۲۵ اسفند ۱۳۸۹
فردوسی‌پور: به نظر شما تهرون درسته؟
مرتضی احمدی: والله ما که می‌گیم تهرون!
فردوسی‌پور: ما هم می‌گیم کرمون!
احمدی: هنوز امجدیه رو نساخته بودن ما می‌رفتیم [بازی‌ها] رو می‌دیدم. من با امجدیه پیر شدم.، جزو اولین طرفدارا بودم. تو قرارداد فیلم هم نوشته‌بودم فیلمبرداری، بجز روزهایی که پرسپولیس بازی دارد! فیلمبرداری رو لنگ می‌ذاشتم، بدم لنگ می‌ذاشتم… پرسپولیس رو دوست دارم!
فردوسی‌پور: الانم دوست دارید؟
احمدی: بله دوست دارم ولی اعصابمم ضعیف شده!
فردوسی‌پور: اون مقطعی که پنج تا بازی پشت سر هم باختن…
احمدی: ما هم اعصابمون رو باختیم!
فردوسی‌پور: کدوم داربی براتون خاطره‌انگیزتر بود؟
احمدی: بهترین خاطره‌ی من سر اون شیش‌تایی بود!
فردوسی‌پور: بدترین خاطره؟
احمدی: یه هوادار پرسپولیس بغل دستم متأسفانه سکته کرد! پرسپولیس گل زد این پرید گفت آخ جون، یهو سکته کرد، ما قاپیدیمش بردیم بیمارستان، ولی متاسفانه فوت کرد!
فردوسی‌پور: می‌گن پسرتون که آمریکا بود، زنگ می‌زده نتیجه رو بپرسه شما اگه نمی‌برد هم می‌گفتید برده…
احمدی: بله، چندتا بازی مونده به پایان لیگ می‌گفتم قهرمان شده! حالا نوه‌ام بدتر شده، ۱۲، ۱۳ سالشه، از ماهواره می‌بینه پرسپولیس یه گل می‌خوره، می‌ره بیرون می‌شینه تا آخر بازی گریه می‌کنه!
احمدی: من یک بار نوه‌مو نبردم فوتبال! حرفای زشت می‌زنن یاد می‌گیره.
آقای فردوسی‌پور، می‌دونین نود اصطلاح شده؟ من خوشحالم از این… دست هموطنای خودم رو می‌بوسم!
پ‌ن: جای خوشحالی است که استاد «مرتضی احمدی» در ۸۶ سالگی کاملاً فرض و طناز، بی فراموش کردن حتی یک نام، به شیرینی سخن می‌گویند. باز فردوسی‌پور با این بخش مهمان، همه را غافلگیر کرد.
