کمتر پدر و مادری هست که بخواهد عمدا کاری به ضرر بچه اش انجام دهد، وکمتر از آن والدینی هستند که می دانند تا چه حد بعضی از انواع دعواهایشان می تواند برای بچه ها زیان آور باشد. در اینجا به بعضی از باید ونبایدهای راه های اداره دعواهایی که رخ می دهد، اشاره می کنیم.
سربچه ها جلوی بچه ها دعوا نکنیم:
بچه هایی که مشاهده می کنند والدینشان دارند سر آنها دعوا می کنند در وضعیت فوق العاده آسیب پذیری هستند. از آنجا که بچه ها نوعا خود را در مرکز حوادث می بینند هیچ بعید نیست که خود را به عنوان عامل جر وبحث های پدر ومادر سرزنش کنند. بی شک این مسئله وقتی آنها عامل مشکلاتی می شوند که به آرامش خانواده ضربه می زند، در ذهن آنها تثبیت می شود. این احساس گناه روی دوش بچه ها سنگینی می کند و باعث می شود خود را به طرقی که به اختلالات رفتاری یا عزت نفس کم تعبیر می شود، سرزنش کنند.
هیجان عاطفی را محدود کنیم:
درگیری موقعی مخرب محسوب می شود که عصبانیت و واکنش های عاطفی بیش از حدباشد، یعنی موقعی که پدر ومادر به یکدیگر توهین کرده یا حتی فحش وبد وبیراه یا موقعی که خطر اقدامات خشونت آمیز یا پایان دادن به ازدواج وجود دارد. وقتی درگیری مخرب باشد، یافتن یک راه حل خوب یا مفید برای مسئله ای باعث ایجاد مشاجره شده بسیار دشوارتر می شود. آنچه که از اهمیت برخوردار است این واقعیت غم انگیز است که وقتی والدین به این حد بالا از تنش عاطفی برسند، دیگر در دسترس بچه ها نیستند.
از صحبت درباره اختلاف ها خودداری نکنیم:
درگیری به خودی خود مخرب نیست، زن وشوهرهایی که از در گیری می ترسند وترجیح می دهند از اختلاف هایشان صحبت نکنند اغلب بیش از زن وشوهرهایی که چگونگی آشکارا صحبت کردن ازمسایل یاد گر فته اند، در زندگی زناشویی خود مشکل دارند. زن وشوهرهایی که درباره مشکلاتشان حرف نمی زنند بیش از پیش ناراضی می شوند و به مرور زمان از صمیمیت و نزدیکی شان کاسته می شود. افزون بر این بچه هایی که شانس درگیری ای را که به طور سازنده با آن برخورد می شود، ندارند، شانس آموختن راه های اداره اختلا ف های زندگی خودشان را هم نخواهند یافت. تنها از طریق مشاهده راه های مفید حل درگیری است که بچه ها می توانند الگوبرداری از این مهارت های مهم را بیاموزند.
منصفانه دعوا کنیم:
زمانی که همسری قادر است دغدغه ای را شناسایی و آن را بدون سرزنش وکینه مطرح کند، راحت تر می توان به تشریک مساعی رسید. مخالفت های زناشویی سازنده به زن وشوهرها این امکان را می دهد که احساسات خود را در فضای مملو از درک و همدلی ابراز کنند. ممکن است زوجین با یکدیگر مخالفت کنند اما به حرف های یکدیگر گوش داده و تلاش می کنند دیدگاه یکدیگر را درک کنند. بچه هایی که می بینند والدینشان این گونه با هم دعوا می کنند، یاد می گیرند که اختلاف ها لزوما ترسناک نبوده و مخالفت ها عشق و محبت را نابود نمی کند. پدر ومادرها به جای اینکه تلاش کنند جلوی بچه ها دعوا نکنند باید یاد بگیرند که چگونه و به طور سازنده دعوا کنند.
پای بچه ها را وسط نکشیم:
برای بچه بسیار دردناک و زیان آور است که از او خواسته شود طرف یکی از والدین را بگیرد. وقتی یکی از والدین بچه ها را وادار می کند به نمایندگی از او با دیگری تعامل داشته باشد، بچه مجبور می شود با او رابطه تقابلی داشته باشد. درست است که پدر یا مادراحساس تنهایی کمتری می کند، اما پای بچه به محدوده بزرگ ترها که واقعا به او مربوط نیست کشیده می شود. از آنجا که بچه ها مشتاق کمک به بازگرداندن آرامش به خانواده هستند، ممکن است درخواست یکی از والدین را مبنی بر طر فداری از او را قبول کنند. اما این کار خالی از عواقب فوری وبلند مدت نیست.
وقتی بچه ها از دعوای ما ناراحت می شوند دوباره به آنها قوت قلب دهیم:
زمانی که بچه ای از دعواهای پدر و مادر رنجیده خاطر می شود، در میان ترس ها و نگرانی های خود تنها می ماند. اگر چه والدینش ممکن است در زمانهای آزردگی، برای آرامش و دلداری دادن به او حی وحاضر باشند اما در وسط دعوا در دسترس نیستند. بچه ها خصوصا به تهدیدات والدین مبتنی بر ترک خانه یا طلاق واکنش پذیر هستند. با اینکه والدین می دانند چیز هایی که در زمان عصبانیت می گویند اغلب حقیقت ندارد ولی بچه ها آن را حتمی فرض می کنند.
در حضور بچه ها اعتراف کنیم که دعوا تمام شده است:
از بخت بد بچه ها، بیشتر پدر ومادر ها بعد از جروبحث هایشان آشتی می کنند، اما ترجیح می دهند این کار را در خلوت انجام دهند. بچه از همه جا بی خبر نمی داند که والدینشان صلح کرده اند. پژوهش ها نشان داده بچه هایی که شاهد آشتی کردن والدینشان هستند بلافاصله آرام شده به این معنی نیست که حتما طوری برنامه ریزی کنند که در حضور بچه ها آشتی صورت بگیرد بلکه به معنی آن است که وقتی مشاجره ای صورت می گیرد و به خیر وخوشی ختم می شود باید به نوعی همه مطلع شوند.
منبع: سایت مشاوره خانواده...
