نردبان خشم و خشونت دارای هشت پله است، بیا از هر کدام از ان ها آرام بالا برویم و اندکی آن ها را بررسی کنیم:
پله اول: خشم زیرزیرکی
هدف این خشم، درمانده کردن کامل دیگران است؛ علی: می دونم که باید لباسشویی را درست کنم ولی آچار فرانسه گم شده... فرشته: وقتی بعد از ظهر به بازار رفتیم یکدونه می خریم... علی: آره ولی امروز به دلیل مشکلات مالی واقعاً نمی تونیم به شهر برویم... فرشته: بیا اینم آچار فرانسه، حالا کارت رو بکن... علی: آره ولی حالا موقع نهار است و ممکن است که من کارم را درست انجام ندهم.
این آره و اماها درواقع هیچ معنایی ندارند ونوعی خشم زیرزیرکی است.
پله دوم: بی اعتنایی
از روی عمد به مردم بی اعتنایی، کمی بی پرده تر از خشم زیرزیرکی است؛ دست کم مردم می فهمند که تو عصبانی هستی؛ سکوت سلاح عده ای از افراد عصبانی است، و راهی برای اینکه به دیگران بگوییم بد کرده اند، اما با حقیقت رو به رو شد. بی اعتنائی به دیگران روش ارتباطی ضعیفی است و هرگز با این روش هیچ مشکلی حل نمی شود. شاید تو الان به قدری از دست دوستت عصبانی باشی که نخواهی با او حرف بزنی، می ترسی مبادا جوش بیاوری، بسیار خب صبر کن، سکوت روش تنبیه نیست تو باید یاد بگیری که وقتی عصبانی هستی چطور حرف بزنی.
پله سوم: سرزنش و شرمنده کردن
این نوع عصبانیت صریح تر است و این پیام را می دهد: " حرفم را می زنم و دلم می خواهد احساس بدی به تو دست بدهد، چون از دستت عصبانی هستم." سرزنش و شرمنده کردن دیگران، نا جوان مردانه ترین کاری است که می توان کرد، کاری که باعث می شود احساس ناخوشایند به طرف مقابل دست دهد.
پله چهارم: ناسزا گویی و داد و بیداد کردن
در درجه اول، تو نیازی نداری با جیغ زدن خودت را سبک کنی؛ دوم، از کوره در رفتن برای سلامت تو خوب نیست و به آن لطمه می زند؛ سوم، اگر دلت می خواهد داد بزنی بزن، اما در جنگل یا در زیرزمین خانه ات و در پشت درهای بسته؛ چهارم، یادت باشد که در زمینه خشم مشکل داری و لازم است به خودت بگویی" باید فوراً کارت را متوقف کنی".
پله پنجم: تحکم و تهدید
باز هم همه چیززشت به نظر می رسد، خیلی زشت؛ با وجود خشم زیرزیرکی، بی اعتنایی، سرزنش کردن و نا سزا گویی، هنوز هم مهار ناپذیر هستی. وقتش هست اقدامی جدی کنی: " به تو گفتم که صدای پخش صوت را کم کن، اما تو این کار را نکردی، حالا بهتر است خاموشش کنی والا هرچه دیدی از چشم خودت دیدی".
پله ششم: تعقیب و گرفتن
وقتی تو آزادی فردی را از او بگیری، به خشونت فیزیکی منجر می شود؛ اعمال خشونت باربه دیگران لطمه می زند؛ تعقیب و گرفتن، حق و حقوق دیگران را در مورد انتخاب اینکه چه می خواهند باشند و چه کاری می خواهند بکنند از آن ها می گیرد. افراد عصبانی وقتی با تحکم دیگران روبرو می شوند واقعاً جوش می آورند. تو نباید به تعقیب آن ها بپردازی و گرنه خودت زمینه جنگ و دعوا را فراهم کردی.
پله هفتم: خشونت نسبتاً مهار شده
حسابی کلافه و درمانده ای، نه؟ او زندگی را برای تو سخت کرده؟ تو سعی داشتی آدم خوبی باشی، بعد صدایت را بلند کردی و بعد هم قلدر بازی درآوردی و تهدید کردی، دست آخر هم که او را تغییب کردی و وادارش کردی که با تو هم عقیده باشد، این حالت خشونت مهار شده است چون تو عمداً به دیگران حمله می کنی، تو خودت می دانی چه می کنی حتی اگر بعداً ادعا کنی که تصادفی بوده است، طبق برنامه ات از کارت دست می کشی.
پله هشتم: خشم کورکورانه
هدف خشم کورکورانه، تباهی است؛ به همین دلیل بیش از حد خطرناک است، یا بکش یا کشته شو. افراد فوق العاده عصبانی این مرحله را طی می کنند؛ تو نمی توانی صبر کنی، بعد هم می بینی خیلی دیر است. تا آن موقع شاید دست به کاری بزنی که تا ابد پشیمانی به همراه داشته باشد.
خلاصه: از نردبان نفرت انگیز خشم خوشت می آید؟! پس همین طور از پله های نردبان بالا برو. از اینجا به کجا می رسی؟ یک راه چاره هست: از نردبان عصبانیت پایین بیا!
منبع: nmotakef.com
پله اول: خشم زیرزیرکی
هدف این خشم، درمانده کردن کامل دیگران است؛ علی: می دونم که باید لباسشویی را درست کنم ولی آچار فرانسه گم شده... فرشته: وقتی بعد از ظهر به بازار رفتیم یکدونه می خریم... علی: آره ولی امروز به دلیل مشکلات مالی واقعاً نمی تونیم به شهر برویم... فرشته: بیا اینم آچار فرانسه، حالا کارت رو بکن... علی: آره ولی حالا موقع نهار است و ممکن است که من کارم را درست انجام ندهم.
این آره و اماها درواقع هیچ معنایی ندارند ونوعی خشم زیرزیرکی است.
پله دوم: بی اعتنایی
از روی عمد به مردم بی اعتنایی، کمی بی پرده تر از خشم زیرزیرکی است؛ دست کم مردم می فهمند که تو عصبانی هستی؛ سکوت سلاح عده ای از افراد عصبانی است، و راهی برای اینکه به دیگران بگوییم بد کرده اند، اما با حقیقت رو به رو شد. بی اعتنائی به دیگران روش ارتباطی ضعیفی است و هرگز با این روش هیچ مشکلی حل نمی شود. شاید تو الان به قدری از دست دوستت عصبانی باشی که نخواهی با او حرف بزنی، می ترسی مبادا جوش بیاوری، بسیار خب صبر کن، سکوت روش تنبیه نیست تو باید یاد بگیری که وقتی عصبانی هستی چطور حرف بزنی.
پله سوم: سرزنش و شرمنده کردن
این نوع عصبانیت صریح تر است و این پیام را می دهد: " حرفم را می زنم و دلم می خواهد احساس بدی به تو دست بدهد، چون از دستت عصبانی هستم." سرزنش و شرمنده کردن دیگران، نا جوان مردانه ترین کاری است که می توان کرد، کاری که باعث می شود احساس ناخوشایند به طرف مقابل دست دهد.
پله چهارم: ناسزا گویی و داد و بیداد کردن
در درجه اول، تو نیازی نداری با جیغ زدن خودت را سبک کنی؛ دوم، از کوره در رفتن برای سلامت تو خوب نیست و به آن لطمه می زند؛ سوم، اگر دلت می خواهد داد بزنی بزن، اما در جنگل یا در زیرزمین خانه ات و در پشت درهای بسته؛ چهارم، یادت باشد که در زمینه خشم مشکل داری و لازم است به خودت بگویی" باید فوراً کارت را متوقف کنی".
پله پنجم: تحکم و تهدید
باز هم همه چیززشت به نظر می رسد، خیلی زشت؛ با وجود خشم زیرزیرکی، بی اعتنایی، سرزنش کردن و نا سزا گویی، هنوز هم مهار ناپذیر هستی. وقتش هست اقدامی جدی کنی: " به تو گفتم که صدای پخش صوت را کم کن، اما تو این کار را نکردی، حالا بهتر است خاموشش کنی والا هرچه دیدی از چشم خودت دیدی".
پله ششم: تعقیب و گرفتن
وقتی تو آزادی فردی را از او بگیری، به خشونت فیزیکی منجر می شود؛ اعمال خشونت باربه دیگران لطمه می زند؛ تعقیب و گرفتن، حق و حقوق دیگران را در مورد انتخاب اینکه چه می خواهند باشند و چه کاری می خواهند بکنند از آن ها می گیرد. افراد عصبانی وقتی با تحکم دیگران روبرو می شوند واقعاً جوش می آورند. تو نباید به تعقیب آن ها بپردازی و گرنه خودت زمینه جنگ و دعوا را فراهم کردی.
پله هفتم: خشونت نسبتاً مهار شده
حسابی کلافه و درمانده ای، نه؟ او زندگی را برای تو سخت کرده؟ تو سعی داشتی آدم خوبی باشی، بعد صدایت را بلند کردی و بعد هم قلدر بازی درآوردی و تهدید کردی، دست آخر هم که او را تغییب کردی و وادارش کردی که با تو هم عقیده باشد، این حالت خشونت مهار شده است چون تو عمداً به دیگران حمله می کنی، تو خودت می دانی چه می کنی حتی اگر بعداً ادعا کنی که تصادفی بوده است، طبق برنامه ات از کارت دست می کشی.
پله هشتم: خشم کورکورانه
هدف خشم کورکورانه، تباهی است؛ به همین دلیل بیش از حد خطرناک است، یا بکش یا کشته شو. افراد فوق العاده عصبانی این مرحله را طی می کنند؛ تو نمی توانی صبر کنی، بعد هم می بینی خیلی دیر است. تا آن موقع شاید دست به کاری بزنی که تا ابد پشیمانی به همراه داشته باشد.
خلاصه: از نردبان نفرت انگیز خشم خوشت می آید؟! پس همین طور از پله های نردبان بالا برو. از اینجا به کجا می رسی؟ یک راه چاره هست: از نردبان عصبانیت پایین بیا!
منبع: nmotakef.com
