Mehr noosh
عضو جدید
منبع www.astronomy.com
اخیرا گروهی از اخترشناسان با بررسی کهکشان های کوتوله فشرده به نتایج جدیدی در این خصوص دست یافتند. نکته جالب اینکه آنها معتقدند برخلاف انتظار، ماده تاریک قادر به توجیه این نتایج نیست ....
در كهكشان ما، آنچه متداول است این است كه حتی نزدیكترین ستاره ها به ما، سالهای نوری دور از خورشید به سر می برند. اما تیمی متشكل از دانشمندان به مدیریت «پاول كروپا»(Pavel Kroupa)، از دانشگاه بن در آلمان، بر این باورند كه جهان در ابتدای پیدایش با آنچه كه امروز می شناسیم بسیار متفاوت بوده است، به ویژه كهكشان های كوتوله فشرده (UCD: Ultra Compact Dwarf Galaxy).
«جورج دابرینگوسن»(Joerg Dabringhausen)، یكی از اعضاء این تیم می گوید:" کهکشان کوتوله جدیدی که اخیرا کشف شده است شامل ستاره هایی است که فاصله شان از یکدیگر هزار بار کمتر از کهکشان های همسایه است".
تصویر پس زمینه با استفاده از یک تلسکوپ 2.5 متری در شیلی تهیه شده است. دو کادر مربع شکل کوچک در این عکس دو کهکشان کوتوله فشرده را نشان می دهد. در تصاویر سمت، همان کهکشان ها را از از نمایی نزدیک تر و بزرگتر مشاهده می کنید که توسط تلسکوپ هابل تهیه شده اند.
كهكشانهای UCD در سال 1999 كشف شدند كه قطر آنها یك هزارم كهكشان راه شیری است. ستاره شناسان بر این باورند كه پیدایشUCD ها به زمان برخورد كهكشان ها در ابتدای پیدایش جهان باز می گردد. نکته عجیب در مورد UCDها اینکه جرم این کهکشان ها به طور مشخص بیشتر از میزان نور تابش شده از تعداد ستارگانی است كه تصور می شود در دل خود جای داده اند.
ماده تاریک مرموز، توجیهی بوده است که تا به امروز برای پاسخ به چرایی این فزونی جرم بکار می رفته است، این بار اما به نظر می رسد ماده تاریک نمی تواند پاسخی معقول برای فزونی جرم در کهکشان های UCD باشد.
به اعتقاد اخترشناسان زمانی هر کهکشان UCD از تراكم بسیار بالایی برخوردار بوده و احتمالا یك میلیون ستاره در هر میلیون مكعب سال نوری (در مقایسه با آنچه در فضای اطراف خورشید مشاهده می كنیم) وجود داشته است. این ستارگان آنقدر به یكدیگر نزدیك بوده اند كه گاهی با هم ادغام شده و ستاره های پر جرم تری را ایجاد کرده اند. این ستاره های پر جرم تر تا قبل از پایان حیات خود در قالب یک انفجار شدید ابرنواختری، هیدروژن یا همان سوخت هسته ای خود را بسیار سریع تر مصرف می كنند و آنچه به عنوان بقایای این ستاره ها بر جای می ماند یك ستاره نوترونی بسیار متراكم و یا یك سیاهچاله است.
بخشی از جرم كهكشانهای UCD امروزی از این بقایای تاریك تشكیل شده اند كه از دید تلسكوپ های زمینی پنهان مانده و گویای یك گذشته مهیج هستند.
جورج دابرینگوسن می گوید:" میلیاردها سال پیش كهكشانهای UCD بسیار خارق العاده بوده اند. در برگرفتن تعداد بیشمار ستارگان متراكم قطعا نمی تواند به دنیایی كه ما امروز می شناسیم شباهتی داشته باشد. آسمان شب در یك سیاره فرضی درون یک کهکشان کوتوله فشرده باید به روشنی روزهای زمینی بوده باشد".
اخیرا گروهی از اخترشناسان با بررسی کهکشان های کوتوله فشرده به نتایج جدیدی در این خصوص دست یافتند. نکته جالب اینکه آنها معتقدند برخلاف انتظار، ماده تاریک قادر به توجیه این نتایج نیست ....
در كهكشان ما، آنچه متداول است این است كه حتی نزدیكترین ستاره ها به ما، سالهای نوری دور از خورشید به سر می برند. اما تیمی متشكل از دانشمندان به مدیریت «پاول كروپا»(Pavel Kroupa)، از دانشگاه بن در آلمان، بر این باورند كه جهان در ابتدای پیدایش با آنچه كه امروز می شناسیم بسیار متفاوت بوده است، به ویژه كهكشان های كوتوله فشرده (UCD: Ultra Compact Dwarf Galaxy).
«جورج دابرینگوسن»(Joerg Dabringhausen)، یكی از اعضاء این تیم می گوید:" کهکشان کوتوله جدیدی که اخیرا کشف شده است شامل ستاره هایی است که فاصله شان از یکدیگر هزار بار کمتر از کهکشان های همسایه است".
كهكشانهای UCD در سال 1999 كشف شدند كه قطر آنها یك هزارم كهكشان راه شیری است. ستاره شناسان بر این باورند كه پیدایشUCD ها به زمان برخورد كهكشان ها در ابتدای پیدایش جهان باز می گردد. نکته عجیب در مورد UCDها اینکه جرم این کهکشان ها به طور مشخص بیشتر از میزان نور تابش شده از تعداد ستارگانی است كه تصور می شود در دل خود جای داده اند.
ماده تاریک مرموز، توجیهی بوده است که تا به امروز برای پاسخ به چرایی این فزونی جرم بکار می رفته است، این بار اما به نظر می رسد ماده تاریک نمی تواند پاسخی معقول برای فزونی جرم در کهکشان های UCD باشد.
به اعتقاد اخترشناسان زمانی هر کهکشان UCD از تراكم بسیار بالایی برخوردار بوده و احتمالا یك میلیون ستاره در هر میلیون مكعب سال نوری (در مقایسه با آنچه در فضای اطراف خورشید مشاهده می كنیم) وجود داشته است. این ستارگان آنقدر به یكدیگر نزدیك بوده اند كه گاهی با هم ادغام شده و ستاره های پر جرم تری را ایجاد کرده اند. این ستاره های پر جرم تر تا قبل از پایان حیات خود در قالب یک انفجار شدید ابرنواختری، هیدروژن یا همان سوخت هسته ای خود را بسیار سریع تر مصرف می كنند و آنچه به عنوان بقایای این ستاره ها بر جای می ماند یك ستاره نوترونی بسیار متراكم و یا یك سیاهچاله است.
بخشی از جرم كهكشانهای UCD امروزی از این بقایای تاریك تشكیل شده اند كه از دید تلسكوپ های زمینی پنهان مانده و گویای یك گذشته مهیج هستند.
جورج دابرینگوسن می گوید:" میلیاردها سال پیش كهكشانهای UCD بسیار خارق العاده بوده اند. در برگرفتن تعداد بیشمار ستارگان متراكم قطعا نمی تواند به دنیایی كه ما امروز می شناسیم شباهتی داشته باشد. آسمان شب در یك سیاره فرضی درون یک کهکشان کوتوله فشرده باید به روشنی روزهای زمینی بوده باشد".
