مقدمه
انجير ( Ficus carica ) گياهي از خانواده Moraceae كه گلهاي نر و ماده آن جدا از هم و بصورت فشرده در روي قسمت داخلي محور گل آذين واقع شده اند. از نظر گياهشناسي انجير ميوه مركب است يعني مجموعه اي از ميوه هاي كوچك خشك كه در سطح داخلي يك نهنج آبدار گوشتي قرار گرفته اند ، ميوه انجير يكي از ميوه هاي بهشتي است كه مسلمانان براي اين گياه احترام و ارزش خاصي قائل هستند و در قرآن كريم در ابتداي سوره مباركه تين به اين گياه قسم ياد شده است .
درخت انجير از گياهان خزان دار نيمه گرمسيري است كه زمستانهاي ملايم همراه با بارندگيهاي پراكنده و تابستانهاي گرم را ترجيح مي دهد ، ويژگيهاي خاص درخت انجير و مقاومت آن در مقابل بعضي عوامل نامساعد محيطي مخصوصاً شوري خاك باعث شده كه اين درخت با ارزش به طيف وسيعي از شرايط آب و هوائي و خاكي سازگار باشد . درخت انجير تا 300 سال عمر نموده و تا ارتفاع 15 متر هم رشد ونمو مي كند . ميوه انجير مقوي و نيروبخش بوده و بهترين غذائي است كــه مي تواند در بهبود افرادي كه بدليل بيماري طولاني دچار ضعف بنيه شده اند موثر واقع گردد . همچنين ميوه انجير بعنوان ماده داروئي در بهبود وضع بيماراني كه داراي يبوست - بواسير - نقرس و قولنج مي باشند تجويز ميشود .در طب جديد از ميوه آن شربتي بنام فيجن تهيه شده كه براي رفع يبوست بكار مي رود . ميوه انجير بصورت خشك ، تازه ، كمپوت ، مربا ، آرد ، قهوه ، الكل و مارمالاد بمصرف مي رسد.