهمان من ، بفرمایید
حساب شد
در اوج اضطراب میکده
آن مرد خاکی سکت
پولی مچاله شده
بر چشم پیشخوان گذاشت
و در دو لنگه ی در ، ناپدید شد

 

[MEMOL...]

برای خودم ...

برای خودم ...

دلخوش بودم که زمستان دارد می رود

و بهار می آید

و این آدم برفی، آب خواهد شد ...

امّا ...

زمستان رفت

و بهار آمد ...

و هنوز

برف می بارید !

و آدم برفی، یخ شد ...!
​

 

[hamedinia_m51]

همیشه از نگاه تو
باتو عبور می کنم
از اینکه عاشق توام حس غرور می کنم
دوباره با سلام تو
تازه ی تازه می شوم
با نفس ساده تو غرق ترانه می شوم
با تو ستاره می شوم با تو ستاره می شوم با تو ستاره می شوم
از سایه های ملتهب همیشه می گریختم
با رفتن تو هر نفس بغض دوباره می شوم
ناجی شام شوکران با دل عاشقم بمان
به حرمت حضور تو چون تو یگانه می شوم
خانه به خانه دیدمت
همچو فسانه دیدمت
با تو ستاره می شوم با تو ستاره می شوم با تو ستاره می شوم

 

[MEMOL...]

نگاه کن !

تمام من بی من را ...

نگاه کن ...

شاید باور کنی در تو جا ماندم ...!​

 

[samira3242]

من ازین زمزمه ها می ترسم
و ازین لحظه ی مبهم
که تو در بارش ِ برف
بی تبسم به غمت می خندی.
من شبیه ِهر روز
که به دنبالِ دلم می گردم
پشت ِ این پنجره
از هرم ِ نفس هایِ زمستان مبهوت...
نقش ِ یک کودک را
با عروسک هایش
می کشم...
دلهره ای شیرین است.
کاش یک جایِ طبیعت
باران دلِ بی رحمی داشت
کاش خورشید کمی غمگین بود
من ازین زمزمه ها می ترسم
و ازین فکر که تو
در همین نزدیکی
نردبانی داری
کاش مهمانی در آن بالاها
روز دیگر باشد
آسمان آبی نیست
جان ِگُل
باور کن.​

 

[samira3242]

دست من خالی بود
دل من می ترسید
من گمان می کردم
تا همین جا کافی است
همه از عشق سخن می گفتند
زمزمه می کردم
پل که پشت سر من می ریزد...
پس چرا باید رفت؟؟؟
روز و شب غصه من ابر بارانی فردا بودش
چتر من باز نشد...
لطف باران که نذاشت
گریه ی تلخ مرا گوش کنند
همه ی دلخوشی ام
چند خطی شعر است
من کمی دلگیرم
همه ی ادم ها به دلم می خندند
همه سنگی دارند
که نشان می گیرند
قلب یکدیگر را
غیبت من شاید از سر دلتنگی است
جند سالی است که من منتظرم
پشت در جای دو کفشی مانده
زمزمه می کردم
پل که پشت سر من می ریزد...
پس جرا باید رفت؟؟؟​