رباعی و دو بیتی

[*زهره*]

باباطاهر

باباطاهر

بشو یاد تو ای مه پاره هستم
بروز از درد و غم بیچاره هستم

تو داری در مقام خود قراری
مویم که در جهان آواره هستم​

 

[naghmeirani]

فروغی بسطامی

فروغی بسطامی

آشفته سخن چو زلف جانان خوش تر
چون کار جهان بی سر و سامان خوش تر

مجموعه‌ی عاشقان بود دفتر من
مجموعه‌ی عاشقان پریشان خوش تر

 

[*زهره*]

عطار

عطار

چون لوح دل از دو کون بستردم من
دو کون به زیر پای بسپردم من

ای بس سخنی را که سرم کردی گوی
آمد به گلویم و فرو بردم من​

 

[naghmeirani]

در ديده به جاي خواب، آب است مرا
زيرا كه به ديدنت شتابست مرا
گويند بخواب تا به خوابش بيني
اي بي خبران چه جاي خواب است مرا
"ابو سعيد ابوالخير " ​

 

[amator-2]

به چشم خویش دیدم در بیابان
گه آهسته سبق برد از شتابان

سمند بادپای از تک فرو ماند
شتربان همچنان آهسته می راند.

 

[naghmeirani]

بابا طاهر

بابا طاهر

خوشا آنانکه الله یارشان بی

بحمد و قل هو الله کارشان بی

خوشا آنانکه دایم در نمازند

بهشت جاودان بازارشان بی​

 

[*زهره*]

سنایی

سنایی

تا در چشمم نشسته بودی در تاب
پیوسته همی بریختی در خوشاب

و اکنون که برون شدن به رستم ز عذاب
چون دیده ز خس برست کم ریزد آب​

 

[naghmeirani]

مهدی سهیلی

انتظار فردا

تا کی به لبت ناله ی جانسوز بود
یا بر لب تو شعر غم آموز بود
بیهوده در انتظار فردا منشین
کامروز تو فردای پریروز بود ​

 

[*زهره*]

اوحدی

اوحدی

شطرنج تو ما را به شط رنج سپرد
لجلاج لجاج با تو نتواند برد

اسبی که تو از رقعه ربودی و فشرد
از دست تو بیرون نکنندش بدو کرد​

 

[naghmeirani]

فروغی بسطامی

فروغی بسطامی

آشفته سخن چو زلف جانان خوش تر
چون کار جهان بی سر و سامان خوش تر

مجموعه‌ی عاشقان بود دفتر من
مجموعه‌ی عاشقان پریشان خوش تر

 

[*زهره*]

عطار

عطار

دل را چو به دردِ عشق افسون کردم
از شهر نهاد خویش بیرون کردم

چون راز ونیاز هر دو معجون کردم
آنگاه دوای دلِ پرخون کردم​

 

[naghmeirani]

حافظ

حافظ

گر همچو من افتاده‌ی این دام شوی
ای بس که خراب باده و جام شوی

ما عاشق و رند و مست و عالم سوزیم
با ما منشین اگر نه بدنام شوی

 

[*زهره*]

خیام

خیام

امروز ترا دسترس فردا نیست
و اندیشه فردات بجز سودا نیست

ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست
کاین باقی عمر را بها پیدا نیست​

 

[naghmeirani]

عراقی

عراقی

ایزد، که جهان در کنف قدرت اوست

دو چیز به تو بداد، کان سخت نکوست

هم سیرت آن که دوست داری کس را

هم صورت آن که کس تو را دارد دوست

 

[*زهره*]

حافظ

حافظ

هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد
هر پاکروی که بود تردامن شد

گویند شب آبستن و این است عجب
کاو مرد ندید از چه آبستن شد​

 

[naghmeirani]

سعدی

سعدی

از بس که بیازرد دل دشمن و دوست
گویی به گناه مسخ کردندش پوست
وقتی غم او بر همه دلها بودی
اکنون همه غمهای جهان بر دل اوست​

 

[*زهره*]

عطار

عطار

چون قاعدۀ بقای ما عین فناست
بر عین فنا کار بنتوان آراست

برخیز که آن زمان که بنشستی راست
چه سود که نانشسته بر باید خاست​

 

[naghmeirani]

گفتم که دلم هست به پیش تو گرو
دل باز ده آغاز مکن قصه ی نو
افشاند هزار دل ز هر حلقه ی زلف
گفتا که دلت بجوی و بردار و برو!​

 

[*زهره*]

چون چرخ بکام یک خردمند نگشت
خواهی تو فلک هفت شمر خواهی هشت

چون باید مرد و آرزوها همه هشت
چه مور خورد بگور و چه گرگ بدشت​

 

[armstrong]

امشب ز غمت میان خون خواهم خفت
وز بستر عافیت برون خواهم خفت
باور نکنی خیال خود را بفرست
تا در نگرد که بی تو چون خواهم خفت

 

[*زهره*]

خیام

خیام

پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است
گردنده فلک نیز بکاری بوده است

هرجا که قدم نهی تو بر روی زمین
آن مردمک چشم‌نگاری بوده است​

 

[armstrong]

حافظ

حافظ

گفتم که لبت،گفت لبم آب حیات
گفتم دهنت،گفت زهی حب نبات
گفتم سخن تو،گفت که حافظ گفتا:
شادی همه لطیفه گویان صلوات

 

[*زهره*]

چون بلبل مست راه در بستان یافت
روی گل و جام باده را خندان یافت

آمد به زبان حال در گوشم گفت
دریاب که عمر رفته را نتوان یافت​

 

[gh_engineer]

بی نور تو روز در محاق افتاده است
بین شب و ماه افتراق افتاده است
چشمان تو چون حادثه‌ي صاعقه ای
در زندگی شب اتفاق افتاده است!
​

 

[gh_engineer]

دل را به جهان های دگر کوچ دهید
به اوج نهان های دگر کوچ دهید
ای عقربه ها دوباره برگردید و
ما را به زمان های دگر کوچ دهید​

 

[محـسن ز]

محتشم کاشانی

محتشم کاشانی

خواهم که شبی محو جمال تو شوم
نظارگی بزم وصال تو شوم
وانگاه به یاد شمع رویت همه عمر
بنشینم و فانوس خیال تو شوم

 

[armstrong]

حافظ

حافظ

با شاهد شوخ و شنگ و با بربط و نی
کنجی و فراغتی و یک شیشه ی می

چون گرم شود ز باده ما را رگ و پی
منت نبریم یک جو از حاتم طی

 

[naghmeirani]

با با طاهر

با با طاهر

بود درد مو و درمونم از دوست​

بود وصل موو هجرونم از دوست

اگر قصابم از تن واگره پوست

جدا هر گز نباشه جونم از دوست


​

​

​

​

​

 

[*زهره*]

خیام

خیام

مهتاب بنور دامن شب بشکافت
می نوش دمی بهتر از این نتوان یافت

خوش باش و میندیش که مهتاب بسی
اندر سر خاک یک بیک خواهد تافت​

 

[eksir]

هـر گـه کـه بـنـفشه جامه در رنگ زند​

در دامـن گـل بـاد صبا چـنگ زند​

هُشیار کـسی بــود کــه بــا سیمبری​

می نوشد و جــام باده بـر سنگ زند​

​