خودتو با یه شعر وصف کن...!

[ehsan-shimi]

اشیان هرجا گزیدم خانه صیاد شد
دوستی با هرکه کردم خصم مادرزاد شد

​

 

[primrose]

ما بر در تو چو خاک ماندیم مقیم

ورنه دگران چو باد آیند و روند​

 

[شبگرد23]

نشان عاشق آن باشد كه شب با روز پيوندد

ترا گر خواب مي گيرد نه صاحب درد عشاقي...!

 

[ehsan-shimi]

بگوین عاشقم بی همدمم دیوانه ام مستم
نمیدانم کدامین حال و روز خویشتن گویم

 

[primrose]

خدایا مقصر به کارآمدیم

تهی دست و امیدوار آمدیم
​

 

[گلابتون]

از پشت غروب شيشه ای قلبم به تو می نگرم
به تو
وقتی که رويای کوچکت
پشت پنجره های بخار آلود تنهای ام
محو می شود

 

[محـسن ز]

من از برای چنان آفتاب رخساری

چو سایه عار ندارم ز دربدر گشتن

 

[naghmeirani]

اوست نشسته در نظر ، من به کجا نظر کنم؟

اوست گرفته شهرِ دل ، من به کجا سفر برم؟

 

[شبگرد23]

یک نفر ساده چنان ساده که از سادگیش

می توان یک شبه پی برد به دلدادگیش

 

[Ekram]

منم روی زمین تنهاترین خاک خدا

 

[eksir]

ز تحسينم خدا را، لب فرو بند.
نه شعر است اين، بسوزان دفترم را
مرا شاعر چه مي پنداري ـــ اي دوست؟
بسوزان اين دل خوشباورم را.

 

[bita.m]

من چیستم؟
من چیستم؟
افسانه ای خموش در اغوش صد فریب
گرد فریب خورده ای از عشوه ی نسیم
خشمی که خفته در پس هر درد خنده ای
رازی نهفته در دل شب های جنگلی
من چیستم؟
فریاد های خشم به زنجیر بسته ای
بهت نگاه خاطره امیز یک جنون
زهری چکیده از بن دندان صد امید
دشنام پست قبحه ی بد کار روزگار
من چیستم؟
برجا ز کاروان سبک بار ارزو
خاکستری به راه
گم کرده مرغ در به دری راه اشیان
اندر شب سیاه
من چیستم؟
یک لکه ای ز ننگ به دامان زندگی
و ز ننگ زندگانی الوده دامنی
یک ضجه ی شکسته ز حلقوم بی کسی
راز نگفته ای و سرود نخوانده ای
من چیستم؟
لبخند پر ملالت پاییزی غروب
در جستجوی شب...
یک شبنم فتاده به چنگ شب حیات
گمنام و بی نشان
در ارزوی سر زدن افتاب مرگ

(دکتر علی شریعتی :خرداد سال ۱۳۳۶)

 

[شبگرد23]

به که گويم غم اين قصه ي ويراني خويش
غم شبهاي سکوت و دل باراني خويش

گله از هيچ ندارم نکنم شکوه ازو
که شدم بنده ي پا بسته و سودايي خويش

به کدامين گنه اين گونه مجازات شدم
همه دم بنالم و سوزم زپشيماني خويش

من از اين پس شده ام راوي و گويم همه شب
غزل چشم تو و قصه ي ناداني خويش​

 

[شبگرد23]

 

[گلابتون]

مرا چه حد که به وصف تو خود سخن رانم
که پای عقل بود لنگ اندرین مضمار
سمند طبع به مدحت چه سان کند جولان
پیاده است در این عرصه صدهزار سوار

 

[primrose]

درون من زتو یکدم نمی شود خالی

کنون که شهر گرفتی روا مدار خراب
​

 

[گلابتون]

من گهواره‌اي هستم

كه دستي تكانش مي‌دهد

در گودي گوري :

ساكت، ساكت !

 

[eksir]

چو مي نديدمت از شوق بيخبر بودم​

كنون كه با تو نشستم ز ذوق بيخبرم​

سخن بگوي كه بيگانه پيش ما كس نيست​

بغير شمع و همين ساعتش زبان ببرم​

 

[rozan]

من نه از خاکم نه از ابم که تنها اتشم
شمع لرزان وجودم را شبی ارام نیست

 

[shabeaftabi]

روزها فکر من این است و همه شب سخنم

که چرا غافل از احوال دل خویشتنم.

 

[گلابتون]

با که گویم غم دیوانگی خود جز یار
از که جویم ره میخانه به غیر از دلدار
سر عشق است که جز دوست نداند دیگر
می نگنجد غم هجران وی اندر گفتار

 

[eksir]

هر آدمی که نظر با یکی ندارد و دل
به صورتی ندهد صورتیست بر دیوار
​

 

[شبگرد23]

مرغ باغ ملكوتم نيم از عالم جان
دو سه روزي قفسي ساخته اند از بدنم
اي خوش آن روز كه پرواز كنم تا بر دوست
به هواي سر كويش پر و بالي بزنم​

 

[canopus]

دور خودم چرخیده ام عمری ست​

آن قدر که نمی دانم ...​

چهار سمت جغرافیا چیست !​

آن قدر که شک برم داشته است​

نکند زمین​

از سر سرگردانی من است که می گردد ...!​

 

[primrose]

ما در درون سینه هوائی نهفته ایم

بر باد اگر رود سرِِما زان هوا رود​

 

[naghmeirani]

اشکِ گرم و آهِ سرد و رویِ زرد و سوزِ دل

حاصلِ عشقند و من این نکته می دانم چو شمع​

 

[Comet1986]

شهريست بهم يار و من يک تنه تنها
اي دل به تو باکي نه که پاکست حسابت

 

[شبگرد23]

گر زکوی او خبر داری بگو
گر نشانی مختصردانی بگو

مرگ را دانم ولی تا کوی دوست
راه اگر نزدیکتر داری بگو

 

[گلابتون]

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]بگذار خیال کنم دوستم داری و از این خیال شبها با سپیدی روز با ستاره ها باشم[/FONT]

 

[شبگرد23]

به دريا شكوه بردم از شب دشت
وزين عمري كه تلخ تلخ بگذشت

به هر موجي كه مي گفتم غم خويش
سري ميزد به سنگ و باز مي گشت !