رباعی و دو بیتی

[russell]

گیرم که هزار مصحف از برداری
با آن چه کنی که نفس کافر داری

سر را به زمین چه می نهی بهر نماز
آنرا به زمین بنه که بر سر داری

ابوسعید

 

[استقلالی]

از پاسخ من معلمان آشفتند
از حنجرشان هرچه درآمد گفتند
اما بخدا هنوز هم معتقدم
از جاذبه تو سیبها می افتند

 

[abfa]

ای دوست حقیقت شنو از من سخنی
با باده ی لعل باش و با سیم تنی
کانکس که جهان کزو فراغت دارد
از سبات چون تویی و ریش چو منی

 

[باران بهاری]

گه ملحد و گه دهری و کافر باشد
گه دشمن خلق و فتنه پرور باشد
باید بچشد عذاب تنهایی را
مردی که ز عصر خود فراتر باشد

"شغیعی کدکنی"

 

[محـسن ز]

ساقی فلک ار چه در شکست من وتست
خصم تن و جان می پرست من وتست
تا جام شراب و شیشه می با شد
دردست من وتو دست دست من و توست
هاتف

 

[abfa]

در پرده اسرار کسی را ره نیست
زین تعبیه جان هیچکس آگه نیست
جز در دل خاک هیچ منزلگه نیست
می خور که چنین فسانه ها کوته نیست
خیام

 

[محـسن ز]

باز آی و به کنج فرقتم فرد نگر
از درد فراق چهره ام زرد نگر
از مرگ دوای درد خود می طلبم
بیمار نگر دوا نگر درد نگر
هاتف

 

[باران بهاری]

یار آمده،یار آمده ره بگشاییم
جویان ِ دل است،دل بدو بنماییم
ما نعره زنان که آن شکارت ماییم
او خنده زنان که ما تو را می پاییم

"مولانا"

 

[باران بهاری]

یک جرعه ز جام تو تمامست،تمام
جز عشق تو در دلم کدامست؟کدام؟
در عشق تو خون دل حلال است،حلال
واسودگی عشق،حرامست،حرام

"مولانا"

 

[محـسن ز]

غمگین زتو دایم دل نا شاد من است
آفاق بفریاد زفریاد من است
عمریست مرا یاد تو یادست تو را
چیزی که بخاطر نرسد یاد من است
صباحی(حاجی سلیمان صباحی بید گلی کاشانی) وفات:1218 هجری 1803 میلادی

 

[بارانی]

دیشب کلام نقره ی نازت عجیب بود
با من که آشنای تو بودم ، غریب بود

بود و میهمان و تو و ماه و آسمان
زیبا خیال می کنم او یک رقیب بود

مریم حیدر زاده

 

[بارانی]

گر همچو من افتاده این دام شوی

ای بس كه خراب باده و جام شوی

ما عاشق و رند و مست و عالم سوزیم

با ما منشین اگر نه بد نام شوی

 

[محـسن ز]

سودی نکند هر که خریدار تو شد
صحت نپذیرد آنکه بیمار تو شد
آسوده نشد دلی که افگار تو شد
ای وای بر آنکس که گرفتار تو شد
صباحی

 

[russell]

زنار پرست زلف عنبر بویت
محراب نشین گوشه‌ی ابرویت

یا رب تو چه کعبه‌ای که باشد شب و روز
روی دل کافر و مسلمان سویت

ابوسعید

 

[باران بهاری]

دلدار چنان مشوّش آمد که مپرس
هجران ش چنان پر آتش آمد که مپرس
گفتم که مکن!گفت مکن تا نکنم!
این یک سخنم چنان خوش آمد که مپرس

"مولانا"

 

[محـسن ز]

دورم زتو دیده بد آموز نشاند
یا گردش چرخ حیله اندوز نشاند
یا طعنه زدم به تیره روزی روزی
کاه و غم امروز بدین روز نشاند
صباحی

 

[باران بهاری]

دوش از سر عاشقیّ و از مشتاقی
می کردم التماس می از ساقی
چون جاه و جمال خویش بنمود به من
من نیست شدم؛بماند ساقی،باقی

"مولانا"

 

[محـسن ز]

شبها که زهجران توام در تب تاب
یک دم نرود بخواب این چشم پرآب
نه بیداری زدیده آموزد بخت
نه دیده زبخت خفته آموزد خواب
سحاب(میرزا سید محمد سحاب اصفهانی)وفات:1222 هجری 1807 میلادی

 

[armhta]

زرد است که لبریز حقایق شده است
تلخ است که با درد موافق شده است
عاشق نشدی وگرنه می فهمیدی
پاییز بهاریست که عاشق شده است

 

[محـسن ز]

می خواست فلک که خوارو زارم بکشد
در محنت و درد بی شمارم بکشد
بسپرد عنانم به کف سنگدلی
تاروز و شبی هزار بارم بکشد
سحاب

 

[باران بهاری]

من نیز چو تو عاقل و هشیار بُدم
با جمله ی عاشقان به انکار بُدم
دیوانه و مست و لاابالی گشتم
گویی که همه عمر در این کار بُدم

"مولانا"

 

[محـسن ز]

صد بار اگر درین خراب آبادم
دوران ستم پیشه کند بنیادم
وآنگاه سپهر دون دهد بر بادم
حرف غم تو نمی رود از یادم
مجمر(مجتهد الشعرا سید حسین طبا طبا یی)وفات:1225 هجری 1810 میلادی

 

[Sharif_]

من آن مسکین تذروبی پرستم
من آن سوزنده شمع بی‌سرستم

نه کار آخرت کردم نه دنیا
یکی خشکیده نخل بی‌برستم

 

[محـسن ز]

یارب به سبو کشان مستم بخشای
بر مغبچگان می پرستم بخشای
بر این منگر که باده در دست منست
بر آنکه دهد باده به دستم بخشای
مجمر

 

[رنگ خدا]

خدایا خسته و زارم از ایندل
شب و روزام درازارم از ایندل
من از دل نالم و دل از من
ز من بستان که بیزارم از ایندل

 

[سارا بلاااا]

روي تو كس نديدو هزارت رقيب هست
در غنچه هنوز و صدت عندليب هست
گر آمدم به كوي تو چندان غريب نيست
چون من در ديار هزاران غريب هست...

 

[رنگ خدا]

محبت اتشی در جانم افروخت
که تا دامان محشر بایدم سوخت
عجب پیراهنی بهرم بریدی
که خیاط عجل میبایدش دوخت

 

[سارا بلاااا]

من نه آن رندم كه ترك شاهدو ساغر كنم
محتسب داند كه من اين كارها كمتر كنم
من كه عيب توبه كاران كرده باشم بارها
توبه از مي وقت گل ديوانه باشم گر كنم...

 

[رنگ خدا]

دلم از سوز عشق اتش بجان بود
بکامم زهر ان شکر دهان بود
همان دستان که با تو بود بگردن
کنونم چون مگس بر سر زنان بود

 

[محـسن ز]

ای دل همه را ناله جانکاهی هست
از ضعف اگر نیست گهی گاهی هست
تا چند نشسته ای بر آن در خاموش
گر ناله نمی توان کشیدن آهی هست
مجمر