آموزش کمک های اولیه

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
كمك‌ به‌ مصدوم‌ قادر به‌ حركت‌
اگر مصدوم‌، هوشيار و قادر به‌ حركت‌ است‌ و شما مجبور هستيد او را از محل‌ خطر دور كنيد، احتمالاً مي‌توانيد اين‌ كار را به‌ تنهايي‌ انجام‌ دهيد. مي‌توانيد روش‌ تشريح‌ شده‌ در شكل‌هاي‌ زير را براي‌ ثبات‌ بخشيدن‌ به‌ حركت‌ مصدوم‌، به‌ كار بگيريد. اگر به‌ كمربند انتقال‌ دسترسي‌ داريد و يا مصدوم‌ وسايل‌ كمكي‌ براي‌ حركت‌ دارد، مي‌توانيد از اين‌ ابزارها براي‌ برقراري‌ استحكام‌ بيشتر استفاده‌ كنيد.
اين‌ مبحث‌ را هم‌ ببينيد:
كنترل‌ كردن‌ سقوط‌
نگه‌ داشتن‌ مصدوم‌
1) در سمت‌ ضعيف‌تر يا آسيب‌ ديده‌ مصدوم‌ بايستيد. دست‌ مصدوم‌ را با استفاده‌ از روش‌ گرفتن‌ شست‌ به‌ صورت‌ «كف‌ دست‌ در كف‌ دست‌» نگه‌ داريد: كف‌ دست‌ خود را در زير كف‌ دست‌ مصدوم‌ قرار داده‌، انگشتان‌ و شست‌ خود را به‌ دور شست‌ وي‌ ببنديد. اندام‌ بالايي‌ مصدوم‌ رامستقيم‌ مختصري‌ در جلوي‌ بدن‌ وي‌ نگه‌ داريد.
2) دست‌ ديگر خود را به‌ دور كمر مصدوم‌ برده‌، كمربند، بند شلوار يا ساير بخش‌هاي‌ لباس‌ در ناحيه‌ كمر وي‌ را براي‌ نگه‌ داشتن‌ مصدوم‌ بگيريد.
3) اطمينان‌ حاصل‌ كنيد كه‌ مصدوم‌ آمادگي‌ حركت‌ را داشته‌ باشد. چند گام‌ كوچك‌ برداريد و همگام‌ با مصدوم‌ حركت‌ كنيد. در طول‌ مسير به‌ مصدوم‌ اطمينان‌ خاطر بدهيد.
4) در هر مرحله‌اي‌ كه‌ مصدوم‌ شروع‌ به‌ افتادن‌ كرد، از گام‌هاي‌ مربوط‌ به‌ كنترل‌ سقوط‌ پيروي‌ كنيد.
نحوه‌ استفاده‌ از كمربند انتقال‌
1) كمربند انتقال‌ را به‌ دور كمر مصدوم‌ بسته‌، دقت‌ كنيد كه‌ محل‌ گيره‌ آن‌ درست‌ در وسط‌ پشت‌ او قرار بگيرد.
2) در سمت‌ ضعيف‌تر مصدوم‌ و رو به‌ سوي‌ جهت‌ حركت‌ قرار بگيريد.
3) با يك‌ دست‌، دست‌ مصدوم‌ را به‌ روش‌ گرفتي‌ شست‌ به‌ صورت‌ «كف‌ دست‌ در كف‌ دست‌» نزديك‌ به‌ خود نگه‌ داريد.
4) دست‌ ديگر خود را دور كمر مصدوم‌ قرار داده‌، يكي‌ از دستگيره‌هاي‌ كمربند انتقال‌ را بگيريد. مطمئن‌ شويد كه‌ اگر احياناً مصدوم‌ در حال‌ سقوط‌ باشد، مي‌توانيد به‌ راحتي‌ كمربند را رها كنيد.
5) اگر مصدوم‌ شروع‌ به‌ سقوط‌ كرد، كمربند انتقال‌ را رها كرده‌، گام‌هاي‌ مربوط‌ به‌ كنترل‌ سقوط‌ را رعايت‌ كنيد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
كنترل‌ كردن‌ سقوط‌
اگر مشاهده‌ مي‌كنيد كه‌ مصدومي‌ نزديك‌ است‌ كه‌ از حال‌ برود (شايد به‌ خاطر آنكه‌ در حال‌ غش‌ كردن‌ است‌)، سعي‌ نكنيد وي‌ را به‌ حالت‌ ايستاده‌ نگه‌ داريد؛ به‌ جاي‌ اين‌ كار بايد سقوط‌ وي‌ را تحت‌ كنترل‌ درآوريد تا خطر آسيب‌ را به‌ حداقل‌ برسانيد. شما بايد اقدامات‌ زير را كه‌ به‌ مصدوم‌ امكان‌ مي‌دهند به‌ آرامي‌ و بدون‌ وارد كردن‌ آسيب‌ به‌ خود يا شما، به‌ سمت‌ كف‌ (زمين‌ يا اتاق‌) بلغزد، به‌ كار ببنديد.
1) مصدوم‌ را مختصراً رها كنيد و تا حد امكان‌ سريع‌ به‌ دنبال‌ او حركت‌ كنيد. دستان‌ خود را در دو طرف‌ مصدوم‌ قرار دهيد، اما وي‌ را نگيريد.
2) پاهاي‌ خود را به‌ اندازه‌ عرض‌ شانه‌ باز كرده‌، يكي‌ از دو پا را در جلوي‌ ديگري‌ گذاشته‌، زانوهايتان‌ را اندكي‌ خم‌ كنيد؛ به‌ اين‌ ترتيب‌، تكيه‌گاه‌ پايداري‌ خواهيد داشت‌. اجازه‌ بدهيد وزن‌ مصدوم‌ روي‌ بدن‌ شما بيفتد اما سعي‌ نكنيد كه‌ وي‌ را بگيريد.
3) با حفظ‌ موقعيت‌ ايستاده‌ خود، اجازه‌ دهيد مصدوم‌ روي‌ بدن‌ شما بلغزد تا به‌ وضعيت‌ نشسته‌ به‌ روي‌ كف‌ در آيد. سعي‌ نكنيد مصدوم‌ را بگيريد.
4) در كنار يا پشت‌ مصدوم‌، روي‌ زمين‌ زانو بزنيد و موقعيت‌ وي‌ را تا حدي‌ كه‌ براي‌ راحت‌ بودن‌ ضروي‌ است‌، تعديل‌ كنيد.


 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
انتقال‌ مصدوم‌ از صندلي‌ به‌ كف‌ اتاق‌
اگر مصدوم‌ در حالتي‌ كه‌ روي‌ صندلي‌ نشسته‌ است‌، احساس‌ ناخوشي‌ يا از حال‌ رفتن‌ مي‌كند، او را تشويق‌ كنيد كه‌ روي‌ كف‌ اتاق‌ بنشيند يا دراز بكشد چون‌ اين‌ كار مي‌تواند به‌ بهبود وي‌ كمك‌ كند. انتقال‌ مصدومي‌ كه‌ پيش‌تر از هوش‌ رفته‌، بسيار مشكل‌تر است‌. در اين‌ موارد، به‌ دو نفر ديگر نياز داريد تا در جابه‌جا كردن‌ مصدوم‌ از محل‌ نشستن‌ وي‌ و قرار دادن‌ او روي‌ كف‌ اتاق‌، به‌ شما كمك‌ كنند.
مصدوم‌ هوشيار است‌
1) به‌ مصدوم‌ توصيه‌ كنيد كه‌ به‌ آرامي‌ از يك‌ طرف‌ صندلي‌ بلغزد به‌ طوري‌ كه‌ با يك‌ زانو روي‌ زمين‌ قرار بگيريد.
2) مصدوم‌ بايد از وضعيت‌ زانو زده‌ به‌ وضعيت‌ نيمه‌ نشسته‌ تغيير حالت‌ داده‌، سپس‌ بسته‌ به‌ شرايط‌، بنشيند يا دراز بكشد.
مصدوم بي هوش است
1) يك‌ ملحفه‌ براي‌ لغزاندن‌ در زير اندام‌ پايين‌ و پاهاي‌ مصدوم‌ قرار دهيد.
2) شما بايد در كنار صندلي‌ مصدوم‌ زانو زده‌، در طول‌ عمليات‌ سر او را نگه‌ داريد. از دو امدادگر بخواهيد كه‌ در طرفين‌ مصدوم‌ و رو به‌ او قرار بگيرند.
3) دو امداد گر بايد به‌ حالت‌ نيمه‌ زانو زده‌ قرار بگيرند به‌ طوري‌ كه‌ زانوي‌ داخلي‌شان‌ روي‌ كف‌ اتاق‌ باشد و پاهاي‌ خارجي‌شان‌ با زاويه‌ قائمه‌ تا شود تا كف‌ پا روي‌ كف‌ اتاق‌ قرار بگيرد.
4) امدادگران‌ را راهنمايي‌ كنيد تا با دستان‌ سمت‌ خارج‌ خود، لباس‌ مصدوم‌ را در پشت‌ استخوان‌هاي‌ لگن‌ خاصره‌ و با دستان‌ داخلي‌ خود، زير زانوهاي‌ او را بگيرند.
5) ضمن‌ آنكه‌ شما سر مصدوم‌ را نگه‌ داشته‌ايد، امدادگران‌ بايد به‌ كمك‌ راهنمايي‌هاي‌ شما، با منتقل‌ كردن‌ وزن‌ بدن‌ خود به‌ پاشنه‌ها، مصدوم‌ را به‌ روي‌ ملحفه‌ لغزاندن‌ بكشند. آنها سپس‌ بايد كمك‌ كنند تا مصدوم‌ در وضعيت‌ نشسته‌ روي‌ كف‌ اتاق‌ قرار بگيرد.
6) صندلي‌ را كنار بزنيد وسپس‌، مصدوم‌ را روي‌ ملحفه‌ لغزاندن‌ پايين‌ برده‌، به‌ وضعيت‌ درازكش‌ قرار دهيد.


 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
جابه‌جا كردن‌ مصدوم‌ از حال‌ رفته‌
اگر مصدوم‌ از حال‌ رفته‌ باشد، ممكن‌ است‌ براي‌ شروع‌ عمليات‌ احيا يا قرار دادن‌ وي‌ در وضعيت‌ بهبود، مجبور باشيد او را بچرخانيد. با اين‌ همه‌، مصدوم‌ را از محلي‌ كه‌ وي‌ را يافته‌ايد، حركت‌ ندهيد مگر آنكه‌ او در موقعيتي‌ قرار داشته‌ باشد كه‌ ممكن‌ باشد خود يا ديگران‌ را به‌ خطر بيندازد (مثل‌ بسته‌ شدن‌ راه‌ خروجي‌ ساختمان‌) و يا شما مجبور باشيد كه‌ درمان‌ نجات‌ دهندة‌ حيات‌ را براي‌ وي‌ آغاز كنيد. اگر مجبور هستيد مصدوم‌ را جابه‌جا كنيد، سعي‌ كنيد چند امدادگر را به‌ خدمت‌ بگيريد. براي‌ انتقال‌ مصدوم‌ به‌ روي‌ پتو، ملحفه‌ حمل‌ و نقل‌ يا ملحفه‌ براي‌ لغزاندن‌، روش‌هاي‌ تشريح‌ شده‌ در شكل‌هاي‌ زير را به‌ كار ببنديد. ملحفه‌ حمل‌ و نقل‌ يا پتو براي‌ بلند كردن‌ مصدوم‌ به‌ كار مي‌روند. به‌ منظور كشيدن‌ مصدوم‌ روي‌ كف‌ اتاق‌ از ملحفه‌ براي‌ لغزاندن‌ استفاده‌ كنيد.
قرار دادن‌ مصدوم‌ روي‌ يك‌ ملحفه‌ حمل‌‌ يا پتو
1) نيمي‌ از عرض‌ ملحفه‌ يا پتو را در امتداد طول‌ به‌ صورت‌ لوله‌ درآوريد.
2) امدادگران‌ را به‌ تعداد مساوي‌ در دو طرف‌ مصدوم‌ توزيع‌ كنيد و از آنها بخواهيد كه‌ مصدوم‌ را از يك‌ طرف‌ بچرخانند.
3) سمت‌ لوله‌ شده‌ ملحفه‌ يا پتو را طوري‌ بر پشت‌ مصدوم‌ تكيه‌ بدهيد كه‌ قسمت‌ لوله‌ شده‌ رو به‌ بالا و قسمت‌ لوله‌ نشده‌ در طرف‌ مقابل‌ بدن‌ مصدوم‌ قرار گيرد.
هشدار!
در صورتي‌ كه‌ مشكوك‌ به‌ آسيب‌ نخاع‌ هستيد، سعي‌ كنيد مصدوم‌ را حركت‌ ندهيد. اگر مجبور هستيد او را از خطر دور كنيد، از روش‌ «چرخش‌ الواري‌» استفاده‌ كنيد.
4) مصدوم‌ را از روي‌ قسمت‌ لوله‌ شده‌ چرخانده‌، به‌ پايين‌ آوريد و بر روي‌ طرف‌ ديگر بدن‌ قرار دهيد. ملحفه‌ را محكم‌ به‌ صورت‌ لوله‌ شده‌ نگه‌ داريد.
5) قسمت‌ لوله‌ شده‌ ملحفه‌ يا پتو را در حد نياز باز كنيد تا مصدوم‌ بتواند به‌ حالت‌ مسطح‌ قرار گيرد. سپس‌، وي‌ را در محل‌ مورد نظر به‌ پشت‌ برگردانيد. هنگام‌ جابه‌جا كردن‌ مصدوم‌ ، همه‌ بايد با هم‌ ملحفه‌ را گرفته‌، بعد مصدوم‌ را حركت‌ دهيد.


 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز

تجهيزات‌ نقل‌ و انتقال‌
ابزارهاي‌ متعددي‌ براي‌ جابه‌جايي‌ مصدومان‌ طراحي‌ شده‌اند. كارورزان‌ غيرحرفه‌اي‌ (مثل‌ ارايه‌كنندگان‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ و ارايه‌كنندگان‌ مراقبت‌) مي‌توانند از دو وسيله‌اي‌ كه‌ در شكل‌هاي‌ زير توصيف‌ شده‌اند (ملحفه‌ لغزاندن‌ و ملحفه‌ حمل‌ونقل‌) استفاده‌ كنند. شما براي‌ استفاده‌ از اين‌ وسايل‌، نياز به‌ آموزش‌ داريد. از اين‌ گذشته‌، بايد از روش‌هاي‌ ايمني‌ ارايه‌ شده‌ توسط‌ كارخانه‌ توليدكننده‌ هم‌ پيروي‌ كنيد.
ملحفه‌ لغزاندن‌
اين‌ وسيله‌، يك‌ ملحفه‌ نايلوني‌ مستحكم‌ است‌ كه‌ در سطح‌ زيرين‌، اصطحكاك‌ كمي‌ دارد. ملحفه‌ لغزاندن‌ به‌ كاروزان‌ امكان‌ مي‌دهد تا انواع‌ مختلف‌ عمليات‌ جابه‌جايي‌ را به‌ انجام‌ برسانند. اين‌ انواع‌ عبارتند از: كمك‌ به‌ چرخش‌ مصدوم‌، انتقال‌ مصدوم‌ از حال‌ رفته‌ از روي‌ صندلي‌ به‌ كف‌ اتاق‌ ، كشيدن‌ مصدوم‌ روي‌ كف‌ اتاق‌ يا زمين‌ و تغيير وضعيت‌ مصدوم‌ در بستر.
ملحفه‌ حمل‌ ونقل‌
اين‌ ملحفه‌، با داشتن‌ تعدادي‌ دستگيره‌ ضخيم‌ پارچه‌اي‌ در دو طرف‌، براي‌ بلند كردن‌ و حمل‌ مصدوم‌ در تمام‌ جهات‌ مناسب‌ است‌. اين‌ دستگيره‌ها امكان‌ مي‌دهند كه‌ وزن‌ مصدوم‌ بين‌ اعضاي‌ گروه‌ كارورزان‌ (8-6 نفر) پخش‌ شود. بعضي‌ از انواع‌ ملحفه‌هاي‌ حمل‌ و نقل‌، محفظه‌هايي‌ در زير دو كناره‌ طولي‌ خود دارند كه‌ مي‌توان‌ تيرك‌هايي‌ در داخل‌ آنها جاي‌ داد. حفاظ‌هاي‌ فلزي‌ كه‌ در عرض‌ ملحفه‌ حمل‌ و نقل‌ قرار مي‌گيرند، به‌ اين‌ تيرك‌ها متصل‌ مي‌شوند؛ اين‌ حفاظ‌ها، موجب‌ مي‌شوند كه‌ ملحفه‌ زير مصدوم‌، بيش‌ از پيش‌ تقويت‌ شود. كاروزان‌ بايد ضمن‌ استفاده‌ از ملحفه‌ حمل‌ونقل‌، به‌ حالت‌ قائم‌ بايستند به‌ طوري‌ كه‌ پشت‌ آنها صاف‌ و پاهايشان‌ به‌ اندازه‌ عرض‌ شانه‌ باز باشد تا تكيه‌گاه‌ مستحكمي‌ داشته‌ باشند.
صندلي‌ حمل‌ و نقل‌
اين‌ وسيله‌ براي‌ جابه‌جا كردن‌ مصدوم‌ در وضعيت‌ نشسته‌ (خصوصاً در فضاهاي‌ بسته‌ يا بالا و پايين‌ رفتن‌ از پلكان‌) طراحي‌ شده‌ است‌. صندلي‌ حمل‌ ساده‌، دوچرخه‌ دارد. صندلي‌هاي‌ پيشرفته‌تري‌ وجود دارند كه‌ به‌ چرخ‌ «غلتان‌» مجهز هستند.اين‌ نحوه‌ طراحي‌ اجازه‌ مي‌دهد كه‌ اين‌ صندلي‌ها به‌ راحتي‌ روي‌ زمين‌هاي‌ ناهموار حركت‌ كنند و از پله‌ها بالاو پايين‌ بروند.



 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
انواع‌ بيماربر و تخته‌
اين‌ وسايل‌ به‌طور معمول‌ توسط‌ گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ مورد استفاده‌ قرار مي‌گيرند و براي‌ انتقال‌ مصدومان‌ به‌ آمبولانس‌ يا پناهگاه‌ و يا دور كردن‌ آنها از خطر، طراحي‌ شده‌اند. انواع‌ گوناگوني‌ از اين‌ تجهيزات‌ (از صفحات‌ برزنتي‌ ساده‌ داراي‌ ديرك‌ تا بيماربرهاي‌ تخصصي‌ مناسب‌ براي‌ موقعيت‌هاي‌ نجات‌ ويژه‌ و تخته‌هايي‌ براي‌ آسيب‌هاي‌ نخاع‌) موجود است‌.
بيماربر ارتوپدي‌
با استفاده‌ از اين‌ دستگاه‌ (كه‌ بيمار بر «قاشقي‌» هم‌ ناميده‌ مي‌شود) مي‌توان‌ با حداقل‌ حركات‌ بدن‌، مصدوم‌ را در مكاني‌ كه‌ پيدا شده‌ است‌، بلند كرد و روي‌ چرخ‌ بيماربر قرار داد. اين‌ وسيله‌ براي‌ جابه‌جايي‌ مصدومان‌ به‌ نقاط‌ دور طراحي‌ نشده‌ است‌. اين‌ بيمار بر، در امتداد طول‌ به‌ دو نيمه‌ تقسيم‌ مي‌شود. اين‌ دو نيمه‌ در زير مصدوم‌ به‌ صورت‌ كشويي‌ جابه‌جا شده‌، سپس‌ به‌ هم‌ متصل‌ مي‌شوند. پس‌ از آنكه‌ مصدوم‌ روي‌ چرخ‌ بيماربر قرار گرفت‌، دو نيمه‌ از هم‌ جدا مي‌شوند.
تخته‌ آسيب‌هاي‌ نخاع‌
اين‌ تخته‌هاي‌ تمام‌ تنة‌ بي‌حركت‌كننده‌، براي‌ جابه‌جا كردن‌ مصدوماني‌ كه‌ مشكوك‌ به‌ آسيب‌ ستون‌ فقرات‌ هستند، به‌ كار مي‌روند. مصدوم‌ را با چرخاندن‌ يا كشيدن‌ روي‌ زمين‌ به‌ روي‌ اين‌ تخته‌ منتقل‌ مي‌كنند و سپس‌، وي‌ را بلند كرده‌ روي‌ چرخ‌ بيمار بر مي‌گذارند. مصدوم‌ طي‌ مراحل‌ نقل‌ و انتقال‌ و بستري‌ در بيمارستان‌، روي‌ اين‌ تخته‌ باقي‌ مي‌ماند.
چرخ‌ بيماربر
انواع‌ مختلفي‌ از چرخ‌هاي‌ بيماربر وجود دارند كه‌ در انتقال‌ مصدوم‌ توسط‌ آمبولانس‌ مورد استفاده‌ قرار مي‌گيرند. طرح‌هاي‌ جديد اين‌ بيماربرها مجهز به‌ دستگاه‌هاي‌ الكتريكي‌ يا هيدروليكي‌ هستند كه‌ به‌ اين‌ طريق‌ مي‌توان‌ در صورت‌ لزوم‌، موقعيت‌ مصدوم‌ را براي‌ فراهم‌ ساختن‌ آسايش‌ وي‌، تنظيم‌ كرد. اين‌ بيماربر را به‌ كمك‌ بالا بر چرخ‌ يا سطح‌ شيبدار، سوار آمبولانس‌ مي‌كنند. تحقيقات‌ براي‌ ساخت‌ طرح‌هاي‌ جديدتري‌ كه‌ كاروزان‌ را در معرض‌ خطر كمتري‌ قرار دهند، ادامه‌ دارد.
بيماربرهاي‌ نجات‌
اين‌ بيماربرها براي‌ خارج‌ كردن‌ مصدومان‌ از مناطق‌ صعب‌العبور (مثل‌ صخره‌ها، معادن‌ و فضاهاي‌ بسته‌) كاربرد دارند. انواع‌ مختلفي‌ از آنها وجود دارد، آموزش‌ و تمرين‌ اختصاصي‌ با اين‌ وسايل‌ قبل‌ از به‌ كار بردن‌ آنها ضروري‌ است‌.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]طریقه بانداژ دست و پا[/h]


آیا تا به حال هنگام بانداژ یک زخم دچار مشکل شده‌اید؟ آیا می‌دانید نحوه باندپیچی هر عضو متفاوت بوده و برای جلوگیری از باز شدن بانداژ نیاز به آموزش و مهارت لازم دارید؟



بانداژ ساعد
از یک باند کناربافت 5/7 سانتی‌متری استفاده کنید. ابتدای باند را روی مچ دست قرار داده و 2 بار دور مچ بچرخانید تا سر باند ثابت بماند. باند را از پایین به سمت بالا به طرف آرنج به صورت اریب، طوری که هر دور باند دوسوم از دور قبلی را بپوشاند، ببندید. در انتها، باند را در بالای ساعد با چسب یا سنجاق ثابت کنید. بانداژ ساق پا نیز به همین روش است.
توجه
بانداژ باید به صورت اریب بسته شود. پیچش حلقوی باند به دور عضو می‌تواند عروق خونی را مسدود کند. اگر باند را از بالا به پایین عضو ببندید، بانداژ شل و پانسمان در معرض عوامل میکروبی قرار خواهد گرفت، بنابراین همیشه باندپیچی را از قسمت باریک‌تر عضو شروع کنید.

بانداژ آرنج
از یک باند کنار بافت 5/7 سانتی‌متری استفاده کنید. آرنج را خم نموده و در وضعیت مناسب حال خود قرار دهید. ابتدای باند را روی آرنج قرار داده و 2 بار دور آرنج بچرخانید تا سر باند ثابت بماند. ادامه باند را یک دور به صورت اریب به دور بازو بپیچانید. سپس باند را از روی آرنج رد کرده و یک دور اریب به دور ساعد بپیچانید. این روش را تا زمانی که سطح پانسمان پوشیده شود ادامه دهید. در آخر انتهای باند را بالای بازو ثابت کنید. بانداژ زانو نیز به همین روش بسته می‌شود، با این تفاوت که سایز باند زانو باید 10 یا 15 سانتی متری باشد.
اگر باند را از بالا به پایین عضو ببندید، بانداژ شل و پانسمان در معرض عوامل میکروبی قرار خواهد گرفت، بنابراین همیشه باندپیچی را از قسمت باریک‌تر عضو شروع کنید​


بانداژ کف دست از یک باند کنار بافت 5 سانتی‌متری استفاده کنید. ابتدا سر باند را زیر یا روی مچ دست قرار دهید و 2 بار دور مچ بچرخانید تا سر باند ثابت بماند. ادامه باند را از روی دست به طرف انگشت کوچک و سپس زیر انگشتان برده و از بین 2 انگشت شست و سبابه رد کنید. بعد آن را از روی دست به صورت اریب به بالا برده و دور مچ دست بچرخانید. به این کار ادامه دهید تا پانسمان به خوبی پوشانده شود. در آخر انتهای باند را روی مچ ثابت کنید. بانداژ کف پا نیز به همین روش است.

بانداژ جداگانه انگشتان دست
از یک باند کنار بافت 5/2 سانتی‌متری استفاده کنید. ابتدا سر باند را زیر مچ قرار داده و 2 بار دور مچ بچرخانید تا سر باند ثابت بماند. ادامه باند را از روی دست عبور داده و به سمت نوک انگشت مورد نظر حرکت دهید. باند را از نوک انگشت به سمت پایین انگشت به صورت اریب بانداژ کرده و در ادامه، باند را مجدد از روی دست عبور دهید و در قسمت مچ ثابت کنید. بانداژ انگشتان پا نیز به همین روش است.
بخش سلامت تبیان

منبع : جام جم - فاخره بهبهانی
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]چگونه زخم را پانسمان کنیم؟[/h]


آیا تا به حال یک زخم باز را دیده‌اید؟ زخم باز یک جراحت در سطح پوست است که باعث نمایان شدن قسمت‌های زیر پوست شده و معمولا موجب خونریزی خارجی می‌شود. این نوع زخم‌ها در هر وسعتی به سرعت عفونی شده و میکروب‌ها می‌توانند سریع به لایه‌های عمقی‌تر پوست گسترش یافته و وارد گره‌های لنفاوی شده و از این مسیر تا سراسر بدن گسترش یابند. بنابراین روی تمام زخم‌ها باید به درستی تمیز و پوشیده شود و پوشش آن نیز ثابت گردد.



پوشاندن صحیح زخم به کنترل خونریزی، جلوگیری از آلودگی و جذب خون و ترشحات زخم کمک می‌کند و موجب التیام سریع زخم می‌شود.
آیا می‌دانید زخم‌های باز انواع مختلفی دارند و تشخیص نوع آن‌ها در ارائه کمک‌های اولیه مناسب بسیار موثر است؟

انواع زخم باز
خراشیدگی یا ساییدگی: این زخم در اثر ساییده شدن لایه فوقانی پوست ایجاد می‌شود. به دلیل آن‌که بیشتر اعصاب این لایه آسیب می‌بینند، زخم دردناک، ولی خونریزی قابل توجه نیست. خراشیدگی اگر وسیع باشد یا ذرات خاک یا اجسام خارجی در آن فرورفته باشد، می‌تواند جدی و خطرناک باشد.
اقدامات: چنانچه جسم خارجی به طور سطحی در پوست فرورفته است، آن را به آرامی با آب و صابون بشویید و زخم را با بتادین، ضدعفونی و پانسمان کنید.

بریدگی: زخمی است که لبه‌های صاف داشته و شبیه بریدگی جراحی یا بریدگی با لبه کاغذ است. این زخم، سوزش زیادی داشته و شدت خونریزی در این نوع زخم، بسته به عمق بریدگی، محل و اندازه زخم متفاوت است.

پاره‌شدگی: زخمی است عمیق که دارای لبه‌های ناصاف بوده و در اثر اجسام تیزی مانند شیشه ایجاد می‌شود. در این جراحت، بافت‌های زیرین پوست آسیب دیده و احتمال خونریزی شدید زیاد است.
اقدامات: در بریدگی و پاره‌شدگی اولویت با کنترل خونریزی به وسیله فشار مستقیم است. لبه‌های زخم را به هم نزدیک کنید. عضو را بی‌حرکت و کمی بالاتر از سطح قلب قرار داده تا از درد و خونریزی آن کاسته شود. چنانچه جسم خارجی در زخم باقی مانده آن را خارج نکنید. زخم را ضدعفونی و پانسمان کنید و مصدوم را به نزدیک‌ترین مرکز درمانی برسانید.
برای آن‌که خود را از بیماری‌های احتمالی دور کنید، در هنگام تماس با خون، از دستکش معاینه یا یک کیسه پلاستیک استفاده کنید​


کنده‌شدگی: زخمی است که قسمتی از پوست یا عضله از بدن جدا یا آویخته شود. اقدامات: سطح زخم را تمیز و جلوی خونریزی را بگیرید. اگر قسمتی از پوست یا عضله آویزان شده آن را در محل اولیه خود قرار دهید و روی آن را ببندید و بلافاصله مصدوم را به مرکز درمانی برسانید.

سوراخ‌شدگی: زخمی عمیق که در اثر وارد شدن یک جسم نوک تیز ایجاد می‌شود. این جراحت همیشه باعث خونریزی شدید نمی‌شود، ولی در سوراخ‌شدگی‌های شکم و قفسه سینه ،احتمال خونریزی‌های شدید و مرگ زیاد است.
اقدامات: ابتدا اجازه دهید چند لحظه‌ای خونریزی جریان یابد تا میکروب‌های داخل زخم به همراه خون خارج شوند. محل زخم را ضدعفونی کنید و در صورتی که جسم خارجی در آن فرورفته است، آن را خارج نکنید، چرا که با خروج جسم بر شدت خونریزی افزوده می‌شود. بنابراین جسم را با پانسمان ثابت کنید و مصدوم را به بیمارستان منتقل کنید.

قطع عضو: این جراحت شدیدترین نوع زخم‌های خونریزی دهنده است و اغلب به دلیل یک جسم برنده صنعتی آلوده اتفاق می‌افتد.
اقدامات: خونریزی را با وارد کردن فشار مستقیم و بالا نگه داشتن عضو متوقف کنید. برای مراقبت از عضو قطع شده، آن را در یک گاز استریل یا دستمال تمیز بپیچانید و بعد درون یک کیسه پلاستیکی قرار دهید و سر آن را محکم گره بزنید. سپس کیسه حاوی عضو قطع شده را داخل یک کیسه یخ قرار دهید. کیسه حامل عضو و مصدوم را به بیمارستان انتقال دهید.


روش صحیح پانسمان زخم باز
1 ـ برای مهار بهتر خونریزی، لبه‌های زخم را به هم نزدیک کرده و با یک گاز استریل یا دستمال تمیز، خونریزی را به وسیله فشار دادن کنترل کنید.

2 ـ وقتی خونریزی کنترل شد، اطراف زخم را با پنبه آغشته به محلول ضدعفونی‌کننده از داخل به خارج تمیز کنید. عکس این کار و حرکت رفت و برگشت پنبه روی زخم موجب می‌شود که آلودگی اطراف زخم به داخل آن نفوذ و زخم را عفونی کند.

3 ـ پس از استریل کامل زخم، یک قطعه گاز استریل روی زخم بگذارید، به طوری که روی زخم و اطراف آن را کاملا بپوشاند. پانسمان را دقیقا روی زخم قرار دهید و هرگز آن را جابه‌جا نکنید. در صورت جابه‌جا شدن پانسمان آن را عوض کنید. حرکت پانسمان می‌تواند میکروب‌های سطح پوست را به سمت زخم هدایت کند.

4 ـ در صورتی که خون به پانسمان نفوذ کرد، هرگز پوشش روی زخم را برندارید. برای بند آوردن خونریزی، گاز یا دستمال بیشتری روی پوشش قبلی زخم قرار دهید.

5 ـ گاز استریل را در 4 طرف با چسب روی پوست ثابت و سپس بانداژ کنید.

توصیه‌هایی درباره پانسمان زخم
- بتادین با نام (پوویدون آیوداین)‌ یک محلول میکروب‌کش قوی بوده و می‌تواند تمام انواع باکتری‌ها، ویروس‌ها، قارچ‌ها و سایر میکروارگانیسم‌ها را نابود سازد. نکته بسیار مهم آن که این محلول تا زمانی که روی پوست خشک نشود، هیچ اثری ندارد.

- از نفوذ بتادین به داخل زخم باز خودداری کنید، چراکه به دلیل داشتن املاح ید ممکن است موجب حساسیت در افراد شود.

- برای پوشاندن زخم از پنبه استفاده نکنید، چراکه اغلب پنبه‌ها غیراستریل هستند.

- بدون نظر پزشک از پماد آنتی‌بیوتیک استفاده نکنید، چراکه پماد جلوی خون‌گیری بافت اطراف زخم را گرفته و ترمیم را به تعویق می‌اندازد.

- در صوتی که زخم عمیق، خونریزی شدید و دو لبه زخم به‌هم نمی‌رسند، برای بخیه زدن به بیمارستان مراجعه کنید.

- تعویض پانسمان را هر روز و اگر مرطوب یا کثیف شد، زودتر انجام دهید.

- از کندن دلمه زخم اجتناب کنید، چراکه ترمیم را مختل می‌کند و خطر عفونت را افزایش می‌دهد.

- اگر محلول ضدعفونی‌کننده در دسترس نبود، برای تمیزکردن زخم از آب و صابون استفاده کنید.

عسل، ماده مناسبی برای بهبود و پانسمان زخم‌ها است
استفاده از عسل در پانسمان زخم‌ها باعث از بین بردن بوی بد زخم شده و در هنگام تعویض پانسمان نیز به زخم نچسبیده و درد کمتری را برای بیماران ایجاد می‌کند. همچنین ریختن عسل روی زخمی که خونریزی دارد، باعث بند آمدن سریع خون‌ریزی می‌شود.
به این ترتیب، عسل ماده مناسبی جهت مراقبت و پانسمان زخم‌ها به شمار می‌آید.

بر اساس تحقیقاتی که در کشور نیوزلند انجام گرفت، عسل خاصیت ضدباکتری و ضد قارچ داشته و برای درمان زخم‌های پوستی، زخم‌های دیابتیک، سوختگی‌ها، جوش، آکنه، زخم‌های فشاری، ترک‌های پوستی، اگزما، زخم‌های گوارشی و زخم‌های ناشی از هلیکوباکترپیلوری مفید است.
از عسل می‌توان برای درمان درد گلو، سرماخوردگی و شست و شوی دهان و گلو نیز استفاده کرد.

برای التیام هر چه سریع‌تر زخم نیاز به یک محیط مرطوب است و از آنجا که در محیط مرطوب، باکتری‌ها فعالیت بیشتری دارند، عسل نیز می‌تواند یک محیط مرطوب عاری از میکروب را برای ترمیم بدون عارضه زخم فراهم کند.

عسل به علت داشتن هیدروژن پراکسید، خاصیت آنتی باکتریال داشته و باعث تمیز کردن زخم از میکروب‌ها می‌شود. عسل به علت از بین بردن سریع باکتری‌ها، از تولید آمونیاک در زخم جلوگیری کرده و بوی بد از زخم متساعد نمی‌شود. همچنین هنگام تعویض پانسمان به علت این که عسل محیط مرطوب ایجاد کرده، پانسمان به زخم نمی‌چسبد و درد کمتری برای بیماران ایجاد می‌کند.

عسل باعث ترمیم زخم‌ها می‌شود، بدون این که جای زخم و بافت اضافی ایجاد شود. همچنین کمتر نیاز به عمل جراحی گرفت (پیوند) دارد. در نتیجه عسل ماده مراقبتی مناسبی در ترمیم و پانسمان زخم‌ها به شمار می‌آید.
فرآوری : نیره ولدخانی
بخش سلامت تبیان
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]عقرب زدگی
[/h]

آیا تا به حال در سفر به برخی از شهرهای جنوبی یا کویری کشور عقرب را دیده‌اید؟ آیا می‌دانید که اغلب عقرب‌ها سمی مهلک دارند و می‌توانند بوسیله گزش، یک کودک یا فرد بالغ را به راحتی از پا ‌درآورند؟
عقرب‌ها از جمله جانورانی هستند که اگر وارد حریم آنها شویم، برای دفاع از خود اقدام به گزش می‌کنند.
این موجودات گزنده بیشتر در مناطق گرم ایران مانند خوزستان، ‌کاشان، سیستان و بلوچستان و هرمزگان دیده می‌شوند.
90 درصد مرگ و میر ناشی از گزش عقرب در کودکان گزارش شده است.
عقرب‌ها دمی بلند دارند که به طرف بالا تاب خورده و در انتهای آن یک نیش زهرآلود وجود دارد.
خطرناک ‌ترین عقرب نوع زرد آن موسوم به عقرب زرد است. بدنی باریک و ظریف، دمی بلند و رنگی زرد دارد.
چون عقرب‌ها روز به استراحت و شب‌ها به شکار می‌پردازند، اغلب کسانی که در شب کار می‌کنند، بیشتر در معرض نیش عقرب هستند.

علائم و نشانه‌های عقرب‌زدگی
محل گزش عقرب بر خلاف مار، یک نقطه است. شایع‌ترین نشانه عقرب‌زدگی درد سوزاننده آنی، تورم در حال پیشرفت، تغییر رنگ در محل گزش و در مراحل بعدی تهوع و استفراغ، آبریزش از دهان، بی‌قراری و اضطراب، تشنج، بی‌حسی، گزگز انگشتان، بی‌اختیاری ادرار و مدفوع و اختلال هوشیاری است.

معمولا سم عقرب زرد در محل گزش باعث زخم ، تاول و التهاب شدید می گردد که شبیه سوختگی درجه 3 است. این زخم به راحتی قابل ترمیم نیست و اگر فرد آسیب‌دیده تحت مداوا قرار نگیرد، این سم می‌تواند موجب تخریب خون، نارسایی کلیه ، مشکلات روانی و مرگ شود.

فردی که دچار گزش با عقرب زرد می‌شود، لازم است ضمن تزریق پادزهر، خون وی نیز تعویض شود که در خیلی موارد مؤثر واقع نشده و منجر به مرگ می‌شود.
امروزه پادزهر سم عقرب زرد کیفیت لازم را برای کاهش اثرات مهلک سم این عقرب ندارد و استفاده زیاد از حد آن نیز می‌تواند در مفاصل فرد آسیب دیده رسوب نماید و دردهای مفصلی را ایجاد کند.
البته اخیرا محققان ایرانی توانسته‌اند از زهر عقرب زرد، پادزهری تولید نمایند تا با تزریق آن به فرد آسیب‌دیده، علاوه بر درمان وی، مانع گسترش عوارض مربوط به گزش شوند.

توصیه‌ ها
هنگامی که به شهرهای کویری و جنوبی به ویژه خوزستان سفر می‌کنید، از افراد بومی منطقه بخواهید تا برای دوری و پیشگیری از گزیدگی عقرب‌ها به شما کمک کنند.
هرگز پابرهنه روی زمین راه نروید و لباس‌های پوشیده و آستین بلند بپوشید.
کودکان به دلیل سیستم ایمنی ضعیف‌تر در مقایسه با بزرگسالان زودتر به سم عقرب واکنش نشان می‌دهند، بنابراین کودکان خود را هنگام بازی در سفر کنترل کنید.

توجه:
اگر عقرب شما را نیش زد، خونسردی خود را حفظ کنید.
به آرامی محل گزش را با آب و صابون بشویید یا با الکل مالش دهید.
عضو آسیب‌دیده را به دلیل جلوگیری از گسترش سم به سمت قلب، در سطحی پایین‌تر از سطح قلب قرار دهید و فورا به مراکز درمانی مراجعه کنید.
فاخره بهبهانی – جام ‌جم آنلاین
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]با فرد مسموم چه کار کنیم؟[/h]

اولین اقدام در بیمار مشکوک به مسمومیت تماس با اورژانس پیش بیمارستانی (115) است. باید شرایط موجود، سم یا داروی مسموم ‌کننده برای پرسنل اورژانس بیان شود.

گاهی، بیماران ظروف دارو را در جایی مخفی می‌ کنند. این گروه ممکن است دارو را مصرف نکرده و فقط برای جلب توجه، مصرف دارو را بیان می‌ کنند. از سوی دیگر عده ‌ای دیگر برای این که امکان نجات خود را از بین ببرند، داروی مصرفی را عنوان نمی ‌کنند یا تعداد قرص مصرفی را نادرست بیان می ‌کنند.

گشتن محل، سطل زباله یا زیر تخت بیمار محل ‌های مناسبی است که می ‌تواند حقایقی را آشکار کند.

در صورت امکان، تمامی شواهد دال بر تعداد و نوع داروی مصرفی را یادداشت کرده و در اختیار پرسنل اورژانس قرار دهید. اگر دارو ناشناخته است یا سم در ظرفی بدون برچسب قرار دارد، باید ظرف محتوی دارو یا سم به پرسنل 115 برای انتقال به بیمارستان تحویل داده شود.

بسیاری از سموم، خطر آلودگی برای دیگران دارند؛ بنابراین در برخورد با بیمار و ترشحات وی (استفراغ) دقت کنید، مبادا شما نیز آلوده شوید. در صورتی که خطر انتقال وجود دارد، نیاز است که لباس ‌های آغشته به سم را خارج کرده و ترجیحا بدن بیمار را شست؛ این اقدامات عموما در بیمارستان انجام می‌ شوند.


طی یک تا دو ساعت ابتدایی از مصرف سم یا دارو به دلیل باقی ماندن آن در معده، امکان خارج کردن به کمک استفراغ وجود دارد.
شربتی به نام ایپکاک می‌ تواند در ظرف 20 دقیقه موجب شود بیمار محتویات معده خود را بالا بیاورد. میزان مصرف دارو 15 تا 30 سی‌ سی است. اغلب تا رسیدن اورژانس یک بار استفاده کفایت می ‌کند. البته به این نکته توجه داشته باشید که استفراغ در همه بیماران توصیه نمی‌ شود. بالا آوردن می ‌تواند باعث ورود سم به مجاری هوایی شود که بدتر از خوردن آن است.

بنابراین در افراد با کاهش هوشیاری، زنان باردار یا شیرده، مصرف مواد سوزاننده مثل اسیدها یا بازها، مسمومیت با استرکنین یا بلع مواد نفتی نباید بیمار را وادار به استفراغ کرد.
اگر فردی دچار کاهش هوشیاری باشد و خود به خود استفراغ کند، باید سریعا به پهلو خوابانده شود تا از ورود مواد استفراغی به مجاری هوایی جلوگیری شود.

در صورت مصرف مواد سوزاننده مایع، مصرف شیر در دقایق اولیه به عنوان رقیق ‌کننده توصیه می ‌شود. شیر هم رقیق‌ کننده و هم باعث کاهش حرارت تولیدی ناشی از مواد سوزاننده می‌ شود. شیر را نباید برای مواد سوزاننده جامد (پودرهای شوینده) استفاده کرد. اگر شیر در دسترس نبود می ‌توان از آب استفاده کرد. برای رقیق کردن باید از حجم زیادی از شیر یا آب بهره برد.

پس از انتقال بیمار به اورژانس و بهبود، ممکن است که برای وی مشاوره روان ‌پزشک درخواست شود. بسیاری از همراهان به این مشاوره واکنش نشان می ‌دهند. عده ‌ای آن را نوعی توهین به بیمار خود می‌ دانند، اما واقعیت این است که تمام افرادی که اقدام به خودکشی می ‌کنند امکان تکرار دارند و چه بهتر که قبل از هرگونه تکرار، اقدام به پیشگیری کرد و مراجعه به روان ‌پزشک اقدامی پیشگیرانه است.
دکتر بهروز هاشمی - متخصص طب اورژانسجام جم
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]اولین کار پس از سکته مغزی[/h]

نخستین اقدام، تلفن کردن به اورژانس پیش بیمارستانی( تلفن 115) است، زیرا آن ها برای اندازه گیری قند خون و دادن اکسیژن به بیمار دارای امکانات لازم هستند.

نکته ی مهم بعدی، انتقال بیمار به مرکز درمانی است که دارای وسایل تشخیصی و درمانی کافی و لازم باشد تا بیمار نیازمند انتقال بین بیمارستانی نگردد، مثلا بیمارستان باید دارای دستگاه سی ‌تی ‌اسکن باشد.

بهتر است سنجش اشباع اکسیژن از طریق پایانه‌ های متصل شونده به بند انتهایی انگشت، برای بیمار انجام شود. اگر این وسیله در دسترس نبود، یا اشباع اکسیژن کمتر از 92 درصد بود، باید به بیمار اکسیژن داد.

بسیار دیده شده است که پرسنل اورژانس یا همراهان بیمار، فشار خون او را اندازه گیری می کنند و با دیدن اعداد بالا، سریعا فشار بیمار را پایین می ‌آورند، در صورتی که علت فشار بالا در افراد مبتلا به سکته مغزی، جبران کاهش خون‌ رسانی است. در این بیماران فشار درون مغز بالا می ‌رود و خون ‌رسانی در کل مغز کاهش می ‌یابد. بدن برای جبران این مساله، با افزایش دادن فشار خون بر مقاومت موجود غلبه می ‌کند. به همین دلیل، کاهش دادن فشار خون به این مکانیسم هوشمندانه ی بدن آسیب رسانده و مغز را درگیر کاهش خون ‌رسانی شدید می ‌کند.

استفاده از داروهای خود بیمار یا دارویی جدید نیز تا قبل از تایید تشخیص، ممنوع است.

برای تشخیص دقیق، بیمار نیازمند عکسبرداری از مغز به روش سی ‌تی ‌اسکن است. اگر در سی ‌تی ‌اسکن خون‌ ریزی وجود نداشته باشد، آسپیرین برای جلوگیری از بروز لخته ی مجدد در عروق مغزی تجویز می‌ شود.

بیمار به مصرف 325 میلی گرم آسپیرین در روز نیاز دارد که از میزان مصرفی آسپیرین در سکته‌ های قلبی بیشتر است.

بیماران دیابتی نیز نیازمند کنترل قند خون در محدوده ی طبیعی هستند.

در بیمارانی که دمای بدن شان بیشتر از 5/37 درجه سانتی ‌گراد می‌ شود، باید تب را کنترل کرد. افزایش دما با افزایش ناخوشی و مرگ بیمار همراه است.

در نظر داشته باشید تمام بیماران مبتلا به سکته‌ مغزی مستعد بروز تشنج نیستند و نیازی به درمان با داروهای ضد تشنج ندارند، مگر این ‌که تشنج در آن ها بروز کند یا خون ریزی مغزی داشته باشند. در این شرایط برای پیشگیری از بروز تشنج، اقدام به تجویز فنی توئین می ‌کنند.

برای شروع غذا در این بیماران باید با رژیم مایعات شروع کرد. اگر پس از نوشیدن مایعات، علامتی از عدم تحمل غذا و بروز سرفه دیده نشد، می‌ توان رژیم غذایی جامد را شروع کرد.

برای دادن آسپیرین می ‌توان آن را با مربا مخلوط کرد و به بیمار داد تا قابل تحمل شود و برای بیمار، خطری در موقع بلع ایجاد نکند.
دکتر بهروز هاشمی - متخصص طب اورژانسجام جم
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]احیای مردگان؟![/h]

می ‌توان گفت که برای هر فردی که هوشیار نیست و با صدا کردن و تکان دادن واکنشی نشان نمی ‌دهد باید اقدام به احیا کرد.
یک اصل را به یاد داشته باشید که عملیات احیا را باید شروع کنید تا زمانی که به دلیل شواهد(شواهد دال بر مرگ بیمار) یا رسیدن افرادی مجرب ‌تر که ادامه عملیات به آن ها واگذار می شود، نیازی به ادامه نباشد.
زمان توقف احیا مشخص نبوده و با توجه به شرایط بیمار و نظر پزشک مسوول می ‌توان عملیات را قطع کرد.
بنابراین ما به عنوان فردی که بر بالین بیمار می‌ رسیم باید عملیات را شروع کنیم و برآورد نیاز یا عدم نیاز به ادامه عملیات را به‌ پزشکی که در بیمارستان مستقر است و وسایل تشخیصی در دست دارد، واگذار کنیم.

تعدادی از بیماران نیاز به شروع احیا ندارند؛ در واقع این افراد مرده ‌اند و احیا در آن ها ارزشی ندارد.
* نمونه آن افرادی هستند که دچار جمود نعشی شده‌ اند که نشان از مرگ در ساعات پیش می ‌شود.
* افرادی که دچار تجزیه و تعفن شده‌ اند به دلیل آن که روزها از مرگ شان گذشته است، احیا در آن ها ارزشی ندارد.
* جمع شدن خون در بخش ‌های تحتانی بدن، جایی که در تماس با زمین است که به شکل خونمردگی است از دیگر نشانه‌ های مرگ است.
از طرف دیگر تعدادی از بیماران با این ‌که با انجام احیا تغییری در وضع آن ها رخ نمی ‌دهد، با این حال نمی ‌توان گفت که مرده‌ اند؛
* بیماران مسموم با داروها از این دسته هستند. اگر فردی دچار مسمومیت با دارویی شود باید احیا را آن قدر ادامه داد تا پادزهر دارو و دیگر اقدامات لازم به بیمار برسد. بیان مرگ در این افراد بسیار دشوار بوده و گاهی ساعت‌ ها عملیات احیا طول می ‌کشد و بیمار باز‌ می‌ گردد.
* افرادی که دچار کاهش شدید دمای بدن شده ‌اند از دیگر مصدومانی هستند که نمی‌ توان به راحتی عملیات احیا را در آن ها متوقف کرد. افراد با کاهش دمای بدن باید گرم شوند تا بتوان درباره قابلیت حیات شان نظر داد. بسیاری از داروهایی که در افراد با دمای طبیعی می ‌توان استفاده کرد در این بیماران تا افزایش بهینه در دمای بدن شان قابل استفاده نیست.
آیا بهتر است همراهان در اتاق احیا بیمارستان حضور داشته باشند؟
حضور همراهان بیمار در اتاق احیا در بیمارستان ‌ها موردی است که هنوز بر آن توافق نیست.
دیدن عملیات احیا توسط همراهان، تحمل مرگ و از دست رفتن عزیزشان را افزایش می ‌دهد و بهتر می ‌توانند با مرگ بیمار کنار بیایند.

از طرفی همراهان در اتاق احیا با بی ‌قراری خود و اشغال فضای موجود می‌ توانند در انجام احیا تداخل ایجاد کنند.
بسیاری از همراهان کنترل خود را از دست داده و به طرف بیمار می‌ روند و قبل از رسیدن مرگ حتمی بیمار به ابراز فراق و گریه می ‌پردازند.
تعدادی از افراد با دیدن شرایط وخیم بیمار ممکن است از هوش رفته و به زمین افتاده و باعث شوند که به ‌جای تمرکز تیم احیا و پزشکان روی یک نفر، مجبور به انجام درمان و صرف نیروی تیم احیا بر 2 نفر گردد.
در صورتی که پزشک مسوول تیم احیا با در نظر گرفتن فضا و موقعیت زمانی و مکانی اجازه حضور همراهان را بدهد، بهتر است که نزدیک ترین افراد بیمار به عنوان همراه در اتاق احیا حضور پیدا کنند.
دکتر بهروز هاشمی - متخصص طب اورژانس​
جام جم
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]اگر زلزله آمد، چه کنیم؟[/h]

شهروندان عزیز زلزله پدیده ای طبیعی است که می تواند هر موقع و هر زمان روی دهد.
[h=2]بنابراین:[/h]به جای ترس از زلزله باید از همین الان آماده باشیم و برنامه ریزی کنیم.
آیا می دانید که؟
ایران کشوری است که روی خط زلزله قرار دارد. شهر تهران نیز در مجاورت گسل های متعددی واقع است، که فعال شدن هر کدام از آن ها می تواند زلزله بزرگی را ایجاد کند.
هنگامی که زلزله اتفاق می افتد، مسئولان و نیروهای امدادگر هرقدر هم که با سرعت خود را به محل حادثه برسانند باز هم این شما هستید که می توانید در لحظات اولیه حادثه به خود و دیگران کمک کنید.

[h=2]بنابراین:[/h]یادگیری اصول اولیه خودامدادی و دگرامدادی ضروری است.
آیا می دانید؟
مهمترین عامل ایجاد خسارت جانی و مالی ناشی از زلزله آسیب پذیری ساختمان ها می باشد!
[h=2]بنابراین:[/h]با ساخت ساختمان های مقاوم در برابر زلزله یا انتخاب محل سکونت امن، سلامت خود و اعضای خانواده را تضمین نمائید.

پس از وقوع زلزله می توانید در انجام فعالیت های زیر مشارکت فعال داشته باشید:

جستجو، نجات و امداد؛
حفظ نظم و آرامش؛
تخلیه اضطراری و اسکان موقت؛
اطفای حریق.
رفتار مناسب در حین وقوع زلزله
[h=2]اگر در منزل هستید:[/h]آرامش خود را حفظ کنید.
از کنار اشیای سنگین دور شوید.
در نقاط امن( زیر میز محکم، گوشه دیوارهای داخلی، کنار ستون ها) پناه بگیرید.​
از سر و گردن خود محافظت کنید.

[h=2][/h][h=2]
به جای ترس از زلزله باید از همین الان آماده باشیم و برنامه ریزی کنیم.​


[/h][h=2]

[/h][h=2]اگر در فضای باز هستید:[/h]از ساختمان های بلند وشیشه ای دور شوید.
از دیوارها و کابل ها و تیرهای برق و تابلوهای تبلیغاتی فاصله بگیرید.

[h=2]اگر در مکان های عمومی هستید:[/h]به سمت درهای خروج هجوم نیاورید.
از شیشه ها دور شوید.
چمپاته بزنید و با کیف، کتاب و یا دست از سر و گردن خود محافظت کنید.

[h=2]اگر در حال رانندگی هستید:[/h]خودروی خود را به سمت راست خیابان هدایت کنید.
خودروی خود را در مجاورت ساختمان های بلند، تیرهای برق، پل ها و ... متوقف نکنید.
از خودرو خارج نشوید.
رادیو را روشن نگه دارید.
منبع: tdmmo.tehran.ir​
[h=4][/h]
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]لزوم تهیه کیف نجات و محتویات آن[/h]

ایجاد و ارتقاء آمادگی در جامعه برای رویارویی با حوادث و سوانح باعث می شود علاوه بر کاهش خسارات جانی و مالی در هنگام وقوع حادثه، شرایط هر چه سریع تر به حالت عادی باز گردد. یکی از راه های آمادگی در برابر حوادث، مجهز بودن شهروندان به اقلام مورد نیاز ساعات اولیه پس از وقوع حادثه است.
بر اساس شدت و وسعت حادثه، تا رسیدن نیروهای امدادی می توان از این تجهیزات برای حفظ حیات و سلامتی خود و خانواده خود استفاده نمود. تهیه کیف نجات از ضروریات آمادگی در برابر حوادث است. باید به افراد آموزش داده شود تا چنین کیفی را تهیه نموده و در جای امن و قابل دسترس نگهداری نمایند.
نکته قابل توجه این که محتوای معرفی شده در زیر، ساده ترین و مهم ترین ملزومات هستند و شهروندان می توانند تجهیزات دیگری که مورد نیاز باشد در این کیف قرار دهند.
معرفی محتوای داخل کیف
این کیف حاوی وسایل ضروری، موردنیاز و قابل حمل برای مواقع اضطراری است که باید نسبت به تعداد، سن و وضعیت سلامت افراد خانواده تهیه و نگهداری شوند. در صورت نیاز می توان لوازم را در دو کیف جاسازی نمود تا به راحتی قابل حمل بوده و کلیه لوازم در آن جا شود.
در زیر نمونه های اولیه و ساده از این موارد ذکر شده اند:

1- جعبه کمک های اولیه:
چسب زخم، گاز استریل(4 تا 6 عدد )، قرص تب بر و سرماخوردگی، قرص های مُسکن مانند آسپرین، پودر ORS، پماد سوختگی پای کودکان، بتادین، باند رولی(3 رول)، دستمال سه گوش و سنجاق قفلی، پنبه، باند کشی، قیچی، پنس، داروی نفخ و سوزش معده، داروی ضد اسهال و ضد تهوع، ملین، دستکش لاتکس، دستمال مرطوب، صابون، لوسیون شستشوی چشم.
توجه: در صورت نیاز می توانید از اقلام دیگر مانند ژل های ضد التهاب و ضد عفونی کننده ها مانند بتادین، ماسک پنبه ای، لوله هوا رسان، فشارسنج پزشکی، پماد تتراسایکلین، اسپری ساولن، آتل بلند انگشت و ساعد، ترمومتر دهانی و... نیزاستفاده نمایید.



2- مواد خوراکی و آب آشامیدنی:
خوراکی های مغذی و با ماندگاری بالا (مانند خرما، کشمش و خشکبار)، بیسکویت، غذاهای کنسرو شده مغذی مانند کنسرو ماهی و مرغ، آب آشامیدنی(یک بطری یک و نیم لیتری آب به ازای هر نفر)



3- ابزار مورد نیاز
رادیو ترانزیستوری، چراغ قوه با باتری اضافی، کبریت، شمع، طناب، درب بازکن، چاقو چند کاره، کیسه های پلاستیکی دسته دار برای حمل ابزار، انبردست، کاغذ و خودکار، نخ و سوزن، ناخن گیر، الکل جامد، آچار، بیلچه، سوت، بشقاب، لیوان و قاشق کاغذی یا پلاستیکی، نوارچسب، نقشه(شهر و راهنمای تخلیه اضطراری)، چک لیست آمادگی و واکنش اضطراری و...
توجه: در صورت نیاز می توانید از کلاه ایمنی، دستکش کار و چادر ضد آب نیز استفاده نمایید.

4- پوشاک و لوازم بهداشتی و ملزومات خواب:
پتوی سفری سبک یا کیسه خواب و پلاستیک های محکم به عنوان زیر انداز(پیشنهاد می شود به ازای هر یک از افراد خانواده یک دست لباس گرم، یک جفت کفش محکم و راحت و لوازم شخصی مانند لباس زیر نیز در کیف دیگری جاسازی گردد.)
لوازم بهداشتی مانند کاغذ دستمالی رولی، صابون مایع، شوینده مایع، لوازم بهداشتی بانوان، کیسه فریزر، کیسه زباله کلفت به عنوان سطل آشغال، قرص کلر و...

5- لوازم خاص و مورد نیاز دیگر:
* کپی از اسناد مهم مانند گذرنامه، شناسنامه، کارت ملی و اسناد و اوراق بهادار، کمی پول نقد.
* داروهای ضروری بیماران قلبی، دیابتی و یا بیماری های خاص(مانند آسم)
* کارت های مخصوص (شامل مسخصات فردی)، برای تمام افراد خانواده تهیه کرده و همیشه آن را در کیف نجات داشته باشید.

* تهیه ملزومات مورد نیاز برای افراد خاص(نوزادان، بیماران، سالمندان و افراد معلول):

پیشنهاد می شود در صورت وجود افراد خاص در خانواده تجهیزات زیر نیز در کیف نجات جاسازی شود:
شیر خشک و شیشه شیر، پستانک، پوشک بچه و داروهای خاص نوزادان، یک عروسک مورد علاقه کودکان
برای سالمندان و افراد معلول وسیله ‌ای برای به دوش کشیدن و حمل آن ها، داروهای فشار خون، تنفسی، اسپری باز کننده برنش، انسولین، لنز، عینک ، دندان مصنوعی و سمعک و باتری آن.
سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]احیای قلبی ـ ریوی در کودکان[/h]

در مطالب قبلی راجع به اهمیت فراگیری احیای قلبی – تنفسی و احیای قلبی ـ ریوی در بزرگسالان توضیحاتی داده شد. حالا به سراغ کودکان می ‌رویم که تا سنین دبستان را شامل می ‌شود.
گاهی در خیابان یا خانه با کودکی رو به‌ رو می ‌شویم که بدون تحرک در گوشه‌ ای افتاده است. ‌باید کاری برای وی انجام دهیم، اما نمی‌ دانیم از کجا شروع کنیم.
ابتدا از امنیت خود و کودک مطمئن شوید. اگر امکان بروز خطر برای شما و کودک وجود دارد سریعا کودک را از محل دور کنید.
پس از اطمینان از امنیت محل باید میان بی هوش بودن و خواب بودن تفاوت قائل شوید. برای این کار به آرامی به شانه طفل زده و از جملاتی جهت برقراری ارتباط استفاده ‌کنید. بهترین جمله در کودکان نام بردن اسم آن ها(در صورت دانستن) است. مثلا بگویید: محمد جان، خوبی؟
اگر کودک واکنشی و یا تغییری در واکنش به صدای شما نشان بدهد، به معنای وجود حیات در وی است. در غیر این صورت کودک نیازمند احیاء است. تا این مرحله با کودکی رو به ‌رو شده ‌اید که هوشیار نیست. بنابراین سریعا اقدام به درخواست کمک کنید. اگر کسی در نزدیکی شما است از او بخواهید به اورژانس (115) اطلاع‌ دهد.

اگر تنها هستید بر خلاف بزرگسالان ابتدا 2 نفس به کودک داده و برای 2 دقیقه اقدام به ماساژ قلبی و تنفس همزمان کنید و سپس برای اطلاع به اورژانس کودک را ترک کنید. اگر کودک وزن کمی دارد می ‌توانید وی را نیز همراه خود انتقال دهید.
پس از اطلاع به اورژانس نزد کودک آمده و عملیات احیاء را ادامه دهید. با نزدیک کردن گوش به دهان بیمار، هم می‌ توانید صدای نفس کشیدن و هم جریان هوا را روی پوست خود حس کنید. اگر به قفسه سینه بیمار نگاه کنید ممکن است حرکت آن را ببینید.
اگر متوجه تلاش تنفسی در بیمار نشدید سریعا 2 نفس دهان به دهان یا دهان به بینی به بیمار بدهید. اگر قفسه سینه بیمار حرکتی نداشت به معنای انسداد راه هوایی است. باید با مانور راه هوایی را باز نمود.
پس از 2 تنفس باید سریعا ماساژ را شروع کرد.
در مقابل هر 30 ماساژ 2 تنفس بدهید. برای جلوگیری از خستگی و بهینه بودن احیاء هر 2 دقیقه فرد ماساژدهنده عوض شود. اگر تمایلی به دادن تنفس به کودک نیستید، حداقل ماساژ را با سرعت 100 بار در دقیقه ادامه دهید.

اگر توانایی بررسی نبض کودک را دارید، می ‌توانید هر 2 دقیقه با جا به ‌جایی افراد ماساژدهنده نبض بیمار را بررسی کنید.
اگر نبض بیمار برگردد احیاء متوقف می‌ شود. بهترین نبض برای بررسی، نبض گردن است.
اصل در احیاء بر این است که اگر توانایی چک نبض را ندارید و یا در بود یا نبود نبض شک دارید احیاء را ادامه دهید.
تعداد محدودی از بیماران با وجود برگشت عملکرد قلب، تنفس ندارند. در این بیماران تنها دادن نفس مصنوعی کفایت می‌ کند، تعداد تنفس به میزان 12 تا 20 بار در دقیقه کافی است.
اقدامات فوق تا رسیدن اورژانس و یا رساندن بیمار به‌ بیمارستان باید ادامه یابد.
دکتر بهروز هاشمی - متخصص طب اورژانسجام جم
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]احياي قلبي - ريوي در بزرگسالان[/h]

در قسمت اول اين مطلب به اهميت فراگيري احياي قلبي – تنفسي پرداخته شد، حالا ادامه ي بحث...
گاهي در محل کار، خيابان يا خانه با فردي رو به ‌رو مي ‌شويم که بدون تحرک در گوشه ‌اي افتاده است. مي‌ بايد کاري براي وي انجام دهيم، اما نمي ‌‌دانيم از کجا شروع کنيم.
مانند هر مصدومي اولين گام اطمينان از امنيت خود و برقراري امنيت بيمار است. به فرض، فرد مورد نظر در کنار ساختماني افتاده که در شرف ريزش است. ابتدا مواظب خود باشيد که آوار بر سر شما نريزد. سپس سعي کنيد که با کمک خود، ديگران و سرويس‌ هاي امداد(آتش‌ نشاني) فرد را از محل دور کنيد.


پس از اطمينان از امنيت محل بايد بين بيهوش بودن و خواب بودن فرق قائل شويد. براي اين کار به آرامي به شانه بيمار زده و از جملاتي براي برقراري ارتباط استفاده کنيد.
مثلا بپرسيد: صداي منو مي ‌شنويد؟ يا حالتون خوبه؟ اگر بيمار تغييري در واکنش به صداي شما نشان بدهد به معناي وجود حيات در بيمار است (بيمار خواب است يا در اثر حادثه‌ اي هوشياري‌ اش کاهش يافته)، در غير اين صورت بيمار نيازمند احيا است.
تا اين مرحله با فردي رو به ‌رو شده‌ ايد که هوشيار نيست. بنابراين سريعا اقدام به درخواست کمک کنيد.


اگر کسي در نزديکي شما است از او بخواهيد که به اورژانس پيش ‌بيمارستاني(115) اطلاع دهد و سريعا براي کمک به سوي شما بازگردد.
در اين جا هم مانند بيماران حادثه ‌ديده بايد به سراغ راه هوايي و تنفس رفت. با نزديک کردن گوش به دهان بيمار، هم مي‌ توانيد صداي نفس کشيدن و هم جريان هوا را روي پوست خود حس کنيد.
اگر به قفسه سينه بيمار نگاه کنيد ممکن است حرکت آن را ببينيد.
اگر متوجه تلاش تنفسي در بيمار نشديد سريعا 2 نفس دهان به دهان يا دهان به بيني به بيمار بدهيد.
اگر قفسه سينه بيمار حرکتي نداشت به معناي انسداد راه هوايي است، بايد با مانور، راه هوايي را باز کرد.

پس از 2 تنفس بايد سريعا ماساژ را شروع کرد. ماساژ با تعداد 100 بار در دقيقه روي يک ‌سوم تحتاني استخوان جناغ انجام مي ‌شود.
در مقابل هر 30 ماساژ 2 تنفس بدهيد.
براي جلوگيري از خستگي و بهينه بودن احيا، هر 2 دقيقه فرد ماساژ دهنده تعويض شود.
بسياري از افراد تمايلي به دادن تنفس مصنوعي ندارند و از احتمال آلودگي با ترشحات بيمار و ابتلا به بيماري مي‌ هراسند.
اما حقيقت اين است که احتمال انتقال بيماري در شرايط تنفس مصنوعي بسيار بسيار کم و قابل چشم‌ پوشي است.
با اين حال اگر تمايلي به دادن تنفس به بيمار نداريد حداقل ماساژ را با سرعت 100 بار در دقيقه ادامه دهيد.

اگر توانايي بررسي نبض بيمار را داريد مي ‌توانيد هر 2 دقيقه با جا به جايي افراد ماساژ دهنده، نبض بيمار را بررسي کنيد.
اگر نبض بيمار برگردد احيا متوقف مي ‌شود.
بهترين نبض براي بررسي، نبض گردن است.
اصل در احيا بر اين است که اگر توانايي کنترل نبض را نداريد يا در بود يا نبود نبض شک داريد احيا را ادامه دهيد.
تعداد محدودي از بيماران با وجود برگشت عملکرد قلب، تنفس ندارند.
در اين بيماران تنها دادن نفس مصنوعي کفايت مي ‌کند تعداد تنفس به ميزان 10 تا 12 بار در دقيقه کافي است.
اقدامات فوق تا رسيدن امدادگران پيش بيمارستاني(115) يا رساندن بيمار به بيمارستان بايد ادامه يابد.

دکتر بهروز هاشمي - متخصص طب اورژانس
جام جم
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]اهمیت فراگیری احیای قلبی - تنفسی[/h]

احیای بیماران از جمله مهارت ‌هایی است که در کشور ما به‌ صورت همگانی در نیامده است و تنها به افرادی همچون پزشکان و پرستاران و پرسنل اورژانس ‌ها آموزش داده می‌ شود. گروه هدف دیگری که مورد توجه قرار گرفته ‌اند، افرادی همانند پرسنل پرواز و کشتیرانی هستند که امکان دسترسی سریع به اورژانس پیش بیمارستانی (115) و بیمارستان را ندارند.
نکته مهم در این آموزش‌ ها تکرار و انجام تمرینات دوره‌ ای به منظور از بین بردن استرس افراد آموزش دیده در شرایط اضطراری است.
احیا برای هر فردی که هوشیار نبوده و با صدا کردن و تکان دادن قابل بیدار کردن نیست، انجام می ‌گیرد. در صورتی که این اقدامات توسط اولین فرد برخورد کننده با فرد نیازمند انجام شود، احتمال موفقیت عملیات احیا و بازگشت بیمار به شدت افزایش می ‌یابد. هر دقیقه که از زمان افت هوشیاری بیمار می ‌گذرد و احیا‌ برایش شروع نمی‌ شود شانس موفقیت 7 تا 10 درصد کاهش می ‌یابد.
برآورد انجام شده در اغلب کشورهای دنیا برای رسیدن اورژانس پیش بیمارستانی یا همان 115 حدود 7 تا 8 دقیقه است. اگر شلوغی موجود در کلان شهرها و تردد دشوار آمبولانس‌ ها در بسیاری از ساعات شلوغی را در نظر بگیریم، می ‌توان انتظار زمان ‌هایی طولانی‌ تر را داشت. اگر دقت کنیم در شرایط بسیار ایده ‌آل با کسر 7 درصد در موفقیت احیا به ازای هر دقیقه تاخیر و در نظر داشتن تاخیر 7 دقیقه ‌ای که در شهرهای پیشرفته ‌ای که ازدحامی بسیار کمتر از تهران و کلان شهرهای ما دارند، به 49 درصد کاهش در امکان موفقیت در بازگشت بیمار به زندگی دست می ‌یابیم! در واقع نیمی از افرادی که نیازمند احیا هستند در صورتی‌ که آمبولانس و پرسنل ورزیده برای احیا مهیا باشد و در مدت 7 دقیقه بر بالین بیمار حاضر شوند، خواهند مرد!با در نظر گرفتن این محاسبات، به ارزش لازم برای آموزش همگانی می‌ رسیم؛ آموزشی که نیازمند همکاری وسایل ارتباط جمعی بالاخص تلویزیون است.
احیا برای هر فردی که هوشیار نبوده و با صدا کردن و تکان دادن قابل بیدار کردن نیست، انجام می ‌گیرد.​

سازمان ‌هایی همچون هلال احمر اقدام به آموزش‌ هایی می ‌کنند اما واقعیت این است که آن قدر این آموزش ‌ها ضروری است که به ‌نظر می‌ رسد برای افزایش ارتقای سطح سلامت نیازمند آموزش در سطح وسیع ‌تری باشیم.

علاوه بر آموزش احیا در سطح وسیع، نیاز به استفاده از دستگاه‌ های شوک در سیر درمانی بیماران وجود دارد. بسیاری از بیماران نیازمند احیا در واقع نیاز به شوک دارند و مهم ‌تر این ‌که هر چه سریع‌ تر باید شوک داده شوند.
دادن شوک نیاز به مهارت لازم جهت تعیین زمان مناسب و میزان لازم شوک دارد؛ اما چندین سال است که دستگاه‌ هایی ساخته شده است که می ‌توانند به صورت اتوماتیک ریتم قلب بیمار را تشخیص داده و در صورت نیاز شوک بدهند. این دستگاه‌ های هوشمند به بیمار متصل شده و با تشخیص نیاز اقدام به شوک می ‌کنند.
استفاده از این دستگاه‌ های هوشمند طبق بررسی‌ های محققان باعث احیای افراد تا 2 برابر شده است. این دستگاه‌ های اتوماتیک (AED) مخصوصا برای بیماران با سابقه بیماری قلبی مناسب است.
باید به همراهان بیماران آموزش داد تا از این وسایل در شرایط لازم برای بیمار خود استفاده کنند. استفاده همزمان این دستگاه به همراه انجام عملیات احیای قلبی ـ تنفسی می ‌تواند میزان بازگشت بیماران را بسیار بالا ببرد.
در مطالب بعدی ابتدا احیا در بالغین و سپس احیا در اطفال را مورد بررسی قرار می ‌دهیم.
ادامه دارد...
دکتر بهروز هاشمی - متخصص طب اورژانس
جام جم
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]اصول برخورد با بیمار تشنجی[/h]

کمتر کسی پیدا می ‌شود که با بیمار تشنجی برخورد نکرده باشد. هر چند اغلب افراد هر بیماری را که می ‌لرزد و هوشیاری ‌اش کاهش یافته است، تشنجی تصور می ‌کنند. تشنج انواع مختلفی دارد که بنا بر نوع آن، ممکن است بیمار در حین بروز حمله هوشیار نیز باشد و تمام اتفاقات را به‌ یاد بیاورد.
تشنج نوعی اختلال در سیستم عصبی بیمار است که از فعال شدن کانونی در مغز و فرستادن امواجی غیر طبیعی منشاء می ‌گیرد. این امواج غیر طبیعی بسته به وسعت انتشار می ‌توانند علامت ‌ساز گردند. گاهی می ‌توان علتی برای ایجاد کانونی فعال در مغز یافت که مسمومیت با داروها یا افت شدید قند خون از آن جمله است. در این صورت با درمان علت زمینه‌، درمان آن فراهم می ‌شود.
اگر تشنج تکرار گردد و علتی برای آن پیدا نشود به آن صرع می ‌گویند. اگر علت تکرار حمله مشخص باشد دیگر عنوان بیماری صرع نیست و به عنوان علامتی از یک اختلال شناسایی می ‌شود. بنابراین به بیماری، مبتلا به صرع می ‌گویند که علتی برای بروز حملات مکرر تشنجش نتوان یافت.
تشنج با علائم متنوعی همراه است. بسته به نوع آن این علائم متفاوت هستند.
* شایع ‌ترین نوع تشنج، که به آن منتشر نیز گفته می ‌شود، خود را با سفت شدن ناگهانی کل بدن نشان می ‌دهد، سپس بیمار دچار حرکات پرشی شده و پس از مدتی با بدنی شل، افتاده و به خواب می ‌رود. بیمار پس از اتمام حمله و به هوش آمدن هیچ چیزی را به یاد نمی ‌آورد. گاز گرفتن زبان، نگاه به سمت بالا در چشم ‌ها، خروج کف از دهان، بی ‌اختیاری ادرار یا مدفوع از نشانه‌ ها و پیامدهای این نوع بیماری است.
* در بعضی از انواع تشنج بیمار برای لحظه‌ ای هوشیاریش را از دست می ‌دهد بدون این ‌که سقوط کرده یا حرکات غیر طبیعی داشته باشد.
تشنج به همین دو شکل محدود نمی‌ گردد. بسیاری از بیماری ‌ها و اختلالات از تشنج تقلید می ‌کنند که گاهی افتراق این ها نیازمند انجام نوار مغزی است.
* بیمارانی که دچار سنکوپ(غش) می ‌‌شوند؛ مانند افرادی که زیاد روی پا می ‌ایستند یا افرادی که با دیدن خون دچار حالت سنکوپ می‌ شوند، اگر مجددا به حالت ایستاده برگردانده شوند ممکن است علائمی مشابه با افراد تشنجی داشته باشند.
* علت بروز تشنج در افرادی که تحت درمان با داروهای ضد تشنج هستند، متفاوت است. مصرف همزمان داروهای دیگر و ایجاد تداخل میان داروها و فراموش کردن مصرف دارو از علل مهم این وضعیت است. گاهی با وجود مصرف مرتب و عدم تداخلات دارویی باز هم تشنج به دلیل فعال شدن خود به‌ خود کانون تشنج در مغز، بروز می‌ کند.
* گاهی عواملی دیگر در بروز تشنج نقش دارند که از جمله ی آن ها می ‌توان به بارداری و بی ‌خوابی اشاره کرد. در دوران بارداری لازم است میزان و نوع داروی مصرفی بر اساس شرایط بیمار تعیین شود. ادامه ی درمان در دوران بارداری نیز بر اساس میزان مصرفی در زمان غیر بارداری می‌ تواند عاملی برای بروز تشنج باشد.
[h=2]ما چه باید بکنیم؟[/h]* اولین اقدام، اطمینان از امنیت بیمار و خودمان است. اگر بیمار در مکانی خطرناک مثل استخر یا بلندی قرار گرفته، وی را از محل دور می ‌کنیم.
* پس از برقراری امنیت با اورژانس پیش بیمارستانی (115) تماس می ‌گیریم.
* مانند تمامی حوادث باید در ابتدا راه هوایی بیمار امن گردد. برخلاف تصور عامه نیازی به باز کردن دهان بیمار نیست. گاز گرفتگی زبان نه ‌تنها مشکلی ایجاد نمی ‌کند، بلکه در صورت اعمال زور برای باز کردن دهان جهت رهایی زبان ممکن است به دندان ‌ها آسیب وارد شود. عده‌ ای از انگشت خود برای باز کردن دهان استفاده می ‌کنند که می ‌تواند به آسیب‌ های شدید تا حتی قطع انگشت منجر گردد.

برای برقراری امنیت راه هوایی بیمار کافی است وی را به یک سمت برگردانیم تا ترشحات دهانی به راحتی خارج شده و وارد راه‌ های هوایی نشود.
* به دلیل کاهش هوشیاری و خواب‌ آلودگی بیماران، نباید مواد غذایی یا مایعات به آن ها داد. مواد غذایی می ‌تواند به دلیل خواب‌ آلودگی و کاهش هوشیاری بیمار، وارد مجاری هوایی گردد.
* بیماران تشنجی به دلیل سقوط به دنبال تشنج، مستعد آسیب به سر، ستون فقرات و در رفتگی در کتف می ‌باشند. بنابراین در بیماری که خواب ‌آلود است و ما از میزان آسیب ستون فقراتش اطلاع نداریم، انتقال با احتمال آسیب مهره ‌ای انجام شود.
* نیازی به کنترل حرکات پرشی بیمار نیست. کنترل این پرش ‌ها دشوار بوده و می ‌تواند آسیب ‌رسان باشد. تنها مراقب باشید که اگر بیمار در محلی واقع شده است که احتمال افتادن دارد از سقوطش ممانعت گردد. آرام بیمار را روی زمین و یک پهلو بخوابانید و اجازه بدهید حرکاتش را انجام بدهد.
* داروهای مصرفی و داروهای در دسترس بیمار، در‌ صورت شک به استفاده ی خودسرانه، و مدارک بیمار (سی ‌تی ‌اسکن مغز یا نوار مغزی) را به اطلاع پرسنل 115 رسانده و با خود به بیمارستان ببریم.
[h=2]نکاتی که بیماران باید رعایت کنند[/h]* این بیماران باید بر اساس نظر پزشک، اقدام به مصرف دارو نمایند. کاهش یا افزایش داروی مصرفی بر اساس نظر پزشک می ‌باشد.
* قطع ناگهانی دارو می ‌تواند منجر به بروز حمله ی پایدار تشنج شود که گاهی به سختی قابل کنترل بوده و حتی منجر به مرگ بیمار می ‌شود.
* بیماران مبتلا به صرع باید به مدت 2 تا 5 سال از قرارگیری در شرایطی که در صورت بروز تشنج می ‌تواند آسیب‌ رسان باشد، اجتناب کنند؛ از جمله این موارد می ‌توان به رانندگی، شنا کردن، کار یا تردد در ارتفاعات، اشاره کرد.
* این افراد نباید به تنهایی در جایی رها شوند. بروز تشنج می ‌تواند با آسیب به سر همراه بوده و در صورت نداشتن همراه و دیر رسیدن به مرکز درمانی، به عوارض ناگواری منجر شود.
* زنان مبتلا به این اختلال در حین آشپزی باید در حضور فردی دیگر اقدام به آشپزی نمایند که در صورت بروز تشنج، احتمال سوختگی کمتر باشد.
بیماران پس از چند سال مصرف دارو و عدم بروز حملات در صورت نوار مغزی طبیعی با دستور پزشک می ‌توانند درمان خود را به تدریج قطع کنند. این افراد می‌ توانند مانند افراد طبیعی فعالیت کنند.
دکتر بهروز هاشمی - متخصص طب اورژانس
جام جم
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]بیماران اورژانسی

[/h]بیماران معمولا به دلیل ایجاد علامتی جدید و یا تشدید علائم قبلی خود به اورژانس مراجعه می‌ کنند، اما بسیاری از این بیماران پس از مدتی که در اورژانس معاینه می ‌شوند ممکن است ترخیص گردند.
در تعدادی از موارد بیمار برای بررسی بیشتر به سرویسی تخصصی معرفی می‌ گردد. بیمارانی هم که معاینه می‌ شوند تحت تمام آزمایشات قرار نمی ‌گیرند. اغلب بیماران تمایل به بررسی کامل در اورژانس دارند که برآورده نمی‌ شود.
این سوال مطرح می ‌شود که چرا تشخیص قطعی و بررسی کامل برای تعدادی از بیماران انجام نمی‌ شود؟
اورژانس مانند دیگر بخش ‌های بیمارستان برای بستری و بررسی بیمارانی خاص و نه همه ی بیماران ایجاد شده است. اگر اورژانس مکانی برای تشخیص قطعی تمام بیماری‌ ها در نظر گرفته شود با توجه به فضای کم در مقایسه با مراجعات فراوان و نیاز به بررسی ‌های دراز مدت بسیاری از بیماری ‌ها، می ‌توان تصور کرد که چه ازدحامی در اورژانس و چه دردسری برای بیمار شکل می ‌گیرد، چه بیماران بدحالی که به دلیل ازدحام، رسیدگی به آن ها با تاخیر صورت گرفته و دچار آسیب‌ های جدی شده و حتی می‌ میرند.
در طب برای هر علامت و یا مجموعه علائمی، تشخیص ‌هایی مطرح می گردد که شایع‌ ترین علت، محتمل ‌ترین می ‌باشد؛ ولی در اورژانس اصل بر رد بدترین احتمال است. باید احتمالاتی را در نظر داشت که با بیشترین خطر عوارض و مرگ و میر همراه هستند. به فرض بیماری با سردرد به اورژانس مراجعه می ‌کند. میگرن، عفونت‌ های ویروسی و سردردهای ناشی از استرس بیشترین احتمال را به خود اختصاص می ‌دهند. اما در اورژانس به خون ریزی‌های مغزی و افزایش فشار درون جمجمه که عوارض مهلکی دارند باید متمرکز شد.
وقتی احتمال وجود شرایط خطرناک از بین می ‌رود می ‌توان با آسودگی خیال به علل خوش‌ خیم پرداخت. بررسی علل خوش ‌خیم می ‌تواند به صورت سرپایی انجام شود. بررسی سرپایی نیاز به بستری نداشته و تقبل شرایط مالی و استرس کمتری به همراه دارد.
در اورژانس قبل از ترخیص موارد خوش ‌خیم، جهت کاهش علائم و رفع آزردگی بیمار درمان علامتی شروع می ‌شود. با بهبود بیمار، پیگیری و بررسی بیشتر به سرویس تخصصی مرتبط با بیماری واگذار می ‌شود که گاهی همین پیگیری سرپایی چندین ماه از وقت بیمار را اشغال می ‌کند (زمانی که قابل طی کردن در اورژانس نیست).
در اورژانس اصل بر رد بدترین احتمال است.​

اقدامات آزمایشگاهی و رادیولوژی(عکسبرداری) نیز بر اساس رویکرد به منظور تشخیص بدترین احتمالات درخواست می ‌شود.
بسیاری از آزمایشات در آزمایشگاه‌ های اورژانس‌ ها انجام نمی‌ شود، چرا که در بررسی بیماری‌ های اورژانسی جایی ندارد؛ همچون آزمایشات تشخیصی جهت بیماری‌ های ژنتیکی یا خودایمنی.
در اقدامات عکسبرداری هم منوال همین است؛ نمونه ی آن عدم درخواست ام‌ آر آی در اورژانس است.
بیمارانی که به دلیل شرایط فیزیکی و یا محیط زندگی امکان مراقبت مناسب ندارند تا بهبود نسبی، بستری می ‌گردند و تعدادی از بیماران به دلیل سیر رو به وخامت بیماری ‌شان و یا عوارض ناشی از آن نیازمند بستری هستند. تشخیص و احتمال بروز این شرایط طی مدت بستری موقت در اورژانس حاصل می‌ شود.
بنابراین در صورت شرایط مرگبار و عوارض ناشی از بیماری ‌ها بررسی در اورژانس آغاز شده و بستری صورت می‌ گیرد.
دکتر بهروز هاشمی - متخصص طب اورژانس
جام جم
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]ضربه به سر و اقدامات تشخیصی[/h]

یکی از علل مراجعه ی بیماران به اورژانس، ضربه به سر است. غالبا بیماران با ترس از خون ریزی مغزی به اورژانس منتقل می ‌شوند. ضربه به سر در جامعه ی شهرنشینی فعلی بروز بالایی دارد. حوادث جاده ‌ای، نزاع و سقوط از جمله علل شایع هستند.
عموم مردم تجربه ی ضربه به سر را داشته‌ اند. عده‌ ای به عنوان بیمار و مابقی به عنوان همراه، کارشان به بیمارستان کشیده و تجربیاتی از آن زمان دارند.
باورهای صحیح و غلط در ذهن ما جا گرفته است. عده‌ای معتقد هستند که اگر خون از بینی مصدوم بیاید، فرد ضربه مغزی شده است و همین افراد وقتی که می ‌بینند خونی از بینی مصدوم نیامده خدا را شاکر شده و حتی توصیه به استراحت در منزل می‌ کنند! عده ‌ای باور دارند که انجام عکس برداری ساده کافی است و در مقابل عده‌ای هستند که به اصرار تقاضای انجام "سی‌تی‌اسکن" دارند!
به مانند همه ی بیماران حادثه ‌دیده باید به ترتیب مراحل بررسی راه هوایی، تنفس، خونریزی و مراقبت از ستون فقرات به طور متوالی و منظم بررسی شود.
در این بیماران اغلب به دلیل افت هوشیاری معاینه و بررسی ستون فقرات و بالاخص گردن قابل اطمینان نیست. لذا در افراد با افت هوشیاری، اصل را بر آسیب ستون فقرات بگذارید تا خلافش ثابت شود.

[h=2]اما در پس ضربه به سر چه اتفاقی می ‌افتد؟[/h]می ‌دانیم که جمجمه فضایی استخوانی است که شامل مغز، عروق خون ‌رساننده و مایعی است که حفرات درون مغز را پُر می‌ کند.
اگر یکی از این اجزا شروع به افزایش کند، مانند تورم بافت مغز به دنبال ضربه یا خونریزی از عروق، در این صورت فشار بر دیگر اجزا بالا می‌ رود و اختلال ناشی از فشار غیر طبیعی، بروز می ‌کند.
اما هر ضربه به سر معادل آسیب به عناصر داخل جمجمه نیست. برای شک به آسیب باید به دنبال علائم و نشانه‌ هایی همچون افت هوشیاری، سردرد، استفراغ، فراموشی، خونریزی از بینی، کبودی دور چشم‌ ها یا در پشت گوش‌ ها بود.
کاهش هوشیاری متغیر است و هرچه شدیدتر باشد دال بر عاقبت بدتر برای مصدوم نیست البته وقتی هوشیاری بیمار پایین ‌تر باشد اقدام شدید تر و مراقبت بیشتری برای بیمار اتخاذ می ‌شود.

سردرد در این بیماران عمدتا در تمام سر پخش می ‌باشد یا با گذر زمان بدتر می ‌شود.
استفراغ این بیماران جهنده بوده و بیمار فاقد توانایی کنترل بر آن می‌ باشد.
فراموشی نسبت به حوادث قبل یا بعد از بروز حاثه وجود دارد. فراموشی صرفا در لحظه بروز حادثه معمولا امری طبیعی است. این بیماران معمولا از این ‌که قبل از بروز حادثه مشغول چه کاری بودند یا پس از بروز حادثه چه کسانی به آن ها کمک کردند یا چگونه به اورژانس منتقل شدند چیزی به یاد نمی ‌آورند.
خونریزی از بینی، کبودی دور چشم‌ ها یا در پشت گوش‌ ها از علائم شکستگی قاعده جمجمه است. زمانی که هر کدام از علائم فوق دیده شود بیمار باید به اورژانس منتقل شود؛ البته نبود این علائم دال بر عدم نیاز به بررسی نیست.
در بین اقدامات تشخیصی هیچ ‌کدام به اندازه "سی‌تی‌اسکن" از مغز برای بیمار مفید نیست.
دکتر بهروز هاشمی - متخصص طب اورژانس
جام جم
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]با شکستگي هاي استخواني چه کنيم؟[/h]

براي آشنايي با چگونگي برخورد با شکستگي هاي استخواني گفتگوي زير با دکتر حميد بهتاش، ارتوپد و عضو هيات علمي دانشگاه علوم پزشکي ايران را مطالعه نماييد.
اگر با فردي آسيب ‌ديده برخورد کرده و شک کنيم که استخوانش شکسته است، بايد چه کار کنيم؟
اگر به شکستگي فردي مظنون هستيد، بايد ناحيه صدمه ديده را از آسيب بيشتر در امان نگاه داريد و سعي نکنيد که استخوان شکسته را جا بيندازيد.

شکستگي، معمولا در نتيجه سقوط از ارتفاع يا سرخوردن اتفاق مي‌ افتد. در چنين شرايطي چه علايم و نشانه‌ هايي مي ‌تواند ما را به تشخيص شکستگي برساند؟
تورم يا خون ‌مردگي روي استخوان، بد شکل شدن اندام صدمه ديده، درد موضعي که با حرکت دادن يا فشار دادن ناحيه آسيب‌ ديده تشديد مي ‌گردد، فقدان عملکرد ناحيه آسيب‌ ديده و بيرون ‌زدگي استخوان شکسته از پوست، نشانه‌ هاي مهم شکستگي است.
براي جلوگيري از آسيب بيشتر ناحيه دچار شکستگي بايد چه‌ کار کنيم؟
ابتدا نبض شريان زير ناحيه آسيب ‌ديده را بگيريد و خاطر جمع شويد که نبض شرياني قابل لمس است. اين موضوع به شما کمک مي‌ کند تا مطمئن شويد که آيا هنوز خون‌ رساني به ناحيه بعد از شکستگي صورت مي‌ گيرد يا خير. اگر چنين نبود يعني نبضي احساس نشد، شخص آسيب ‌ديده در معرض خطر از دست دادن عضو دچار شکستگي خواهد بود بنابراين به سرعت او را به نزديک ‌ترين مرکز درماني منتقل کنيد.
اگر شکستگي از نوع باز بود و استخوان شکسته معلوم شده بود، چه کار کنيم؟
در اين صورت با اعمال فشار بر موضع، خون‌ ريزي را متوقف کنيد. با استفاده از يک گاز استريل، پارچه تميز يا حتي يک تکه لباس تميز، فشار مستقيمي بر زخم وارد کنيد.
جا انداختن مفاصل، کار شما نيست.​

اگر هيچ چيز دم دست نبود از دست خودتان استفاده کنيد و آن قدر فشار دهيد تا خون ‌ريزي متوقف شود. همچنين به منظور کاهش جريان خون به محل شکستگي، ناحيه آسيب ‌ديده را بالا نگه داريد.
يک نکته را نيز اضافه کنم که اگر شخص از حال رفته است، رنگش پريده يا تنفسش کم‌ عمق و سريع است بايد چنين فردي را روي زمين بخوابانيد به طوري که سرش اندکي پايين‌ تر از تنه و پاها قرار گيرد.
مي‌ گويند يکي از مهم‌ ترين مسايلي که هميشه بايد رعايت شود نقل و انتقال صحيح بيماراني است که دچار شکستگي شده‌اند، نظر شما چيست؟
اشاره درستي است. قبل از نقل و انتقال فردي که دچار شکستگي استخوان شده، براي جلوگيري از حرکت کردن استخوان، آن را آتل ‌بندي کنيد. مفاصل بالا و پايين ناحيه شکسته شده را ثابت کنيد. آتل مي‌ تواند با تثبيت ناحيه آسيب‌ ديده از حرکت استخوان شکسته و در نتيجه وخيم‌ تر شدن آسيب بافتي جلوگيري کند. به خاطر داشته باشيد که آتل ‌بندي صحيح مي ‌تواند درد را نيز کاهش دهد.درباره آتل‌ بندي صحيح و بي ‌حرکت ساختن ناحيه شکستگي نيز توضيح مي‌ دهيد؟

بله، آتل مي ‌تواند از چوب، پلاستيک، فلز يا هر ماده سفت ديگري باشد. آتل را با گاز يا پارچه ديگري بپوشانيد و بعد آن را در طرفين اندام آسيب ‌ديده قرار دهيد. آتل بايد بلندتر از استخوان شکسته باشد و بالا و پايين ناحيه آسيب ‌ديده را بگيرد.
آتل را با استفاده از يک تکه پارچه، ريسمان يا هر چيز ديگري محکم به اندام ببنديد. براي بستن، پارچه يا ريسمان را روي اندام آسيب ‌ديده گذاشته و دو انتهاي آن را در طرف ديگر بدن گره بزنيد. اندام را با آتل محکم ببنديد تا حرکت نکند اما نه آن قدر تنگ که جريان خون‌ بند بيايد.
نحوه آتل ‌بندي بستگي به محل شکستگي دارد. شکستگي‌ هاي ناحيه ستون فقرات يا لگن را نمي ‌توان آتل‌ بندي کرد اما بايد به طريقي ثابت و بي ‌حرکت شوند.
شکستگي‌ ها اغلب در اندام فوقاني، تحتاني يا ستون فقرات اتفاق مي ‌افتد. براي هر کدام چه توصيه‌ اي داريد؟
در شکستگي ‌هاي اندام فوقاني، پيچاندن روزنامه يا مجله دور ساعد مي‌ تواند موثر واقع شود. براي تثبيت شکستگي ‌هاي آرنج مي ‌توان از يک گردن آويز و باندي دور تنه استفاده کرد.
در شکستگي پا، مي‌ توانيد کل اندام تحتاني را بين دو آتل قرار دهيد. اگر آتلي دم دست نداريد، مي ‌توان از پاي سالم فرد به عنوان آتل استفاده کرد تاحرکت پاي آسيب‌ ديده را محدود کند.
در شکستگي استخوان ران، بايد مفصل لگن را هم بي ‌حرکت نگاه داشت اما اگر به آسيب گردن يا ستون فقرات شک داريد، مصدوم را حرکت ندهيد. حرکت دادن شخصي که از ناحيه ستون فقرات مصدوم شده مي ‌تواند فلج دايم و عوارض جدي ديگري را در پي داشته باشد. در صورت حرکت دادن ستون فقرات شکسته ممکن است تصادفا موجب قطع نخاع شود.
به عوارض قطع نخاع اشاره کرديد، افراد عادي چطور مي ‌توانند حدس بزنند که فردي دچار آسيب نخاعي شده و نبايد به او دست بزنند؟
اگر با مصدومي مواجه شديد که شواهدي از ضربه مغزي دارد يا اين که ضربه محکمي به پشت يا گردن فرد خورده باشد يا اگر مصدوم درد شديدي در ناحيه گردن يا پشت دارد يا اين که از ضعف عضلاني، خواب‌ رفتگي، فلج يا عدم کنترل اندام، مثانه يا روده شکايت دارد يا اگر گردن يا پشت فرد، پيچ خورده يا در وضعيت غيرمعمول و عجيب و غريبي قرار گرفته است و يا فرد بي‌ هوش است و قادر به توصيف درد نيست فرض را بر اين بگذاريد که وي دچار آسيب نخاعي شده است. در اين حالت به اورژانس زنگ بزنيد. مصدوم را بي‌ حرکت نگاه داريد و او را تکان ندهيد، مگر اين که در حال خفگي يا در معرض يک خطر قريب ‌الوقوع باشد. اگر ناگزير به جابه‌جا کردن بيمار هستيد خيلي آرام او را روي يک تخته قرار دهيد. براي مثال تخته روي ميز يا در. چند نفر را براي کمک فرا بخوانيد و خاطر جمع شويد که سر و گردن و ستون فقرات بيمار در يک راستا روي تخته محکم شوند. گردن او را حتما بي‌ حرکت نگاه داريد، سر بيمار را با يک حوله يا روسري سنگين، يک کتاب جيبي يا هر چيز نرم و حجيم ثابت کنيد تا هنگام جابه‌جا کردن مصدوم نچرخد.شکستگي ‌هاي لگن يا مفصل ران نيز در ميان سالخوردگان زياد مشاهده مي ‌شود؛ در اين مورد چه کار کنيم؟

شکستگي ‌هاي لگن يا مفصل ران معمولا در نتيجه سقوط يا تصادف روي مي ‌دهند. در افرادي که استخوان ‌هاي آن ها به دليل پوکي استخوان يا سرطان استخوان تضعيف شده، چنين شکستگي ‌هايي ممکن است به طور خود به‌خود اتفاق بيفتد. دقت کنيد که اگر بيمار از درد مفصل ران، کمر يا ناحيه کشاله ران شاکي است و يا اين که درد در اين نواحي با حرکت يک يا هر دو پا تشديد مي ‌شود، مي‌ توانيد به شکستگي لگن يا مفصل ران شک کنيد. در چنين مواردي همانند صدمات ستون فقرات، بيمار را تکان ندهيد و فورا به اورژانس اطلاع دهيد. اگر ناگزير به حرکت دادن مصدوم هستيد به آرامي او را روي يک قطعه فيبر يا تخته روميزي قرار دهيد، درست مانند همان کاري که در مورد آسيب ستون فقرات انجام مي ‌داديد. به ياد داشته باشيد که در اين مورد سعي نکنيد پا يا مفصل ران جابه‌جا شده يا کج شده را جا بيندازيد.
دکتر عليرضا ناصري
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]جلوگیری از برق گرفتگی[/h][h=3]توصیه‌ های ایمنی برای کار با وسایل الکتریکی[/h]

برق‌گرفتگی یکی از حوادث خانگی است. رعایت نکات ایمنی در هنگام استفاده از وسایل برقی، مانع از خطر برق‌ گرفتگی و عواقب بعد از آن می ‌شود.
بنابراین بهتر است قبل از استفاده از لوازم برقی با رعایت برخی نکات ساده، خانه ‌ای ایمن برای خود و افراد خانواده به خصوص کودکان دلبندمان ایجاد کنیم.
[h=2]ماشین ‌لباس‌شویی[/h]* هنگام خرید ماشین ‌لباس‌شویی توجه کنید که دارای سیستم اتوماتیک تعیین مقدار مناسب آب به ازای حجم لباس باشد.
* از قرار دادن ماشین لباسشویی در محل ‌هایی که به‌ طور مستقیم در معرض آفتاب یا بارندگی هستند، خودداری کنید.
* هیچ ‌گاه قسمت پشت و موتور ماشین لباس ‌شویی را با آب نشویید و حتی ‌المقدور آن را در جایی قرار دهید که آب به آن قسمت ها نریزد.
* بعد از توقف کامل موتور یا اتمام کار ماشین لباسشویی، در آن را باز کنید.
* هنگامی که موتور در حال کار و شستشوی لباس‌ها است، دست خود را داخل مخزن پُر آب نکنید.
* قبل از روشن شدن مطمئن شوید که شیر آب باز و برق در پریز موجود است.
* هنگام استفاده از خشک‌ کن هم توجه کنید که بعد از توقف کامل، لباس ‌ها را خارج کنید.
[h=2]اجاق گاز[/h]* امروزه اکثر اجاق‌ گازهای موجود در خانه دارای فندک هستند و به جریان برق متصل می‌ شوند، بنابراین هنگام کار با اجاق گاز توجه کنید که سیم اطمینان آن به زمین نصب شده است. * هرگز اجاق‌ گازی که به برق متصل است را با آب نشویید، زیرا آب ممکن است از طریق فندک نفوذ کرده و سبب برق گرفتگی شود.
* وقتی شعله اجاق گاز روشن است آن را تمیز نکنید ، زیرا جریان برق و وجود گاز در محیط ،خطر را چند برابر می‌ کند.
[h=2]جاروبرقی[/h]

* هنگام کار با جاروبرقی ابتدا از سالم بودن سیم آن مطمئن شوید.
* جاروبرقی نباید بیش از 10 تا 15 دقیقه روشن باشد و بعد از این مدت جارو را خاموش کنید. کمی به آن استراحت دهید و مجددا آن را روشن نمایید.
* جسم سنگین، روی جاروبرقی نگذارید.
* برای انتقال جاروبرقی از یک اتاق به اتاق دیگر، آن را با دسته ‌اش بلند کنید نه این که آن را بکشید.
* از کیسه‌ های پلاستیکی به جای پاکت اصلی جارو استفاده نکنید.
* زباله‌های خیس و آبدار را با جاروبرقی پاک نکنید.
[h=2]پلوپز برقی[/h]* پلوپز برقی را کاملا داخل آب نکنید، زیرا به قسمت های الکتریکی آن مانند کلید، گرمکن و عایق گرمکن آسیب می ‌رسد.
* هنگامی که پلوپز کار می‌ کند، آن را تکان ندهید.
* هیچ شی خارجی را بین دیگ و صفحه گرم ‌کننده قرار ندهید.
* دیگ را هنگامی که خیس و مرطوب است، در دستگاه اصلی قرار ندهید.
[h=2]توصیه ‌های کلی[/h]* تعمیرات وسایل الکتریکی را به افراد ماهر و متخصص بسپارید.
* در صورت آتش‌ سوزی وسایل الکتریکی از آب استفاده نکنید و قبل از شروع اطفای حریق، جریان برق را قطع کنید.
* در صورتی که چند وسیله الکتریکی کنار هم هستند، سیم ‌های رابط هر یک را جدا از هم قرار دهید تا از قرارگیری سیم‌ ها روی هم جلوگیری شود.
* در حمام از وسایل برقی استفاده نکرده و از نصب کلید و پریز خودداری کنید.

* هر چند وقت یک‌ بار همه سیم‌ های وسایل الکتریکی را کنترل کنید. در صورت وجود نقص، آن ها را تعمیر کنید.
*استفاده از وسایل برقی فاقد دو شاخه، بسیار خطرناک و حادثه‌ ساز است.
* از یک پریز برای روشن کردن هم‌ زمان چند وسیله ی برقی استفاده نکنید.
* برای جلوگیری از برق گرفتگی در آشپزخانه، بدنه فلزی تمام وسایل الکتریکی مانند یخچال، فریزر و ماشین ‌لباسشویی را با نظر متخصص مربوطه به زمین حفاظتی متصل کنید.
* هنگام خرید تجهیزات الکتریکی از استاندارد بودن آن ها مطمئن شوید.
* هنگام شستشوی آشپزخانه، وسایل برقی را از برق جدا کنید.

* وسایل الکتریکی را پس از استفاده، از برق جدا کنید و دور از دسترس کودکان قرار دهید.
* در صورتی که می‌ خواهید وسایل الکتریکی مثل چای‌ ساز، پلوپز و ... را تمیز کنید، ابتدا آن را از پریز جدا کنید و سپس از خشک بودن کامل آن ها مطمئن شوید.
* کودکان بسیار کنجکاوند و وسایل برقی برای آن ها بسیار جالب است. این وسایل را از دسترس آن ها دور نگه‌ دارید.
* حتما از درپوش برای پوشاندن پریزهایی که نزدیک کف زمین قرار دارند، استفاده کنید.
* از داخل کردن جسم فلزی به داخل وسایل برقی مثل توستر، اجاق برقی و پریز برق خودداری کنید.
* از قرار دادن اشیای سنگین و برنده روی سیم‌ ها خودداری کنید.
* سیم‌ های سیار را بلافاصله پس از استفاده جمع کنید.
مژگان کریمی
هفته نامه سلامت
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]چطور تراشه را از پوست بیرون آوریم؟[/h]
یک تراشه ممکن است در ابتدا تنها یک عامل آزار دهنده باشد، اما اگر آن را از پوست‌تان خارج نکنید، احتمال دارد باعث درد و عفونت شود.

عمل به توصیه‌های زیر به خارج کردن تراشه از پوست کمک می‌کند:
قبل از شروع به کار، دست‌های‌تان را به طور کامل با آب و صابون بشویید.

با یک موچین تمیز، ته تراشه را بگیرید، و به آرامی آن را با همان زاویه‌ای که وارد پوست شده است، بیرون بکشید.

در مورد تراشه‌هایی که دسترسی به آنها مشکل است، اگر خیلی عمیق وارد پوست نشده‌اند، به آرامی پوست روی تراشه را با استفاده از یک پونز یا سوزنی که با شعله یا الکل ضدعفونی شده است، بردارید. سپس با موچین، تراشه را خارج کنید.

دست‌های‌تان را دوباره به طور کامل بشویید، و به آرامی ناحیه مزبور را با تکان دادن خشک کنید (از مالیدن دست روی ناحیه پرهیز کنید). سپس روی آن پماد آنتی‌بیوتیک بمالید.

اگر احتمال می‌دهید که ناحیه آسیب‌دیده آلوده شود، روی آن را پانسمان کنید. در غیر این صورت بهتر است روی آن را باز بگذارید.
[h=2]در چه صورت به پزشک مراجعه کنیم؟[/h]اگر تراشه‌ خیلی عمیق وارد پوست شده است، یا نزدیک چشم قرار دارد، یا ملتهب شده‌ یا چرک کرده است، باید بوسیله پزشک هر چه زودتر درمان شود.
HealthDay News, 23 Mar., 2009 : منبع
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]کمپرس سرد کی، کجا و چگونه؟[/h]

گاهی اتفاقاتی رخ می‌دهد که نیازمند کمک فوری نیست، ولی به خاطر درد و تورم ناحیه ی آسیب دیده، با خود می‌گوییم ای کاش می‌توانستم کار مفیدی انجام دهم.
یکی از این موارد وقتی است که فردی از اعضای خانواده، به خصوص کودکی دچار ضربه می‌شود و مثلا دست یا پاهایش بعد از افتادن، کبود و متورم می‌شود.
[h=2]شما برای کاهش ورم و درد چه کاری می‌توانید انجام دهید؟[/h]اگر آسیب‌دیدگی در دست باشد، با آویزان کردن آن، ورم و کبودی کاهش می‌یابد. اگر هم پای فرد، دچار آسیب شده او را بنشانید و ناحیه آسیب دیده را بلند کنید و چند بالش زیر پایش بگذارید. سپس به سرعت با کمک کمپرس سرد سعی کنید، درد و تورم منطقه ی آسیب‌دیده را کاهش دهید.

[h=2]کمپرس سرد چیست؟[/h]می‌توانید چند تکه یخ را داخل کیسه‌ای بریزید و کمی نمک روی آن بریزید تا به آب شدن بهتر یخ‌ها کمک کند و یا حوله یا پارچه‌ای را در‌ آب سرد فرو ببرید و هر چند دقیقه آن را عوض کنید. حتی می‌توانید یک بسته لوبیای منجمد شده از داخل فریزر بردارید و به عنوان کمپرس سرد استفاده کنید.
یادتان باشد به ناحیه آسیب‌دیده‌ فشار نیاورید و مدت 30 دقیقه کمپرس سرد را روی محل بگذارید. با این کار سرعت جریان خون به ناحیه آسیب‌دیده کم شده و در نتیجه درد و ورم کاهش می یابد.




مریم معروف
هفته نامه سلامت
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]مقابله با زلزله در منزل[/h]

با يادگيري توصيه هاي ايمني و به کار گيري آنها، هر شخصي قادر است که زندگي خود و خويشاوندانش را در برابر خطرات زلزله حفظ نمايد.
[h=2]توصيه هاي ايمني قبل از وقوع زلزله[/h]* آسيب پذيري منزل خود را در برابر زلزله برآورد نماييد. آتش سوزي ناشي از زلزله، مي تواند در اثر شکستگي لوله هاي روغن و گاز و يا جدايي اتصالات آنها اتفاق بيفتد. بنابراين بايد گرم کن و ساير تجهيزات نفت سوز و گازسوز را محکم در جايشان ببنديد و در صورت امکان از اتصالات انعطاف پذير استفاده کنيد.
* شما بايد اشياي سنگين مانند کتابخانه ها، گل هاي آويز و چراغ ها را در جاي خود محکم کنيد.
* اشياي سنگين و بزرگ را در رديف هاي پايين قفسه ها قرار دهيد و وسايل را بر اساس آيين نامه هاي ايمني به ديوار متصل نماييد. (البته در ايران براي اين گونه موارد آيين نامه اي وجود ندارد و معمولا بر اساس تجربه صنعتکاران انجام مي شود. لذا در صورت امکان بايد از آيين نامه ي ساير کشورها استفاده شود.)
* لوازم سنگين و بلند منزل مانند يخچال و فريزر، کمدهاي ديواري بلند و قفسه هاي کتاب به عنوان اشياي غير ايمن به حساب مي آيند که بايد آنها را در محل خود محکم ببنديد. در غير اين صورت بايد هنگام زلزله از آنها دور شويد.
* لوله هاي آبگرمکن و سقف هاي شيرواني را چک کنيد تا احتمال افتادن آنها را به هنگام زلزله کاهش دهيد. بايد مواظب اشياي موجود در قسمت هاي خارجي ساختمان مانند کولر و گياهان آويزان در کنار پنجره ها باشيد و آنها را کاملا ايمن نماييد يا به جاي ديگري منتقل کنيد.

* در امر ساخت و ساز و همچنين بازسازي ساختمان هاي قديمي، براي کاهش خطرات زلزله بايد بر اساس آيين نامه هاي ساختماني عمل نماييد.
* براي شناسايي مکان هاي ايمن، راه هاي خروجي و شيرهاي اصلي آب و گاز و سويچ اصلي برق، يک نقشه از منزل خود تهيه نماييد.
* کيف حاوي وسايل ضروري را در مکاني مطمئن که دسترسي به آن آسان باشد، قرار دهيد و محل نگهداري آن را به ساير اعضاي خانواده نيز اطلاع دهيد.
[h=2]افراد خانواده بايد:[/h]- نحوه قطع جريان برق يا بستن فلکه اصلي آب، گاز و ... را ياد بگيرند.
- تا آنجا که ممکن است کمک هاي اوليه را ياد بگيرند، براي اينکه بعد از يک زلزله شديد، درمانگاه ها و بيمارستان ها به شدت شلوغ خواهند شد، بنابراين دسترسي به امکانات پزشکي بسيار دشوار مي گردد.
- هر از چندي با فرض يک زلزله در منزل، به تمرين عمليات ايمني و پيشگيري در مقابل آن بپردازند.
- اتفاقات ناگوار احتمالي که ممکن است در اثر زلزله در منزل روي دهند را از بين ببرند، براي مثال ممکن است مجبور شوند که محل خواب خود را از کنار پنجره ها دور کنند. خروجي ها و راهروها را چک کنند و اشيايي را که ممکن است باعث مسدود شدن آنها شوند، به محل ديگري منتقل نمايند.
- محل درب هاي خروج اضطراري، زنگ هاي اعلام خطر و کپسول آتش نشاني را بدانند تا در زمان مناسب از آنها استفاده کنند.
- از مهارت همسايگان خود اطلاع داشته باشند، چرا که اين امر مي تواند تعداد روزهاي زنده ماندن آنها را تا رسيدن نيروهاي امداد افزايش دهد.
- هر از چند گاهي بايد بحث زلزله و ساير خطرات طبيعي را در خانواده مطرح و توصيه هاي لازم را يادآوري کنند.
[h=2]توصيه هاي ايمني حين وقوع زلزله[/h]اگر هنگام وقوع زلزله در خانه هستيد، مي توانيد جان خود و بستگانتان را با داشتن آگاهي در مورد پناه گرفتن و انجام عکس العمل سريع و مناسب نجات دهيد. بنابراين لازم است که نکات ذيل را مد نظر داشته باشيد:

*از پنجره ها و کمدهاي بلند و همچنين اشيايي که ممکن است بر روي شما سقوط کنند، دور شويد.
* در زير ميز ناهارخوري يا ميز تحرير و يا تخت خواب پناه بگيريد و چنانچه در اثر زلزله حرکت کردند، پايه هاي آنها را با دستانتان محکم بگيريد.
* در کنج ديوارها پناه بگيريد و در حالي که سر خود را با بازوهايتان گرفته ايد، حرکت کنيد.
* از پله ها يا آسانسور استفاده نکنيد.
* اگر محل ايمن وجود ندارد و شما در راهرو هستيد، به کنار ديوار رفته و در حالي که نشسته ايد سر خود را بر روي زانوها خم نموده و ضمن اينکه با کف دست ها، پشت سر خود را گرفته ايد، با کمک بازوها از سر خود محافظت کنيد.
منبع: پايگاه ملي داده هاي علوم زمين کشور
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]وسایل ضروری برای زلزله[/h]

به کارهایی که هنگام زلزله باید انجام دهید، کاملا فکر کنید.
ممکن است در منزل، یا در سالن اجتماعات، در حال تماشای تئاتر، در استادیوم، با دوستانتان، در حال رانندگی و یا مشغول انجام سایر کارهای روزمره باشید.
برنامه ریزی و آمادگی باعث می شود که شما هنگام زلزله، فردی خونسرد و آرام، ولی موثر باشید.
باید نزدیک ترین مراکز امداد و نجات مانند کلینیک ها، آتش نشانی و مراکز پلیس را بشناسید.
یک کیف شامل ضروری ترین وسایل را آماده کرده و در یک مکان امن و قابل دسترس قرار دهید تا بعد از زلزله مورد استفاده قرار دهید.
مهم ترین نیازها بعد از زلزله عبارتند از:
تغذیه، بهداشت، عملیات نجات و کمک به دیگران که برای این عملیات نیاز به تجهیزاتی داریم که جمع آوری آنها بعد از زلزله می تواند غیر ممکن باشد. پس بهتر است قبل از وقوع زلزله آنها را آماده کنید و در یک کیسه و در یک مکان امن قرار دهید.
با این تجهیزات می توانید خود و خانواده خود را بعد از زلزله تا رسیدن نیروهای امداد و نجات تا 72 ساعت و یا بیشتر در خانه، محل کار یا اتومبیل خود حفظ کنید.
شما باید مایحتاج خود را بر اساس تشخیص خود در منزل، محل کار و در اتومبیل شخصیتان آماده نمایید.
[h=2]وسایل ضروری[/h]

1. جعبه کمک های اولیه شامل باند و گاز، ابزار استریل، پماد سوختگی، آنتی بیوتیک، آسپیرین، یک قیچی کوچک، قطره چشمی، و داروهای مورد نیاز که هر کدام از اعضای خانواده به طور معمول از آن استفاده می کنند.
2. یک دفتر یادداشت شامل شماره تلفن های ضروری مراکز امداد و نجات، چراغ قوه و باتری های نو
3. رادیوی ترازیستوری با باتری های شارژ شده
4. یک کپسول کوچک آتش خاموش کن
5. دستکش ضخیم و کفش سبک
6. وسایل بهداشت فردی مانند حوله، صابون، مسواک، خمیر دندان، پودر شوینده و دستمال
7. انبردست و پیچ گوشتی، بیل و یک کلنگ کوچک
8. حداقل 4 لیتر آب برای هر کدام از افراد در یک ظرف بزرگ ذخیره کنید. ظرف ها باید به طور مرتب از نظر تازگی و سلامت کنترل شده و تعویض شوند.
9. مواد غذایی برای سه روز بر اساس تعداد اعضای خانواده، مانند غذاهای کنسروی، کمپوت، بیسکوییت، آب نبات و ... .
منبع: پایگاه ملی داده های علوم زمین کشور
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]روی محل سوختگی خمیردندان نمالید
[/h]

در حال آشپزی هستید و بسیار باعجله کار می‌‌کنید که ناگهان بخار آب دستتان را می‌سوزاند و یا در اثر تماس با یک تابه داغ دچار سوختگی می‌شوید. بهترین کار در چنین مواقعی چیست؟
حتما شنیده‌اید که بعضی‌ها می‌گویند سریع روی محل سوختگی خمیر دندان بمالید، یا بعضی دیگر معتقدند مالیدن روغن جامد یا قرار دادن دست سوخته در ظرف نمک موجب می‌شود پوست تاول نزند.
اما علمی‌ترین روش در چنین مواقعی این است که بلافاصله با استفاده از آب سرد یا یخ محل سوختگی را خنک کنید.
پس سریع در یخچال را باز کنید. آب سرد روی دستتان بریزید تا خنک شود. استفاده از پماد سوختگی مانند پماد آلفا و پماد "سیلور سولفات" هم بسیار مفید است.
اگر سوزش و درد اذیت‌تان می‌کند، می‌توانید قرص استامینوفن بخورید.
پزشکان معتقدند چون مواد موجود در خمیر دندان کنترل نشده هستند، می‌توانند موجب آسیب پوستی شوند، هر چند که خمیر دندان نیز احساس خنکی در محل سوختگی می‌دهد، اما بهتر است به منظور پیشگیری از آسیب‌های پوستی به همان آب سرد اکتفا کنید.
استفاده از نمک یا روغن به منظور پیشگیری از تاول نیز باور غلطی است که در میان مردم رایج شده است.

استفاده از پمادهای سوختگی موجود که استاندارد و مخصوص رفع این مشکل هستند، پس از خنک کردن فوری محل سوختگی می‌تواند کمک‌کننده باشد.
استفاده از یخ و آب سرد را بعد از سوختگی، به همه کسانی که هنوز باورهای غلط را قبول دارند، توصیه کنید.
الهه رضاییان
هفته نامه سلامت
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]چطور مانع آتش‌سوزی شویم؟[/h]

چند اقدام احتیاطی ساده می‌تواند خطر آتش سوزی را در خانه کاهش دهد.
در بدترین حالت و هنگام رخ‌دادن آتش‌سوزی، یک طرح فرار کاملا تمرین‌شده می‌تواند به پیشگیری از آسیب‌ها و مرگ کمک کند.

[h=2]برای پیشگیری از بروز آتش‌سوزی این نکات را رعایت کنید:[/h]* در خانه شناساگرهای دود نصب کنید و آنها را به طور مکرر آزمایش نمایید.
* باتری‌های این دستگاه‌ها را هر شش ماه یک بار تعویض کنید.
* دست کم هر ده سال یک بار، از یک متخصص برق بخواهید سیستم سیم‌کشی ساختمان را بررسی کند.

* چند کپسول آتش‌نشانی را در نقاط مختلف خانه نگه دارید و مطمئن شوید که طرز استفاده از آنها را می‌دانید.
* طرح فرار از خانه را در هنگام آتش‌سوزی تمرین کنید.
HealthDay News,18 July, 2007
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
[h=1]رفتن جسمي به داخل گوش، بيني و ....[/h]

کودکان، اغلب اشيايي را داخل دهان، چشم، بيني يا گوش خود مي‌کنند. اين اشيا شامل حبوبات، ذرات پلاستيک يا اسباب بازي‌هاي ريز و کوچک است. گاهي اوقات هم به طور اتفاقي حشره يا جسمي منتشره در هوا؛ وارد اين منافذ مي‌شود.
در چنين مواردي توصيه مي‌شود با دقت و خونسردي وارد عمل شويد و با استفاده از راهنمايي هاي زير به آن ها کمک کنيد.
[h=2]جسم خارجي در گوش[/h]يکي از شايع‌ترين مناطق بدن که مي‌تواند محل ورود اجسام خارجي باشد، گوش است. کودکان علاقه فراواني دارند که با اجسام ريز و کوچک بازي کنند و آن ها را به داخل گوش خود فرو کنند. دانستن برخي نکات مي‌تواند به ما در مواجهه با چنين مواردي کمک کند:
* سعي نکنيد با فرو کردن گوش پاک‌کن، چوب کبريت يا هر چيز ديگري در گوش، جسم خارجي را بيرون آوريد. اين کار خطر هل دادن شي ء به عمق گوش و صدمه زدن به ساختارهاي آسيب‌پذير گوش مياني را افزايش مي‌دهد.
* اگر جسم مورد نظر به خوبي ديده مي‌شود و‌ قابل انعطاف است، مي‌توانيد به راحتي آن را با موچين بگيريد و خيلي آرام بيرون آوريد.
* اگر آن چه در گوش فرو رفته، حشره نيست، سعي کنيد از نيروي جاذبه براي خارج کردن آن استفاده کنيد. براي اين کار سر را به سمت گوشي که جسم در آن فرو رفته، خم کنيد.
* اگر حشره‌اي داخل گوش رفته،‌ سر فرد را به گونه‌اي بچرخانيد که گوش آسيب ديده به سمت بالا قرار گيرد، سپس مقدار کمي روغن معدني يا روغن زيتون داخل گوش بريزيد.
هنگام ريختن روغن، مي‌توان مسير حرکت روغن را با مستقيم کردن مجراي گوش هموارتر ساخت. براي اين کار لاله گوش را به سمت بالا و عقب بکشيد. حشره خفه مي شود و در روغن شناور مي‌ماند.
* از روغن به جز براي خارج کردن حشرات، استفاده نکنيد. در صورتي که هر گونه نشانه‌اي دال بر پارگي گوش مانند درد يا خون‌ريزي يا خروج ترشحاتي از گوش وجود داشت، از اين روش استفاده نکنيد.
* اگر با استفاده از اين روش ها نتوانستيد جسم خارجي را خارج کنيد و کودک همچنان از درد گوش و کاهش شنوايي يا احساس گير کردن چيزي در گوش شکايت داشت، او را به سرعت به پزشک برسانيد.
[h=2]جسم خارجي در بيني[/h]بيني يکي از موارد شايعي است که احتمال گير افتادن اجسام خارجي در آن وجود دارد. همچنين کودکان علاقه دارند که اجسام و اسباب‌بازي‌هاي کوچک خود،‌ تيله، حبه قند و... را در بيني خود فرو کنند. اما اگر با چنين مواردي روبرو شديد، چه اقداماتي بايد انجام دهيد:
* به فردي که جسم خارجي داخل بيني‌اش رفته، بگوييد تا بيرون آمدن جسم از بيني‌اش، از طريق دهان نفس بکشد.‌ اين کار از ورود جسم خارجي به ريه‌ها جلوگيري مي‌کند.
* سعي نکنيد جسم خارجي را با گوش پاک کن، چوب کبريت يا هر ابزار ديگري خارج کنيد، زيرا اين کارها موجب مي‌شود جسم خارجي بيشتر به عمق بيني فرو رود.
* اگر جسم خارجي به طور کامل قابل رويت و انعطاف‌پذير است، مي‌توانيد آن را به راحتي با موچين بگيريد و خيلي آرام اقدام به درآوردن آن کنيد.
* براي بيرون راندن جسم خارجي از بيني، به کودک بگوييد آرام فين کند. به او تاکيد کنيد که خيلي محکم يا پي در پي، فين نکند. در بچه‌هاي کوچک که قادر به چنين کاري نيستند، شما مي‌توانيد اين کار را خودتان انجام دهيدو به اين صورت که با يک دست سوراخ باز بيني او را فشار داده و هم‌زمان به آرامي در دهان او يک بار فوت کنيد.
* اگر با اين روش ها جسم از بيني فرد خارج نشد، توصيه مي‌شود به نخستين مرکز درماني مراجعه کنيد.
[h=2]جسم خارجي در چشم[/h]چشم اغلب خودش آلودگي‌هاي ريزي مانند ذرات غبار را با ترشح اشک و پلک زدن پاک مي‌کند، اما اگر ذره‌اي داخل چشم کودکتان رفته که با اشک ريزش و پلک زدن بيرون نمي‌آيد، بايد به سرعت به چشم پزشک مراجعه کنيد تا خطر آسيب رسيدن به چشم در اثر خاراندن، عفونت يا احيانا مواجهه با مواد شيميايي تا حدود زيادي از بين برود.
اگر آشغالي وارد چشم شما يا کودکتان شده و کسي هم دم دست نيست که کمک‌تان کند، با کمک روش زير سعي کنيد آشغال را با آب تميز از چشم خارج کنيد. فنجان يا ليوان را با آب تميز پر کنيد. لبه اين فنجان يا ليوان را روي استخوان زير حدقه چشم قرار دهيد و بدون اين که چشم را ببنديد، آب را داخل چشم بريزيد(مي توانيد داخل آب پلک بزنيد).
اگر هنوز چشم‌تان درد مي‌کند و قرمز است، با اينکه فکر مي‌کنيد آلودگي از آن خارج شده، چند بار ديگر چشم را بشوييد. اگر جسم خارجي با وجود شستشوي چشم خارج نشد، به پزشک مراجعه کنيد.
[h=2]تميز کردن چشم ديگران[/h]* براي تميز کردن چشم ديگران و پيش از معاينه چشم،‌ دستان خود را بشوييد و شخص را زير يک چراغ پر نور بنشانيد.
* محل آشغال را در چشم فرد مشخص کنيد. براي معاينه چشم، خيلي آرام پلک تحتاني را پايين بکشيد و به فرد بگوييد تا بالا را نگاه کند. سپس همين کار را با پلک بالا انجام دهيد و اين بار به او بگوييد پايين را نگاه کند.
* اگر به نظر مي‌رسد جسم خارجي در کره چشم فرو رفته، چشم را با يک نرم‌پوش استريل(در صورت امکان با پارچه‌اي تميز) بپوشانيد و سعي نکنيد جسم خارجي را درآوريد، بلکه به نزديک‌ترين مرکز درماني برويد.
* چنانچه جسم خارجي بزرگ است و بستن چشم را با مشکل روبرو مي‌سازد، چشم را با يک فنجان کاغذي پوشانده و با چسب به صورت و پيشاني بچسبانيد و به چشم‌پزشک مراجعه کنيد.
* اگر جسم خارجي روي لايه اشک يا سطح چشم شناور است، سعي کنيد با شستشو يا با دست آن را برداريد. براي اين کار پلک بالا يا پايين را باز نگه داريد و‌ با کمک يک گوش پاک کن تميز و مرطوب يا گوشه يک دستمال تميز، جسم خارجي را درآوريد.
اما اگر قادر نيستيد به راحتي آن را درآوريد، هر دو چشم را با يک پارچه نرم بپوشانيد و به نزديک ‌ترين مرکز درماني مراجعه کنيد.
* اگر موفق شديد جسم خارجي را درآوريد، چشم را با محلول شستشوي چشم و با آب تميز شستشو دهيد.
* در صورت تداوم درد، قرمزي يا مشکل بينايي از اورژانس تقاضاي کمک کنيد.
[h=2]جسم خارجي در راه هوايي[/h]گاهي جسمي که به طور تصادفي استنشاق مي‌شود، در ناي يا ريه‌ها گير مي‌افتد. اگر اين جسم موجب قطع تنفس شد، براي بيرون راندن آن از روشي به نام "مانور هايمليش"(Heimlich Maneuver) استفاده کنيد و اگر اين روش موثر نبود، از اورژانس تقاضاي کمک کنيد.

مانور هايمليش براي درآوردن جسم از گلوي فردِ در حال خفه شدن است، به اين ترتيب که فرد را از پشت بغل مي کنيم و با مشت کردن دست ها، سريعا به قسمت بالايي شکم او فشار مي آوريم(مانند تصوير بالا).
در برخي از موارد، جسمي که در ناي يا ريه گير افتاده، مانع از تنفس نمي‌شود، اما سلامت فرد را در معرض خطر قرار مي‌دهد، بنابراين اين موضوع را به پزشک اطلاع دهيد.
[h=2]جسم خارجي در لوله گوارش[/h]گاهي بچه‌ها اشيايي مانند سکه، گيره،‌ دکمه، هسته ميوه و اسباب بازي‌هاي کوچک را مي‌بلعند. اين اشيا بدون هيچ مشکلي از لوله گوارش عبور مي‌کنند، اما گاهي ممکن است گير بيفتند. در صورت بروز علايم و نشانه‌هاي زير از اورژانس تقاضاي کمک کنيد:
• اشکال در بلع
• بيرون دادن و جاري شدن بزاق
• شکم درد يا استفراغ
دکتر سيد حميد حسيني
 
بالا