باران
- شروع کننده موضوع naghmeirani
- تاریخ شروع
همیــــشه جایی در حوالی دلتــنگی من جــاری می شــــــوی
جــاری می شــوی در ابـــریِ چشــمانـــــم
و می بـــاری آنقــدر تا زلال شــــــوم
تا آســمانی شــود هــوایِ دلــــــم
آنقــدر که با همـــه روحـــم حــس کنـــــــم
داشتــــن تو
می ارزد
به تمـــام نداشــته هـــای دنیــــــــا
جــاری می شــوی در ابـــریِ چشــمانـــــم
و می بـــاری آنقــدر تا زلال شــــــوم
تا آســمانی شــود هــوایِ دلــــــم
آنقــدر که با همـــه روحـــم حــس کنـــــــم
داشتــــن تو
می ارزد
به تمـــام نداشــته هـــای دنیــــــــا
دوباره باران میزند
تنها همدم دوباره
میداند
دلم گرفته
میفهمد حالم را
به تنهایی
به زیرش میروم
و به تنهایی
با باران میبارم
اخر یاد گرفته ام
کسی همچو باران مرا دوست نمیدارد
هرگاه دلم گرفت باران بارید
و چقدر زیبا بود
یاد تو نیز همراهم بود
ولی خودت جایی دیگر
با کس دیگر
تنها همدم دوباره
میداند
دلم گرفته
میفهمد حالم را
به تنهایی
به زیرش میروم
و به تنهایی
با باران میبارم
اخر یاد گرفته ام
کسی همچو باران مرا دوست نمیدارد
هرگاه دلم گرفت باران بارید
و چقدر زیبا بود
یاد تو نیز همراهم بود
ولی خودت جایی دیگر
با کس دیگر
بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک
شاخه‌های شسته، باران‌خورده پاک
آسمانِ آبی و ابر سپید
برگ‌های سبز بید
عطر نرگس، رفص باد
نغمۀ شوق پرستوهای شاد
خلوتِ گرم کبوترهای مست
نرم‌نرمک می‌‌رسد اینک بهار
خوش به‌حالِ روزگار
خوش به‌حالِ چشمه‌ها و دشت‌ها
خوش به‌حالِ دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش به‌حالِ غنچه‌های نیمه‌باز
خوش به‌حالِ دختر میخک که می‌خندد به ناز
خوش به‌حالِ جام لبریز از شراب
خوش به‌حالِ آفتاب
ای دلِ من گرچه در این روزگار
جامۀ رنگین نمی‌پوشی به کام
بادۀ رنگین نمی‌بینی به جام
نُقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که می‌باید تُهی‌ست
ای دریغ از تو اگر چون گُل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکوبی شیشۀ غم را به سنگ
هفت‌رنگش میشود هفتاد رنگ
فریدون مشیری
از مجموعۀ «ابر و کوچه»
شاخه‌های شسته، باران‌خورده پاک
آسمانِ آبی و ابر سپید
برگ‌های سبز بید
عطر نرگس، رفص باد
نغمۀ شوق پرستوهای شاد
خلوتِ گرم کبوترهای مست
نرم‌نرمک می‌‌رسد اینک بهار
خوش به‌حالِ روزگار
خوش به‌حالِ چشمه‌ها و دشت‌ها
خوش به‌حالِ دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش به‌حالِ غنچه‌های نیمه‌باز
خوش به‌حالِ دختر میخک که می‌خندد به ناز
خوش به‌حالِ جام لبریز از شراب
خوش به‌حالِ آفتاب
ای دلِ من گرچه در این روزگار
جامۀ رنگین نمی‌پوشی به کام
بادۀ رنگین نمی‌بینی به جام
نُقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که می‌باید تُهی‌ست
ای دریغ از تو اگر چون گُل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکوبی شیشۀ غم را به سنگ
هفت‌رنگش میشود هفتاد رنگ
فریدون مشیری
از مجموعۀ «ابر و کوچه»
امشب چرا ... نگاه تو بارانیست ؟!
امشب ... کاسمان دلم ... چراغانیست !
چرا ... نگاه تو بارانیست ؟
به باغ چشم تو امشب ... خزان چه می جوید ؟!
میان سوسن و گل ... این چه غوغائیست ؟!
چرا ... نگاه تو بارانیست ؟!
تمام دلم را .. به ذورق دست تو داده ام ای دوست
مرا بگو .... کرانۀ من ... از چه طوفانیست ؟!
چرا ... نگاه تو بارانیست ؟!
امشب چرا ... چرا نگاه تو بارانیست ؟!
امشب ... کاسمان دلم ... چراغانیست ! چرا ... نگاه تو بارانیست ؟!
"پرویز صادقی"
امشب ... کاسمان دلم ... چراغانیست !
چرا ... نگاه تو بارانیست ؟
به باغ چشم تو امشب ... خزان چه می جوید ؟!
میان سوسن و گل ... این چه غوغائیست ؟!
چرا ... نگاه تو بارانیست ؟!
تمام دلم را .. به ذورق دست تو داده ام ای دوست
مرا بگو .... کرانۀ من ... از چه طوفانیست ؟!
چرا ... نگاه تو بارانیست ؟!
امشب چرا ... چرا نگاه تو بارانیست ؟!
امشب ... کاسمان دلم ... چراغانیست ! چرا ... نگاه تو بارانیست ؟!
"پرویز صادقی"
باز اسمان ابریست
بالای سرم را که مینگرم
با برخورد اولین قطره باران
چشمانم را ارام میبندم
بی حرف مینگرم تک تک
اواهای باران را
چه ذوقی دارد دل تنهایم وقتی
قطره قطره
باران
صورتم را نوازش میکند
و اهسته جای اینکه کسی
قطرات اشکم را پاک کند
باران ان را پاک میکند
بالای سرم را که مینگرم
با برخورد اولین قطره باران
چشمانم را ارام میبندم
بی حرف مینگرم تک تک
اواهای باران را
چه ذوقی دارد دل تنهایم وقتی
قطره قطره
باران
صورتم را نوازش میکند
و اهسته جای اینکه کسی
قطرات اشکم را پاک کند
باران ان را پاک میکند
خیال تو
گل سرخی در باد ست
که توفان عطرش
ماه را جا به جا می کند
تو کجائی تمام آسمان دل ؟!
که پنجرۀ تماشای من بسته
تحمّل باران شکسته است
و سیب های عاشقی
ناکام از شاخه افتاده !
"پرویز صادقی"
باران ببار پنجره ی بسته وا شود
اینجا پرنده ای ست که باید رها شود
تا کی پرنده باشد و دربند و بی دلیل
وامانده ی میان زمین و هوا شود
درد زمان، بلای زمین، ریخت در دلش
تا هیأت مجسم درد و بلا شود
زل می زند به آبی آن دورها مگر
قدری از این سیاه مداوم جدا شود
می داند او که این همه دیگر غریب نیست
روزی اگر پرنده ی آن دورها شود
::
حالا ببین در این همه غربت چه می کشد
انسان اگر پرنده ی این ماجرا شود
عادل سالم
شست باران
همه ی کوچه خیابان ها را
پس چرا
مانده غمت بردل بارانی من؟
همه ی کوچه خیابان ها را
پس چرا
مانده غمت بردل بارانی من؟
بزن ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﻫﻮﺍ ﺍﺑﺮﯾﺴﺖ
ﻧﻔﺲ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ....
ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮐﻦ ﺗﻦ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ
ﺯﻣﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﺪﯼ دارد
ﺑﺒﺎﺭ ﺍﯼ ﺍﺑﺮ...
ببار ای ابر...
ﻫﻮﺍ ﺍﺑﺮﯾﺴﺖ
ﻧﻔﺲ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ
ﺑﺰﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ....
ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮐﻦ ﺗﻦ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ
ﺯﻣﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﺑﺪﯼ دارد
ﺑﺒﺎﺭ ﺍﯼ ﺍﺑﺮ...
ببار ای ابر...
امروز آفتاب را ببوی
و یک قاشق عشق
چاشنیِ تمام فنجان هایت کن!
امروز رها باش
چون بارانِ بی هوا
چون آوازِ پرنده ها
چون خیالِ آنکه دوستش داری
و یک قاشق عشق
چاشنیِ تمام فنجان هایت کن!
امروز رها باش
چون بارانِ بی هوا
چون آوازِ پرنده ها
چون خیالِ آنکه دوستش داری
تقصیر باران نیست ؛ این دیوانگی ها
تنهــا شدن در هر هوایی درد دارد
تنهــا شدن در هر هوایی درد دارد
باران چه دلبری میکند برای بهار!پاییز کم بود،
بهار هم عاشق شد …
«باران به چه زبان
بر شهرهای غمگین میبارد؟»
#پابلو_نرودا
بر شهرهای غمگین میبارد؟»
#پابلو_نرودا
ای کاش وقتی باران می بارد
طوفان شود،
طوری که تمام چترهارا باد ببرد.
آدمیزاد است دیگر
گاهی دلش می خواهد
باران که می بارد
در خیابان اشک بریزد
و کسی نفهمد...
#علیرضا_اسفندیاری
طوفان شود،
طوری که تمام چترهارا باد ببرد.
آدمیزاد است دیگر
گاهی دلش می خواهد
باران که می بارد
در خیابان اشک بریزد
و کسی نفهمد...
#علیرضا_اسفندیاری