بچه بودی دوست داشتی چی کاره بشی که الان مهندس؟
- شروع کننده موضوع haleh_sharif
- تاریخ شروع
haleh_sharif
عضو جدید
reza2224
عضو جدید
سلام،من بچه تر (!) که بودم دوست داشتم پزشک شم اونم بخاطر داداشم که پزشکی تازه قبول شده بود،ولی بعد که یکم بزرگتر شدم دوست داشتم راننده فرمول وان بشم ،بعد که بزرگتر شدم خلبانی ،بعد...
خسته شدم ولش کن،الانم که دانشجو هوافضام که یکم هیجان اون خواسته هام رو داره!
اینم بگم تاپیک جالبی زدید
ممنون
خسته شدم ولش کن،الانم که دانشجو هوافضام که یکم هیجان اون خواسته هام رو داره!
اینم بگم تاپیک جالبی زدید
ممنون
haleh_sharif
عضو جدید
چه جالب دم دمی مزاجیا!!!!!
پسر یه رشته را انتخاب کن
رشتت خوبه به شغل مورد علاقه آخرت شبیهه
مرسی
پسر یه رشته را انتخاب کن
رشتت خوبه به شغل مورد علاقه آخرت شبیهه
مرسی
سلام،من بچه تر (!) که بودم دوست داشتم پزشک شم اونم بخاطر داداشم که پزشکی تازه قبول شده بود،ولی بعد که یکم بزرگتر شدم دوست داشتم راننده فرمول وان بشم ،بعد که بزرگتر شدم خلبانی ،بعد...
خسته شدم ولش کن،الانم که دانشجو هوافضام که یکم هیجان اون خواسته هام رو داره!
اینم بگم تاپیک جالبی زدید
ممنون
reza2224
عضو جدید
تاره نگفتم که چند تا دانشگاه و رشته عوض کردم!
خونه امن هم ميخواي - خجالت نكش
نميدونم اطلاعاتت اين قدر مفيده كه برات دنيا رو حكومت نظامي كنم-
باشه باديگارد بهت ميدم - بروسلي يا راكي يا فرانكي
haleh_sharif
عضو جدید
پویان در دسترس باش یه مهمونی در راهه دیگه زحمت موسیقیو رقص با توا دیگه ماشالله با استعدادی
برو واسه بچه محلا تعریف کن
تاره نگفتم که چند تا دانشگاه و رشته عوض کردم!
چه خبره مگه اينجا كويته
haleh_sharif
عضو جدید
haleh_sharif
عضو جدید
نه اینا تابلوان پیرم شدن یه جوونشو بی زحمت
هنگ 114 هوابرد كافيته
haleh_sharif
عضو جدید
haleh_sharif
عضو جدید
شما بیا دی جی شو می سازیمت
نه دیگه کار ما نیست
ببینم .. مختلطه دیگه
چیز میز هم هست دیگه
haleh_sharif
عضو جدید
haleh_sharif
عضو جدید
همون بحث ویلا با .... اینا دیگه؟؟؟؟؟؟؟؟؟
نخیر از این خبرا نیس من رو داداشای مهندس باشگاه غیرت دارما گفته باشم
نخیر از این خبرا نیس من رو داداشای مهندس باشگاه غیرت دارما گفته باشم
دستمزدم بالاس... تازه مزایا هم میخوام
تو که اینجا وضعت توپه.چرا شاکی هستی؟
haleh_sharif
عضو جدید
haleh_sharif
عضو جدید
بله گفتم که ما هم تو خونوادمون کم دکتر نداریم ولی انقدر عاشق کارشونن که اصلا به این مسائل توجه نمیکنن ! یادمه یکی از اقوام دکترمون حتی مثلا میومد با ذوق و شوق برامون تعرف میکرد که مثلا ازرائیل یک قدیمش بوده و ......... . منظورم بیمارش بود که فوت کرد
در ضمن ما مدیون دکترا هستیم . اگه هیچ کی قرار باشه دکتر نشه میدونید چه بلایی سر جهان میاد ؟ و اینکه به همین خاطر بود که گفتم به نظرم آخرتشون تضمینه . دکتری واقعا شغل شریفیه و از طرفی حقیقتا دل و جرات میخواد
خاطرات یک نیالزمند عضو
خاطرات یک نیالزمند عضو
تقدیم به پدرومادرعزیزم.خانواده های فداکار اهداکننده ی عضو. پزشکان وپرسنل پرتلاش واحد پیوند بیمارستان دکتر مسیح دانشوری به ویژه سرکارخانم دکتر نجفی زاده و پرستاران مهربان بخش پیوند وسی سی یو بیمارستان.
ازهمه ی این عزیزان تشکر میکنم وبه پاس تلاش های بی شماری که برای احیای زندگی من انجام داده اند این نوشته را تقدیم میکنم...
ازکودکی به یاد دارم که سرفه میکردم وگمانم این بود که این سرفه ها همانند نفس کشیدن جزئی از زندگی انسان است ودیگران نیز برای زنده ماندن باید سرفه کنند! این فرض اشتباه من در دوران کودکی بود وخیلی زود به آن پی بردم.اما درهمین دوران خوش کودکی که البته برای من ناخوشی های آن بیشتراز روزهای خوشش بود سوالی همیشه ذهن مرا مشغول خود میکرد. اینکه چرا من باید دارو بخورم؟ وچرا حالم خوب نمی شود؟! کودکی من با تمام تلخی ها وشیرینی هایش به پایان رسید و لحظه های زندگی ام وارد مرحله ی نوجوانی شد که تلخ تراز کودکی ام بود. حالا دیگر همراه سرفه هایم تنگی نفس را نیز احساس میکردم. این گونه نفس کشیدن برایم ناآشنا بود وغیرقابل تحمل... با گذرزمان روزهای سختی را برای خودم پیش بینی میکردم. زیرا سخت نفس کشیدن رابا تمام وجودم حس میکردم. واطرافیانم نیز به این مسئله پی برده بودند. در بهار81 دلیل همه ی رنج هایی را که درتمام این سالها کشیده بودم را فهمیدم وقتی که نام بیماری وچگونگی به وجودآمدنش به من گفته شد. بیماری من ازنوع سیستیک فیبروزیز (cf) که لاعلاج میباشد است که پا به زندگی من گذاشته بود. روزهای نوجوانی عمرم سپری میشد بی آنکه لذتی از این روزها ببرم. بیماری روزبه روز پیشرفت میکرد ومن روز به روز ضعیف تر میشدم. پدر ومادر مهربانم همه ی تلاششان این بود که من برابر بیماری مقاومت کنم واز روحیه ی خوبی برخوردار باشم. اما تنگی نفس امانم را بریده بود. شبها زمزمه ی اشکبار مادرم با خدارا میشنیدم ومناجات ملتمسانه ی پدر بر روی سجاده ی نماز را میدیدم. اما من لحن دیگری با خدا داشتم. هرشب قبل ازخواب ازپنجره ی اتاقم به آسمان چشم میدوختم ودر ذهن این جمله را بیان میکردم که خدایا یا نفس به این جان من بده ویا جان از جانم بگیر که نمیخواهم اینگونه زندگی کنم. تابستان سال85 بود ومن 18سال داشتم در حالی که بیماری باعث شده بودکم کم رو به کپسول اکسیژن بیاورم چرا که اسپری های تنفسی دیگر جوابگوی نفس های بی رمق من نبودند. برای درمان به درمانگاه پیوند بیمارستان مسیح دانشوری مراجعه میکردیم. درآنجا نیز پدرم کنارم بود ودعای مادرم پشت سرم... در درمانگاه پیوند موضوع تازه ای وارد زندگی من شد. پیوند ریه.
چیزی که ازآن هیچ نمیدانستم. داخل اتاقی رفتم که تقریبا بزرگ بود. روی صندلی نشستم که برابرش یک میز بزرگ بود که پشت آن سه پزشک زن حضور داشتند. خانم دکترنجفی زاده. خانم دکتر قربانی وخانم دکتر شفقی سه عزیزی بودند که قراربود معادلات زندگی مرا تغییر بدهند. پس ازانجام معاینات. آزمایشاتی برای من تجویز شد که انجام آنها لازمه ی قرار گرفتن در لیست انتظار پیوند ریه بود. پس از انجام همه ی این آزمایشات وحضور داشتن در جلسه ی معرفی به تیم پزشکی بیمارستان وتایید اینکه پیوند تنها راه نجات من ازاین بیماری است نام من شهریور85 در لیست انتظارپیوند قرار گرفت.اما انتظار تا کی؟نمیدانستم! روند رشد بیماریم سریع تر شده بود طوری که پاییز همان سال یعنی آذرماه 85 در مدت یک ماه چهاربار در بیمارستان بستری شدم. دیگر کپسول اکسیژن هم حریف این بیماری نمی شد. به توصیه ی پزشکان پدرم دستگاهی را خریداری کرد که نامش اکسیژن ساز بود موجودی عجیب که جای کپسول را میگرفت.نمیدانستم تا چه زمان کنارم می ماند اما شب اولی که نفس به ریه های ناتوان من میداد با نگاه به حضورش در اتاقم مرا به فکر فروبرد به اندیشیدن به روزهایی که بیماری برونشکتازی ازمن گرفت. تحصیل در کنار هم کلاسی هایم را ازمن گرفت.
شور ونشاط نوجوانی را ازمن گرفت.لذت اینکه بتوانم همانند هم سالانم ازکوه بالا بروم یا دوچرخه سواری کنم یا یک پیاده روی ساده درکنار خانواده ام راداشته باشم ازمن گرفت.7سال مرا خانه نشین کرد و نفس کشیدن را برایم به زجر کشیدن تبدیل کرد.
چیزی که خیلی ها درطول روز اصلا متوجه این نیستند که نفس میکشند!
وتنفس بدون صدای خس خس سینه را برایم تبدیل به یک آرزو... اما مهم تر از همه ی این ها غم واندوه را مهمان همیشگی خانه وخانواده ی ما کرده بود. حلقه ی اشک در چشمانم جمع شد اما نگاه نمناکم را تاریک کردم تا صبح شود ومن باز زنده ماندن بدون زندگی کردن را تجربه کنم. روزها میگذشت و درطول شبانه روز 24ساعته دستگاه اکسیژن ساز به من وصل بود وصله ی ناجوری که دوست نداشتم وصله ی من باشد!ریه هایم آنقدر ضعیف شده بوند که حتی هنگام حرف زدن هم نفس هایم به شماره می افتاد طوری که انگار دویده باشم. دیگر هیچ رویایی در سر نداشتم هرچه بود برایم کابوس بود. رنج بود برایم غذاخوردن. سخت ترین کار بود. برایم رفتن ازیک گوشه به گوشه ی دیگر خانه. طاقت فرسا بود. وقتی استحمام می کردم سرخی لبهایم کبود میشد رنگ ناخن دستهایم سیاه میشد. نفسم بالا نمی آمد چیزی شبیه غرق شدن را احساس میکردم ومرگ را لحظه به لحظه لمس میکردم. واینها کابوس من بودند. به 20سالگی رسیده بودم هرچند نشانه ای از یک جوان 20 ساله در من نبود. دوران جوانی ام آغاز شده بود در حالی که من هنوز بیمار بودم. بیماری که از کودکی همراه من بوده تا 20سالگی. روز ششم آبان87 بود. صبح بود، چشمانم را بی رمق باز میکردم و می بستم. لقمه های خیلی کوچک نان داخل دهانم گذاشته میشد و صدایی به گوشم میرسید به این مضمون که محمدجان بخور که این بهترین صبحانه ی عمرته! صدا را شناختم صدای خانم دکتر نجفی زاده بود که همراه پرستارخوبم خانم مرادی کنار تختم بودند. خانم مرادی کسی بود که بهترین صبحانه ی عمرم را به من میداد! لحظاتی بعد مادرم با لباسی استریل وارد اتاق پیوند شد وجالب بود که من برای لحظه ای کوتاه او را نشناختم. برایم مانند رویا بود آن لحظات اما واقعیت داشت.
من پس از 2سال انتظار. پیوند ریه شده بودم.
با گذشت تنها چهار روز از به هوش آمدنم به توصیه ی پزشکان عزیز و به کمک پرستاران مهربان از اکسیژن جدا شدم. لحظه ای که آرزویش را داشتم. بعداز ترخیص از بیمارستان متوجه شدم که ریه ی پیوندشده به من متعلق به جوانی 18ساله بوده که دچار سانحه ی تصادف شده ودرنهایت منجربه مرگ مغزی وی شده است. والبته نامش هم نام من یعنی محمد بوده ومن همواره به یادش خواهم بود... بهترین دوران زندگی من آغاز شده بود زیرا هرکاری را که انجام میدادم برایم تازه گی داشت! من، پسری که قبل از پیوند نایی نداشتم که حتی از یک پله بالا بروم حالا به همراه پدرومادرم از کوه بالا میرفتیم. بدون اینکه احساس کنم نفسم اذیتم میکند. حسرت دوچرخه سواری را چندین سال در دل داشتم اما در بخش فیزیوتراپی بیمارستان به کمک فیزیوتراپ های عزیز با انجام تمرینات منظم در طول سه ماه مدت زمان دچرخه سواری خودم را به 145 دقیقه رساندم که هیچ وقت فکر چنین کاری به ذهنم خطور نمیکرد.همه ی کابوس های قبل از پیوندم مبدل به رویا شده بودند. با هرنفسم زندگی میکردم وطعم لذت بخش سلامتی جسم وشادی وخوشبختی را در کنار اعضای خانواده ام میچشیدم.
و همه را مدیون پروردگار خود وعزیرانی که این نوشته را تقدیم آنان کرده ام وهمچنین پدیده ای به نام پیوند میدانم...ناخوشی های داستان زندگی من بعداز پیوند به پایان رسید و اگر امروز راحت نفس میکشم. عادی پیاده روی میکنم. میتوانم فعالیت ورزشی داشته باشم. وبه تحصیل مشغولم وبا آسودگی خیال فارغ از هرنوع درد ورنجی زندگی میکنم همه ی این خوشبختی ها را از پروردگارم. پدرم. مادرم. پزشکانم. پرستارانم. وهمه ی دلسوزانی که با دل شکسته برای من در پیشگاه حضرت حق دعا کرده اند دارم...
خدا را شکر گزارم...
منبع : ایران اهدا
خاطرات یک نیالزمند عضو
تقدیم به پدرومادرعزیزم.خانواده های فداکار اهداکننده ی عضو. پزشکان وپرسنل پرتلاش واحد پیوند بیمارستان دکتر مسیح دانشوری به ویژه سرکارخانم دکتر نجفی زاده و پرستاران مهربان بخش پیوند وسی سی یو بیمارستان.
ازهمه ی این عزیزان تشکر میکنم وبه پاس تلاش های بی شماری که برای احیای زندگی من انجام داده اند این نوشته را تقدیم میکنم...
ازکودکی به یاد دارم که سرفه میکردم وگمانم این بود که این سرفه ها همانند نفس کشیدن جزئی از زندگی انسان است ودیگران نیز برای زنده ماندن باید سرفه کنند! این فرض اشتباه من در دوران کودکی بود وخیلی زود به آن پی بردم.اما درهمین دوران خوش کودکی که البته برای من ناخوشی های آن بیشتراز روزهای خوشش بود سوالی همیشه ذهن مرا مشغول خود میکرد. اینکه چرا من باید دارو بخورم؟ وچرا حالم خوب نمی شود؟! کودکی من با تمام تلخی ها وشیرینی هایش به پایان رسید و لحظه های زندگی ام وارد مرحله ی نوجوانی شد که تلخ تراز کودکی ام بود. حالا دیگر همراه سرفه هایم تنگی نفس را نیز احساس میکردم. این گونه نفس کشیدن برایم ناآشنا بود وغیرقابل تحمل... با گذرزمان روزهای سختی را برای خودم پیش بینی میکردم. زیرا سخت نفس کشیدن رابا تمام وجودم حس میکردم. واطرافیانم نیز به این مسئله پی برده بودند. در بهار81 دلیل همه ی رنج هایی را که درتمام این سالها کشیده بودم را فهمیدم وقتی که نام بیماری وچگونگی به وجودآمدنش به من گفته شد. بیماری من ازنوع سیستیک فیبروزیز (cf) که لاعلاج میباشد است که پا به زندگی من گذاشته بود. روزهای نوجوانی عمرم سپری میشد بی آنکه لذتی از این روزها ببرم. بیماری روزبه روز پیشرفت میکرد ومن روز به روز ضعیف تر میشدم. پدر ومادر مهربانم همه ی تلاششان این بود که من برابر بیماری مقاومت کنم واز روحیه ی خوبی برخوردار باشم. اما تنگی نفس امانم را بریده بود. شبها زمزمه ی اشکبار مادرم با خدارا میشنیدم ومناجات ملتمسانه ی پدر بر روی سجاده ی نماز را میدیدم. اما من لحن دیگری با خدا داشتم. هرشب قبل ازخواب ازپنجره ی اتاقم به آسمان چشم میدوختم ودر ذهن این جمله را بیان میکردم که خدایا یا نفس به این جان من بده ویا جان از جانم بگیر که نمیخواهم اینگونه زندگی کنم. تابستان سال85 بود ومن 18سال داشتم در حالی که بیماری باعث شده بودکم کم رو به کپسول اکسیژن بیاورم چرا که اسپری های تنفسی دیگر جوابگوی نفس های بی رمق من نبودند. برای درمان به درمانگاه پیوند بیمارستان مسیح دانشوری مراجعه میکردیم. درآنجا نیز پدرم کنارم بود ودعای مادرم پشت سرم... در درمانگاه پیوند موضوع تازه ای وارد زندگی من شد. پیوند ریه.
چیزی که ازآن هیچ نمیدانستم. داخل اتاقی رفتم که تقریبا بزرگ بود. روی صندلی نشستم که برابرش یک میز بزرگ بود که پشت آن سه پزشک زن حضور داشتند. خانم دکترنجفی زاده. خانم دکتر قربانی وخانم دکتر شفقی سه عزیزی بودند که قراربود معادلات زندگی مرا تغییر بدهند. پس ازانجام معاینات. آزمایشاتی برای من تجویز شد که انجام آنها لازمه ی قرار گرفتن در لیست انتظار پیوند ریه بود. پس از انجام همه ی این آزمایشات وحضور داشتن در جلسه ی معرفی به تیم پزشکی بیمارستان وتایید اینکه پیوند تنها راه نجات من ازاین بیماری است نام من شهریور85 در لیست انتظارپیوند قرار گرفت.اما انتظار تا کی؟نمیدانستم! روند رشد بیماریم سریع تر شده بود طوری که پاییز همان سال یعنی آذرماه 85 در مدت یک ماه چهاربار در بیمارستان بستری شدم. دیگر کپسول اکسیژن هم حریف این بیماری نمی شد. به توصیه ی پزشکان پدرم دستگاهی را خریداری کرد که نامش اکسیژن ساز بود موجودی عجیب که جای کپسول را میگرفت.نمیدانستم تا چه زمان کنارم می ماند اما شب اولی که نفس به ریه های ناتوان من میداد با نگاه به حضورش در اتاقم مرا به فکر فروبرد به اندیشیدن به روزهایی که بیماری برونشکتازی ازمن گرفت. تحصیل در کنار هم کلاسی هایم را ازمن گرفت.
شور ونشاط نوجوانی را ازمن گرفت.لذت اینکه بتوانم همانند هم سالانم ازکوه بالا بروم یا دوچرخه سواری کنم یا یک پیاده روی ساده درکنار خانواده ام راداشته باشم ازمن گرفت.7سال مرا خانه نشین کرد و نفس کشیدن را برایم به زجر کشیدن تبدیل کرد.
چیزی که خیلی ها درطول روز اصلا متوجه این نیستند که نفس میکشند!
وتنفس بدون صدای خس خس سینه را برایم تبدیل به یک آرزو... اما مهم تر از همه ی این ها غم واندوه را مهمان همیشگی خانه وخانواده ی ما کرده بود. حلقه ی اشک در چشمانم جمع شد اما نگاه نمناکم را تاریک کردم تا صبح شود ومن باز زنده ماندن بدون زندگی کردن را تجربه کنم. روزها میگذشت و درطول شبانه روز 24ساعته دستگاه اکسیژن ساز به من وصل بود وصله ی ناجوری که دوست نداشتم وصله ی من باشد!ریه هایم آنقدر ضعیف شده بوند که حتی هنگام حرف زدن هم نفس هایم به شماره می افتاد طوری که انگار دویده باشم. دیگر هیچ رویایی در سر نداشتم هرچه بود برایم کابوس بود. رنج بود برایم غذاخوردن. سخت ترین کار بود. برایم رفتن ازیک گوشه به گوشه ی دیگر خانه. طاقت فرسا بود. وقتی استحمام می کردم سرخی لبهایم کبود میشد رنگ ناخن دستهایم سیاه میشد. نفسم بالا نمی آمد چیزی شبیه غرق شدن را احساس میکردم ومرگ را لحظه به لحظه لمس میکردم. واینها کابوس من بودند. به 20سالگی رسیده بودم هرچند نشانه ای از یک جوان 20 ساله در من نبود. دوران جوانی ام آغاز شده بود در حالی که من هنوز بیمار بودم. بیماری که از کودکی همراه من بوده تا 20سالگی. روز ششم آبان87 بود. صبح بود، چشمانم را بی رمق باز میکردم و می بستم. لقمه های خیلی کوچک نان داخل دهانم گذاشته میشد و صدایی به گوشم میرسید به این مضمون که محمدجان بخور که این بهترین صبحانه ی عمرته! صدا را شناختم صدای خانم دکتر نجفی زاده بود که همراه پرستارخوبم خانم مرادی کنار تختم بودند. خانم مرادی کسی بود که بهترین صبحانه ی عمرم را به من میداد! لحظاتی بعد مادرم با لباسی استریل وارد اتاق پیوند شد وجالب بود که من برای لحظه ای کوتاه او را نشناختم. برایم مانند رویا بود آن لحظات اما واقعیت داشت.
من پس از 2سال انتظار. پیوند ریه شده بودم.
با گذشت تنها چهار روز از به هوش آمدنم به توصیه ی پزشکان عزیز و به کمک پرستاران مهربان از اکسیژن جدا شدم. لحظه ای که آرزویش را داشتم. بعداز ترخیص از بیمارستان متوجه شدم که ریه ی پیوندشده به من متعلق به جوانی 18ساله بوده که دچار سانحه ی تصادف شده ودرنهایت منجربه مرگ مغزی وی شده است. والبته نامش هم نام من یعنی محمد بوده ومن همواره به یادش خواهم بود... بهترین دوران زندگی من آغاز شده بود زیرا هرکاری را که انجام میدادم برایم تازه گی داشت! من، پسری که قبل از پیوند نایی نداشتم که حتی از یک پله بالا بروم حالا به همراه پدرومادرم از کوه بالا میرفتیم. بدون اینکه احساس کنم نفسم اذیتم میکند. حسرت دوچرخه سواری را چندین سال در دل داشتم اما در بخش فیزیوتراپی بیمارستان به کمک فیزیوتراپ های عزیز با انجام تمرینات منظم در طول سه ماه مدت زمان دچرخه سواری خودم را به 145 دقیقه رساندم که هیچ وقت فکر چنین کاری به ذهنم خطور نمیکرد.همه ی کابوس های قبل از پیوندم مبدل به رویا شده بودند. با هرنفسم زندگی میکردم وطعم لذت بخش سلامتی جسم وشادی وخوشبختی را در کنار اعضای خانواده ام میچشیدم.
و همه را مدیون پروردگار خود وعزیرانی که این نوشته را تقدیم آنان کرده ام وهمچنین پدیده ای به نام پیوند میدانم...ناخوشی های داستان زندگی من بعداز پیوند به پایان رسید و اگر امروز راحت نفس میکشم. عادی پیاده روی میکنم. میتوانم فعالیت ورزشی داشته باشم. وبه تحصیل مشغولم وبا آسودگی خیال فارغ از هرنوع درد ورنجی زندگی میکنم همه ی این خوشبختی ها را از پروردگارم. پدرم. مادرم. پزشکانم. پرستارانم. وهمه ی دلسوزانی که با دل شکسته برای من در پیشگاه حضرت حق دعا کرده اند دارم...
خدا را شکر گزارم...
محمدباباخانی
16/05/1389
tanhatarin_asb-3
عضو جدید
عرضم به حضورتون من ميخواستم بازيگر شم ولي از بخت بد نشد هنوزم دوست دارم ولي دارم معمار ميشم
rebeca20
عضو جدید
بچه بودی دوست داشتی چی کاره بشی ؟
بچه بودی دوست داشتی چی کاره بشی ؟
سلام
من بچه که بودم خیلی دلم می خواست معلم بشم ولی . . . .
سال اول دبستان معلم مون توی رودخونه غرق شد ( خدا رحمتش کنه ) . سال دوم دبستان معلم مون رفت زیر ماشین دیگه بیرون نیومد . سال سوم دبستان معلم مون توی بمب بارون صدام . . . سال چهارم دبستان معلم مون . . . تااینکه دیگه دلم نمی خواست معلم بشم . یه روز که دیدم مرگ ومیر زیاد شده تصمیم گرفتم مرده شور یا قبرکن بشم اما دل و جرات نداشتم بعد تصمیم گرفتم دکتر بشم اما رشته دبیرستان من ادبیات بود چند تا کتاب کوچیک نوشتم و از نویسندگی هم بدم اومد بالاخره یه بار بهمون خورد اومدیم دانشگاه و رشته فناوری اطلاعات و ارتباطات رو قبول شدیم و من خیلی از رشته و دانشگاه و . . . راضی هستم .
بچه بودی دوست داشتی چی کاره بشی ؟
سلام
من بچه که بودم خیلی دلم می خواست معلم بشم ولی . . . .
سال اول دبستان معلم مون توی رودخونه غرق شد ( خدا رحمتش کنه ) . سال دوم دبستان معلم مون رفت زیر ماشین دیگه بیرون نیومد . سال سوم دبستان معلم مون توی بمب بارون صدام . . . سال چهارم دبستان معلم مون . . . تااینکه دیگه دلم نمی خواست معلم بشم . یه روز که دیدم مرگ ومیر زیاد شده تصمیم گرفتم مرده شور یا قبرکن بشم اما دل و جرات نداشتم بعد تصمیم گرفتم دکتر بشم اما رشته دبیرستان من ادبیات بود چند تا کتاب کوچیک نوشتم و از نویسندگی هم بدم اومد بالاخره یه بار بهمون خورد اومدیم دانشگاه و رشته فناوری اطلاعات و ارتباطات رو قبول شدیم و من خیلی از رشته و دانشگاه و . . . راضی هستم .
haleh_sharif
عضو جدید
Similar threads
Similar threads
-
-
-
-
-
دوست داشتین قیافه کدوم یکی از بچه های باشگاه و ببینین؟- شروع شده توسط Mythical
- پاسخ ها: 210