rezvaneh292910
عضو جدید
حضانت فرزند
در قوانین مدنی و قانون حمایت از خانواده کلمه حضانت تعریف نشده است ولی از مفاد قوانین چنین بر می آید که حضانت فرزند به معنی نگهداری و تربیت اطفال است و به کار بردن وسایل لازم برای بقاء و رشد و نمو و بهداشت روحی و جسمی طفل مانند تهیه لباس و شستشو و مراقبت بهداشتی و غیره در نظر گرفته شده است ( نظر دکتر صفایی و امامی).
هیچ یک از والدین نمی توانند حق اولویت خود را در حضانت اسقاط یا به دیگری واگذار نمایند و تکلیف حضانت برای پدر یا مادر قائم به شخص آنهاست. بنابر این در صورت انحلال نکاح بین پدر و مادر در اثر فسخ یا طلاق هیچ یک از پدر و مادر نمی توانند تکلیف خود را به دیگری واگذار نمایند ( ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی ). البته در رویه قضائی دادگاه ها بر خلاف آن عمل می کنند و بسیار دیده می شود که مادر مهریه خود را در قبال حضانت فرزند به همسرش می بخشد.
حضانت فرزند حق و تکلیف است به جهت اینکه هدف از ایجاد آن حفظ حقوق عمومی و رعایت مصلحت کودک است و مطابق ماده ۱۱۳۷ قانون مدنی هیچ از یک از ابوین حق ندارند در مدتی که حضانت طفل به عهده آنهاست از نگهداری آن امتناع نمایند.
در صورت امتناع یکی از ابوین حاکم باید به تقاضای دیگری یا به تقاضای قیم یا یکی از اقربا و یا به تقاضای مدعی العموم، نگهداری طفل را به هر یک از ابوین که حضانت به عهده اوست الزام کند و در صورتی که الزام ممکن یا موثر نباشد حضانت را به خرج پدر و هر گاه پدر فوت شده باشد به خرج مادر تأمین کند.
حضانت فرزند زیر ۷ سال
حضانت فرزند زیر ۷ سال : اگر طلاق زمانی اتفاق افتد که طفل زیر ۷ سال می باشد که نه به سن بلوغ رسیده و نه رشید محسوب می شود در این مورد حضانت فرزند به دلیل ضعف و وابستگی طفل با مادر است. بنابر این تا سن ۷ سالگی حضانت با مادر است
حضانت فرزند بالای ۷ سال ( غیر رشید )
حضانت فرزند بالای ۷ سال : بعد از اتمام ۷ سال اولویت مادر در حضانت از بین می رود و چنانچه در مورد حضانت و نگهداری فرند اختلافی حادث گردد مصلحت طفل در نظر گرفته می شود و در این حالت مرجع صالح تعیین و تکلیف دادگاه است و دادگاه می تواند هر تصمیمی که برای حضانت طفل مقتضی داند اتخاذ کند ( ماده ۴۱ قانون حمایت خانواده مصوب۱۳۹۱ ) و در مورد حضانت فرزند والدین باید به این نکته توجه داشته باشند که در تعیین حضانت باید مصلحت کودک اندیشید.
فرزندان دختر تا ۹ سال تمام قمری و فرزندان پسر تا ۱۵ سال تمام قمری از دایره حضانت خارج می شوند و خودشان می توانند برای زندگی نزد پدر یا مادر تصمیم بگیرند زیرا فرزندان در این سن به بلوغ شرعی رسیده اند و دادگاه در این موارد نمی تواند نسبت به موضوع حضانت اتخاذ تصمیم نماید.
در صورت فوت یکی از والدین نگهداری و حضانت طفل با پدر و مادری خواهد بود که در قید حیات است زیرا در حالت طبیعی با وجود یکی از والدین هیچ فردی شایسته تر از والدین در امر حضانت نیست ( ماده ۱۱۷۱ قانون مدنی ).
در صورت فوت هر دو ( پدر و مادر ) حضانت فرزند با جد پدری است، زیرا جد پدری نسبت به امور مالی و غیر مالی فرزند خود ولایت دارد و در صورت فقدان جد پدری، حضانت طفل به عهده ی خویشان کودک به ترتیب طبقات ارث است.
پس از اتمام ۷ سالگی طفل محکمه باید با توجه به مصلحت فرزند حضانت را به پدر و یا مادر واگذار کند که در هر صورت نفقه فرزند بر عهده ی پدر خواهد بود و بر اساس ماده ۶ قانون حمایت خانواده مصوب ۱۳۹۱ مادر یا شخصی که حضانت به وی واگذار شده حق اقامه دعوا برای مطالبه نفقه را دارد.
در قوانین مدنی و قانون حمایت از خانواده کلمه حضانت تعریف نشده است ولی از مفاد قوانین چنین بر می آید که حضانت فرزند به معنی نگهداری و تربیت اطفال است و به کار بردن وسایل لازم برای بقاء و رشد و نمو و بهداشت روحی و جسمی طفل مانند تهیه لباس و شستشو و مراقبت بهداشتی و غیره در نظر گرفته شده است ( نظر دکتر صفایی و امامی).
هیچ یک از والدین نمی توانند حق اولویت خود را در حضانت اسقاط یا به دیگری واگذار نمایند و تکلیف حضانت برای پدر یا مادر قائم به شخص آنهاست. بنابر این در صورت انحلال نکاح بین پدر و مادر در اثر فسخ یا طلاق هیچ یک از پدر و مادر نمی توانند تکلیف خود را به دیگری واگذار نمایند ( ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی ). البته در رویه قضائی دادگاه ها بر خلاف آن عمل می کنند و بسیار دیده می شود که مادر مهریه خود را در قبال حضانت فرزند به همسرش می بخشد.
حضانت فرزند حق و تکلیف است به جهت اینکه هدف از ایجاد آن حفظ حقوق عمومی و رعایت مصلحت کودک است و مطابق ماده ۱۱۳۷ قانون مدنی هیچ از یک از ابوین حق ندارند در مدتی که حضانت طفل به عهده آنهاست از نگهداری آن امتناع نمایند.
در صورت امتناع یکی از ابوین حاکم باید به تقاضای دیگری یا به تقاضای قیم یا یکی از اقربا و یا به تقاضای مدعی العموم، نگهداری طفل را به هر یک از ابوین که حضانت به عهده اوست الزام کند و در صورتی که الزام ممکن یا موثر نباشد حضانت را به خرج پدر و هر گاه پدر فوت شده باشد به خرج مادر تأمین کند.
حضانت فرزند زیر ۷ سال
حضانت فرزند زیر ۷ سال : اگر طلاق زمانی اتفاق افتد که طفل زیر ۷ سال می باشد که نه به سن بلوغ رسیده و نه رشید محسوب می شود در این مورد حضانت فرزند به دلیل ضعف و وابستگی طفل با مادر است. بنابر این تا سن ۷ سالگی حضانت با مادر است
حضانت فرزند بالای ۷ سال ( غیر رشید )
حضانت فرزند بالای ۷ سال : بعد از اتمام ۷ سال اولویت مادر در حضانت از بین می رود و چنانچه در مورد حضانت و نگهداری فرند اختلافی حادث گردد مصلحت طفل در نظر گرفته می شود و در این حالت مرجع صالح تعیین و تکلیف دادگاه است و دادگاه می تواند هر تصمیمی که برای حضانت طفل مقتضی داند اتخاذ کند ( ماده ۴۱ قانون حمایت خانواده مصوب۱۳۹۱ ) و در مورد حضانت فرزند والدین باید به این نکته توجه داشته باشند که در تعیین حضانت باید مصلحت کودک اندیشید.
فرزندان دختر تا ۹ سال تمام قمری و فرزندان پسر تا ۱۵ سال تمام قمری از دایره حضانت خارج می شوند و خودشان می توانند برای زندگی نزد پدر یا مادر تصمیم بگیرند زیرا فرزندان در این سن به بلوغ شرعی رسیده اند و دادگاه در این موارد نمی تواند نسبت به موضوع حضانت اتخاذ تصمیم نماید.
در صورت فوت یکی از والدین نگهداری و حضانت طفل با پدر و مادری خواهد بود که در قید حیات است زیرا در حالت طبیعی با وجود یکی از والدین هیچ فردی شایسته تر از والدین در امر حضانت نیست ( ماده ۱۱۷۱ قانون مدنی ).
در صورت فوت هر دو ( پدر و مادر ) حضانت فرزند با جد پدری است، زیرا جد پدری نسبت به امور مالی و غیر مالی فرزند خود ولایت دارد و در صورت فقدان جد پدری، حضانت طفل به عهده ی خویشان کودک به ترتیب طبقات ارث است.
پس از اتمام ۷ سالگی طفل محکمه باید با توجه به مصلحت فرزند حضانت را به پدر و یا مادر واگذار کند که در هر صورت نفقه فرزند بر عهده ی پدر خواهد بود و بر اساس ماده ۶ قانون حمایت خانواده مصوب ۱۳۹۱ مادر یا شخصی که حضانت به وی واگذار شده حق اقامه دعوا برای مطالبه نفقه را دارد.