باران
- شروع کننده موضوع naghmeirani
- تاریخ شروع
شرمنده ام قربان شما باران نداريد ؟
در خود پلايسدم شما گلدان نداريد؟
اين قدر بد اخميد پس لبخندتان كو؟
جز اين نگاه سرد يخبندان نداريد؟
گيرم كه ما زشتيم اين آغازمان نيست
باشد شما زيبا ولي پايان نداريد؟
قربان چرا وقتي كه مي بينيد ما را
در ذهنتان تصويري از انسان نداريد؟
البته مي بخشيد اما مطمئنيد
مخلوط با ايمانتان شيطان نداريد؟\
...
در خود پلايسدم شما گلدان نداريد؟
اين قدر بد اخميد پس لبخندتان كو؟
جز اين نگاه سرد يخبندان نداريد؟
گيرم كه ما زشتيم اين آغازمان نيست
باشد شما زيبا ولي پايان نداريد؟
قربان چرا وقتي كه مي بينيد ما را
در ذهنتان تصويري از انسان نداريد؟
البته مي بخشيد اما مطمئنيد
مخلوط با ايمانتان شيطان نداريد؟\
...
تو برایم آوای بارانی!
گیرم بعد از آن باران هم آمد ...
حسرت این همه سال بی بارانی هم سراب شد
تو هم در باران بازو در بازوی من پرواز کردی
چتر هم نداشتیم
خیس هم شدیم
مشت هایمان را هم از باران پر کردیم و مستانه سر کشیدیم
همدیگر را هم به دانه های باران قسم دادیم که یکدیگر را فراموش نکنیم
مدام هم حرف هم را قطع کردیم که زودتر بگوییم "دوستت دارم "
نوشته هایم بدون تو و باران و سکوت و عطر مریم
دیگر رنگی ندارد !
دارد ؟ ...
من نگران دلهایمان هستم !!!
گیرم بعد از آن باران هم آمد ...
حسرت این همه سال بی بارانی هم سراب شد
تو هم در باران بازو در بازوی من پرواز کردی
چتر هم نداشتیم
خیس هم شدیم
مشت هایمان را هم از باران پر کردیم و مستانه سر کشیدیم
همدیگر را هم به دانه های باران قسم دادیم که یکدیگر را فراموش نکنیم
مدام هم حرف هم را قطع کردیم که زودتر بگوییم "دوستت دارم "
نوشته هایم بدون تو و باران و سکوت و عطر مریم
دیگر رنگی ندارد !
دارد ؟ ...
من نگران دلهایمان هستم !!!
گرید به حالم
کوه و در و دشت
از این جدایی
می نالد از غم
این دل دمادم
فردا کجایی
سفر بخیر مسافر من
گریه نکن به خاطر من
باران می بارد امشب
دلم غم دارد امشب
آرام جان خسته
ره می سپارد امشب
در نگاهت مانده چشمم
شاید از فکر سفر برگردی امشب
از تو دارم یادگاری
سردیه این بوسه را پیوسته بر لب
قطره قطره اشک چشمم
می چکد با نم نم باران به دامن
بسته ای بار سفر را
با تو ای عاشق ترین، بد کرده ام من!!!!
رنگ چشمت رنگ دریا
سینه من دشت غمها
یادم آید زیر باران
با تو بودم، با تو تنها
زیر باران با تو بودم
زیر باران با تو تنها
باران می بارد امشب
تو رو کم دارم امشب
آرام جان خسته
ره می سپارد امشب
این کلام آخرینت
برده میل زندگی را از سر من
گفته ای شاید بیایی از سفر
اما نمیشه باور من
رفتنت را کرده باور
التماسم را ببین در این نگاهم
زیر باران گریه کردم
بلکه باران شوید از جانم گناهم....
کوه و در و دشت
از این جدایی
می نالد از غم
این دل دمادم
فردا کجایی
سفر بخیر مسافر من
گریه نکن به خاطر من
باران می بارد امشب
دلم غم دارد امشب
آرام جان خسته
ره می سپارد امشب
در نگاهت مانده چشمم
شاید از فکر سفر برگردی امشب
از تو دارم یادگاری
سردیه این بوسه را پیوسته بر لب
قطره قطره اشک چشمم
می چکد با نم نم باران به دامن
بسته ای بار سفر را
با تو ای عاشق ترین، بد کرده ام من!!!!
رنگ چشمت رنگ دریا
سینه من دشت غمها
یادم آید زیر باران
با تو بودم، با تو تنها
زیر باران با تو بودم
زیر باران با تو تنها
باران می بارد امشب
تو رو کم دارم امشب
آرام جان خسته
ره می سپارد امشب
این کلام آخرینت
برده میل زندگی را از سر من
گفته ای شاید بیایی از سفر
اما نمیشه باور من
رفتنت را کرده باور
التماسم را ببین در این نگاهم
زیر باران گریه کردم
بلکه باران شوید از جانم گناهم....
باران
اضلاع فراغت را مي شست
من با شن هاي مرطوب عزيمت
بازي مي كردم
و خواب سفرهاي منقش مي ديدم.
من قاتي آزادي شن بودم.
من
دلتنگ
بودم.
***
در باغ
يك سفره مانوس
پهن بود.
چيزي وسط سفره، شبيه
ادراك منور:
يك خوشه انگور
روي همه شايبه را پوشيد.
تعمير سكوت
گيجم كرد.
ديدم كه درخت، هست.
وقتي كه درخت هست
پيداست كه بايد بود،
بايد بود
و رد روايت را
تا متن سپيد
دنبال كرد.
اما
اي ياس ملون!
اضلاع فراغت را مي شست
من با شن هاي مرطوب عزيمت
بازي مي كردم
و خواب سفرهاي منقش مي ديدم.
من قاتي آزادي شن بودم.
من
دلتنگ
بودم.
***
در باغ
يك سفره مانوس
پهن بود.
چيزي وسط سفره، شبيه
ادراك منور:
يك خوشه انگور
روي همه شايبه را پوشيد.
تعمير سكوت
گيجم كرد.
ديدم كه درخت، هست.
وقتي كه درخت هست
پيداست كه بايد بود،
بايد بود
و رد روايت را
تا متن سپيد
دنبال كرد.
اما
اي ياس ملون!
چشم های بارانی ام...
تصویر دل را بر تو منعکس می کند
خواسته ام بر زبانم جاری نمیشود
از درونم با آتشی ،
که بر کلمات زبانم شعله ای میکشد
از چه بود که چشمانت حرف های دروغین را باور کرد
و چشمهای بارانی ام را باور ندارد!
بر دل زخمی ام چاره ای نیست
یک انسان
یک نگاه
چهره اش را برگردانَد،
از این ویترین مه آلود
از چه چشمانت آهن پاره های پشت ویترین را باور کرد
اما تولد الماسهای چشمانم را ندید!
تصویر دل را بر تو منعکس می کند
خواسته ام بر زبانم جاری نمیشود
از درونم با آتشی ،
که بر کلمات زبانم شعله ای میکشد
از چه بود که چشمانت حرف های دروغین را باور کرد
و چشمهای بارانی ام را باور ندارد!
بر دل زخمی ام چاره ای نیست
یک انسان
یک نگاه
چهره اش را برگردانَد،
از این ویترین مه آلود
از چه چشمانت آهن پاره های پشت ویترین را باور کرد
اما تولد الماسهای چشمانم را ندید!
امشب هوا باراني است
امشب هوا باراني است و من گريه نمي كنم.
امشب هوا باراني است و من
نه .....
من امشب مي گريم
شايد دل گرفته ام همچو ابر باراني
گشايشي از گريه شبانه بگيرد
شايد اشكهايم در ميان قطرات باران گم شود
باران اشكهايم را مي شويد
شايد هيچكس نفهمد كه من گريسته ام
اما نه .....
تو حتماًمي فهمي
فردا كه ببينمت
صفاي آسمان بهاري دلم را خواهي ديد
و به نمناكي هواي دلم پي خواهي برد ....
امشب هوا باراني است و من گريه نمي كنم.
امشب هوا باراني است و من
نه .....
من امشب مي گريم
شايد دل گرفته ام همچو ابر باراني
گشايشي از گريه شبانه بگيرد
شايد اشكهايم در ميان قطرات باران گم شود
باران اشكهايم را مي شويد
شايد هيچكس نفهمد كه من گريسته ام
اما نه .....
تو حتماًمي فهمي
فردا كه ببينمت
صفاي آسمان بهاري دلم را خواهي ديد
و به نمناكي هواي دلم پي خواهي برد ....
دیشب دوباره در من حسی عجیب گل کرد
رفتی تو از کنارم، اما چقدر دل سرد
باران گرفت و در مه من ماندم و خیالت
دیگر نمانده از تو جز رد پایی از درد
افتاده ام به پایت تا در شبم بمانی
رفتی خبر نداری تاریک ماندم و سرد
کوچیده ام به یادت در کوچه کوچه ی شهر
هر شب شبیه کولی، تنها وخسته، شبگرد
فالی زدم به نامت، نیت فقط تو بودی
حافظ ! بگو بمانم این بار زوج یا فرد
در کهکشان یادت هی می خورم به بن بست
پایان ندارد این شب، با من چه می کنی؟ مرد!
من با تو زنده هستم، من با تو خو گرفتم
رفتی تو از کنارم، اما دوباره برگرد
رفتی تو از کنارم، اما چقدر دل سرد
باران گرفت و در مه من ماندم و خیالت
دیگر نمانده از تو جز رد پایی از درد
افتاده ام به پایت تا در شبم بمانی
رفتی خبر نداری تاریک ماندم و سرد
کوچیده ام به یادت در کوچه کوچه ی شهر
هر شب شبیه کولی، تنها وخسته، شبگرد
فالی زدم به نامت، نیت فقط تو بودی
حافظ ! بگو بمانم این بار زوج یا فرد
در کهکشان یادت هی می خورم به بن بست
پایان ندارد این شب، با من چه می کنی؟ مرد!
من با تو زنده هستم، من با تو خو گرفتم
رفتی تو از کنارم، اما دوباره برگرد
باز باران بی ترانه
با تمام بی کسی های شبانه
می خورد بر مرد تنها
می چکد بر فرش خانه
باز می آید صدای چک چک غم
باز ماتم
من به پشت شیشه تنهایی افتاده نمی دانم ،
نمی فهمم کجای قطره های بی کسی زیباست
نمی فهمم چرا مردم نمی فهمند
که آن کودک که زیر ضربه شلاق باران
سخت می لرزد
کجای ذلتش زیباست
نمی فهمم کجای اشک یک بابا
که سقفی از گِل و آهن
به زور چکمه باران
به روی همسرو پروانه های مرده اش
آرام باریده کجایش بوی عشق و عاشقی دارد
نمی دانم...
نمی دانم
چرا مردم نمی دانند
که باران عشق تنها نیست
صدای ممتدش
در امتداد رنج این دلهاست
کجای مرگ ما زیباست
نمی فهمم یاد آرم روز باران را
یاد آرم مادرم در کنج باران مرد
کودکی ده ساله بودم
می دویدم زیر باران
از برای نان
مادرم افتاد
مادرم در کوچه های پست شهر
آرام جان می داد
فقط من بودم و باران و گِل های خیابان بود
نمی دانم کجــــای این لجـــــن زیباست
بشنو از من کودک من
پیش چشم مرد فردا
که باران هست زیبا
از برای مردم زیبای بالا دست
و آن باران که عشق دارد فقط
با تمام بی کسی های شبانه
می خورد بر مرد تنها
می چکد بر فرش خانه
باز می آید صدای چک چک غم
باز ماتم
من به پشت شیشه تنهایی افتاده نمی دانم ،
نمی فهمم کجای قطره های بی کسی زیباست
نمی فهمم چرا مردم نمی فهمند
که آن کودک که زیر ضربه شلاق باران
سخت می لرزد
کجای ذلتش زیباست
نمی فهمم کجای اشک یک بابا
که سقفی از گِل و آهن
به زور چکمه باران
به روی همسرو پروانه های مرده اش
آرام باریده کجایش بوی عشق و عاشقی دارد
نمی دانم...
نمی دانم
چرا مردم نمی دانند
که باران عشق تنها نیست
صدای ممتدش
در امتداد رنج این دلهاست
کجای مرگ ما زیباست
نمی فهمم یاد آرم روز باران را
یاد آرم مادرم در کنج باران مرد
کودکی ده ساله بودم
می دویدم زیر باران
از برای نان
مادرم افتاد
مادرم در کوچه های پست شهر
آرام جان می داد
فقط من بودم و باران و گِل های خیابان بود
نمی دانم کجــــای این لجـــــن زیباست
بشنو از من کودک من
پیش چشم مرد فردا
که باران هست زیبا
از برای مردم زیبای بالا دست
و آن باران که عشق دارد فقط
اولین قطره
چه بر شیشه
چه بر خاک
به یاد می آورد اولین خاطره را ...
با آخرین قطره
من خیس
خیس از خاطرات توام ...
دگر این قطره ها
نه شکل قلب می سازند
نه کبوتر ...
منطقی باش
هیچ تضمینی نیست
باران همه را عاشق کند ...
با دانه های ریزتری
این خاطرات را رنده کن!
شاید فهمیدی
در کجا؟
پس از کدامین باران
تنها ماندم ...
مشب باران باريد
نه بنام خوشه هاي گندم
امشب باران باريد
نه بنام دست هاي ترک خورده زمين
امشب باران باريد
نه بنام اشک هاي درخت کهنسال
امشب باران باريد
نه بنام رود و نه بنام چشمه
باران نه بنام دست هاي طلب مردمان زمان باريد
امشب باران نه حتي بنام کودک معصوم باريد
امشب باران باريد
امشب باران بنام باران باريد
بنام عشق باريد
نه بنام خوشه هاي گندم
امشب باران باريد
نه بنام دست هاي ترک خورده زمين
امشب باران باريد
نه بنام اشک هاي درخت کهنسال
امشب باران باريد
نه بنام رود و نه بنام چشمه
باران نه بنام دست هاي طلب مردمان زمان باريد
امشب باران نه حتي بنام کودک معصوم باريد
امشب باران باريد
امشب باران بنام باران باريد
بنام عشق باريد
بزن باران
همیشه استوارم
بزن باران
بزن بر دستهای خالی من
بزن خیسم کن از تنهایی من
بزن بر دستهای بی کس من
بزن بر صورت غمدیده من
بزن باران
بزن بارانی ام کن
بزن باران
بزن دیوانه ام کن
بزن خاکم کن
آبم کن
ترم کن
بزن باران
بزن بر گونه های اشکبارم
بزن بر چشمهای غمگسارم
بزن باران
بزن شیدای من رفت
بزن باران
بزن همتای من رفت
بزن باران
بزن ویرانه ام کن
خرابم کن
سرابم کن
بزن افسانه ام کن
مرا از دست این ماتم رها کن
بزن باران
بزن تا تازه گردد
غم تنهایی و تنهایی من
بزن باران
بزن بر سقف خانه
بزن بر در
بزن بر شیشه
بر سر
بزن تا خانه مان ویرانه گردد
بزن تا شمعمان پروانه گردد
بزن تا قصه مان افسانه گردد
بزن باران
بزن بر کوچه دل
بزن تا دل دل دیوانه گردد
بزن تا مرگ را همخانه گردد
بزن تا عشق را مستانه گردد
بزن باران
بزن فصل جدایی است
بزن باران
بزن آن آشنا رفت
بزن باران
بزن اکنون
که اکنون فصل مرگ است
بزن بر سنگ سخت سینه من
بزن تا آب گردد کینه من
بزن بر مرگزار سینه من
بزن بر شاخه اندیشه من
بزن من تیره ام
پاکم کن از درد
بزن باران
بزن بر غصه من
بزن بر ریشه اندیشه من
بزن سبزم کن از بیرنگی خود
زن پاکم کن از یکرنگی خود
بزن بر من
که من صد رنگ بودم
بزن پاکم کن از صد رنگ بودن
بزن باران
بزن وقت جنون است
بزن چشمان من دریای خون است
بزن باران
بزن مجنون منم من
بزن باران
بزن افسون منم من
بزن تا حد آخر
بزن ، این قصه آغازی ندارد
بزن ، این غصه پایانی ندارد
منم قصه
منم غصه
منم درد
بزن باران
بزن بر زخم هایم
که زخمم هیچ درمانی ندارد
بزن باران
بزن بر بی کسی ها
که مجنون دلم لیلا ندارد
بزن باران
که کوه بیستونم
نشان از صورت شیرین ندارد
اگر فرهاد بودم
تای من کو؟
اگر تنها شدم
همتای من کو؟
بزن باران
بزن همتا ندارم
بزن مجنون منم
لیلا ندارم
بزن فرهاد من از کوه افتاد
یگانه عشق من از عشق افتاد
بزن باران
نه تا دارم
نه همتا
بزن تنها شدم
تنهای تنها
بزن باران
که من تنها ترینم
تمام غصه ها را من قرینم
بزن باران
خلاصم کن از این درد
خلاصم کن از این دلواپسی ها
شب تنهایی و این بی کسی ها
بزن باران
بزن من بی قرارم
من از نامردمی ها بی غبارم
شرابم خالصم
آبم زلالم
بزن باران
بزن تا گل بروید
بزن تا سنگ هم از عشق گوید
بزن تا از زمین خورشید روید
بزن تا آسمان تفسیر گردد
بزن تا خوابها تعبیر گردد
بزن تا قصه دلتنگی ما
رفیع قله تدبیر گردد
بزن باران
بزن بر جویباران
بزن تا سیر گردد کوهساران
بزن باران
بزن تا بی قراری سر بگیرم
بزن تا عشق را در دست گیرم
بزن باران
بزن مجنون ندیدی ؟
بزن باران
بزن مجنون ترم کن
بزن از عشق هم افزونترم کن
بزن تا پر بگیرم تا دل ابر
بزن تا آسمانها را ببوسم
بزن تا کهکشانها را بگیرم
بزن باران
بزن تا عشق باقی است
بزن تا عشق را در بر بگیرم
بزن باران
بزن دست خودم نیست
بزن باران
بزن دست دلم نیست
بزن باران
بزن دست تو هم نیست
بزن تا بوی محبوبم بیاید
بزن تا از نگاه عاشق من
بزن تا جویبار خون بیاید
بزن باران
خجالت می کشی باز؟
بزن، اینجا کسی فکر کسی نیست
بزن تا سیلی از ماتم ببارم
بزن تا از غم عشقم بمیرم
بزن باران
بزن تا صبح فردا
بزن تا آفتاب روشنی ها
بزن باران
شب است و تیرگی ها
بزن تا تیرگی ها پاک گردد
بزن تا این یخ تردید ها هم
از این باریدن تو آب گردد
بزن باران
بزن شب بس دراز است
بزن صبح ظفر گویی به راه است
بزن باران
اسیر این شبم من
مرا از این شب تیره رها کن
بزن باران
بزن تا باز گردد
یگانه تا و همتای من از شب
بزن باران
دوباره باز گردد در دل من
بزن باران
مکن چشم انتظارم
بیاور بویی از محبوب و یارم
بزن باران
بزن دیوانه ام کن
از این چشم انتظاریها رها کن
بزن باران
بزن شاید بیاید
بزن شاید که همتایم بیاید
بزن بر شانه من
که من مردم
همیشه استوارم
بزن باران
بزن بر دستهای خالی من
بزن خیسم کن از تنهایی من
بزن بر دستهای بی کس من
بزن بر صورت غمدیده من
بزن باران
بزن بارانی ام کن
بزن باران
بزن دیوانه ام کن
بزن خاکم کن
آبم کن
ترم کن
بزن باران
بزن بر گونه های اشکبارم
بزن بر چشمهای غمگسارم
بزن باران
بزن شیدای من رفت
بزن باران
بزن همتای من رفت
بزن باران
بزن ویرانه ام کن
خرابم کن
سرابم کن
بزن افسانه ام کن
مرا از دست این ماتم رها کن
بزن باران
بزن تا تازه گردد
غم تنهایی و تنهایی من
بزن باران
بزن بر سقف خانه
بزن بر در
بزن بر شیشه
بر سر
بزن تا خانه مان ویرانه گردد
بزن تا شمعمان پروانه گردد
بزن تا قصه مان افسانه گردد
بزن باران
بزن بر کوچه دل
بزن تا دل دل دیوانه گردد
بزن تا مرگ را همخانه گردد
بزن تا عشق را مستانه گردد
بزن باران
بزن فصل جدایی است
بزن باران
بزن آن آشنا رفت
بزن باران
بزن اکنون
که اکنون فصل مرگ است
بزن بر سنگ سخت سینه من
بزن تا آب گردد کینه من
بزن بر مرگزار سینه من
بزن بر شاخه اندیشه من
بزن من تیره ام
پاکم کن از درد
بزن باران
بزن بر غصه من
بزن بر ریشه اندیشه من
بزن سبزم کن از بیرنگی خود
زن پاکم کن از یکرنگی خود
بزن بر من
که من صد رنگ بودم
بزن پاکم کن از صد رنگ بودن
بزن باران
بزن وقت جنون است
بزن چشمان من دریای خون است
بزن باران
بزن مجنون منم من
بزن باران
بزن افسون منم من
بزن تا حد آخر
بزن ، این قصه آغازی ندارد
بزن ، این غصه پایانی ندارد
منم قصه
منم غصه
منم درد
بزن باران
بزن بر زخم هایم
که زخمم هیچ درمانی ندارد
بزن باران
بزن بر بی کسی ها
که مجنون دلم لیلا ندارد
بزن باران
که کوه بیستونم
نشان از صورت شیرین ندارد
اگر فرهاد بودم
تای من کو؟
اگر تنها شدم
همتای من کو؟
بزن باران
بزن همتا ندارم
بزن مجنون منم
لیلا ندارم
بزن فرهاد من از کوه افتاد
یگانه عشق من از عشق افتاد
بزن باران
نه تا دارم
نه همتا
بزن تنها شدم
تنهای تنها
بزن باران
که من تنها ترینم
تمام غصه ها را من قرینم
بزن باران
خلاصم کن از این درد
خلاصم کن از این دلواپسی ها
شب تنهایی و این بی کسی ها
بزن باران
بزن من بی قرارم
من از نامردمی ها بی غبارم
شرابم خالصم
آبم زلالم
بزن باران
بزن تا گل بروید
بزن تا سنگ هم از عشق گوید
بزن تا از زمین خورشید روید
بزن تا آسمان تفسیر گردد
بزن تا خوابها تعبیر گردد
بزن تا قصه دلتنگی ما
رفیع قله تدبیر گردد
بزن باران
بزن بر جویباران
بزن تا سیر گردد کوهساران
بزن باران
بزن تا بی قراری سر بگیرم
بزن تا عشق را در دست گیرم
بزن باران
بزن مجنون ندیدی ؟
بزن باران
بزن مجنون ترم کن
بزن از عشق هم افزونترم کن
بزن تا پر بگیرم تا دل ابر
بزن تا آسمانها را ببوسم
بزن تا کهکشانها را بگیرم
بزن باران
بزن تا عشق باقی است
بزن تا عشق را در بر بگیرم
بزن باران
بزن دست خودم نیست
بزن باران
بزن دست دلم نیست
بزن باران
بزن دست تو هم نیست
بزن تا بوی محبوبم بیاید
بزن تا از نگاه عاشق من
بزن تا جویبار خون بیاید
بزن باران
خجالت می کشی باز؟
بزن، اینجا کسی فکر کسی نیست
بزن تا سیلی از ماتم ببارم
بزن تا از غم عشقم بمیرم
بزن باران
بزن تا صبح فردا
بزن تا آفتاب روشنی ها
بزن باران
شب است و تیرگی ها
بزن تا تیرگی ها پاک گردد
بزن تا این یخ تردید ها هم
از این باریدن تو آب گردد
بزن باران
بزن شب بس دراز است
بزن صبح ظفر گویی به راه است
بزن باران
اسیر این شبم من
مرا از این شب تیره رها کن
بزن باران
بزن تا باز گردد
یگانه تا و همتای من از شب
بزن باران
دوباره باز گردد در دل من
بزن باران
مکن چشم انتظارم
بیاور بویی از محبوب و یارم
بزن باران
بزن دیوانه ام کن
از این چشم انتظاریها رها کن
بزن باران
بزن شاید بیاید
بزن شاید که همتایم بیاید
باران...
بر کرسي خطابه حضرت باران نشسته است
در محضرش هزار بيد پريشان نشسته است
هي قطره قطره درس مي‌دهد و حرفهاي او
بر برگ برگ جزوه‌هاي درختان نشسته است !
( آ مثل اب ، افتاب ! ب مثل …؟! شبيه چي ؟! )
اما فقط سکوت توي دبستان نشسته است ! …
تو غايبي … و ( من ) که بي‌تو حضورش حضور نيست
در چارراه عشق و غم ، شک و ايمان نشسته است
من فکر مي‌کند به اين که اگر رد پاي تو
بر روي سنگفرش خيس خيابان نشسته است
پس صورت سياه جاده چرا خيس گريه است ؟!
اين‌گونه سرد و تلخ و سر به گريبان نشسته است ؟!
اخر خودش ، فقط نه بي‌تو ، که بي هيچ يادگار
قنديل‌وار توي فصل زمستان نشسته است !
يا اينکه فکر مي‌کند که اگر … ( هاي ! با توام !!)
فرياد رعد جاي لهجه‌ء باران نشسته است !
( ب مثل چي ؟! پسر ! کجاست حواست ؟! چه مي کني ؟!
شاگرد تنبلي که گوشه‌ي ايوان نشسته است !! )
( من ؟) بغض مي‌کند … و مِن‌مِن‌اش اغاز مي‌شود
در لکنتش هزار گريه‌ي پنهان نشسته است :
( ب … مثل … مثل بي‌تو بودن من ! مثل بي‌کسي !
ب مثل بوسه … بوسه‌اي که به سيمان نشسته است !!
ب مثل بخت نامراد ! ب مانند باختن !
ب مثل ( بايد )ي که در گل ( امکان ) نشسته است !
شب ، شوکه ، مکث مي‌کند … و درختان ، ستاره ، سنگ
انگار خاک ، خاک مرگ ، بر انان نشسته است
حالا به جز سکوت ، بغض خداوند خانه است
( من ) هم که بي‌تو زير شرشر باران نشسته است …!
بر کرسي خطابه حضرت باران نشسته است
در محضرش هزار بيد پريشان نشسته است
هي قطره قطره درس مي‌دهد و حرفهاي او
بر برگ برگ جزوه‌هاي درختان نشسته است !
( آ مثل اب ، افتاب ! ب مثل …؟! شبيه چي ؟! )
اما فقط سکوت توي دبستان نشسته است ! …
تو غايبي … و ( من ) که بي‌تو حضورش حضور نيست
در چارراه عشق و غم ، شک و ايمان نشسته است
من فکر مي‌کند به اين که اگر رد پاي تو
بر روي سنگفرش خيس خيابان نشسته است
پس صورت سياه جاده چرا خيس گريه است ؟!
اين‌گونه سرد و تلخ و سر به گريبان نشسته است ؟!
اخر خودش ، فقط نه بي‌تو ، که بي هيچ يادگار
قنديل‌وار توي فصل زمستان نشسته است !
يا اينکه فکر مي‌کند که اگر … ( هاي ! با توام !!)
فرياد رعد جاي لهجه‌ء باران نشسته است !
( ب مثل چي ؟! پسر ! کجاست حواست ؟! چه مي کني ؟!
شاگرد تنبلي که گوشه‌ي ايوان نشسته است !! )
( من ؟) بغض مي‌کند … و مِن‌مِن‌اش اغاز مي‌شود
در لکنتش هزار گريه‌ي پنهان نشسته است :
( ب … مثل … مثل بي‌تو بودن من ! مثل بي‌کسي !
ب مثل بوسه … بوسه‌اي که به سيمان نشسته است !!
ب مثل بخت نامراد ! ب مانند باختن !
ب مثل ( بايد )ي که در گل ( امکان ) نشسته است !
شب ، شوکه ، مکث مي‌کند … و درختان ، ستاره ، سنگ
انگار خاک ، خاک مرگ ، بر انان نشسته است
حالا به جز سکوت ، بغض خداوند خانه است
( من ) هم که بي‌تو زير شرشر باران نشسته است …!
خواندی: « زیرِ باران باید رفت »
و رفتی.
از باران، بدم می‌آید دیگر!
**رضا کاظمی**
و رفتی.
از باران، بدم می‌آید دیگر!
**رضا کاظمی**
زير بارون راه نرفتي
تابفهمي من چي ميگم
تو نديدي اون نگاه رو
تا بفهمي از كي ميگم
چشماي اون زير بارون
سر پناه امن من بود
سايه بون دنج پلكاش
جاي خوب گم شدن بود
تنها شب مونده و بارون
همه ي سهم من اين بود
تو پرنده بودي من سرو
ريشه هام توي زمين بود
اگه اون رو ديده بودي
با من اين شعر رو مي خوندي
رو به شب دادمي كشيدي
نازنين ! چرا نموندي ؟
حالا زير چتر بارون
بي اون خيس خيس خيسم
زير رگبار گلايه
دارم از اون مي نويسم
تنها شب مونده و بارون
همه ي سهم من اين بود
تو پرنده بودي من سرو
ريشه هام توي زمين بود
تابفهمي من چي ميگم
تو نديدي اون نگاه رو
تا بفهمي از كي ميگم
چشماي اون زير بارون
سر پناه امن من بود
سايه بون دنج پلكاش
جاي خوب گم شدن بود
تنها شب مونده و بارون
همه ي سهم من اين بود
تو پرنده بودي من سرو
ريشه هام توي زمين بود
اگه اون رو ديده بودي
با من اين شعر رو مي خوندي
رو به شب دادمي كشيدي
نازنين ! چرا نموندي ؟
حالا زير چتر بارون
بي اون خيس خيس خيسم
زير رگبار گلايه
دارم از اون مي نويسم
تنها شب مونده و بارون
همه ي سهم من اين بود
تو پرنده بودي من سرو
ريشه هام توي زمين بود
كاش بارانی ببارد قلبها را تر كند
بگذرد از هفت بند ما صدا را تر كند
قطره قطره رقص گیرد روی چتر لحظه ها
رشته رشته مویرگهای هوا را تر كند
بشكند در هم طلسم كهنه ی این باغ را
شاخه های خشك بی بار دعا را تر كند
مثل طوفان بزرگ نوح در صبحی شگفت
سرزمین سینه ها تا نا كجا را تر كند
چترها تان را ببندید ای به ساحل مانده ها
شاید این باران كه می بارد شما را تر كند
بگذرد از هفت بند ما صدا را تر كند
قطره قطره رقص گیرد روی چتر لحظه ها
رشته رشته مویرگهای هوا را تر كند
بشكند در هم طلسم كهنه ی این باغ را
شاخه های خشك بی بار دعا را تر كند
مثل طوفان بزرگ نوح در صبحی شگفت
سرزمین سینه ها تا نا كجا را تر كند
چترها تان را ببندید ای به ساحل مانده ها
شاید این باران كه می بارد شما را تر كند
بوی باران بوی سبزه بوی خاک
شاخه های شسته , باران خورده , پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس رقص باد
نغمه شوق پرستو های شاد
خلوت گرم کبوترهای مست
نرم نرمک می رسد اینک بهار
خوش به حال روزگارا
خوش به حال چشمه ها و دشت ها
خوش به حال دانه ها و سبزه ها
خوش به حال غنچه های نیمه باز
خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز
خوش به حال جام لبریز از شراب
خوش به حال آفتاب
ای دل من گرچه در این روزگار
جامه رنگین نمی پوشی به کام
باده رنگین نمی نوشی ز جام
نقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از ان می که می باید تهی است
ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکویی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش میشود هفتاد رنگ
شاخه های شسته , باران خورده , پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس رقص باد
نغمه شوق پرستو های شاد
خلوت گرم کبوترهای مست
نرم نرمک می رسد اینک بهار
خوش به حال روزگارا
خوش به حال چشمه ها و دشت ها
خوش به حال دانه ها و سبزه ها
خوش به حال غنچه های نیمه باز
خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز
خوش به حال جام لبریز از شراب
خوش به حال آفتاب
ای دل من گرچه در این روزگار
جامه رنگین نمی پوشی به کام
باده رنگین نمی نوشی ز جام
نقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از ان می که می باید تهی است
ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکویی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش میشود هفتاد رنگ
پرسش پنهان من اما نفهمیدم ترا
باد بر شن های بعد از ظهر می کوبید ومن
بر دهان دوره گرد باد کوبیدم ترا
خون من در پنجه هایم پیر شد تبخیر شد
تا خداوندانه از مرمر تراشیدم ترا
آسمان کوچک شد و افتاد پایین و شکست
آسمان اندوه من شد که باریدم ترا
یک نفر فانوس چشمان مر ا پایین کشید
باورت می شد که خوابم برد و نشنیدم ترا
باد بر شن ها زد و گنجشک ها ویران شدند
باد جور ترسناکی بود ترسیدم ترا
مثل خواب نازک گنجشک ها ویران شدم
خواب می دیدم که در باران پرستیدم ترا
باد چرخی زد، اتاقم پرت شد باران گرفت
چشم من روشن! ترادیدم ترا دیدم، تو را
باد بر شن های بعد از ظهر می کوبید ومن
بر دهان دوره گرد باد کوبیدم ترا
خون من در پنجه هایم پیر شد تبخیر شد
تا خداوندانه از مرمر تراشیدم ترا
آسمان کوچک شد و افتاد پایین و شکست
آسمان اندوه من شد که باریدم ترا
یک نفر فانوس چشمان مر ا پایین کشید
باورت می شد که خوابم برد و نشنیدم ترا
باد بر شن ها زد و گنجشک ها ویران شدند
باد جور ترسناکی بود ترسیدم ترا
مثل خواب نازک گنجشک ها ویران شدم
خواب می دیدم که در باران پرستیدم ترا
باد چرخی زد، اتاقم پرت شد باران گرفت
چشم من روشن! ترادیدم ترا دیدم، تو را
پچ ِ پچ ِ باران را می شنوی
عاشقانه هایش را برای تو فرستاده
گاه در کوچه می رقصد و پای کوبی می کند
گاه شیشه ی ِ پنجره ی ِ اتاقت را می زند
برای قدم زدن، می خواندت
برخیز و خویش را از غمی که تا مرگ ِ احساس می بردت، رها ساز
خیس شو در بارانی که روحت را طراوات می دهد
باران، همه بهانه است
موهبتی ست از سوی ِ خدا
آری
گاه، خدا نیز بهانه می کند
و مست می شود
برای بارش ِبوسه هایش
تا آغوش بکشد تو را
از همه ی ِ آن لرزه گناهانی که سبب ِ اندوهت می شوند
آری، سروده ام را بگذار به حساب ِ تب و هذیان
اما باور دار که
آغوش ِ او بسیار بزرگ است
گاهی به پچ پچ های باران گوش کن.
(رضا روستا)
عاشقانه هایش را برای تو فرستاده
گاه در کوچه می رقصد و پای کوبی می کند
گاه شیشه ی ِ پنجره ی ِ اتاقت را می زند
برای قدم زدن، می خواندت
برخیز و خویش را از غمی که تا مرگ ِ احساس می بردت، رها ساز
خیس شو در بارانی که روحت را طراوات می دهد
باران، همه بهانه است
موهبتی ست از سوی ِ خدا
آری
گاه، خدا نیز بهانه می کند
و مست می شود
برای بارش ِبوسه هایش
تا آغوش بکشد تو را
از همه ی ِ آن لرزه گناهانی که سبب ِ اندوهت می شوند
آری، سروده ام را بگذار به حساب ِ تب و هذیان
اما باور دار که
آغوش ِ او بسیار بزرگ است
گاهی به پچ پچ های باران گوش کن.
(رضا روستا)
