** براي من نوشتي براي تو نوشتم**
- شروع کننده موضوع گلابتون
- تاریخ شروع
آقا قبول نییییییییییییست !!!!!!
این شعر که سروده ی منه!! پست شماره 264 رو نگاه کنید لطفا.
البته این رو به اعتراض عرض نکردم.(راستش یه جورایی خیلی هم حال کردم از اینکه یه نفر شعر منو قابل دونسته و ازش استفاده کرده). شاید شما دوست عزیز کاملا در جریان نیستید که باید از سرده های خودتون برامون بزارین تا حالشو ببریم.
موفق باشید
امین رخ
یادت ای دوست که هست
تو ز من پرسیدی
به چه می اندیشم؟
و من اندیشه خود را به نگاه دل خویش می نگرم!
تا که پاسخ گویم
آنچه می بینم من:
خدا هست،نور هست
مهر،وفا،دوستی، خاطره،عشق
آنطرف تر
غم و شادی
مرگ هم حتی هست...
لبخند
اشک...
و تو هم نیز
کنارِ دلِ من
و سوالی که پر است از ابهام
من و تو
آیا ما شدنی در پی خود خواهد داشت؟
یا که ما می مانیم و شما
جمع تو با او
جمع من با او...
من کماکان به نگاه تو دل خوش دارم
و جوابم
سکوتی است که به آرامش دنیای دلم می خندد!
smart student
تو ز من پرسیدی
به چه می اندیشم؟
و من اندیشه خود را به نگاه دل خویش می نگرم!
تا که پاسخ گویم
آنچه می بینم من:
خدا هست،نور هست
مهر،وفا،دوستی، خاطره،عشق
آنطرف تر
غم و شادی
مرگ هم حتی هست...
لبخند
اشک...
و تو هم نیز
کنارِ دلِ من
و سوالی که پر است از ابهام
من و تو
آیا ما شدنی در پی خود خواهد داشت؟
یا که ما می مانیم و شما
جمع تو با او
جمع من با او...
من کماکان به نگاه تو دل خوش دارم
و جوابم
سکوتی است که به آرامش دنیای دلم می خندد!
smart student
سیبی که در دستانت بود
طعم حسرت میداد
وباد بوی شربت می آورد از لابلای توری تابستان
گویی که سرخی دستانت از گونه های سیب بود ، نه از رگه ی خشم درون برده ات.
گنجی میجستم در مسیر نگاهت
که نبود.
و کنجی در پناهت که تا ابد ایمن سازدم
.
آمده بودم که جمعت ببندم
آمده بودم که ترکیب بند میهمانی دستانت باشم با گونه ام
آمده بودم تا ....
نمیدانستم که آمده بودم تا افسوس
تا جوابی به سوال نا پرسیده ات باشم
و در سکوت ،تمام سرخوشی نگاهم را به تو دادم
و رفتم
تا دیگری جمع خود را با تو ببندد ؛ اگر سووالی نداشتی!
آنجا که ابر باران را گواه دلدلگی ام میگیرد
تا گونه ی زمین ر ا نوازش کند،
و آنگاه که رود
نامت را خروش میکند ،
شوقم را میگذارم به گرو
تا بیچاره گی ام را پنهان کنم.
میخواهمت تا صدایم کنی
ومی جویم ات
تا
نگاهم کنی
همسفر خیلی دلم گرفته...
اصلاً راستش را بخواهی این جاده انگار تمومی ندارد!
اهل زمین می گویند انگار بهار آمده است؟!
ولی نمی دانم چرا اهل اینجا خبری از بهار ندارند!!!
می گویند بهار خیلی وقت است که برای همیشه رفته است!
رفته است!!!
رفته است!!!
بیزارم....
بیزازم،از اینکه تمام فعل های من با رفتن صرف می شود!!!
گاهی خسته می شوم از اینکه دنیایم از یک عالمه بی تو بودن پر شده!
گاهی دلگیر می شوم از اینکه دنیایم فقط به یک نگاه و لبخند ختم می شود!
نگاهی که حالا زیر خروارها خاک بسته شده،
و دل معصومانه ی تو که به دنبال نگاه من می گردد
زمستان است ولی من دلم را به بهاری مهمان می کنم
که خودم گل کاری کرده ام
هر چند همه شقایق
ولی عاشق اند
داغدار
ساکت،صبور...
پس آرامِ دلم را خودم می سازم
این بهار پاییزی که سردتر است از هر زمستان!
دیگر بهار سرحالم نمی کند...
چیزی شبیه گریه زلالم نمی کند...
اه ای خدا...
مرا به کبوتر شدن چه کار...
وقتی سنگ هم به بالم رحم نمی کند...!
چیزی شبیه گریه زلالم نمی کند...
اه ای خدا...
مرا به کبوتر شدن چه کار...
وقتی سنگ هم به بالم رحم نمی کند...!
__________________
هر جاي اين سرزميني
باش !
فقط هر روز خنده هايت را برايم پست کن !
قلب من براي تپيدن
نياز به انگيزه دارد ...
شاکرم خدای را که قناعت را به من آموخت
قانعم به
همین لبخند در عکس ات ...
تلــــــــــــخ کـام که باشــی
تلـــــــــــخ زبـــان هم میشــوی و..
کســـــی چـه می دانــد روزگــاری شیریــــن بــودی بـــرای فرهـــادت...
هیچوقت آرزوی شیرین بودن را نداشتم
سرگردانی بین خسرو و فرهاد!
ارامش لیلی بودن را به سرگردانی شیرین بودن ترجیح می دهم
هر چند شاید سرنوشتم با فرهاد یکی شود...
تو نیستی
اما من برایت چای میریزم
دیروز هم نبودی که برایت بلیت سینما گرفتم
دوست داری بخند
دوست داری گریه کن
و یا دوست داری
مثل آینه مبهوت باش
مبهوت من و دنیای کوچکم
دیگر چه فرقی میکند
باشی یا نباشی
من با تو زندگی می کنم
رسول یونان
اینقدر سر به زیر شده
اینقدر مظلومانه به رفت و آمدت می نگرد
که از خودم شرمنده می شوم برای بریدنش از تو...
چطورش را نمی دانم ولی دلم عاقل شده گمانم،
دیگر به پر و پای ثانیه هایت نمی پیچید!
انسانها چه زود فراموش میکنند
برای مدتی محدود میهمان دنیاییند
بنا میکنند آنچه را در آن سکوت نمیکنند
جمع میکنند آنچه را که نمیخورند
و آرزو میکنند آنچه را که به آن نمیرسند
درست است که نامش انسان است
ولی قرار نبود با دنیای ناپایدار الفت بگیرد
و این الفت نا به جا
مسیر دایره ای اش را به فراموشی سپرد!
مسیری که دایره بودنش قرار بود آرامش ناپایداری دنیایش باشد...
گاهی شعر سراغم را میگیرد
گاهی…
هوای تو!
فرقی نمیکند…
هردو
ختم میشوند به
دلتنگیه من !
"تو" حتی قوانین زبان ها را به هم می ریزی،
مثلا این روز ها شده ای ضمیر مستتر درمن!
آخرین ویرایش:
